there will be a day when you can say you're okay

De zwarte kater voelde zich niet op z'n gemak. Hij wilde zijn partner en kittens niet al te lang alleen laten. Niet dat hij Shade niet vertrouwde, het was meer dat hij de Elite niet altijd vertrouwde. Te veel katten konden en wilde gebruik maken van zijn huidige situatie en hij wilde niet terug komen met een massacre en zijn kittens dood. Zijn gifgroene ogen gleden door de bomen heen. Een tijdje geleden was hij de Thunderclan grens overgestoken. Het gebeurde niet vaak dat de Elite Leader zich bevond temidst van de clans kwam te staan, maar er was iets wat zijn aandacht had getrokken. Voor nu was dat de eekhoorn waar hij zo ongezien mogelijk achterna aan het jagen was. Een beetje prooi stelen van de clans was altijd wel te doen, maar het was een kruidige geur die hem van zijn jacht deed opkijken. Snel schoot de zwarte kater in een van de bosjes, hij maakte zich laag en zorgde dat hij uit de wind bleef liggen. Wat was hier aan de hand, een patrouille? Nee, er waren niet genoeg geuren. Dit was er maar één. Hij wist maar een klein beetje van de kruidenkatjes van de clans, alleen datgene wat Acefray hem had verteld, maar hij had niet verwacht dat hij een enkele tegen zou komen. De witgrijze kattin kwam tot halt en leek om zich heen te kijken. Cobra had zelf geen geuren van recente patrouilles gevonden hier, dus hij verwachtte dat ze hier was om de grenzen te vernieuwen. De kattin stond zo dicht bij dat hij z'n klauw kon uitstrekken en haar bij de staart kon grijpen. Zijn oortjes schoten omhoog toen ze begon over verdwijnen. Langzaam, zonder de bladeren om hem heen te laten ritselen, kwam de Elite Leader overeind. "Be careful what you wish for," miauwde hij, voordat hij zijn achterpoten aanspande en de grijze kattin tegen de grond aan probeerde te gooien met een krachtige sprong.

Hij had de surprise round gewonnen deze keer. Met zijn volle gewicht wist hij tegen de kattin aan te springen en haar omver te werpen. Toch kwam de schreeuw van de kattin als een verrassing. Ze kon zijn vader, ze noemde hem met de naam van zijn vader. "Nee," siste hij in haar richting, terwijl hij onder een mallende klauw uit dook. "Cobra." Een klauw hief zich in de lucht en haalde naar de grijze kattin onder hem uit. Hij wilde haar niet levensbedreigend verwonden, maar voor nu alleen afschrikken. Ze was al aan een oog blind, ze zou niet echt een gevaar voor hem vormen. Het probleem zou pas komen als de clan door zou hebben dat ze weg was of werd aangevallen. Zijn grootste angst momenteel was dat een patrouille achter haar aan was gekomen. Hij moest dus snel handelen, iets wat niet ging lukken als ze zo bleef spartelen. "Hou je kop," gromde hij diep in haar richting en sloeg met een poot richting haar kop. Zijn klauwen waren ingetrokken, voor nu probeerde hij haar alleen bewusteloos te krijgen. Gewoon, zodat ze stil was.

Voor een kat met een handicap en die zo te zien niet al te veel gevecht gerelateerde training had gehad, wist ze nog best aardig een gevecht op te zetten. Ze deed haar best om van hem af te komen, maar er zat niets achter de slagen. Ze gilde dat ze eraan kwamen, waarbij ze waarschijnlijk doelde op een of andere patrouille. Dat was juist hetgene waar Cobra bang voor was momenteel, maar hij zou zich niet gewonnen krijgen. "Tegen die tijd ben ik weg, en jij dood," siste hij kwaad. Hij moest zich weten te kalmeren, als hij nu roekeloze dingen ging doen, zou zijn plan verkeerd uit pakken. Hij sloeg de kattin tegen d'r kop aan, maar helaas ging het licht niet uit zoals hij het had gewild. Te veel vacht, zo bedacht hij zich, terwijl hij zijn klauw optilde om nog een keer te slaan. Hij stopte voor een tel toen ze begon over dat hij een lafaard was en 't niet alleen af kon. Maar.. er was niemand? Nee, niet afgeleid raken. Ditmaal liet hij zijn klauwen er wel doorheen komen, terwijl hij haar nog een tik probeerde te verkopen. Gewoon eventjes slapen, dan zou alles goed komen.

Ze spartelde al een stuk minder tegen, dit ging de goede kant op. Helaas ging er nog wel een klauw over zijn snuit heen en eventjes siste hij van de pijn die de nagels veroorzaakte. Met een gekruiste blik kon hij net niet zien of er bloed over zijn snuit heen liep. Snel likte hij over de plek heen en de pitsende pijn vertelde hem dat er inderdaad een wondje zat. Eventjes vlamde er iets in de kater op, maar hij zou haar niets aan doen. Tot nu toe waren al zijn aanvallen zo uitgevoerd dat ze niet gewond zou raken, geen wonden, geen bloed. Helemaal niets.
Uiteindelijk raakte zijn tweede slag en bleef de kattin stil op de grond liggen. "Finally," mompelde de zwarte kater terwijl hij nog een lik over zijn neus gaf. Ze had hem zowaar weten te raken, hij werd traag. Misschien toch maar weer eens een goede spar gaan regelen met een van de katten van de Elite. Maar voor nu moest hij eerst dit zooitje regelen. Hij zakte door zijn poten en wist, met enige moeite, de kattin op zijn rug te leggen. Het was wat wankel en hij zou waarschijnlijk niet zo snel kunnen bewegen, maar voor nu kon hij wegkomen. Nog eventjes keek de kater om zich heen, voordat hij zo snel mogelijk, het territorium verliet.