Hear me RAWR

Zachte geluiden omringden een kleine kitten. Haar zachte, nog dunne vachtje was bijna parelgrijs van kleur, en wanneer iemand goed keek konden ze de zacht gekleurde strepen zien die haar voorhoofd tekenden. Haar ogen waren nog gesloten, ook al was ze al weer twee weken oud. Haar ouders hadden al twee nestjes voor haar en haar nestgenootjes gehad. Waardoor de ervaring van het ouderschap niet geheel nieuw was, veel van haar resterende familie wist de kleine kitten nog niet. Honorkit, wist enkel dat ze bij hen hoorde, de geur en de alles verwarmende liefde was voelbaar. Een liefde die zacht was als een van de eerste zonnestralen in de lente, maar ook hard kon zijn zoals de heetste vuren. Immers was het verliezen van de liefde tussen ouder en kind vaak pijnlijk, enorm pijnlijk. Verlies kende de jonge kitten nog niet, ze wist met moeite haar naam te herkennen wanneer een warme stem, vaak die van haar moeder of vader, tegen haar sprak. De ene stem was laag, soms een tikkeltje brommerig en de ander stem was zacht, bijna strelend. Toch kon Honorkit niet anders dan reageren wanneer de bekende stem, en diens geur het nest weer bereikte. Iets in haar jonge lichaam herkende de veiligheid die ze bij hem kon vinden, de trots die hij voelde voor de Clan. Een trots die bijna ongeëvenaard was door andere katten. Een trots die hij hopelijk op een dag ook voor haar zou voelen. De kitten strekte haar poten voorzichtig uit terwijl ze zich loom weer op rolde. Het was een rustige dag geweest in de Clan, niet dat een jonge kitten in de Nursery veel mee zou krijgen. Echter waren er geen ruig spelende kittens geweest in de buurt van het nest waarin Silvercloud met haar kittens lag; daarnaast had ze haar nestgenoten niet aan de kant hoeven duwen voor melk of aandacht. Al met al, was de jonge kitten tevreden. Zo lag ze dan ook opgekruld, een paar centimeter van haar moeder’s warme vacht verwijderd totdat er pootstappen klonken. Een paar dagen geleden waren haar oortjes in het geheel geopend voor de geluiden die anderen maakten, waardoor ze geconcentreerd naar haar ouders had geluisterd. Een concentratie die niet voor niets was geweest, ze wilde meer interactie met haar vader, zijn brommende stem zorgde ervoor dat ze zich veilig voelde, warm in zijn aanwezigheid. Ze was wat dat betreft wellicht een papa’s kindje. Al moest er ook gezegd worden dat Honorkit haar moeder’s aandacht graag had, en zodra ze ouder was wellicht veel van de knappe kattin op zou steken. Voor nu was ze een van de kleine meisjes van Panthergrowl, een kater die buiten zijn familie niet vaak zijn ware, liefdevolle aard liet zien. Dat alles zou ze pas later doorhebben, voor nu was het een van de belangrijkste katten in haar bestaan. Een brommend geluid bereikte haar oortjes, die ze nu dan ook spitste. Hij sprak tegen iemand, of het haar moeder of een van de andere Queens was kon ze niet uitmaken. Er waren wel meer katten die een nest hier hadden, het was klein, gezellig en knus. Toen de kater klaar was met spreken en zijn brommerige stem niet meer zijn mond verliet, zuchtte de kitten duidelijk teleurgesteld. De vraag was hoe ze hier verandering in kon brengen. 'Mbwap,' begon ze, haar mond en tong in onnodige hoeken dwingende, in de hoop dat ze iets zinsvols uit kon kramen. 'Bwapaa,' vervolgde ze standvastig, het klonk al weer stukken beter. Trots trok ze met haar snorharen terwijl ze wachtte totdat de bekende stem weer sprak. Kom op, papa, ik wil je horen!

Het leek erop dat haar moeizame poging te spreken gewaardeerd werd. Immers viel de aandacht van de kater die ze als haar vader herkende, op haar zodra ze haar best deed het woord uit te spreken dat elk vaderhart zou doen zwellen van trots. "Papa" haar papa, en dat mochten anderen weten ook. Haar blauwe ogen waren nog gesloten waardoor ze blind in de richting van de kater probeerde te kruipen. Een warme lik werd over haar kopje gegeven waardoor een zacht gesnor haar uit borstkas omhoog rees, haar papa was vast trots op haar. Dat hoopte ze dan, daarnaast klonk zijn zware stem weer, de stem die haar altijd zou wekken, er was niets mooier dan een zware stem van een kater die haar altijd zou beschermen. 'Hey meissie, ja dat ben ik he? Papa,' Ronkte de kater waardoor ze tevreden haar kleine lichaam uit rekte en zacht spinnend zijn warme vacht op zocht. 'En jij bent Honorkit, mijn kleine Honorkit,' Vervolgde de bekende zware stem waardoor de kitten zo overtuigend mogelijk knikte, waarna ze omtolde en tegen zijn poten aan viel. Oeps. 'Pwapa,' Klonk er enthousiast terwijl ze duidelijk probeerde te maken dat hij moest blijven praten. Zelfs al begreep ze wellicht niet elk woord. Voorzichtig drukte ze haar neusje tegen hem aan waarna ze met haar staartje zwiepte, toe dan papa, blijf praten!