Prey Hunter Party

Het was vroeg in de ochtend en de cave was nog half in het donker door de opkomende zon. Hij was met het ochtendgloren, iets waar hij al lang aan gewend was. Toch, het zorgde wel voor een rustige ochtend. Stag liep naar de prooistapel die al weer aardig leeg begon te raken en pakte en een vogel van af. Hij zou later moeten gaan jagen, dat was zeker wel duidelijk. Hij zijn blik rondgaan en spotte Brook That Shimmers in the Moonlight, een kattin niet veel ouder dan hem een ook een Prey Hunter. Hij had nooit echt een gesprek met haar gehad, een ding wat tegenwoordig vaak naar boven leek te komen. Blijkbaar was hij in zijn tijd als to-be vooral met zijn zus opgetrokken inplaats van de andere to-be's en nu was dat te merken. Toch, Stag was niet iemand die hem dat zou laten tegenhouden een vriendelijk gesprek met iemand aan te gaan en dus liep hij op de kattin af. Hij legde de vogel die hij nog in zijn bek had op de grond neer en schoot haar een glimlach. "Hey, Brook, toch? Zin om wat prooi te delen? Ik dacht wat te eten en daarna kijken of dat ik wat meer prooi kon vinden, er is namelijk niet veel over," bood hij haar aan. Het was niet alsof ze geen nee kon zeggen als ze geen zin had in gezelschap en dan zou er geen kwaad geschied zijn. Hij had niet zo'n groot ego dat hij een afwijzing van iemand niet aan kon.


Brook eerst

Met halfgesloten ogen lag de gevlekte kattin met haar voorpoten over elkaar geslagen voor de den van de guards en hunters. Het was nog vroeg, de zon had zich nauwelijks langs de horizon omhoog getrokken waardoor de cave grotendeels nog verzwolgen was door duisternis. Het puntje van Brooks staart zwiepte zachtjes op en neer bij elk geluidje dat ze hoorde. Niet omdat het haar irriteerde, eerder alsof haar lichaam een fysieke bevestiging wilde uitstralen dat de prikkel was binnengekomen. Langzaam maar zeker ontwaakten er meerdere katten uit hun slaap en werd de binnenplaats levendiger.
Na een tijdje kwam een bekende kater op haar afgelopen. Of nou ja, bekend. Ze waren ongeveer rond dezelfde tijd beiden Prey Hunter to-be's geweest. Ze waren nooit echt met elkaar opgetrokken, maar ze had hem vaak genoeg grapjes horen maken waardoor hij in haar geheugen was blijven hangen als een kat met humor. "Hey Stag," begroette ze hem terug en kneep eventjes zacht haar oogjes dicht om ze vervolgens weer te openen. Brook keek naar de prooistapel en concludeerde dat deze er inderdaad karig uitzag. "Klinkt goed! Ik pak dan ook even een stuk prooi," glimlachte ze en sprong overeind richting de stapel. Ze dacht even na om uiteindelijk een konijn van de hoop te pakken en dribbelde terug naar de plek waar Stag zich bevond. Ze ging bij hem liggen en trok een stuk van haar prooi af en schoof vervolgens het overige gedeelte naar Stag toe. "En heb jij nog interessante trucjes uitgevonden voor het jagen na je to-be fase?" vroeg de kattin voordat ze een bijt van haar prooi nam. Ze was wel benieuwd of hij een eigen stijl van jagen had ontwikkeld nadat ze de basis hadden geleerd als to-be.

Gelukkig leek Brook hem ook nog te herkennen, anders zou het misschien ongemakkelijk kunnen zijn geworden. Niet dat hij zich daar al te veel vaan aan zou hebben getrokken, maar het was toch altijd fijner als alles gladjes verliep. Ze leek het inderdaad ook een slim idee te vinden om te gaan jagen en pakte dus gauw ook wat prooi voor haarzelf. Ja, ze hadden hun energie natuurlijk hard nodig als ze naar buiten gingen. "Nee, maar ik heb laatst wel de meest eigenaardige ervaring met een To-Be gehad. Wren Gliding on Morning Breeze dacht mij te kunnen besluipen. Ze is een...interessante jonge kattin." Toch klonk zijn stem goedgezind terwijl hij dat alles zei. Wren was zeker interessant al misschien ietwat brutaal, maar ze was nog jong en dat zou ze nog wel afleren. "Jij wel dan? Want ik zeg geen nee tegen wat geheime jachttechnieken," vroeg hij haar met een geamuseerde twinkel in zijn ogen.

kort, sorry :c

Brook at smakelijk van haar stukje prooi. Met een volle buik konden ze straks zeker optimaal hun jagersfocus benutten. Geamuseerd luisterde Brook naar Stags verhaal over de jonge, maar ó zo ondeugenden Wren. Ja met haar had Brook ook al kennisgemaakt. De jonge to-be was helemaal verwonderd geweest door een hert en had er een best mondje opstaan. "Wren is me een deugniet, maar die fase hebben wel allemaal wel eens gehad," grinnikte de kattin instemmend. Uiteindelijk kwam ze overeind na haar laatste hapje van het konijntje. "Misschien wel, miscchien niet, kom je vanzelf wel achter," sprak ze plagend met een speelse knipoog voordat ze een paar sprongen richting de uitgang van de cave maakte. Vervolgens keek ze afwachtend over haar schouder naar Stag. "Schiet eens op," plaagde ze hem met een licht speelse twinkeling in haar ijsblauwe ogen.

no worries, ik vind korte postjes niet erg c:

Ah, dus hij was niet de enigste die dacht dar Wren een beetje ondeugend was, om Brook's woorden te gebruiken. Tja, daar zou ze vast nog wel uitgroeien, want iemand zou haar er zeker wel eens op gaan wijzen naarmate ze ouder werd. Geen zorgen dus. Niet dat hij die echt al had, maar toch. Voordat hij het dan ook wist was Brook ineens opgestaan en stond ze al bij de uitgang van de cave te wachten op hem. "Rustig maar. Jij bent wel ongeduldig is het niet," grinnikte hij bij haar plagende woorden om op te schieten. Hij zorgde gauw dat de resten van het konijn opgeruimd waren en ging achter de kattin aan. "Zo, nu kunnen we gaan en kan jij mij wat vaksgeheimen gaan leren," kondigde hij geamuseerd aan.