Make me blossom

Dol gelukkig huppelde de poes terug het kamp in, met een klein takje tussen haar tanden geklemd. Kort hiervoor had een vriendelijke elder haar mee het kamp uitgenomen voor het eerst, waar ze aan alle bloemetjes, plantjes en andere vreemde dingen had mogen voelen en ruiken. En toen! Toen had ze het mooiste plantje van allemaal gevonden; een katje van de katjeswilg. Al die kleurrijke bloemen hadden voor de blinde poes geen betekenis, maar dat stokje met dat zachte bolletje dons eraan, dat vond ze prachtig. Zelfs zó prachtig, dat ze meteen terug naar het kamp wilde gaan om het aan haar beste vriendinnetje te geven. Vrolijk dook ze de nursery in, waar ze al snel haar vriendinnetje kon ruiken. "Lotje! Lotje!" sprak ze vrolijk, waarna ze zich vol overgave over haar vriendin heen legde, zachtjes giechelend terwijl ze het takje bij de poes neerlegde. "Kijk wat ik voor jou heb gevonden, het is zo zacht en lief, net als jij!" en met de woorden drukte ze haar neusje tegen die van de andere poes aan.

&Lotuskit

Lotus deed alsof ze sliep. Ze had namelijk (per ongeluk!) het nest van een andere kittencluster kapot gemaakt en toen had de queen haar verteld dat ze het moest schoonmaken. Nou, mooi niet! Het was niet haar nest, dus niet haar probleem, pssh. Het vurige kittentje was weggedoken in haar eigen nest en toen hard gaan snurken, met die intense toneelkunsten moesten ze haar wel geloven. Toen ze plots de stem van haar bff hoorde schoot ze echter overeind. "Shhh! Shhh!!" miauwde ze verschrikt. Gelukkig wist de mama queen aan de overkant niet dat Faintkit haar Lotje noemde, anders zat ze nu in flink in de penarie! Faintkit giechelde toen ze opeens bovenop haar kwam liggen en met een warm glimlachje gaf Lotus een lik over het mooie kopje van haar vriendinnetje. Oh, wat vond ze haar toch mooi, dat mooie bruin op haar snoetje. Dat had zijzelf niet hoor. Alleen een bruine staart had zij, maar niet zo mooi egaal als Faintkit. Met grote ogen keek ze naar het bolletje dat de andere kit bij haar neerlegde. Ze glimlachte lief op de prijzende woorden van haar vriendin en deze glimlach werd twee keer zo groot toen de ander haar neusje tegen haar aandrukte. "Die is heel mooi, Faintkit!" zei ze blij. Ze pakte het bolletje op en legde hem wat verder in het nest, zodat ze die iedere nacht tegen zou komen als ze zou gaan slapen. Ze snorde terwijl ze haar poten om het lichaam van de andere she-cat heen sloeg en haar dicht tegen haar buik aantrok.

Shht? De poes wiebelde met haar oortjes, maar hoorde voor de rest geen boze stemmen. Hihi, had Lotje zichzelf in de problemen gewerkt? Geamuseerd snorde ze. "Oh! Moeten we stil zijn?" fluisterde ze half giechelend, waarna ze toch wel even heel luid moest snorren toen Lotus verklaarde dat ze haar bloemetje mooi vond. Toen bedacht ze zich plots weer dat ze stil moesten zijn. "Sorry!" sprak ze met gedempte stem. Het was ook zo lastig om stil te zijn met Lotje, daar was ze veel te leuk voor! Liever giechelde ze en snorde ze en liet ze de heeeeeele clan weten hoe lief ze haar vriendinnetje wel niet vond. Maar nu moesten ze kennelijk even stil zijn... Nouja, ze zou haar best doen. Toen Lotus haar pootjes om Faintkit heen sloeg en ze dicht tegen diens buik getrokken, gaf Faintkit de ander een dikke kus op haar kinnetje. Eigenlijk wilde ze haar een kusje op haar wang geven, maar het was nog altijd een beetje lastig in te schatten waar alles altijd zat. Ach, Lotuskit was het waarschijnlijk wel gewend. "Waarom moeten we stil zijn Lotje?" fluisterde ze vrolijk.

Faintkit was niet heel goed in stil zijn, en hoewel dat de situatie nu wel heel spannend maakte, was het ook best wel schattig toen haar best friend heel hard begon te snorren! Zachtjes giechelde ze toen de ander zich verontschuldigde. "Maakt niet uit!" fluisterde ze heel zachtjes terug, en keek vanuit haar ooghoek naar de queen die nog niks door leek te hebben. Há! Ze trok Faintkit over zich heen, voor de gezelligheid en om haar te bedanken voor het bloemetje maar ook: voor camouflage. Wat een masterplan! Ze kreeg een kus van haar vriendin en ze grinnikte vrolijk. Dat Faint verkeerd gemikt had had ze helemaal niet door. "We moeten stil zijn omdat ik per ongeluk een nest kapot heb gemaakt maar ik wil het niet opruimen," vertelde Lotus met een ondeugend lachje op haar snuit.

Faintkit was altijd al een knuffelaar geweest en vond het dan ook absoluut niet erg toen Lotuskit haar als een deken over zich heen trok. Opnieuw gniffelde ze en bleef ronken, blij dat ze vertrouwde en geliefde geur van Lotuskit nog uren aan haar vacht zou hebben kleven. Haar ogen deden het misschien niet, maar haar andere zintuigen waren helemaal op en top! Daardoor kon ze het heel goed ruiken wanneer een ander stonk, al zou ze dat nooit zeggen want dat was onbeleefd! Maar Lotuskit rook altijd heel lekker en als ze dan even niet samen konden zijn, zou ze haar nog altijd een beetje kunnen ruiken! "We moeten stil zijn omdat ik per ongeluk een nest kapot heb gemaakt maar ik wil het niet opruimen," Oh oh oh! "Wat een stouterd ben jij!"plaagde ze haar vriendinnetje en drukte een pootje plagend tegen haar gezicht, natuurlijk niet al te hard. Vervolgens wreef ze haar kop langs die van Lotje. "Ik bescherm je wel hoor! Geen queen gaat jou van mij stelen,"giechelde ze.