I must be out of my mind

Onderwerp: I must be out of my mind ma 30 sep 2019 - 21:46

_{Even had de zwart witte kater genoeg van zijn clan. Hun constante gezeur, hun boze blikken en hun schoorvoetende opmerkingen. Ja, ze deden wat hij hen opdroeg maar de tere zieltjes lieten ook vaak genoeg merken met niet zo subtiele hinten dat ze het er niet echt mee eens waren. Dat kreeg je er van als ze manen lang onder een leider hadden gelopen die tegenspraak had geduld. Die windclan zo had verzwakt. Nee, Sabrefur had geen compassie in zijn hart voor Oceanstar. Hij zou het nooit laten blijken en nimmer hardop zeggen, maar hij had geen traan om haar gelaten en zou dat nooit doen. Ze had de clan verzwakt en keer op keer beslissingen gemaakt die de clan ten schande hadden gebracht. Elke keer als hij er aan dacht schoten zijn haren omhoog. Ja, het zou het geen makkelijke opgave worden. Maar deze clan zou luisteren naar hem. Windclan zou weer groot worden.

Het was dus geen verassing dat Sabrefur zich zo ver mogelijk als maar mogelijk was verwijderd had van Windclan. Hij patrouilleerde langs de grens met ShadowClan, oren gespitst en zintuigen op scherp. Hij had vrij neutrale gevoelens jegens Tallstar en zijn clan. Maar neutrale gevoelens betekende niet dat hij hen vertrouwen. Allerminst niet. Sabrefur vertrouwde niemand. Zeker geen andere clans. En dus staarde hij over de grens naar de boomgrens in de verte die naar het duistere bos leidde waar de Shadowclanners woonde.

Acefray}

Het was de macht der gewoonte die de medicine cat weer tot de grenzen had getrokken. Hij voelde zich hier altijd het meest op zijn gemak en het was ook de plek waar hij het meeste plezier had gehad over de jaren heen. In zijn rang was het ook niet verboden om af en toe de grens over te steken voor een goede reden, en tja vaak had de grote kater wel een reden gevonden om het toen. Toch waren het de grenzen waar zijn poten hem heenleidde als hij zijn gedachtes op nul zette en het duurde ook niet lang voor hij kon uitkijken op het Windclan gebied. Ace zuchtte en schudde zijn kop, proberend om de iets minder fijne herinneringen te verjagen. Er was immers zo veel om blij om te zijn. Het ging goed met Shadowclan, zijn apprentice werd met de dag slimmer en hij had zijn gezin. En zijn gezin was gezond en veilig.

Hij besloot maar de rest van de middag de grens te volgen, het was immers een enorm saaie dag voor hem met weinig te doen. Al had hij net onderweg een klein konijntje kunnen vangen die de grens was overgestoken. Het was niet veel maar een aangename snack om de dag mee door te komen. Met flappy nog in zijn mond keek hij op bij een zwart wit gestalte. Oh, die kende hij wel. Dat was die ene knappe windclan deputy. Daar had hij altijd wel tijd voor hoor. Vriendelijk liep hij dus ook over naar de grote kat en legde de prooi aan zijn voeten weg. “Hallo Sabre, mag ik je uitnodigen voor een hapje konijn aan de grens?” Vroeg hij warm. Hij had een jongensachtige maar goedbedoelde blik in zijn ogen. Oprecht geïnteresseerd om eens gezellig om te gaan met deze grote stoere kat.