[Gesloten] And you will know the debt is paid

Brrr! De gorge was ergens toch wel een beetje eng in het donker. De zwart-witte poes was een dochter van de rivier, bijna letterlijk, gezien Panthergrowl haar papa was, en had nooit wat te vrezen gehad van het woeste water waarin ze had leren zwemmen. Toch, wanneer je de krachtige stroming alleen maar ver onder je hoorde ruizen maar het water uit je gezichtsveld werd ontnomen, gaf het je wel een beetje de kriebels. Eerder had de maan haar pad nog verlicht, maar nu wolken diens licht verborgen, was het echt aarde donker. zelfs zo erg dat ook haar goede katten oogjes er moeite mee hadden. Kort trok ze met haar gevlekte oortjes toen een koude rilling over haar rug sloop, een die niet alleen van de wind afkomstig was. Instinctief wist ze dat er iets mis was, dat nare onder gevoel was aanwezig in haar buik en het plezier van haar stiekeme avond wandeling was even snel verdwenen als het licht van de maan. De poes keek één keer schichtig om zich heen, en draaide zich toen om, van plan om naar haar veilige nest terug te keren.  

De kou die de avond met zich meebracht begon in Sabrefur's botten te trekken, doch deerde het hem niet. Hij zou honderd nachten, honderd eeuwen wachten in de ijzige kou als dat als dat het nodige bleek. Voor zijn clan zou hij zijn leven geven. Als dat nodig bleek. Voor een paar momenten scheen de maan door de wolken heen en viel het schijnsel op het zwart witte poesje. Sabrefur herkende haar wel. De dochter van Panthergrowl. Het lot kon niet mooier vallen. Toen ze zich omdraaide rees hij omhoog als de geluidloze schaduw die hij was. De gorge die achter hem kolkte zou haar geroep overschaduwen, en de wind die blies zou zijn geur niet verspreiden, want die blies zíjn kant op. Hij stapte genoeg uit de schaduwen dat zijn zwart-witte kop, zijn afgerukte oor en zijn blinde oog en zijn goede oog zichtbaar waren. Het litteken die over zijn blinde oog lag schitterde. "Tijd dat je met mij mee komt, Rookpaw." Kondigde hij zich aan met een dreigende maar lage stem.

Geritsel klonk in de bosjes en meteen schoten de dunne haartjes op haar rug overeind. De poes draaide zich met een ruk om en wilde net haar belager bevelen om zijn lelijke gezicht te tonen, toen hij dat al vrijwillig deed. En man wat was hij lelijk. Zijn melkwitte oog weerkaatste het laatste beetje licht dat door de wolken heen was getrokken en ze kon in de schaduwen zijn aangetaste oor nog zien. Hij was enorm, bijna even groot als haar papa en stapte recht op haar af. Gadver! Dit was die vieze oude man in de bosjes die je dus niet tegen wilde komen! "Tijd dat je met mij mee komt, Rookpaw." Rookpaw sprong in een zogenaamd dreigende houding, dapper haar haren overeind en haar nagels uitgeklapt terwijl ze geen haar kop schudde, maar de angst kon ze niet uit haar blik wissen. "Nuh-uh! Ik ga helemaal nergens heen, indringer!" siste ze hem dapperder toe dan ze zich voelde. Rookpaw was trots, no way dat ze met dit uit de kluitten gegroeide konijn mee ging! "Wie ben jij? Wat doe je hier? Hoe weet je wie ik ben?" er was niets aan de hand, dit was vast een vergissing. Hij zou haar geen kwaad doen op haar terrein, en anders zou papa wel uit de bosjes komen en haar helpen zoals hij altijd deed.... toch?  

De kleine apprentice sprong in een dreigende houding met al haar haren overeind en haar kleine nageltjes uitgeslagen. Sabrefur wachtte geduldig af tot ze klaar was. Ze was tenminste nog slim genoeg om hem te vrezen. Hij zag het in haar blauwe ogen. "Kom met mij mee." Herhaalde hij. "Anders loopt het morgenochtend niet goed af met je vader." Verklapte hij haar behoedzaam. Hij ging er van uit dat het welzijn van haar vader belangrijk voor haar zou zijn. Het was van uiterste belang dat hij haar mee zou krijgen. Wat hij daar ook voor moest doen.

Met hem mee? Mooi niet! Vuur wakkerde aan in haar blauwe ogen en bijna was ze bereid om een goed klodder speeksel in zijn gezicht te spugen toen hij over haar vader begon. "Anders loopt het morgenochtend niet goed af met je vader." ietwat geschrokken trok ze met haar oor, duidelijk kijkend of deze kater écht een gevaar kom vormen voor haar vader. Nee, nee! Ze was op haar eigen gebied en haar vader was niet voor niets deputy, als hij haar mee wilde mocht hij haar mee sleuren. "Mijn vader zou je aan stukken scheuren!" riep ze hem woest toe, maar was duidelijk niet op haar gemak. Ergens wist ze dat ze het op een lopen zou moeten zetten, maar haar longen zouden dat niet lang verdragen. Verdomd lichaam ook. "G-ga terug naar je eigen gebied, hazenvreter, of anders..!" Bovenalles probeerde ze zich sterk en dapper te houden, die bloedhond mocht geen angst ruiken. 

Sabrefur moest het haar nageven. Een oudere, verstandigere kat had wel twee keer nagedacht om hem zo aan te spreken. Toch maakte ze geen indruk op hem. Als hij het echt wilde kon hij haar zo bij haar nekvel grijpen en haar zo mee sleuren. "Luister heel goed, want ik ga het maar 'één keer zeggen," sprak hij geduldig over haar waarschuwingen heen. "Wat er morgen gaat gebeuren hangt van jou af. Alleen van jou. Als je niet mee werkt kan het wel eens heel slecht aflopen voor je vader, voor je leider, voor al je siblings en voor alle katten in die beerput die jij thuis noemt. En dat alleen maar omdat jij de held moest uithangen vanavond. Elke kat in die clan zal de middag niet halen, door jouw koppigheid. .. tenzij je verstandig wordt." Sabrefur pauzeerde even om de woorden te lagen inzinken. "Je hebt hier twee keuzes in dit scenario." Hij maakte zich nog grote om zijn woorden te onderstrepen en te zorgen dat ze het niet waagde haar mond tegen hem open te trekken voordat hij uitgesproken was. "Stallionstar is eervol, morgenochtend zal hij wellicht als het nodig is vechten maar een leven nemen doet hij niet. Ik wel. En als je mij daar toe dwingt dan zal ik morgen ochtend er persoonlijk op toe zien dat jouw vader morgen voor jouw ogen leeg bloed, om mee te beginnen. Dat.. is keuzen één. Keuze twee, en ik raad je sterk aan om heel goed naar mij te luisteren nu. Keuze twee vereist dat jij nu met mij vrijwillig over de grens komt. Ik en Lavenderstorm escorteren je naar een afgelegen plek. Niet voor onze veiligheid maar voor de jouwe omdat ik mijn clan genoten hun woord er niet op kan geloven dat ze, in het licht van wat er gebeurt is toen jullie de heatherfields van ons afnomen, ze jou alsnog de keel door snijden in je slaap. Ik geef je mijn woord, wat ik zweer op alles wat ik bezit en alles wat ik heb verloren, dat jou niets overkomt zo lang je mee werkt en doet wat wij je vragen. Doe dat en jij, je vader, je leider, je siblings en de rest van je clan genoten zullen ongedeerd blijven. Het zou toch zonde zijn als door jouw daden er morgen alsnog gevochten word. Als morgen opnieuw een riverclanner sterft" Zijn ogen werden donkerder terwijl hij zich naar voren boog naar Rookpaw. "Op dat laatste heb je mijn woord. Als je mee werkt zorg ik er persoonlijk voor dat er geen haar op jouw hoofd gekrenkt wordt. Zelfs niet door mij." Hij zette een pas achteruit om haar de ruimte te geven maar hield zijn oog nog steeds strak op de hare gericht.  [/b]

Het ergerde haar mateloos dat de ander haar dreigementen en vragen amper leek te horen. Wie dacht hij wel niet dat hij was? Rookpaws staart sloeg gepikeerd heen en weer terwijl ze nukkig zijn 'keuzes' aan hoorde. Woedde brandde in haar ogen toen hij niet haar bedreigde, maar haar familie en alles dat ze lief had. Mocht hij willen! Haar vader zou hem zijn strot doorbijten, dat wist ze vol zekerheid te zeggen. Maar dan gingen haar gedachten uit naar haar pas geboren broertjes en zusjes, naar Rainpaw.... Iets greep haar strot dicht toen ze besefte dat ze niet met zekerheid kon zeggen dat de kater voor haar niet zo goddeloos was om kittens en een apprentice te doden. Toen hij eenmaal uitgesproken was veerde ze nog rechter overeind, haar oren diep naar achteren en duidelijk haar best aan het doen om de traantjes van woede en angst in haar ogen weg te knipperen. Woest spuugde ze zijn kant op, hopend dat het ofwel zijn lelijk gezicht ofwel zijn poten zou raken. "Je bent een goddeloze smeerlap, jij, jij-!" Ergere scheldwoorden wist ze niet meer, Rookpaw was netjes opgevoed, in tegenstelling tot het gedrocht voor haar. Apprentice ontvoeren was nou niet echt heel beleefd. Haar donker blauwe ogen schoten heen en weer terwijl ze angstvallig haar kansen afwoog. De gorge was te ver weg voor haar om hem erin te duwen, als dat al zou lukken, en als ze nu zou rennen en schreeuwen was de kans dat iemand haar vond op dit uur nog klein en zou hij zijn dreigement nog eens na kunnen komen. Vechten? De kater torende boven haar uit en hoewel ze met liefde zijn andere oog kapot had gekrabd, won haar verstand het dit keer van haar roekeloze impulsiviteit. Angst sloeg haar om het hart toen ze besefte dat met hem meegaan haar beste optie was, voor nu. Ze zou een gevecht niet met hem winnen, maar ze was slim en vurig, toch? Dat zij haar vader altijd, ze zou wel weten te ontsnappen, ze zou zich wel redden. Ze- "Beloof me dat je met je vuile klauwen van mijn familie afblijft," gromde ze hem toe, haar stem licht trillend. Rookpaw achtte weinig waarde aan het woord van een walgelijk figuur zoals hij zelf, maar ze wilde het uit zijn eigen keel horen komen. Ze wilde dat hij haar aan keek en het beloofde, zodat Starclan het kon horen en als hij ooit zijn woord zou breken, de zwijgende sterren hem daarop af zouden rekenen in het hiernamaals.

Zoals verwacht lieten Sabrefur's woorden haar niet koud. Hij zag het vuur in haar ogen branden. Het scheen hem toe dat de intensiteit waarmee Rookpaw hem in zijn ogen keek zijn woede evenaarde toen hij Lightdove had verloren. En hij had nog geen fysieke klap uitgedeeld. Zijn ogen schoten dicht toen Rookpaw van woede naar hem toe spuugde en ze hem in zijn gezicht raakte. Zwijgend veegde hij met zijn poot zijn kop schoon terwijl binnen in hem een witheet vuur oplaaide. Er stond te veel op het spel om haar nu aan te vallen, maar mocht StarClan zijn getuige zijn dat het elk beetje wilskracht van hem vergde om Rookpaw niet meteen een klauw over haar wang te vegen. En dus wachtte hij af. Hij hield haar goed in de gaten. Kon de wieltjes achter haar ogen horen draaien. Tenslotte leek ze de optelsom opgelost te hebben. "Je hebt mijn woord." Beloofde hij. Als hij zich moest verdedigen zou hij dat doen. Maar zo lang RiverClan niet de eerste klap uitdeelde zou hij dat ook niet doen. Hij hoopte dat Stallionstar samen met hem er voor kon zorgen dat de rest van zijn clan zich ook in kon houden. Alles zou op het spel staan morgen. Niet alleen het moraal van de clan of dat stukje extra territorium wat altijd al rechtmatig aan Windclan had toebehoort. Nee, Sabrefur's hele reputatie.

Hij keerde zich om en wenkte Rookpaw met zijn staart. "Ga maar vooruit. Lavenderstorm wacht aan de andere kant van de Gorge op je." Informeerde hij haar kalm, gebarend naar de grote keien die het mogelijk maakte om de Gorge te overbruggen.

Even ging er een vlaag van triomf door haar heen toen ze zag dat haar klodder doelwit raakte. Deze triomfantelijke blik in haar ogen stierf echter heel snel weg toen ze zat hoe de ander zich in moest houden. De sfeer tussen hen werd nog killer dan het was geweest en het leek even of haar hart van ijs was geworden, maar hij deed niets. Toch slikte Rookpaw, nu nog meer moeite aan het doen om zichzelf sterk te houden. Maar ze had zijn woord, ze ha zijn belofte. Het woord van een lafaard die anderen bedreigde, die apprentices gevangen nam in het hulst van de nacht en een ijskoud hart leek te hebben, hoeveel had ze daar aan? Toch hief de poes haar kop hoog en stapte trots langs de ander heen, naar de plek waar ze van hem moest zijn. Haar angstgeur zou vast te ruiken zijn, hoe erg ze haar best ook deed, maar ze zou haar schouders recht houden en haar gedachtes scherp. Dit zou goed komen, dit moest goed komen. Oh Starclan, liet het goed komen.


-Topic afgerond