Penny for my thoughts?

De dag was betoverend. De zon stond hoog en liet haar warme stralen neerdalen, de vacht verwarmend van de kleine poes die met haar ogen dicht van de warmte genoot. Ze had een rustig plekje opgezocht om haar gedachten op een rij te zetten. Ondanks dat de ijskoude periode voorbij was en het tij duidelijk gekeerd was voor RiverClan kon ze zichzelf er niet van weerhouden om naar haar clangenoten te kijken en stil te staan bij de onuitgesproken kwestie. WindClan en RiverClan hadden oorlog. Beide clans hadden verliezen geleden tijdens de veldslag een maan geleden. Blueflower dacht ook aan de holle gezichtjes die ze gezien had toen de prooi zo schaars was dat er geen greintje garantie was dat ze zou eten s' avonds. Gelukkig was dat nu anders, dat laatste.. de wrijving tussen de twee clans echter. Blueflower keerde haar kop opzij en zuchtte vermoeid. Zulke zaken stemde haar ongelukkig. Ze deed haar best te denken aan de goede tijden die kwamen maar de dreiging bleef altijd aanwezig in haar achterhoofd. In gedachten verzonken staarde ze over het landschap heen al zagen haar ogen niet echt iets.
Eerste post voor Quietcreek.

Eindelijk waren de zomerdagen dan toch echt aangebroken. Het was voor alle een verademing. Er was weer voldoende voedsel aanwezig en het was eindelijk aangenaam om buiten te leven. Op dit soort dagen kon hij zich maar nauwelijks voorstellen hoe kittypets het volhielden in de broeierige huizen, waar ze verplicht waren toe terug te keren voor hun voedsel. Het leven van een kittypet leek hem al saai genoeg, laat staan om binnen te moeten zitten met dit weer. Ook voor zijn eigen werk binnen de Clan betekende het doorbreken van Greenleaf voorspoed. Er was weer voldoende eten voor alle kittens en met dit warme weer was de wereld een stuk aangenamer voor hen om te verkennen. Een volwasse kat kon al inzitten over de problemen van de Clan. Maar op z’n minst zou die kat nog kunnen beredeneren wat er gaande was. Een stuk lastiger werd het om aan een kitten uit te leggen dat er vandaag minder voedsel zou zijn en dat daar helaas niets aan gedaan kon worden. Het was een lastige tijd geweest. Maar hij en zijn ‘kitten crew’, zoals hij naar hun refereerde, hadden het doorstaan. En Quietcreek was dan ook zeer trots op hen. En nu maakte hij een wandeling door het gebied. Hij had zijn shift overgedragen aan een mede Queen. En was opzoek gegaan naar Blueflower. Hij had haar al een klein tijdje niet gesproken. Of tenminste… niet al te uitgebreid. Ergens was dat ook logisch. De afgelopen tijd hadden ze beide wel andere dingen aan hun hoofd gehad. En ondanks dat Quietcreek op zich wel gehecht was aan haar, ging werk voor. Uiteraard hadden ze zo hun check up’s gehad met elkaar. Waarbij ze hun zorgen over de situatie hadden geuit en elkaar hadden gesteund in de moeilijkheden waar de Clan op dat moment voor stond. Maar een uitgebreid gesprek, daar was simpelweg geen ruimte voor geweest. Gelukkig was dat vandaag wel anders. De dag viel bijna loom te noemen en Quiet had zichzelf dan ook maar een extra taak opgedragen, zodat hij zich niet rusteloos zou voelen onder het drukkende warme weer. Het duurde even voordat hij haar gevonden had. Ze zat op een vrij afgelegen plekje, waar de zon nog net tussen het bladerdak van twee hoge bomen heen scheen. Op een rustig tempo kwam hij aangelopen en glimlachte even toen hij haar daar zo zag liggen. Genietende van het warme weer. “Hey Blueflower.” Begroette hij haar. Het had ongedwongen geklonken. “Ik hoop dat ik je niet stoor.” Vervolgde hij voorzichtig. Hij nam immers aan dat ze deze plaats had uitgekozen omdat ze graag even alleen had willen zijn. “Maar ik vroeg me af of je wellicht de tijd hebt voor een gesprek.” Zijn woordkeuze was uiterst formeel. Echter was dat slechts een gewoonte van hem. En verhield hij zich daarmee niet bewust afstandelijk. Maar Blueflower zou dat intussen wel weten, het was immers altijd al zo geweest.

De kleine poes was ver in haar gedachten weggezakt en merkte dus ook niet dat iemand anders zich bij haar had gevoegd, tot dat hij haar naam zei. Ze keek om zag dat het Quietcreek was. Ze glimlachte warm naar hem. Quietcreek en zij hadden de laatste tijd niet echt veel tijd doorgebracht. De clan taken namen al hun tijd in beslag, zeker toen het zo enorm zwaar voor de clan was. Dat vond zij zelf erg jammer maar ze begreep dat zulke zaken nu eenmaal zo waren. Toch was ze erg opgelucht dat ze elkaar nu juist hier troffen. "Voor jou altijd, Quietcreek." Snorde ze blij. Ze bewoog naar voren en gaf hem een onhandig kopje tegen zijn wang vanuit haar liggende positie. "Kom er maar bij." En ze gebaarde met haar staart naar het plekje in de zon naast haar.

Quietcreek was rustige passen op de kattin afgelopen. Vandaar dat ze hem ook pas had opgemerkt toen hij haar begroette. Blueflower keek op, hem een warme glimlach gunnende. Hij nam haar voorbeeld over, eensgelijks sierde een glimlach zijn snuit. “Ik hoop dat ik je niet stoor.” Zei hij. Het was immers nogal een uitdaging geweest Blueflower te vinden. Sinds deze ligplaats bepaald niet in het zicht lag. “Maar ik vroeg me af of je wellicht tijd zou hebt voor een gesprek.” Vervolgde hij. Formeel maar toch ook weer niet afstandelijk. Dat was gewoon hoe hij in elkaar stak. "Voor jou altijd, Quietcreek." Zei de kattin, vrolijk snorrend. Ze strekte zich ietwat uit waardoor hij net aan binnen bereik zou zijn, om zo een kopje tegen zijn wang te kunnen geven. Quietcreek grinnikte zachtjes. Ach ja, als het werkte. Waarom ook niet? "Kom er maar bij." Zei Blueflower. Er werd een gebaar gemaakt naar het plekje naast haar. Die uitnodiging nam hij graag aan. Voorzichtig nestelde Quietcreek onder het bladerdak. Het was ietwat knus, maar paste toch. “Dank je,” Zei hij op een tevreden toon. Er viel een kleine stilte waarin ze beide vredig naast elkaar zaten, genietende van de zon die nu eindelijk goed was doorgebroken. Pas na enige tijd vond hij dat het gepast was deze stilte te doorbreken met een vraag. “Hoe gaat het met je? Sinds alles weer wat kalmer is geworden.” De echte vermoeidheid kwam namelijk pas na de strijd. Veel katten hebben vaak niet eens door hoe hard ze werkten totdat ze over hun breekpunt heen vallen. Het wordt vaak pas gerealiseerd wanneer men terugkijkt naar een bepaalde periode. Vandaar dat een simpele vraag als ‘hoe gaat het’ nu nog wel belangrijker is dan toen…

.:Sorry: