Soul Pocus

Nettlekit opende haar vermoeide ogen en geeuwde zacht. Ze lag opgekruld in haar nest in de nursery, en was inmiddels eraan gewend dat er niemand meer bij haar lag. Zelfs haar pleegmoeder sliep niet meer bij haar. Eerst had Nettlekit het geweldig gevonden. Eindelijk kon ze weer in een warm nest liggen, een heel nest die alleen voor haar bestemd was! Maar nu begon ze het steeds kouder te krijgen zo in haar eentje. Ze betrapte zichzelf erop dat ze verlangend naar andere kittens had gestaard die opgekruld bij hun moeders aan de buik lagen, omringd door warme broertjes en zusjes. Het enige waar Nettlekit voor haarzelf kon zien was haar plekje buiten het nest nadat ze ruzie met Rabbitkit had gehad en niet meer in hetzelfde nest als haar wilde slapen. Ze had alles gegeven uiteindelijk om weer in een nest te slapen, en nu ze dat eindelijk kon merkte ze dat het helemaal niet zo fijn was.. Nu ze toch wakker was kon ze net zo goed maar naar buiten gaan en kijken of Dustpaw al wakker was. Hij had vast weer zorg nodig.

De grijze kitten duwde zichzelf overeind en rekte haar slaperige spieren uit voordat ze zichzelf uit het nest tilde en naar buiten trippelde. Er lag nog sneeuw in het kamp, al was het minder dik dan een paar weken terug. Een zwak straaltje zonlicht scheen door een opening tussen twee wolken door en verwarmde haar koude pels. Ze sloot haar amberkleurige ogen en genoot van de stralen tot ze weer verdwenen achter de wolken. Met een zachte zucht liet ze haar vredige moment achter en begaf ze zich weer terug naar de medicine den. Al snel merkte ze dat Dustpaw nog sliep want hij lag heel relaxt in zijn den te slapen, net als Mistgaze en Rousebell. Dan hoefde ze nog niet te beginnen met haar klusjes. Nettlekit keerde om en bleef een tel staan om rond zich te kijken. Het kamp zag er griezelig uit als niemand nog wakker was, al was ze daar inmiddels al aan gewend. Zelfs voordat haar nestgenootjes apprentice werden was Nettlekit al als eerste wakker. Verlangend keek ze omhoog naar de dichte wolken, hopend dat er weer een zonnestraal haar lijfje kon verwarmen. Een paar wolken gleden uit elkaar en lieten hun zonnestralen op de grote eikenboom van Silverstar vallen. Sinds de leider dood was sliep niemand meer in de hoge takken. De boom was hoog, machtig en sterk, net als hun leider was geweest. Dat zeiden de oudere warriors die hem nog konden herinneren van toen hij nog in zijn prime was geweest. Hij was een moedige en sterke kater geweest die geboren was in SkyClan en het schopte had geschopt tot leider van ThunderClan. Firestar was de leider geweest voor hem, een oud kittypet, en nu was de cyclus rond en was een ThunderClanner weer leider. Thornstar was geen kittypet noch een Skyclanner. Nettlekit dacht hier een tijdje over na voordat ze besloot om naar de boom toe te lopen. De stam was heel dik en had lange, verticale strepen in zich gekerft. De hoogste tak kon Nettlekit nauwelijks vanaf de basis van de stam zien, en de laagste tak was veel te hoog om te halen in één sprong. Nettlekit wierp een blik achter zich om te controleren of er echt niemand haar in de gaten hield, maar de twee katten die buiten de kamp ingang op wacht zaten konden haar natuurlijk niet zien, en de rest sliep nog. Ze keek weer omhoog met verlangende ogen naar de hoge takken waar de zon op scheen. Wat als ik nou echt omhoog klim? Dacht ze en haar hartje begon wild te kloppen bij dat idee. Ze was per slot van rekening een Thunderclanner, en zij waren de beste klimmers van de clans. Ze was al zes manen oud en als het anders gelopen was dan was ze al een leerling geweest. Niemand kon haar dus vertellen dat dit niet mocht.

Nettlekit aarzelde niet langer en zette haar voorpootjes tegen de bast aan. Ze slikte en zette zich af. Ze haakte de nagels van al haar pootjes in de schors en hing, voor enkele tellen, heel stil terwijl ze wende aan haar eigen gewicht die op haar leunde. Ze was nog zo laag bij de grond dat ze haar achterpootjes terug op de grond kon zetten, maar dat deed ze niet. Ze slikte haar twijfels in en liet haar voorpootjes los, terwijl ze zich omhoog duwde en nu wat hoger de bast vast greep. Zo ging ze door tot ze twee staartlengtes van de grond af hing en ze naar beneden keek. Haar hartje ging flink tekeer maar ze mocht nog niet opgeven. Haar ogen fonkelde. Iedere centimeter die hoger kwam maakte haar alsmaar enthousiaster. Nettlekit wist dat ze niet naar beneden mocht vallen en durfde er niet aan te denken wat er zou gebeuren als iemand haar nu ontdekte.

Nettlekit begon buiten adem te raken en voelde hoe haar pootjes het op begonnen te geven. Haar eigen gewicht speelde haar ongeoefende spieren partte. Ze had naar de hoogste top willen klimmen zoals Silverstar dat had gekund, maar ze voelde dat ze het niet hoger dan de laagste tak redden zou. Ze hapte geschrokken naar adem toen haar achterpootje weggleed en ze voor één ademloos moment dacht dat ze zou vallen, was het niet voor haar nagels die zich zo diep als maar kon in de boomschors drongen. Ze had haar ogen van angst dicht geperst en slaakte een geschrokken kreetje uit. Met wild bonkend hartje keek ze naar beneden. Ze liet een ingehouden adem ontsnappen. Ze moest naar de tak! Anders zou ze vallen! Nettlekit duwde zichzelf verder en dwong haar spieren om de laatste staartlengte haar gewicht omhoog te trekken. Toen ze eindelijk haar nagels in de tak wist te slaan hees ze zichzelf omhoog en bleef ze uitgeput op de dikke tak liggen. Haar mondhoeken krulde om toen de zon verder doorbrak en nu ook de laagste tak bereikte. Ze opende haar amberkleurige ogen en kwam overeind. Glunderend keek ze om zich heen. Het is me gelukt! Ik ben in de boom geklommen! Nettlekit wendde haar kop naar de hemel en kneep haar ogen dicht tegen de felle zon die in haar gezichtje scheen. Mama, papa, ik hoop dat jullie trots op me zijn.