Yellow

De dagen werden korter en het werd steeds kouder en kouder... Iets dat Driftingkit helemaal niet fijn vond. Hij had nog niet veel weet van de dingen rondom hem, maar hij wist al zeker dat dit niet ok was. Men noemde het leafbare, hetgeen dat eraan zat te komen, een periode waar het koud en bar zou zijn. Kon het dan nóg kouder worden? Dat kon toch niet?! De gedachte alleen al liet de rossige kitten op pluizen tot een zacht, rond bolletje. Hij wilde dat helemaal niet... Hij wilde dat het warm en leuk was en dat niemand klaagde! Even beet het jong mannetje op zijn onderlip waarna hij even met de top van zijn staart heen en weer tikte, een lichte nervositeit in zijn actie.

-Redpetal

Een warme glimlach lag over haar snuitje toen ze op haar terugweg naar de nursery Driftingkit zag zitten. Hij leek niet helemaal op zijn gemak, misschien zelfs lichtjes nerveus. Een lichte bezorgdheid gleed in haar gouden blik terwijl ze zich met een zacht gebaar naast haar zoon neerzette. "Hee, Drifting, alles oké?", murmelde ze met die zachte toon die ze enkel voor haar kittens bewaarde, haar hele houding opener en relaxter dan wanneer ze met volwassen katten sprak. Ze had lang geleden geleerd dat kittens niet zo oordeelden zoals warriors - kittens kenden immers haar geschiedenis niet en hadden geen enkele reden om met medelijden in hun ogen naar haar te kijken. Dat was één van de grootste redenen waarom ze haar dagen in de nursery besteedde, in plaats van onder leeftijdsgenoten.

Toen een bekende geur hem tegemoet kwam keek hij op. Het was Redpetal, zijn moeder. En kleine glimlach kwam op zijn lippen toen ze naast hem kwam zitten. Ze begroette hem, gevolgd door het vragen of alles oké was. Het kleine mannetje knikte even... Maar al snel stopte hij en schudde hij langzaam zijn kopje. "Mama... Waarom is het koud?" vroeg het roodkleurige kereltje aan zijn mama. Hij keek haar even rustig aan, een bezorgde frons op zijn gezicht. "Het was veel fijner toen het warm was... Dus... Waarom moet het dan anders?" Ja... niet logisch.

Driftingkit knikte eerst dat alles oké was, al leek hij zich snel te bedenken en de richting van zijn knikken te veranderen. Redpetal glimlachte even warm, geamuseerd door de eigenaardige trekjes van haar zoon, al werd haar blik snel weer serieus toen hij zijn vraag stelde. Tsja, waarom moest het anders? Dat was een goede vraag - als je het haar vroeg, zou ze ook veel liever hebben dat het altijd warm was. Maar ze moest haar kittens wijsheid bijbrengen, zodat ze later wijze en volwassen katten werden, dus antwoordde ze: "Als het nooit koud was, hoe zou je dan weten dat je het warmer fijner vond?" Misschien niet echt een antwoord, per se, maar wel een vraag die hem aan het denken kon stellen.

Zijn moeder glimlachte even en wel meteen begon het jong mannetje ook naar haar te glimlachen. Hij wist niet goed waarom, het was een automatisme; een aanstekelijk iets. "Als het nooit koud was, hoe zou je dan weten dat je het warmer fijner vond?" Dat was... een goede vraag... Wel meteen vervaagde de lach op zijn lippen en fronste hij even diep. Hij wist niet meteen een antwoord daarop. "Maar- Waarom moet het kouder zijn... Ik weet dat het warmer fijner is maar... Ik wil niet dat het koud is, dat is gewoon niet fijn. Kunnen we daar niks tegen doen mama?" Het was een simpele vraag van een simpel kind... Hij snapte het concept nog niet helemaal en daardoor was hij enkel nog verwarder.

Redpetal bekeek de lichtgekleurde kitten terwijl hij nadacht en de frons op zijn snuitje deed hem ouder lijken dan hij effectief was. Haar gouden ogen stonden warm en kalm. Ze was veel kalmer geworden met ouder te worden - minder schichtig en angstig. Dat had waarschijnlijk ook te maken met alles dat ze doorstaan had. Ondertussen leek haar leven tot rust gekomen te zijn; van de waterval die het ooit was, naar een rustig kabbelende rivier. En dat vond ze maar best. Kittens opvoeden in zo'n rustige tijd was, zo bleek, veel makkelijker dan wanneer ze hun hele hebben en houden moesten verhuizen van de bergen en terug en ondertussen waarheden ontdekten en katten verloren.Nee, zo was het beter. "Nee, alleen Starclan kan het warmer maken.", antwoordde ze zachtjes, lichtjes met haar kopje schuddend. Katten hadden weinig invloed op de omstandigheden waarin ze leefden, zo had ze gemerkt - vrije wil of niet, het was best als je gewoon meegleed met de stroming en het leven niet te moeilijk maakte voor jezelf. Het leven zou zichzelf wel moeilijk maken.

Hij vond het vreemd... En ergens ook wel crue. Waarom moesten dingen veranderen? En waarom konden dingen niet gewoon hetzelfde blijven? Hij keek even op naar zijn moeder toen ze vertelde dat alleen starclan het warmer kon maken. HIj knipperde even en knikte vervolgens naar haar als teken dat hij het snapte. "Jij kan het ook heel warm maken mama," zei hij vervolgens snorrend terwijl hij zijn kopje tegen haar aan drukte. Ja, bij mama was het altijd warm. Hij was graag bij haar, hij was o zo graag bij haar. Ja, Driftingkit was echt heel blij dat Redpetal zijn mama was. En ja, de andere queens mochten dan wel een uitstekende moeder zijn voor hun kittens, maar geen enkele kon aan de rode queen tippen. "Is het waar dat alleen leaders en medicine cats starclan kunnen ontmoeten?" vroeg hij vervolgens voorzichtig aan haar. Zijn woorden waren zacht en twijfelachtig, alsof de vraag een geheim moest blijven.

Haar glimlach werd een heel stuk groter toen de jonge kater mauwde dat zij het altijd heel warm kon maken; haar hart leek op te zwellen in haar borstkas en als om dat feit te bewijzen, drukte ze de kitten tegen haar aan met haar zachte staart. Ze deed dan ook heel hard haar best om warm te zijn, een rots in de branding. Ze wist hoeveel nood ze zelf had gehad aan een anker en zou dan ook alles doen om er zo voor hen te kunnen zijn. Redpetal knikte toen hij vroeg of het waar was dat alleen medicine cats en leaders Starclan konden ontmoeten. "Maar,", wou ze er nog aan toevoegen, "Men zegt dat Starclan wel luistert als je tegen hen spreekt, ook als ze geen antwoord lijken te geven.." In hoeverre dat waar was, zou ze waarschijnlijk pas weten als ze zelf met sterren in haar vacht over het woud uitkeek.

Hij wilde enkel haar blij maken, dat was hetgeen dat he gelukkig kon stellen. Weten dat zijn moeder gelukkig was en blij kon zijn was wat hij wilde. Hij glimlachte dan ook vrij openlijk en breed toen zijn moeder haar pluizige staart om hem sloeg. Hij was zo’n geluksvogel ook! Hij duwde teder zijn neusje wat in haar vocht en keek haar vervolgens weer aan. Redpetal knikte naar hem toen hij zijn vraag stelde omtrent Starclan. Dat was ergens wel jammer, want hij had de sterrenkatten willen aanspreken hierover… Maar als het fijn bleef en zijn moeder niet zou klagen dan was het fijn en ok. Toen zijn rode moeder echter begon te spreken, keek hij meteen op, interesse twinkelde al door in zijn goudgele ogen. Starclan zou luisteren? Maar ze gaven niet altijd antwoord…? Dat klonk nogal crue als je het echt goed bedacht, maar hij zou het niet in vraag stellen. “Mama… Ken jij iemand die in Starclan woont?” vroeg hij, een lichte twijfeling in zijn stem. Hij kende niet direct iemand die was verhuisd naar daar en ook het hele principe achter Starclan… Maar als hij een iets wist over de mysterieuze clan, dan was het wel dat weinig terug kwamen van hun tripje. Eenmaal deel van Starclan… Was je altijd deel van starclan, toch?