Time to feast [open]

Onderwerp: Time to feast [open] di 6 aug 2019 - 12:17

Je kon haast wel zeggen dat Jim's favoriete plekje Fourtrees was. Lekker Clankatjes ontmoeten, beetje mee dollen, af en toe een ruzie, maar er werd hier nooit gevochten. Door een of andere regel van ze. Hij vond hun geloof erg interessant, voornamelijk omdat hij haast wel zeker wist dat dat hun zwakke plek was. En hij wilde er meer over weten. Want dan kon hij ze nog beter op stang jagen. Hij likte zijn lippen af. Er droop bloed van zn kin af, het bloed van een konijn die hij zonet heerlijk had lopen oppeuzelen. Hij deed niet de moeite om het af te vegen. Zijn groene kijkers scanden langzaam de plek rond. Hij had een Clankat nodig, voor informatie over Starclan en de warrior code. De katten van de Elite hadden hem niet op weg kunnen helpen, wat hij nogal jammer vond. Maar goed, gauw genoeg zou er toch wel iemand komen opdagen, toch? Met slome passen liep de zwarte kater naar het midden en plofte neer. Nu nog wachten.

- open!

Onderwerp: Re: Time to feast [open] vr 9 aug 2019 - 12:50

vervolg op dit topic
Blueflower had een heel eind gezwommen voordat ze bij een oever omhoog klom en haar gladde lijf uit de rivier trok. Ze schudde het water van zich af en keek om zich heen. Ze was erg ver afgedwaald merkte ze. Haar territorium was minder dan een halve mijl terug en door de snelle stroming van de rivier had ze al gauw één hele kilometer kunnen zwemmen. Ze was immers met de stroming mee gedreven en had de stroming al het werk laten doen. Haar hart voelde zwaar aan. Butterstar was verwond, Whirlpool was dood en Roseburn zou verbannen worden.. Ze begreep het niet. Hoe had dit kunnen gebeuren? StarClan, waarom? Ze keek naar de hemel, naar de bewolkte lucht. De sterren zouden nog lang niet naar buiten komen dus het zou nog even duren voor ze die vraag kon beantwoorden. Haar ogen gleden af naar de bossen voor haar. Ze was dicht bij de fourtrees merkte ze. StarClan zou nooit met haar communiceren maar als ze daar ging zitten voelde ze zich in ieder geval dichter bij hun aanwezigheid. Haar geloof was alles wat haar op de been hield momenteel. Met langzame passen beende ze vooruit tot ze de hoge heuvel bereikte en de Fourtrees beneden zag liggen. Vanaf haar plek blokkeerde een van de hoge bomen haar zicht en kon ze de zwarte kater niet zien die op de steen zat. Het was dus ook pas toen ze beneden aan de voet van de heuvel stond dat ze hem rook en kort daarna zag. Bloodclan! Ze bleef stokstijf staan. Een gevoel van ongenoegen begon omhoog te borrelen. Hoe durfde hij te staan op een heilige plek? "Dit is heilige grond, hier mag je niet komen!" Waarschuwde ze een haar heldere maar vaste stem.