It's always Windclan, isn't it?

De jonge kater was weer op Fourtrees te vinden. De hoeveelste keer was dit wel niet in minder als een maan? De vijfde...of nee toch zesde. Zou Swallowflight het uberhaupt hebben opgemerkt? Zijn mentor had dan niets gezegd, maar dat kon altijd nog komen. Toch, hij was het kamp uitgegaan rondom zijn training heen en hij zorgde dat hij zijn apprentice taken goed uitvoerde. Dus officieel was hij dan vrij om rond te gaan waar hij maar wilde zolang hij zich aan de clanregels hield. En dat waren er veel, maar Ardentpaw kon vrij positief zeggen dat hij er geen had gebroken. Nouja, misschien wel toen hij aan Pepperpaw voorstelde om naar de moonstone gegaan. Maar daar was hij nooit mee doorgegaan dus was er geen kwaad geschied. Ergens vroeg hij zich wel af of Thornstar dat te horen zou krijgen, want Acorndust had hem en Pepperpaw lopen afluisteren. Zou hij dan in de problemen zitten? Vrijwel zeker. Hopelijk kreeg zijn leider er dan ook geen woord van. Toch, hij zou van zijn vrijheid genieten, mocht deze nog heel zijn leven of nog maar een dag duren. En de meest interessante ontmoetingen die hij had gehad waren hier op Fourtrees geweest. Daarom ook dat Ardentpaw terug was gekomen voor de zoveelste keer. Hij had al twee Shadowclanners en drie Windclanners ontmoet hier. Gesproken over Windclan...Een geur kwam vanaf hun kant van Fourtrees zijn kant op. Zou hij dan een vierde kat uit Windclan gaan ontmoeten. Hun geur was onmiskenbaar voor hem. Okay, misschien was dat een beetje overdreven. Maar na twee keer Dewpaw te hebben ontmoet en dan Stallionheart en nog een windclanner wiens naam hem even ontschoot kon hij de geur toch wel goed herkennen. Het was een scherpe geur van heide die vaak aan de vachten van de slendere katten hing. Toch, ook al had hij zoveel Windclanners ontmoet, was Ardentpaw nieuwsgierig naar deze kat. Daarom plantte hij zichzelf in het midden van Fourtrees, lekker zichtbaar, zoals Acorndust die ene keer bij hem had gedaan en wachtte wat ongeduldig af op de nieuwkomer. Nou was hij nooit goed in wachten en stilzitten dus hoopte hij wel dat deze kat een beetje op zou schieten.


+Dwarfpaw  

Hij was op weg naar de Fourtrees. Een behoorlijke onderneming, dat mocht je het wel noemen. Hij moest maar hopen dat Moonvision niet zou vragen waar hij geweest al. Al was dit buiten zijn trainingstijd om, de grenzen opzoeken kwam nooit zonder risico’s. En grenzen opzoeken, daar had hij bij Shadowclan als kitten al wel bekend om gestaan. Niet perse in kwade zinne. Dwarfpaw zou anderen nooit bewust pijn willen doen. Maar hij was nogal een impulsieve avonturier. Dingen waren snel te saai. En alles wat gevaarlijk was leek in zijn ogen al gauw een leuke uitdaging. Dwarfpaw miste zijn oude thuis een beetje. En dus leek de Fourtrees hem de perfecte plek om even aan alle Windclan aanwezigheid te ontlopen. Letterlijk naar het ShadowClan gebied lopen, dat ging hem wellicht nog iets te ver. Misschien zodra hij vrienden had verzameld die zo avontuurlijk waren als hij zelf dat hij het wel eens aan zou durven. Maar daar was het nu nog echt te vroeg voor. Toen de Fourtrees eenmaal in zicht kwamen zat er tot zijn verbazing een andere kat pal voor. Zo te zien was deze niet veel ouder dan hij zelf. En daar trof hij het mee, want dit zou de kans op gezeur over regels dit en regels dat verminderen. Dwarfpaw wandelde rustig op de andere kater af. Diens lichaamstaal had laten blijken dat ze oké waren met elkaars aanwezigheid. Het was een ThunderClanner, hoogst waarschijnlijk wat jonger dan hij zelf. Op niet al te verre afstand plaatse Dwarfpaw zijn achterwerk in het gras en bekeek de tom even. Nog altijd had hij niet gesproken. De ThunderClanner had een bruine vacht met zwarte strepen en goudgele ogen. Dezelfde soort goudgele ogen als die hij en Dawpaw hadden…  “Zo, jij bent ver van huis.” Zei hij met een grijns. Het had opgewekt en wellicht ietswat uitdagend geklonken. Zelf was hij natuurlijk net zo ver van huis. “Was je op iemand aan het wachten?” Vroeg hij vervolgens. De tom had zo pal voor de Fourtrees gezeten dat het daar wel op leek. En uiteraard was Dwarfpaw nieuwsgierig naar de kater en zijn nog onbekende bezoeker.  

Ah, daar kwam de ander dan eindelijk! Het was een zwart-witte kater, iets ouder als hem, misschien? Dat kon hij nog niet helemaal goed bepalen, maar dat maakte ook eigenlijk niet heel veel uit. Je kon met iedereen een leuk gesprek houden zolang ze maar een beetje meewerkten. Ardentpaw keek toe hoe de kater op een afstandje ging zitten. Grappig, dat had Stallionheart ook gedaan. Was dat een Windclan dingetje? Hij kon hem nu wel tenminste beter zien en hey, hij had dezelfde ogen als Dewpaw! Zouden ze familie zijn? Kwam hij hem net als Acorndust op zijn kop geven omdat hij dan een apprentice van Windclan met zich had meegesleurd? Het leek er niet op toen de kater begon te praten. Hij merkte op dat hij ver van huis was en Ardentpaw knikte. Ja, dat was waar. Toch, na zes keer deze plek te hebben opgezocht werd de weg ernaartoe steeds makkelijker, al was het nog steeds een lange weg. “Was je op iemand aan het wachten?” Kwam er opeens een vraag. Tja, eigenlijk niet maar ook weer wel. "Niet echt. Maar ik rook jou aankomen en toen ging ik op jou wachten want ik was hier gekomen om een nieuwe, interessante kat te ontmoeten en jij bent een nieuwe kat dus hoi!" ratelde hij vrolijk. Hij zou zich nog maar even niet voorstellen, want wat hij net had gezegd zou vast wel wat tijd nodig hebben om te worden verwerkt.

Vanaf het begin was het eindelijk al duidelijk: ze hadden beide geen kwaad in de zin. Hoogst waarschijnlijk zou hij een praatje kunnen houden met de andere kater. Aangezien deze wel net zo benieuwd leek te zijn naar hem als andersom het geval was. Dwarfpaw merkte op dat de kater ver van huis was waarop deze knikte. Vervolgens vroeg hij aan de roodbruine tom of hij hier op iemand aan het wachten was. Aangezien Dwarfpaw de kater daar al een tijdje had zien zitten toen hij aan was komen wandelen. Wat volgde was zowat een heel verhaal. "Niet echt. Maar ik rook jou aankomen en toen ging ik op jou wachten want ik was hier gekomen om een nieuwe, interessante kat te ontmoeten en jij bent een nieuwe kat dus hoi!" De woorden waren met veel enthousiasme gesproken. Iets wat hij zeer op prijs stelde. Het bracht hem zelf ook in een vrolijke stemming. Want om eerlijk te zijn had hij niet verwacht een interessante kat te zijn. Wellicht had de ruzie met Dewpaw hem ook wel wat onzekerder gemaakt. En dus was hij maar al te blij om te horen dat deze kater hem wel wilde leren kennen. “Wat een toeval! Ik was precies op zoek naar zo’n soort ontmoeting.” Zei hij vrolijk. Men waarschuwde wel eens dat het riskant kon zijn om bevriend te  raken met katten uit andere Clans. Aangezien je maar nooit wist wat de toekomst zou brengen. Echter zag Dwarfpaw daar het gevaar niet van in. “Mijn naam is Dwarfpaw. Ik behoor tot de WindClan zoals je weet. Maar pas sinds kort.” Vertelde hij. De kater leek immers zo enthousiast en vriendelijk dat Dwarfpaw het vermoeden had hem deze informatie wel toe te kunnen vertrouwen. “En hoe heet jij?” Vroeg hij nieuwsgierig. Aangezien hij de tom wel graag bij naam zou willen kunnen aanspreken.

De ander leek zijn enthousiasme te waarderen en zelfs te delen. Dwarfpaw was zijn naam nu, maar wat bedoelde hij met de sinds kort pas Winclan zijn? Ardentpaw wilde hem er net over gaan vragen toen hij zelf werd gevraagd voor zijn naam. Oh, ja. Dat was misschien wel zo handig. Hij wist namelijk de naam van degene voor hem, maar zichzelf had hij nog niet voorgesteld. "Uh, Ardentpaw." miauwde hij snel, zonder enige intresse voor de introductie nu zijn nieuwsgierigheid bij de eerdere woorden van Dwarfpaw lagen. "Wat bedoelde je dat je pas sinds kort tot Windclan behoort?" vroeg hij gauw, zodat er niet weer andere woorden tussen kwamen. Hij wilde dit nu graag weten. "Ik bedoel, niet dat dat erg zou zijn, maar het is een beetje verwarrend en ik ben nieuwsgierig. Daarom vroeg ik het dus en niet om gemeen te doen," ratelde hij toen hij realiseerde dat het misschien niet al te vriendelijk had kunnen hebben geklonken. Maar het hoorde nou eenmaal bij hem, vragen stellen zonder na te denken en er dan nerveus achteraan te ratelen.

Tot nu toe was de kater zeer vriendelijk en enthousiast geweest. Waarschijnlijk zouden ze het wel goed met elkaar kunnen vinden. "Uh, Ardentpaw." Miauwde de tom snel toen Dwarfpaw naar zijn naam vroeg. Ardentpaw hm? Dat was best een leuke naam. Maar nog voor hij de kater daarop kon complimenteren vroeg deze een volgende vraag. "Wat bedoelde je dat je pas sinds kort tot Windclan behoort?" Dwarfpaw kon zich wel voorstellen dat er zich daar wat verwarring over opdeed. Het was namelijk niet gebruikelijk dat iemand nog op latere leeftijd bij een andere Clan terecht kwam. En zijn reden had ook gewoon met een grote hoeveelheid pech te maken gehad. Dwarfpaw opende zijn bekje om uitleg te zullen geven maar Ardent was hem al voor. "Ik bedoel, niet dat dat erg zou zijn, maar het is een beetje verwarrend en ik ben nieuwsgierig. Daarom vroeg ik het dus en niet om gemeen te doen," Legde de kater uit. Dwarfpaw glimlachte even. Ondanks dat hij het niet gemeen opgevat had stelde hij het toch erg op prijs dat Ardentpaw zo’n rekening met hem hield. Dat deden namelijk lang niet alle katten. En Dewpaw al helemaal niet. “Oh dat geeft niet Ardent, ik snap dat je nieuwsgierig bent. Maar vooralsnog apprecieer ik je uitleg zeer.” Zei hij op vrolijke toon. “Leuke naam trouwens, het past goed bij je ogen.” In zijn enthousiasme zei hij wel eens dingen die vreemd over konden komen op anderen. Dat bedoelde hij dan niet perse slecht. Het was enkel ondoordacht. “Zie, ik ben geboren in ShadowClan. Maar ik bleek meer familie in de WindClan te hebben. En dus heeft mijn vader mij daarheen gebracht. Ik wacht nog op mijn broertjes en zusjes. Maar ik heb mijn vader al een tijdje niet meer gezien…” Dat laatste had een beetje twijfelachtig geklonken. Bij de dag nam zijn hoop dat Wolfsnout met de rest zou terugkeren af. Volgens Dewpaw was Wolfsnout ‘m gewoon gepiept. Echter wilde Dwarfpaw daar nog niet helemaal in geloven. En dus hield hij hoop. “Maar goed, genoeg over het verleden. Daarvoor zijn we hier immers niet. Wil je samen op verkenning gaan?” Vroeg hij enthousiast.

Hij zag dat Dwarfpaw een glimlach op zijn gelaat had. Gelukkig maar, dan had hij hem niet kwaad gemaakt met zijn vraag. Misschien moest hij daar even aan werken, de eerste de beste vraag die in zijn kopje opkwam gewoon gelijk vragen. Toch, Dwarfpaw leek zijn nieuwsgierigheid leuk te vinden en beantwoorde zijn vraag dan ook. Broertjes en zusjes? "Maar kunnen ze nog wel komen? Als het al zo lang duurt, denk je dan niet dat ze niet meer komen?" vroeg Ardentpaw toch nog door, ook al leek de zwart-witte kater voor hem er al niet meer over te willen praten. Verkenning, huh? Dat vond hij altijd wel leuk. "En samen gaan verkennen klinkt als een plan! Maar waar dan? Want uh, ik ben hier al vaak genoeg geweest hoor," beantwoorde Ardentpaw zijn vraag. Hij was hier echt al vaak genoeg geweest om toch wel goed genoeg rond te kunnen hebben gekeken. Er was niet erg veel te vinden behalve prooi en enorme bomen waar je in kon klimmen. Misschien dat het een heel stuk interessanter zou zijn als er een gathering plaats vond, maar dat had Ardentpaw helaas nog niet kunnen meemaken. Misschien dat hij mee kon naar de volgende gathering. "Ben jij al eens op een gathering geweest? Is het dan heel anders hier?" Sprak hij zijn gedachten ook uit. Dwarfpaw was al ouder, dus er was een grote kans dat de kater er al een mee had gemaakt. Maar misschien ook niet. Zou het dan een domme vraag zijn geweest? Misschien had hij die beter aan de Windclan warrior kunnen vragen toen hij die hier tegen was gekomen.

Dwarfpaw legde uit hoe het kwam dat hij pas sinds kort bij WindClan zat en gelukkig leek Ardent het allemaal wel goed op te vatten. Daar was hij erg blij mee. Hij had niet perse verwacht dat het zo zou uitpakken. "Maar kunnen ze nog wel komen? Als het al zo lang duurt, denk je dan niet dat ze niet meer komen?" Vroeg Ardentpaw hem. Dwarfpaw haalde zijn schouders op. Hij wist het eerlijk gezegd niet. Maar had eigenlijk ook geen zin om er te lang bij stil te staan. Hij was nogal kwaad op Wolfsnout en zijn acties. En aangezien hij niet goed wist waar hij met die woede naar toe moest, deed hij maar alsof Wolfsnout geheel nooit bestaan had. En probeerde te vergeten dat zijn vader een of andere belofte had gemaakt die waarschijnlijk toch niet uit zou komen. Dwarfpaw wilde het er niet langer meer over hebben. En dus veranderde hij van onderwerp. "En samen gaan verkennen klinkt als een plan! Maar waar dan? Want uh, ik ben hier al vaak genoeg geweest hoor,” Zei de bruine kater, op zijn vraag of ze wellicht samen iets konden gaan verkennen. Niet veel later volgde er nog een vraag over een of andere gathering. Dwarfpaw fronste. Hij zat niet zo nauw met zijn neus op alle regels en benamingen. Hij liep gewoon mee met de rest en hoopte dat het vanzelf wel goed zou komen. Wat wellicht een minpuntje van hem was. Ooit zou hij hiermee nog een keer over zichzelf struikelen. “Een gathering? Hier of in mijn eigen Clan bedoel je?” Vroeg hij voorzichtig. Zich ervan bewust zijnde dat het wellicht wat dommig over zou kunnen komen. Maar over dat verkennen gesproken… dit was gelukkig niet de enige plaats waar hij tot nu toe vanaf wist. “We zouden richting het Rogue territorium kunnen gaan?” Vroeg hij. Dwarfpaw was hardop aan het nadenken. Iets wat hij niet al te vaak deed. Aangezien de meesten zijn ideeën nogal roekeloos vonden. Maar bij Ardentpaw durfde hij dit wel te doen. De kater leek immers zo positief dat hij er wel op vertrouwde dat deze zijn ideeën niet op harde wijze zou afkraken. “En ik weet een manier om het ShadowClan gebied binnen te komen.” Zei hij met een klein grijnsje. “Als ze ons betrappen kan ik altijd nog zeggen dat ik opzoek was naar mijn broertjes en zusjes.” Vervolgde hij. Ja, het was altijd handig om een backup te hebben. Shadowclan gebied zou zeker wel avontuur waardig zijn toch?

.:Sorry:.:

Ardentpaw keek hem een beetje raar aan toen Dwarfpaw hem vroeg of hij een gathering hier of in zijn eigen clan bedoelde. Hij had toch duidelijk gezegd dat hij hier bedoelde. Toch, die gedachte bleef achterwege toen de ander begon te vertellen over waar ze dan wel op avontuur konden gaan. Bij de woorden ShadowClan territorium werden zijn ogen groot. Zou hij dat wel durven? Acorndust vond hem al niet zo leuk, dacht hij zo. Tja, hij had dan ook wel aan Pepperpaw voorgesteld om samen op avontuur naar de moonstone te gaan omdat ze zei dat ze daar heen wilde. Waarschijnlijk zou geen mentor daar blij mee zijn. Toch, de deputy had hem een hele preek gegeven en hem daarna ook nog een andere keer op Fourtrees opgezocht. Niet het beste idee om dat ShadowClan territorium in te gaan, leek hem zo. Toch, Dwarfpaw zei dat hij een manier wist en de apprentice nam aan dat zijn nieuwe vriend een manier bedoelde die onopgemerkt ging. Maar hij ging verder door te zeggen dat als ze betrapt waren hij wel een verhaal zou bedenken. En dat stelde Ardentpaw niet helemaal gerust. "Dat klink heel interessant, maar ik weet het niet hoor. Ik sta niet helemaal op de beste voet met de ShadowClan deputy en het excuus zullen ze waarschijnlijk ook niet geloven als ik erbij ben." Ardentpaw klonk niet erg enthousiast over zijn antwoord. Hij wilde heel graag met Dwarfpaw mee, maar de kans om in grote problemen te komen was aanwezig. Erg aanwezig. Hij dacht niet dat hij zijn mentor en leider daar erg blij mee zou maken, want zij hadden nu geen problemen met de andere clans en betrapt worden zou dat zeker kunnen veranderen. "Ik wil wel echt heel graag iets samen doen, maar ik denk niet dat het heel erg slim is om ShadowClan territorium in te gaan," mompelde hij er nog achteraan. Hij wilde Dwarfpaw zeker niet afschrikken of hem boos maken door zijn ideeën af te wijzen.

:.:

Ardent keek het ietwat bedenkelijk aan toen hij vroeg welke gathering hij precies bedoelde. Wellicht had hij iets over het hoofd gezien? Waarschijnlijk… Dat gebeurde wel vaker. Daar zou hij Ardent later nog over vertellen. Voor nu begon hij enthousiast te vertellen over zijn plan: dat hij een weg wist om het ShadowClan gebied in te kunnen. En dat ze daar zouden kunnen rondneuzen. Hij kwam zelfs met een back-up plan voor als ze betrapt zouden worden. Maar de Thunderclanner leek er niet zo zeker van. Hij keek Dwarfpaw met grote ogen aan terwijl deze zijn plan aan het pitchen was. En ondanks dat Dwarfpaw vrij zeker was van zijn plan leek Ardentpaw er toch echt niet zo zeker over. "Dat klink heel interessant, maar ik weet het niet hoor. Ik sta niet helemaal op de beste voet met de ShadowClan deputy en het excuus zullen ze waarschijnlijk ook niet geloven als ik erbij ben." Zei hij. De zwartwitte kater fronste even. Oh? Dat was nou ook jammer. Hij had wel wat beters van ShadowClan verwacht. Maar als Ardentpaw het zei… Hij wilde zijn vriend immers ook niet in gevaar brengen. "Ik wil wel echt heel graag iets samen doen, maar ik denk niet dat het heel erg slim is om ShadowClan territorium in te gaan," Bij deze woorden haalde Dwarfpaw zijn schouders op. “Dat is geen probleem. Het spijt me te horen dat er katten zijn daar die het op je hebben gemunt.” Zei hij. En probeerde snel op een andere oplossing te komen. “We moeten het natuurlijk wel een soort van veilig houden. Zijn er nog gebieden in het Rogue gedeelte die je nog niet hebt gezien?” Vroeg hij. Hij vond dat Ardent mocht kiezen. Die was immers zo aardig om een dagje met hem mee te willen.

.::.:

Ardentpaw miste de frons die op het gezicht van de ander bij zijn woorden. Geloofde hij dat dan niet? Want hij was er zelf best wel zeker van dat ze niet zouden geloven dat een half WindClan en half Shadowclan apprentice die nu in WindClan zat zijn broertjes en zusjes in ShadowClan kwam opzoeken met een ThunderClan vriend. Dat was een beetje ongeloofwaardig zelfs voor hem. Toch, Dwarfpaw vertelde hem dat het geen probleem was en dat ze dan misschien toch naar Rogue territorium konden gaan. "Ik was vorrige keer niet heel ver gekomen,' gaf hij toe. "Ik, uh, had afgesproken met Dewpaw om daar heen te gaan. Ken jij Dewpaw? Maar een van mijn vrienden uit ThunderClan volgde ons en toen kwam er een redelijk aardige Rogue en toen waren we niet verder gegaan."En daar was hij weer aan het ratelen. Het was dan ook geen wonder dat hij aan het einde van die monoloog even gauw naar adem moest happen. Eigenlijk wilde hij nog meer zeggen, over hoe katten het niet op hem gemunt hadden maar hij zelf gewoon een domme fout had gemaakt en er niemand echt héél boos was geweest. Het had hem gewoon niet op een goede voet gelaten met Acorndust en er voor gezorgd dat de deputy misschien een beetje wantrouwend naar hem was nu. Toch, hij hield zijn mond. Ardentpaw wist dat zijn geratel soms veel was om te verwerken, dus om er weer een hele lange zin of twee achter aan te gaan plakken leek hem niet het handigste als hij Dwarfpaw niet wilde verwarren. "Dus, uhm, ja...Rogue territorium is wel een goed idee," voegde hij er na een beetje twijfel toch nog aan toe met een glimlach.

Op zich maakte het Dwarfpaw niet zo heel veel uit waar ze heen zouden gaan. Als ze maar zouden gaan. Hij was daar vrij flexibel in. En bovendien vond hij Ardentpaw zo’n aardig figuur dat hij de kater ook niet te veel wilde forceren. Hij stelde voor om, in plaats van naar het ShadowClan gebied, naar het Rogue gebied te gaan. "Ik was vorige keer niet heel ver gekomen,” Vertelde Ardentpaw hem. Niet heel ver hm? Dan zouden ze er dus een uitdaging van kunnen maken. Een record zetten. Dat maakte het gelijk al een stuk interessanter. "Ik, uh, had afgesproken met Dewpaw om daarheen te gaan. Ken jij Dewpaw? Maar een van mijn vrienden uit ThunderClan volgde ons en toen kwam er een redelijk aardige Rogue en toen waren we niet verder gegaan." De ThunderClanner was nogal een prater. Hij zelf ook, maar wellicht op een andere manier? Hoe dan ook, Dewpaw kende hij zeker wel. En hij keek de ander dan ook enigszins verbaast aan bij het horen van haar naam. “Jij kent Dewpaw? Hoe ken je haar? Want, Dew is mijn halfzusje. Alleen daar wil ze zelf nog niets van weten.” Vertelde hij. Het had haast luchtig geklonken, enkel met een beetje verbazing rond om hoe Ardent Dew zou hebben kunnen leren kennen. Niet dat hij het ook daadwerkelijk zo luchtig opnam. Hij gaf enorm veel om Dewpaw. En het feit dat ze liever met andere omging dan met hem was nogal pijnlijk om aan te horen. Maar dat hoefde Ardent niet te weten. Nog hoefde hij de ThunderClanner er minder om te mogen. Dwarfpaw was er zeer vast van overtuigd dat hij voor nu zijn emoties over dit onderwerp opzij zou kunnen schuiven. “Dus, uhm, ja...Rogue territorium is wel een goed idee,” Bij die woorden knikte de zwarte kater. “Wil je vandaag gaan of binnenkort?” Vroeg hij. Langzaam vloeide het enthousiasme weer terug in zijn stem. “En wil je misschien een record zetten? Om verder te wandelen dan de andere apprentices? We zouden zelfs prijzen kunnen maken.” Prijzen gemaakte van stokjes, bladeren en veren. Als bewijs dat ze dapper genoeg waren om zo ver het Rogue gebied in te trekken, het leek hem een uitstekend idee. Hopelijk dacht Ardentpaw daar net zo over.

Oh, hij kende Dewpaw dus wel? Ardentpaw had het eigenlijk wel moeten verwachten dat ze elkaar zouden kennen, want ze waren denmates. Maar de woorden kwamen als een schok, want hij kende Dewpaw niet alleen, nee, ze waren half-broer en zus. Hij werd ook gelijk gevraagd hoe hij haar dan kende en hij slikte even. Zou hij een boze of beschermende half-broer zijn omdat Dewpaw niets van hem wilde weten? Of juist jaloers? Toch, het beste pad was om het maar gewoon te vertellen, negeren spaarde namelijk nooit iemands gevoelens. "Ik, uh, heb haar hier ontmoet en het klikte en toen waren we vrienden geworden. We hadden toen ook afgesproken om naar Rogue territorium te gaan." Het was geen speciale of gecompliceerde ontmoeting geweest. Gewoon simpel en puur. Maar voor hij nog maar iets anders kon zeggen werden er al vragen zijn kant opgegooid met enthousiasme over het gaan ontdekken van Rogueterritorium en records zetten. Was dit hoe andere katten zich voelden als hij zijn duizenden vragen stelde? Hm..."Een record lijkt me gaaf! Maar misschien moeten we dan wel een andere dag gaan, want dan moeten we wel echt ver lopen en ook nog optijd terug komen. Dat zou nu niet meer lukken," antwoordde hij bedenkelijk. Nee, ze zouden dan op een vroege ochtend al daar moeten staan. En hoe ver waren andere apprentices al wel gegaan? "En wat voor prijzen zouden het dan zijn?" Vroeg Ardentpaw zijn laatste vraag hardop af.