The sun is but a morning star

  Silverpaw was die morgen vroeg op gestaan. Ze had voor de ochtend geen trainingen en nu het nog niet zo heel warm was ging ze even een bezoekje brengen aan de Sunningrocks. Tijdens zonhoog was het veel te warm om hier te zijn, maar nu de zon nog laag stond zou het er best lekker zijn. Tenminste, dat hoopte ze.
  Stilletjes trippelde de zilveren poes door het bos. Het kamp was nog rustig geweest, maar in het bos waren er al verscheidene dieren wakker. Misschien zou ze nu nog wel iets kunnen vangen. Met het warme weer was de prooistapel nog steeds niet goed gevuld en Silverpaw zou maar wat graag de Clan willen helpen met iets, al is het maar een klein muisje.
  Maar helaas kwam ze er geen tegen op haar weg naar de Sunningrocks. Misschien later nog, of in de avond, dacht Silver en ze ging op één van de stenen liggen. Het mos wat erop lag was nog een beetje vochtig en de steen koel. Een tevreden zucht verliet haar bekje en genietend sloot ze even haar blauwe ogen.

+ Olivebranch

Hij had net zijn eerste nachtpatrouille achter de rug en had zich van de rest afgescheiden op de terugweg om een kleine omweg te nemen. Olivebranch liep op een rustige pas langs de grens met de Riverclan, terwijl de zon op begon te komen. Toen hij bij de sunningrocks kwam keek hij er even achteloos naar. Oh, er lag iemand in de vroege zonnestralen te zonnen... Maar terwijl hij al een stap had gezet om door te lopen besefte de zwarte kater opeens wie het was: Silverpaw. Ze had hem niet door en leek haar ogen gesloten te hebben. Met een ondeugende grijns op zijn gezicht sloop Olive op de kattin af, terwijl hij haar goed in de gaten hield. Hij bleef sluipen totdat hij heel dichtbij was en sprong toen plotseling bovenop Silver. De warrior lette er wel op dat hij niet met zijn volle gewicht op haar neerkwam. "Kom op... met zulke onoplettendheid ga je het nooit halen" Grinnikte hij.

  Even haar ogen dichtdoen had zo zijn gevolgen, maar deze had ze niet verwacht toen, op dat moment. Ze voelde hoe iemand bovenop haar sprong, wat ervoor zorgde dat al haar haren recht overeind stonden. Ze draaide zich half om zodat ze haar poten naar de onbekende kat had en ze blies, recht in het gezicht van Olivebranch.
  'Kom op... met zulke onoplettendheid ga je het nooit halen,' grinnikte hij.
  Silver liet een spottend geluid horen, maar kon een glimlach niet verbergen. Het was al een tijdje geleden dat ze Olive had kunnen spreken. Ze hadden het allebei nu wel echt druk met hun eigen taken. Hij had zijn nieuwe, meer verantwoordelijke taken als Warrior, en zij was vol op bezig met haar training.
  'Is dat nu hoe het gaat? Zodra je even tijd voor me hebt laat je me schrikken?' miauwde Silver met gemaakte irritatie. Ze snoof overdreven en draaide haar kopje van hem weg.

Meteen begon Silver te bewegen en blies naar hem, voordat ze doorkreeg wie haar rust had verstoord. Hij had haar laten glimlachen, en ookal probeerde ze schamper te doen, Olive was al blij met het resultaat van zijn actie. De zwarte kater stapte van haar af en ging zitten terwijl Silver zich zogenaamd boos maakte. "Jazeker... Dus bereid je maar voor, want dit word alleen maar erger" Antwoordde hij grijnzend terwijl hij zijn nek boog, proberend oogcontact te maken. "Maar toch... Excuses mevrouw, sorry dat ik uw welverdiende rust heb verstoord" Miauwde hij, vol van goedhartig sarcasme.

  'Jazeker... Dus bereid je maar voor, want dit word alleen maar erger,' antwoordde de kater en hij boog zijn nek, oogcontact proberend te maken. Silver keek hem aan en zag een grijns op zijn gezicht. 'Maar toch... Excuses mevrouw, sorry dat ik uw welverdiende rust heb verstoord,' miauwde hij.
  Silver hield nog even haar hooghartige blik vast, maar het duurde niet lang voordat er een glimlach op haar gezicht verscheen. 'Nou, zo lang je me maar gezelschap komt brengen vind ik het best,' miauwde ze en ze gaf de zwarte kater een kopje tegen zijn schouder. Ze vond het leuk hem weer te zien.

Een diep gespin klonk op uit zijn keel terwijl Silver hem een waarderend kopje gaf. Blijkbaar, als hij bleef langskomen was alles helemaal prima. Hij boog zich naar voren en ruste zijn kin zachtjes op haar kopje "Geen zorgen, ik kom zo vaak als ik tijd heb.." Olivebranch wilde niet opdringerig overkomen, maar hij voelde zich geweldig bij haar. "Hoe doet Dawnwhisper het?" mompelde hij met zijn ogen dicht.

  Ze hoorde een diep gespin vanuit Olivebranch en dat gaf haar een goed gevoel. Hij ruste zijn kin op haar kopje en ze boog wat meer naar hem toe zodat ze tegen hem aan kon leunen. 'Geen zorgen, ik kom zo vaak als ik tijd heb.. Hoe doet Dawnwhisper het?' mompelde hij.
  Silverpaw glimlachte. Ze vond het leuk als hij zijn vrije tijd met haar wilde spenderen. 'Dawnwhisper is een hele fijne mentor,' antwoordde ze op zijn vraag. 'Het vechten gaat nu ook al een stuk beter. Niet dat jij me niet goed hebt geholpen hoor,' stelde ze hem snel gerust met een zacht lachje. 'Als jij er niet geweest was was ik nog half niet zo ver als dat ik nu ben, dus dat is heel fijn.' Ze haalde haar kopje van onder zijn kin vandaan en keek hem met zachte, blauwe ogen aan. 'Dankjewel daarvoor,' sprak ze zachtjes en ze gaf hem een lik over zijn voorhoofd.

De zon bleef rijzen en langzaam werd het warmer. Het was zeker heerlijk om hier te zitten,  en hij begreep erg goed dat zij hierheen was gegaan. Silverpaw vertelde over haar nieuwe mentor en Olivebranch luisterde aandachtig. Ze bedankte hem nogmaals voor zijn plaatsvervangende bijlessen toen haar vorige mentor geen tijd voor trainingen had gehad. Toen gaf ze hem een lik over zijn voorhoofd en hij keek een beetje verlegen weg,  nog steeds met een glimlach. "Het was me een genoegen.. " zei hij zachtjes en liet haar tegen zijn grote borst leunen.  

  Hij keek verlegen weg toen ze hem die lik gaf, en eerlijk gezegd was het ook meer een impuls geweest dan dat ze er echt over na gedacht had. Het gebeurde gewoon. Maar gelukkig had Olivebranch nog steeds de glimlach op zijn gezicht, wat haar ook weer geruststelde. Ze wist dat Olive een crush op haar had, maar zij had hem destijds afgewezen. Maar nu begon ze wel steeds meer over hem na te denken, en samen met hem zijn vond ze ook super fijn. Misschien voelde ze dan toch iets voor hem... Maar om meteen in het liefdesbootje te springen, ging voor haar nog steeds wat te snel.
  'Het was me een genoegen..' zei hij zachtjes. Ze had zijn woorden bijna gemist door al dat nadenken. Ze glimlachte naar hem en leunde tegen zijn borst aan. Silver keek op naar de lucht. Het was nog vroeg, maar niets duidde er op dat het later die dag, of vanavond ging regenen. Misschien zouden ze samen weer kunnen overnachten buiten het kamp. Bij hun eigen speciale plekje.
  'Heb je misschien zin om vanavond buiten het kamp te slapen?' vroeg ze hem met een glimlach. 'Bij dat ene plekje. Dat was heel fijn daar. Ook heel mooi.'

Het hele wel/niet leuk vinden en gevonden worden was voor Olivebranch naar de achtergrond verdwenen. Hij en Silverpaw waren vrienden die soms wat eigenaardige trekjes bij elkaar hadden, dat is waar hij zich bij had neergelegd voor nu. Wanneer zij ook warrior was zouden de twee er opnieuw over na kunnen denken. Maar relaties tussen verschillende rangen waren nou niet het meest handige in de wereld... Ooit zou hij het haar opnieuw vragen, als de tijd ervoor kwam en ze allebei tijd hadden gehad om hun ontwikkelende gevoelens uit te zoeken. De eerste keer was hij te hard van stapel gelopen en had hij niet echt nagedacht. Ze bleven even in stilte zo zitten en hij keek uit over de rivier, een klein beetje wegdromend. Totdat ze plotseling een erg interessante vraag stelde, of hij zin had om terug te keren naar "hun" plekje om de nacht door te brengen. Nou, dat voorstel sloeg hij uiteraard niet zomaar af. "Natuurlijk... Alles om uit de hitte van het kamp te zijn" Antwoordde hij grinnikend. In het Warriors den was het soms moeilijk uithouden door alle warme lichamen gecombineerd met de nahitte van de afgelopen tijd.

  'Natuurlijk... Alles om uit de hitte van het kamp te zijn,' antwoordde Olive grinnikend.
  Silverpaw glimlachte. Ze had er nu al zin in. De Dens waren inderdaad warm, ze moest er niet aan denken hoe de Warriors Den moest zijn. Daar lagen nog veel meer katten in, natuurlijk. In het bos zal het vannacht lekker koel zijn en daar keek ze heel erg naar uit. En als het dan toch iets te koud zou worden, kon ze altijd tegen de zwarte kater aan kruipen.
  'Dus, hoe bevalt het Warrior leven je?' vroeg ze toen aan hem. Ze was nu toch wel benieuwd wat hij zoal deed en hoe dat was natuurlijk.

De volgende vraag had hij al wel zien aankomen, ze wilde uiteraard weten hoe het was om Warrior te zijn. Hoewel Olivebranch pas een week de nieuwe rang had had hij meteen drastische verschillen gemerkt: Vooral in vrijheid en eigenlijk ook wel vrije tijd, ook al was het nog steeds hard werken. "Het bevalt me erg goed. Zelf in mogen delen wanneer ik de meeste van mijn taken wil doen en niet de hele tijd naar een mentor te hoeven luisteren..." Antwoordde hij glimlachend.

  'Het bevalt me erg goed. Zelf in mogen delen wanneer ik de meeste van mijn taken wil doen en niet de hele tijd naar een mentor te hoeven luisteren...' antwoordde hij glimlachend.
  De zilveren kattin grinnikte. 'Dat kan ik me voorstellen, ja. Maar Dawnwhisper is heel aardig en ze geeft me genoeg vrije tijd,' miauwde ze. 'Ook al stoor ik haar soms meer dan zij mij, omdat ik zo graag wil trainen,' grinnikte ze. Ze wilde zo snel mogelijk goed worden, zodat ze ook zo snel mogelijk een Warrior kon worden. En daarbij hoorde oefenen, oefenen, oefenen. 'Daarover gesproken, als zij geen tijd heeft of iets dergelijks, misschien kan jij ook weer met me oefenen? Als je daar tijd voor hebt, natuurlijk,' opperde ze met een glimlach. Want wat was het nut van oefenen als je niemand had om dat mee te doen? 'En als je dat wilt,' voegde ze toe met een glimlach.

Het was wel een klein beetje aandoenlijk hoe gemotiveerd Silverpaw wel niet was om veel te trainen. En dus was het niet vreemd dat zij hem vroeg of hij haar, wanneer Dawnwhisper even geen tijd had, misschien weer kon helpen. "Maar natuurlijk... Ik heb toch nog geen eigen apprentice, dus dat lukt me wel" Miauwde hij glimlachend. De andere keren dat ze samen geoefend had waren erg nuttig geweest: Niet alleen voor haar, maar ook voor hem. Hij was al een beetje aan het leren hoe het zou zijn om later echt iemand te trainen.

  'Maar natuurlijk... Ik heb toch nog geen eigen apprentice, dus dat lukt me wel,' miauwde Olivebranch glimlachend.
  'Ah, dat is super fijn,' reageerde ze met een lach. Zo zou ze in no time Warrior kunnen worden. En extra tijd spenderen met Olivebranch, dat was altijd leuk. Ze had dan ook enorme zin om vanavond weer op hun plekje te liggen.
  Het bleef even stil en Silverpaw genoot van het ochtendzonnetje dat nu op de stenen en hun scheen. Ze leunde genietend tegen Olivebranch aan, terwijl de zon langzaam de stenen verwarmde. Ze wist dat het nog even duurde voordat de stenen te heet waren om op te liggen, dus genoot ze er nu extra van. Ze hield van bezig zijn, maar even een momentje rust pakken was ook zalig.

Het was een heerlijk moment en Olivebranch keek blij op de kleinere kattin neer. Maar hij wist dat hij eigenlijk terug zou moeten gaan naar het kamp, hij had zijn rust hard nodig. "Hey... Silver.." Begon hij dus een paar minuten later "Ik ben op nachtpatrouille geweest... En ik ben bang dat ik dus eigenlijk naar mijn nest moet" Miauwde hij, terwijl hij de kattin een voorzichtige lik over haar kop gaf.

  Ze genoot van het stille moment en de zon die op haar zilveren vacht scheen. Ze opende één blauw oog toen Olivebranch begon te spreken.
  'Hey... Silver...'
  Ze opende haar andere oog en keek hem aan. 'Wat is er?'
  'Ik ben op nachtpatrouille geweest... En ik ben bang dat ik dus eigenlijk naar mijn nest moet,' miauwde hij, en hij gaf haar een voorzichtige lik over haar kop.
  Ah ja, de nachtpatrouille. Het leven van een Warrior. Ze glimlachte en knikte. 'Natuurlijk.' Ze rolde op haar andere zij, zodat hij de ruimte had om op te staan en stond zelf ook op. 'Ik zal wel met je meelopen. Het begint hier nu toch wel wat te warm te worden,' miauwde ze met een grinnik.

  Olivebranch stond op en rekte zich eens goed uit, gevolgd door een gigantische gaap. 'Hmm.. Sorry daarvoor,' mompelde hij en hij begon te lopen.
  Silverpaw grinnikte en liep naast hem. Het was een stille wandeling, Olive was zo te merken erg moe van de nacht patrouille. Silver vond het best. Of ze nou wel of niet praatte, ze vond het altijd fijn om samen met hem te zijn. Ze keek dan vooral erg uit naar vanavond, wanneer ze weer naar hun speciale plekje gingen om de nacht door te brengen.
  Ze liepen het kamp in en richting de Warriors Den. 'Zoek me maar op wanneer je behoefte hebt aan die extra training,' miauwde hij met een vermoeide glimlach.
  Silver glimlachte terug en knikte. 'Reken maar,' miauwde ze. 'Slaap lekker.'

Ter afscheid duwde hij zijn wang even tegen de hare, en ging toen het den binnen. Hij keek nog even om naar de zilveren kattin en knipoogde. Toen liep hij verder, wetend dat ze hem in de duisternis van het den niet meer zou kunnen onderscheiden, en ging liggen. Terwijl hij langzaam in slaap begon te vallen dacht Olivebranch aan hun gesprek en met een glimlach op zijn gezicht zakten zijn ogen dicht.

Topic Uit