{RPG Event!} Blood...

  Shadefeather ging helemaal op in het jagen, iets wat hij het liefst deed. En dan natuurlijk wel op de Moorlands. Die tunnels waren niets voor hem. Maar terwijl hij aan het jagen was, kwam er een geur zijn neus binnen wat hem alles behalve gerust stelde. Bloed.
  Shadefeather hief zijn kop op, de prooi waar hij op aan het jagen was vergetend, en snuffelde in de lucht. Een frons verscheen op zijn gezicht en snel rende hij de richting in waar de geur vandaan kwam. Bloed was nooit goed. Als het maar geen kat was, ging het door zijn hoofd. De laatste keer dat hij bloed geroken had wat niet van zijn eigen prooien afkomstig was, was het het bloed geweest van Oceanstar. Dat was geen prettig beeld geweest en hij hoopte ten zeerste dat het niet weer zoiets zou zijn.
  Toen hij de grote vorm zag van het beest ging er een golf van verlichting door hem heen. Geen kat. Maar al snel kwam de bezorgdheid terug terwijl hij op het hert afliep. Hoe was het gestorven, en waarom rook hij bloed? Hij zag geen wonden van andere beesten. Maar toen hij nog wat beter keek zag hij een bloedend gat bij de nek van het dier.
  De zwarte kater stapte nog wat dichterbij om het beter te kunnen bestuderen. Dit was geen normale wond, maar wat het precies was... Het moesten wel tweebenen geweest zijn, constateerde hij.

Bah… alweer dat jagen. Dwarfpaw had er eigenlijk nooit zin in. Echter had hij Moonvision bij zijn laatste jacht training zo erg zo erg tegengewerkt dat hij maar terug moest komen zodra hij iets gevangen had. En eerder mochten ze niet verder gaan. Straf, zo zou men het wellicht niet noemen. Maar voor Dwarfpaw was dat wel het geval. Keer op keer had hij geprobeerd om op een muis of andere soortgelijke knaagdieren af te sluipen. En elke keer had hij het geduld er niet voor gehad om dichtbij genoeg te komen. Dwarfpaw zuchtte. Tijd voor een pauze? Wellicht. Hij wilde bijna rechtsomkeert maken, weg van de de Moorlands, toen een vreemde geur zijn neus binnen kwam. Bloed? Verbaasd keek hij in het rond. Maar voor zo ver hij kon zien was er geen zichtbaar spoor te herkennen. Interessant… dat moest dan wel een hoop bloed zijn ook. Als hij het van zo’n afstand nog kon ruiken… Nieuwsgierig en wellicht ook ietwat enthousiast begon hij het spoor te volgen. Wat het ook zou zijn, het zorgde in ieder geval voor wat vermaak in zijn dag. Na een tijdje te hebben gelopen trof hij waar hij naar had gezocht. Een vervreemde scene, dat was het zeker. Op de moorlands lag een groot hert. Dood, maar zonder zichtbare verwondingen. Erbij stond een bekende. Shadefeather. Voorzichtig naderde hij. Niet geheel wetende wat hij met deze situatie aan moest. “Shadefeather? Wat is er aan de hand?” Vroeg Dwarfpaw dan ook, de twijfel hoorbaar in zijn stem.

  'Shadefeather?' hoorde de kater achter hem. Hij keek om en keek in de gele ogen van Dwarfpaw. 'Wat is er aan de hand?' vroeg de Apprentice. Hij hoorde de twijfel in zijn stem. Shade zuchtte even en keek weer terug naar het dode hert.
  'Ik denk dat Twolegs dit gedaan hebben,' miauwde hij. 'Die gekke wond bij zijn nek komt niet zomaar in de natuur voor.' Hoe precies, dat was een raadsel. Veel Twolegs had hij niet meegemaakt, hij was er eigenlijk nooit echt een tegengekomen, dus hoe dit gebeurd moest zijn wist hij niet. 'We moeten de Clan waarschuwen. Als er Twolegs in de buurt zijn is dat niet veel goeds,' zei hij en keek Dwarfpaw weer aan. Het was geen fijn gevoel om te weten dat die gekke wezens in de buurt konden zijn, dat ze dit misschien wel bij hun konden doen. Stallionstar en de Clan moest hiervan op de hoogte gebracht worden.

Iets was hier niet pluis. Het hert was dood. Echter zonder zichtbare verwondingen. Vragend keek hij Shadefeather aan. Wellicht wist de warrior hier wel een verklaring voor te vinden? “Shadefeather? Wat is er aan de hand?” Vroeg hij, de twijfel hoorbaar in zijn stem. De zwarte kater wendde zijn blik op hem, zuchtte en keek vervolgens weer terug naar het dode hert. “Ik denk dat Twolegs dit gedaan hebben,” Zei hij. Dwarfpaw fronste. Twolegs? Tot nu toe had hij die bewoording slechts in verhalen en fabels gehoord. Nooit had Dwarfpaw gedacht dat hij er in zijn bestaan nog eens te maken zou krijgen. Dat was wellicht iets onverschillig, maar zo zat hij nu eenmaal in elkaar. “Die gekke wond bij zijn nek komt niet zomaar in de natuur voor.” Legde Shadefeather uit. Dwarfpaw zetten enkele passen richting het hert en vernauwde zijn blik. De zwarte kater had gelijk. Zo’n soort gat, zoals hier in de hals van dit hert te zien was, had hij nog nooit eerder gezien. Ergens was het zeer fascinerend. Maar hij kon ook wel inzien dat nu niet het moment was om zich daarmee bezig te zullen houden. “We moeten de Clan waarschuwen. Als er Twolegs in de buurt zijn is dat niet veel goeds,” Dwarfpaw wendde zijn blik opnieuw richting Shadefeather. Even leek hij te twijfelen. Uiteraard was hij het er mee eens dat ze de Clan zouden moeten waarschuwen. Maar wie van hun zou dat nieuws moeten brengen. Of wilde Shadefeather gezamenlijk terugkeren bij de Clan? “Wie van ons moet het nieuws brengen? Of wilde je gezamenlijk gaan?” Vroeg hij dan ook.

  'Wie van ons moet het nieuws brengen? Of wilde je gezamenlijk gaan?' vroeg Dwarfpaw.
  Shade beet even op zijn lip terwijl hij naar het dode hert keek. Ze konden samen gaan, maar misschien zou er iets veranderen met het hert of kwam er een Twoleg opdagen. Hij wilde het wel in de gaten houden. Dwarfpaw was misschien nog een Apprentice, maar hij was al oud genoeg om even snel naar het kamp toe te sprinten. Zelfs als hij sneller was dan hem, maar hij liet hem liever niet alleen als er onverwachts Twolegs opdoken. De kater keek hem aan.
  'Jij kan het beste gaan,' miauwde hij met een kort knikje. 'Ga meteen naar Stallionstar of Sabrefur, die zullen met een patrouille hier naar toe komen. Ik zal hier wachten.'

Dwarfpaw keek Shadefeather vol verwachting aan. Ondanks dat de zwarte kater vrij snel een antwoord kon geven, leek het in Dwarf zijn perceptie toch lang te duren. Met name omdat hij hoopte te zullen horen wat hij wilde horen. Namelijk, dat hij het nieuws zou mogen brengen. Of, dat ze het samen zouden brengen. Niet dat hij bang was om alleen achter te blijven bij dit grote karkas. Nee, hij vond het gewoon leuk om eens een keer de held uit te kunnen hangen. Aangezien de realiteit en zwaarte van de situatie niet zo tot hem doordrong. Slechts dat, als hij het zo snel mogelijk aan de Clan liet weten dan kon de Clan hier iets aan doen en dat was goed. Dan zou hij daarvoor worden bedankt. “Jij kan het beste gaan,” Zei Shadefeather uiteindelijk. “Ga meteen naar Stallionstar of Sabrefur, die zullen met een patrouille hier naar toe komen. Ik zal hier wachten.” Vervolgde hij. Dwarfpaw knikte. Dat klonk als iets wat nog wel simpel te doen viel. “Komt goed.” Zei hij. Het had zelfverzekerd geklonken. Hij stond op waarna hij nog een keer naar Shadefeather omkeek. “Succes. Blijf alert en mocht er iets groots op het karkas af komen, verstop je dan. We willen je wel heel houden.” Na deze woorden richtte hij zijn blik weer op de horizon en zetten het op een sprinten. Op naar het kamp. Dit nieuws brengen aan Stallionstar of Saberfur, wie hij maar als eerste zou treffen.

  De zwart-witte kater knikte na zijn woorden. 'Komt goed,' zei hij zelfverzekerd. Hij keek nog even naar hem om. 'Succes. Blijf alert en mocht er iets groots op het karkas af komen, verstop je dan. We willen je wel heel houden.' Na die woorden richtte Dwarfpaw zijn blik weer weg en sprintte naar het kamp.
  Shadefeather keek hem nog even na en keek toen weer naar het dode hert. De woorden van Dwarfpaw had een nieuw gevaar in zijn kop weten aan te duiden. Twolegs waren niet het enige die op het karkas af zouden kunnen komen, maar grote roofvogels ook. De kater keek onwillekeurig even naar de lucht, maar tot zover geen grote vogels. Hij besloot zich maar alvast in het gras te verschuilen, maar wel zo dat hij het hert nog goed kon zien. Hier zou hij wachten tot de Apprentice terug zou komen met Stallionstar of Sabrefur, en de patrouille.

  Gelukkig was er tijdens het wachten naast het hert tussen het gras niets bijzonders gebeurd. Geen Twolegs of grote roofdieren die er op af waren gekomen, maar ook geen andere Warriors. Hij hoopte dat Dwarfpaw het kamp veilig heeft kunnen bereiken en dat Stallionstar of Sabrefur nu met een patrouille zijn kant op kwam.
  De geuren die zijn neus binnenkwamen waren echter van beide katten, gevolgd door hun stemmen. Shadefeather keek op en ging staan, om daarna naar het hert toe te lopen zodat ze hem goed konden zien. De twee naderden en Shade gaf hen beide een knikje als begroeting.
  'Shadefeather, vertel me alles,' miauwde Stallionstar kalm en keek naar het hert. Hij stapte nog wat dichterbij, om nader onderzoek te doen, bedacht Shade.
  De zwarte kater knikte. 'Ik was gewoon aan het jagen en plots rook ik bloed. Ik was al bang dat het een kat was en dat er een gevecht was of iets dergelijks,' begon Shadefeather uit te leggen. Hij moest even denken aan Dewpaw, die hij toen met wonden had ontdekt nadat ze was aangevallen door een BloodClanner. 'Ik was eerlijk gezegd opgelucht dat ik een dood hert zag, maar daarna realiseerde ik me dat dat misschien voor nog wel meer problemen kan zorgen. Voor als er Twolegs in de buurt zijn,' legde hij zijn redeneringen uit. 'Ik was al verbaasd, want het hert heeft geen grote verwondingen of zo, maar toen ik beter keek zag ik een bloedend gat in de nek, hier,' miauwde hij en hij wees er met zijn poot naar. 'Ik denk dat Twolegs het gedaan hebben. Maar waarom ze het hier hebben laten liggen...' Hij haalde zijn schouders op. 'Kort daarna kwam Dwarfpaw en ik heb hem naar het kamp gestuurd om jullie te halen,' sloot hij af met een knik. Hij keek ze allebei even aan, een tikkeltje zenuwachtig wel.

  Hij hoopte maar dat zijn uitleg duidelijk was, maar Stallionstar leek tevreden te zijn. 'Ik ben blij dat je op onderzoek bent uitgegaan,' miauwde hij met een oprechte glimlach. Ook op Shadefeather's gezicht ontstond nu een glimlach. Een compliment krijgen van iemand waar hij tegenop keek, en daarbij ook de Leader van de Clan gaf altijd een goed gevoel. 'Shadefeather, houdt je ogen en oren open bij de komende Patrols, we willen er zeker van zijn dat er niet meer herten hier komen te liggen. Bij thuiskomst zal ik de rest van de Clan informeren over het hert en de aanwezigheid van de two-legs,' miauwde Stallion toen, waarna hij nog even naar het hert liep.
  Shadefeather knikte. 'Zal ik doen, Stallionstar.'
  'We zoeken het gebied af op nog meer dode dieren, laten we uitwaaieren over het grasveld en hopen dat we niks tegenkomen,' stelde de calico kater toen voor, waarna hij hen wenkte met zijn staart.
   Shade gaf weer een knik en na een korte blik op het hert liep hij weg van de andere twee katten. Hij hoopte ten zeerste dat dit het enige dode dier was, want anders konden ze in grote problemen zitten.