Sad but still rad.

Cadeautje :

_{Het was erg vermoeiend om haast full-time medicine cat te spelen. Chivysniff moest nog steeds genezen en kon daardoor weinig dingen doen, waardoor Coyotepaw druk bezig was met andere katten verzorgen, kittens checken en de voorraad aanvullen. Nu had ze zichzelf even een pauze gegund en had ze zin om wat nieuwe katten te ontmoeten. Daarom was ze nu langs de grens aan het lopen. Medicine Cat gaf haar namelijk het recht om niet aangevallen te mogen worden. Niet dat dat niet zou kunnen gebeuren, maar haar aanvaller zou dan een erg groot risico wagen, gezien die dan de code overtrad. Eén voordeel van fulltime medicine cat zijn was dat ze weinig tijd had om over Steppingstone te denken, over haar moeder die ook nog eens gewond was, en over de vele anderen die er zo slecht aan toe waren. Ze voelde zich sinds dat gevecht zo machteloos dat het gewoon niet meer leuk was. Ze werd er gefrustreerd van. Een Shadowclangeur dreef haar kant op. Hmmm, interessant. Shadowclanners waren altijd wel leuke kletsmaatjes, dus Coyo trippelde zonder te twijfelen richting de geur. En daar was Bloodpaw! Haar medicine cat maatje. Haar humeur klaarde meteen op. "Heee!" miauwde Co vrolijk, waarna ze begroetend met haar staart zwaaide. Haar blik ging automatisch naar de grote kras en slikte eventjes. Die had ook heel wat meegemaakt. "Hoe gaat het met je, Blood?" vroeg ze vervolgens. Ze had de paarse steen nog niet gezien.}

_{Eerlijk? Coyo was best wel blij om Blood weer eens te zien. Hoewel ze nog niet lang vrienden waren, kon ze hem wel beschouwen als een van haar beste. Zij waren immers zowat tegelijk medicine cat apprentice geworden en hadden daarmee zeker iets om over te bonden. Daarnaast voelde ze zich wat verder verwijderd van de normale apprentices die later allemaal saaie warriors zouden worden en vast ooit een gezin zouden starten. Dat zou zij nooit mogen doen. Nou ja, wat Starclan niet wist deerde niet, right? Bovendien had Coyo altijd al een beetje de regels aan haar laars gelapt. Voor nu had ze nog geen leuke kat op het oog, maar wie weet lol. Anyways, terug naar het nu, waar Bloodpaw haar een vriendschappelijke duw gaf tegen haar kop aan, waarop Coyo even moest glimlachen. Vervolgens antwoordde de kater dat het wel ging, en Coyote knikte daarop. Beide hadden ze al op jonge leeftijd veel te verduren gehad, en ze begreep daarom ook helemaal waarom hij niet 'het gaat goed' zei, maar 'het gaat wel'. Toen de grote kat aan haar vroeg hoe het ging haalde ze iet wat onverschillig haar schouders op. "Kan beter." miauwde ze eerlijk, waarna ze de ander recht in de ogen aan keek. "Maar ik heb er alle vertrouwen in dat het op den duur beter gaat." voegde ze er vervolgens aan toe, haast bijna om haar collega te bemoedigen. Dikke druppels drupten op haar vacht, waarna Coyo even omhoog keek. Donker grijze wolken hadden de lucht bedekt, en dat zorgde er nu voor dat Starclan aan het huilen was. Ofzoiets. Coyo kon nog steeds niet zo goed de tekenen van het weer begrijpen en wat nou wel of niet Starclan's wil was, maar dat zou vast wel komen. "Hmmmm, voel jij dat ook?" vroeg ze aan Blood, waarna een druppel op haar kop tikte. Ze lachte bij het gevoel van de druppels op haar gezicht. "Hopen dat het maar niet harder gaat regenen!" miauwde ze vrolijk, waarna ze weer naar Bloodpaw keek. Haar blik viel op de paarse steen die tussen de poten van de kater lag. Ze fronste nieuwsgierig, terwijl ze naar het ding bleef kijken. "Wat heb je daar?" vroeg ze, waarna ze met haar poot naar de steen wees. Interessant.}