Darkness my old Friend

Twee kittenblauwe oogjes keken nieuwsgierig rond vanuit het nest waarin ze nog wat slaperig lag. Het was stil in de Nursery, afgezien van het zachte gepiep van de jonge en oudere kittens, het geluid van rustig bewegende katten en zacht fluisterende stemmen. Dat laatste kwam enkel voor wanneer de Queens niet uitgeput waren geraakt door de kittens waarvoor ze zorgden. Silvercloud, de kattin die ze als haar mama kende, leek nog te slapen in het zachte ochtendgloren. De jonge Honorkit was echter klaar voor de dag, ze had de avond ervoor haar ogen voor het eerst geopend, en de wereld zag er wonderbaarlijk uit. Ergens kon ze haast niet wachtten tot het moment dat ze de zware stem en rustige pootstappen van haar papa zou horen. Nog een tikkeltje slaperig, opende ze haar nog roze en tandloze mond in een lichte gaap, voordat ze zichzelf overeind trok. Eens zien wat ze vandaag zou ontdekken.

Een zwarte kleine schaduw leek in haar linkerooghoek te bewegen. Verward staarde de kitten er naar, was dit dan een geest? Hij was bijna onzichtbaar afgezien van zijn sprankelende ogen. Wellicht dat ze wel erg dapper was als ze dit hopelijk lieve monster aan zou vallen. Niet dat ze enig idee had hoe ze dit in Starclan's naam moest doen. Echter overwon haar instinct het al snel van haar gespannenheid. Haar oortjes trok ze kort toen de donkere schaduw naderbij kwam waarna ze onhandig naar voren krabbelde. Haar oogjes glinsterden terwijl ze haar pootje naar hem toe probeerde te tikken. Wacht meneer de geest! Hij was natuurlijk sneller dan haar en zijn vacht blendde behoorlijk goed in de nog relatief duistere Nursery. Ze sloeg een gealarmeerde kreet uit, als zijzelf Meneer de Geest niet te pakken kon krijgen, dan misschien een van de Queens wel, toch?

Het leek erop dat de zwarte schaduw zich goed kon verplaatsen, alsof hij door had welke katten al wakker waren, welke hij kon treiteren met zijn aparte aanwezigheid. Honorkit had al besloten dat ze niet van geesten hield, ze waren eng; maar bij mama was ze veilig en daarbij klonk het geluid dat uit zijn borstkas omhoog rees wel erg bekend. Het gesnor deed haar nieuwsgierig dichterbij komen, wellicht dat ze hem wel kon vangen en aan mama kon laten zien! Dan wist mama ook meteen dat ze het nest had verdedigd tegenover een groot gevaar! Haar pootje stak ze uit, om zijn neus aan te raken, waarna een zacht gegiechel van het zwarte dier af kwam. 'Wat doe je?' Giechelde hij vrolijk terwijl hij aan haar snuffelde, dit was alles wat nodig was om haar pootjes tegen zijn snorharen aan te slaan waarna ze triomfantelijk een geluidje uit slaakte. 'Webbuwsss.' Klonk er even triomfantelijk, immers had ze zijn snorharen gevangen. Ha, niemand kon langs haar komen, ze was de grote heldin van de Nursery. 'Wheestuh,' Immers was hij de geest, dat snapte hij toch wel? Op dit moment besloot de parelgrijze kattin dat de kater toch niet zo eng was als hij eerst had geleken in de schaduwen, en had ze hem omgedoopt tot haar zwarte geest. Wat betekende dat hij in haar ogen meteen haar beste vriend was, want zo ging het nu eenmaal in haar wereld.

Deze zwarte geest was erg aardig, misschien dat ze hem een naam moest geven, want dat deden er vast wel meer bij geesten! Een naamloze geest moest niet kunnen, maar aan de andere kant leek het niet nodig te zijn om zijn aandacht te krijgen. Zodra de zwarte kitten zijn neus bijna in haar vachtje drukte, sloeg ze er enthousiast met haar poten naar km daarna zijn snorharen te vangen. Een luid maar prettig gelach verwarmde de ruimte. Triomfantelijk keek ze de kater aan, die voorzichtig zijn neusje tegen haar voorhoofd aan drukte. Een zacht gesnor rees op uit haar borstkas voordat de kitten haar ogen weer op zijn snorharen focuste. Onhandig sprak ze de kater aan, als zijnde een geest. Hij leek haar in het begin niet helemaal te brgijpen maar bevestigde haar daarna. 'Jaaa!' Voegde hij aan zijn geknik toe. Hierna daagde hij de parelgrijze kitten uit door zijn kopje te bewegen. Hoog en schel gelach rolde over de lippen van de jongere kitten terwijl ze haar pootjes tegen zijn snorharen sloeg en er onhandig naar hapte. Haar ogen glinsterden speels en vrolijk, dit was vanaf nu haar beste vriend en niemand zou haar van gedachten doen veranderen.

Honorkit mocht dan wellicht nog niet in staat zijn om rond te rennen, maar dat betekende niet dat ze niet wilde spelen. Zeker als er een enorm zwart monster voor haar stond die net een vriendelijke reus was. Wellicht waren alle grote katten wel aardig, immers waren papa en mama dat ook. Maar niemand had zoveel met haar gelachen als de zwarte kitten deed. De parelgrijze kitten sloeg met haar pootjes naar zijn snorharen terwijl ze deze af en toe terwijl deze bewogen ook probeerde vast te grijpen met haar mond. Het gegiechel van de oudere kitten deed Honorkit nog harder lachen terwijl ze iets zijn kant op rolde. Dit was leuk! Ze moest vaker met de zwarte geest spelen! 'Goed zo!' Moedigde de kater haar aan, waardoor ze haar pootjes nog maals strekte en in de richting van zijn oren sloeg. Ineens kwam hij nog dichterbij, maar bang was de kleinere kitten niet, een kop schoot in de richting van haar oortjes terwijl hij erna hapte. Niet eerlijk, maar dat weerhield haar er niet van hem verder uit te dagen. Met haar achterpoten tikte ze in zijn borstkast, in de hoop dat hij naast haar op het nest zou vallen. Ze was nooit zwaar of sterk genoeg, maar zou zich niet op haar kop laten zitten. Zacht gelach rolde nog over haar lippen. Dit was leuk!

Honorkit had niet geweten dat er zoveel kittens waren die ze om kon dopen tot vrienden, ze ha dimmers nog niet haar nest verlaten en gezien dat er meerdere nesten waren met kittens van verscheidene leeftijden. De meeste waren echter ouder dan de kleine kitten, maar als ze allemaal zoals Ravenkit waren, haar zwarte geest, dan zou ze zich de komende zes Moons wel vermaken. De zwarte kitten ronkte vrolijk terwijl hij haar aan moedigde met hem te spelen. Zodra hij naar haar oren hapte, kwam er een zwakke tegenaanval terwijl het gegiechel luider werd. Dit was leuk! Misschien dat ze haar geest kon verslaan. Kwam die dan wel weer terug? Ze wilde hem namelijk niet kwijt raken. 'Oh nee, ik vál!' kirde de kater luid waarop hij overeind kwam en zich dramatisch naast haar in het nest liet vallen. Twinkelende oogjes keken hem aan terwijl ze hem voorzichtig neusde, hij had zich toch niet bezeerd? Hij giechelde zachtjes, dus alles leek in orde. Zachtjes stootte een pootje tegen haar aan voordat de oudere kater weer sprak. 'Je hebt me,' Mauwde hij vrolijk waarop de parelgrijze kitten met haar snorharen trok en zacht snorde. 'Je bent ook zo sterk!' Vervolgde de oudere kitten terwijl hij zijn neusje in haar nekvacht drukte. Honorkit draaide zich om, om vervolgens haar voorpoten in een halve omhelzing om hem heen te slaan en zacht naar zijn oor te happen. Het geronk uit haar borstkas bleef ngo zachtjes aanhouden. Dit was haar maatje.

Honorkit vond deze kitten toch echt wel helemaal geweldig. Immers respecteerde ze zijn speelse maar voorzichtige benadering, en positieve aandacht was de beste aandacht. Daarnaast was ze een sociaal katje en hoewel ze nog niet sterk genoeg was om in haar poten te komen en het nest te verlaten, betekende het niet dat ze niet kon spelen. Zolang de oudere kittens maar naar haar toe kwamen. Het nest werd gevuld door warm gesnor en gegiechel, waarschijnlijk zouden de Queens hen met een warm hart toekijken, want niets was leuker dan twee spelende kittens die het naar hun zin hadden. Daarnaast was Ravenkit voorzichtig genoeg om de jongere kitten niet te bezeren. Zodra ze hem omhelsde met haar poten op zijn kop en zachtjes naar zijn oren hapte begon de pikzwarte kitten weer te giechelen. 'Hey, dat kietelt!' Grinnikte hij vrolijk. Voorzichtig probeerde hij uit haar greep te ontsnappen en haar oortjes te pakken, zijn tanden gleden kietelend langs de randen van haar oren waardoor Honorkit's gelach ook weer haar mond verliet. Zijn speelse gegrom deed Honorkit hem voorzichtig los laten. Waarna ze spinnend tegen zijn warme vacht aan kroop. 'Wief,' murmelde ze tegen zijn oor aan.

Honorkit vond dit wel knus, de zwarte kitten was lekker warm en wilde spelen. Als iemand het ooit over haar droomwereld had, dan kwam dit al aardig in de buurt. Warmte en spelen, plus hier en daar wat eten, beter dan dat kon het natuurlijk niet worden. Daarnaast was hij ook niet te druk, immers was het trappen van haar nestgenoten af en toe wel wat te veel van het goede. De parelgrijze kitten had zich tevreden tegen haar nieuwe vriendje aan genesteld waarna ze moeizaam een woord had gepreveld. Hij was lief, en hij was haar maatje. Dat zou niemand kunnen veranderen, immers zou ze zijn gezelschap niet zo snel vergeten. Zeker niet met het gesnor en vrolijke gelach dat het nest op dit moment verwarmde, naast zijn iets grotere lichaam. De kater leek haar woord te hebben begrepen, en een zachte lik over haar kopje was haar cadeau, de kitten keek even scheel omhoog om de kater te kunnen zien waarna ze vrolijk haar poten nog dichter om hem heen sloeg en haar staartje ontspannen en tevreden liet zwiepen. ‘Ik vind jou ook heel lief,’ miauwde hij zachtjes. ‘De allerliefste.’ En zo had ze haar beschermer en beste vriend gevonden. Ritmisch bleef de kater spinnen terwijl hij zijn kopje tegen die van haar aan legde waardoor de jongere kitten zich ontspande, het lag lekker. Ze had haar kussen gevonden, een warm kussen wat haar betrof. Een die ook nog eens wilde spelen. Zacht snorrend probeerde ze zijn oor te likken, onhandig als ze was, leek het meer op sabbelen, maar het was liefdevol bedoeld.

Daar lagen dan twee kittens, wellicht uitgespeeld maar zeer tevreden met elkaar. Twee beste vrienden naar de eerste ontmoeting, een die de kitten had doen uitsloven en waardoor ze stiekem redelijk slaperig was geworden. Aan de andere kant wilde ze nog niet slapen, het was nog te leuk, te knus; zo samen in een nest. Lief probeerde ze zijn oor te likken ook al werd het eerder gesabbel, ze wist nog niet hoe het goed moest. Uiteindelijk flapte het oortje wat en trok Ravenkit het weg van haar voordat hij vriendelijk en met plezier in zijn stem mauwde. 'Wat doe je, gekkie?' Mauwde hij waarna hij zijn kopje nog verder weg trok om daarna een likje over haar parelgrijze oor te geven. 'Swoon,' Mauwde ze terwijl ze naar zijn met kwijl besmeurde oor keek. Uiteindelijk legde hij zijn kopje weer naast de kleinere kitten neer waardoor ze zacht snorrend haar neusje in zijn vacht drukte en zich voorzichtig op haar rug rolde, zodat ze bijna over hem heen lag. 'Ben je moe?' Vroeg de oudere kater, waardoor de kitten resoluut met haar kop schudde. Voor hem had ze nog energie!

De zwarte kater knikte instemmend, hij was inderdaad schoon. Niet dat vlekken of zand zo goed te zien waren op zijn donkere vacht, immers was hij pikzwart. Zeker in een halfduistere Nursery viel de kater minder op dan zij met haar lichte, glanzende vacht zou doen.  Zodra de oudere kitten vroeg of ze moe was schudde ze met haar kopje, ze was nog lang niet moe! Zeker niet zolang hij nog naast haar lag, in het heerlijke warme nest. Zo knus naast elkaar, hij speelde niet te ruig, maar deed wel genoeg om het uitdagend te maken. De kitten was half over hem heen gaan liggen, op haar rug gerold en zacht snorrend. Tevreden, hij was een goede vriend. Dat was een ding dat ze al zeker wist. Haar blauwe ogen kneep ze tevreden dicht tot halve spleetjes terwijl ze de zachte, nog hoge stem van haar maatje hoorde. ‘Oké,’ Giechelde hij vrolijk voordat hij zich bewoog en op zijn buikje rolde waardoor de parelgrijze kitten haar ogen even kort verder opende. Ze rolde zich op haar zij zodat ze weer dicht tegen hem aan lag, zonder zijn zachte vacht was het immers een stuk koeler. ‘Bereid je dan voor op…’ Sprak hij onheilspellend, met ondeugend twinkelende blauwe ogen waardoor ze kort met een oor trok. Was er iets mis? ‘De kieteldood!’ Met dat teken begon hij haar te belagen met prikjes in haar flanken, waardoor de kitten met haar poten naar hem sloeg om hem te stoppen. Dat kietelde! Luid gelach verliet haar mondje terwijl ze onhandig tegen stribbelde. Nee! Stop! Happend naar adem probeerde de kitten zichzelf te bevrijden.

Ravenkit had geen mededogen voor de jongere kitten. Zijn poten prikten, bijna onprettig in haar flanken; ook al kon ze niet anders dan instinctief te lachen. Zwakjes probeerde ze aan zijn geprik en gepor te ontsnappen; echter was ze niet sterk genoeg en verloor ze belangrijke zuurstof door het gelach. Happend naar adem bleef ze uiteindelijk in het nest liggen. Ravenkit stopte eindelijk en keek haar met een brede grijns aan. 'Hihi, dat krijg je ervan!' mauwde hij glimmend van leedvermaak. Ze had hem niet door haar eigen gelach horen grinniken, ze was te luid geweest en hij was er niet bovenuit gekomen. De kitten stak haar lipje wat pruilend uit terwijl ze slaperig tegen hem aan kroop. 'Swout,' klonk er gespeeld boos voordat ze een geeuw moest onderdrukken en haar kop weer op zijn poot legde. 'Moe..' Nu was ze wel moe.