Not easy [ Thawrose ]

De afgelopen paar dagen waren een onsamenhangend mengsel geweest voor de jonge kattin. Ze lange tijd met kruiden verdoofd zodat ze van de shock bij zou komen en zodat ze van de behandelingen van de ernstige wonden op haar buik en in haar gezicht niet al te veel zou meekrijgen. Nu waren de wonden dicht, en hoewel er niks van haar zicht over was gebleven was Thawrose niet verschrikkelijk verminkt. De acht sneeën die de vos had aangebracht zouden dunne littekens achterlaten die vanaf het midden van haar gezicht tot iets naast haar ogen doorliepen. Niet dat het bewaren van haar knapheid Thawrose veel kon schelen: ze zou alles hebben gegeven om tenminste één oog te bewaren. Maar zo had het niet mogen zijn. Vanochtend was ze voor het eerst geheel zonder invloed van kruiden wakker geworden. De pijn was een beetje naar de achtergrond verdwenen en was ergens ook wel weer fijn, ze voelde in ieder geval dat ze nog leefde. Door de verdoving en door het feit dat ze zich wel bewust was geweest van andere katten, maar geen idee had gehad wie het waren geweest, had Thawrose meerdere malen gedacht dat ze dood was en een reis naar Starclan maakte.
Nu zat ze daar en probeerde gewend te raken aan haar blindheid, ze probeerde stemmen van buiten te herkennen en de kruiden in het den uit elkaar te halen. Nu wist ze niks van kruiden, dus haar pogingen waren niet erg succesvol. Ze ging zo op in het mentale spelletje dat ze niet eens had gemerkt dat er iemand was binnen gekomen, wat meteen bewees dat ze nog een lange weg te gaan had. Plotseling hoorde ze recht voor zich een stem, die haar wakker schudde. Doordat ze zo verrast was geweest duurde het een paar seconde voordat ze de drager van de stem herkende als Stallionstar. "Dat ben ik" Miauwde ze, uit macht der gewoonte. Toen ze jong was was ze na een tijdje zo moe geworden van telkens Ja Zeggen dat ze dat er van had gemaakt. De witte warrior deed haar best om haar leider aan te kijken, maar keek in werkelijkheid ietsje rechts van hem. "Ik kan geen Warrior meer zijn... dat is wat je komt vertellen, toch?" Miauwde ze, zo luchtig mogelijk. Dat had ze al gauw beseft toen ze volledig door had gekregen dat ze blind was geworden.

Hoewel Stallionstar zei dat het niet per se betekende dat haar warriortijden voorbij waren, wist Thawrose dat ze het bij het rechte eind had gehad. Ze luisterde aandachtig naar zijn woorden en creëerde een mentaal plaatje: zijn groene ogen stonden op meelevend en treurig terwijl hij ze over haar liet gaan. "Ik kan alles nog prima denk ik, ik heb nog niet echt tijd gehad om het uit te proberen" Miauwde ze met een tikkeltje eigenwijsheid in haar stem "Behalve zien natuurlijk, dat zit er niet echt meer in" Ze dacht zelf ook na over wat ze nog voor de clan zou kunnen doen zonder te zien. Ze vertrouwde er niet op dat ze capabel genoeg zo zijn om door tunnels te kruipen of op konijnen te jagen. Plotseling schoot haar iets te binnen, iets waar ze zelf behoefte aan zou hebben gehad. "Dit is misschien wel erg ambitieus... Maar zoals je weet komen Warriors nog wel slechter uit gevechten dan dat ze er in gingen. Niet door verwondingen, maar door de dingen die ze mee hebben gemaakt. En er is niet altijd iemand bij wie ze hun hart kunnen luchten, aangezien iedereen altijd wel iets te doen heeft. Nou, als ik dan zelf toch het slagveld niet meer op kan, zou ik misschien diegene kunnen zijn waar die katten naartoe kunnen met hun verhaal." Ze wist niet hoe goed dit idee voor een ander klonk, maar het was iets "We kunnen het in ieder geval proberen, toch?" Vroeg ze, met een licht smekende toon.