Rule number 1

Ze had zich van de menigte losgetrokken, samen met haar nieuwe apprentice, Dwarfpaw. Ergens had ze wel zin in de training maar langs de andere kant ook weer niet. Dit zou betekenen dat ze dag na dag, voor een langere tijd, tijd moest doorbrengen met deze kat. Dingen moest uitleggen... voordoen. Moonvision was sowieso al geen al te sociale kat op dat vlak. Maar ze had zich voorgehouden de training van deze jonge kater geslaagd te laten verlopen zodat hij gauw warrior kon worden. Ze wist dan ook dat hij geen nieuwe apprentice was en dus al een deel geleerd had.
Na enkele meters uit het kamp verwijderd te zijn, hield ze halt en draaide ze zich om. "Dus, wat heb je al geleerd? Dan weet ik vanaf waar ik je trainingen moet verderzetten." miauwde ze, haar ambergele blik op de zwart met witte kater richtende.

+ Dwarfpaw

Het had geen zin gehad nog langer te blijven. Moonvision had hem meegenomen. weg van de discussiërende menigte. Opnieuw voelde hij de zenuwen in zich opkomen. Ze kende elkaar immers nauwelijks en het was dus nog maar de vraag of ze ook met elkaar overweg zouden kunnen. En wat als hij een hoop dingen gewoon slecht bleek te kunnen? Dwarfpaw wilde geen vervelende leerling zijn maar hij wist nog wel van zijn leermomenten bij de ShadowClan dat dat wel het geval was. Inmiddels waren ze al enkele meters uit het kamp verwijderd. Moonvision wendde zich tot hem en vroeg hem wat hij al geleerd had en wat nog niet. “Ik ken alleen wat basistechnieken voor het jagen. Het leren vechten ging me beter af.” Zei hij. Het had onzeker geklonken. Aangezien slechts basistechnieken op het gebied van jagen geen goed teken was. Al helemaal niet voor iemand van 9 moons. Dwarfpaw had er simpelweg het geduld niet voor. Dat sluipen en dan weer stil zitten was zo tergend saai. Bij gevechtstrainingen hadden tenminste nog  actiefs en uitdagends. Echter had hij zo’n vermoeden dat dat er vandaag niet in zou zitten…

-Mijn excuses dat het zo lang heeft geduurd ;0;

Hij had verwacht dat Moonvision zijn antwoord wellicht niet zo zou appreciëren. Aangezien hij al vaker van Warriors te horen had gekregen dat geduld de sleutel tot succes zou zijn. En dat hij zich toch echt meer zou moeten uit balanceren wat zijn vaardigheden betrof. Echter was dat niet het geval. De witte kattin grijsnde even bij zijn woorden. "Dan beginnen we toch eerst met het vechten. Het moeilijke kunnen we beter houden voor morgen, als je goed uitgerust bent." Zei ze. Dwarfpaw grijnsde terug en gaf een knikje, ja hij was het wel eens met dat plan. "Laat me zien wat je al kunt. Val me aan." Vervolgde Moonvision. Waarna ze opstond om vervolgens op een afstandje van hem te gaan zitten. Dit maakte dat deze dag minstens zeven keer beter werd. Hij hield van vechten, kon wel een moment gebruiken om zijn energie kwijt te kunnen en  wilde zichzelf maar al te graag bewijzen. Haast enthousiast stormde hij op de witte kattin af. Om zich vervolgens af te zetten en daarmee het laatste stukje te overbruggen met een sprong. Dwarfpaw raakte de kattin tegen haar flank. Al hield hij zijn nagels uiteraard wel ingetrokken. Voor het feit dat hij zo ondoordacht vooruit gesprongen had, kwam hij nog redelijk netjes weer op zijn pootjes terecht. De zwartwitte kater wendde zich tot zijn mentor en wierp haar een hoopvolle blik toe. Was zijn eerste move goed geweest? Wel aardig of misschien toch zeer matig? Daar zou hij waarschijnlijk snel genoeg achterkomen.

Eenmaal weer op de grond neer gekomen realiseerde hij zich dat hij haar toch niet geraakt had. Wellicht was het zijn enthousiasme geweest die dit zo had doen lijken? Dwarfpaw bezat immers een nog altijd talrijke fantasie. Hij draaide zich om en keek de witte kattin aan. "Je bent te voorspellend. Je blik en enthousiasme verraad wat je van plan bent." Miauwde ze. Dwarfpaw knikte even. Het was jammer dat zijn poging niet gelukt was maar hij kon haar argument nog wel inzien. "Probeer niet te voorspellend te zijn. Als je mij onderuit wilt halen, focus je je blik bijvoorbeeld niet op mijn poten. Dan weet ik wat je van plan bent." vervolgde ze. Het duurde enkele seconde voordat deze zin tot hem doordrong. En dan nog, waar zou hij zijn blik dan op moeten richten? Wel kijken maar toch ook niet kijken? “Waar zou ik mijn blik dan het beste op kunnen richten? Ik moet mij toch wel kunnen concentreren op wat ik doe?” Vroeg Dwarfpaw dan ook.

Dwarfpaw vroeg waarop hij zich dan zou moeten focussen. Het was een beetje een flauwe vraag geweest. Maar hij zou zichzelf niet zijn al zou hij de grenzen van zijn nieuwe mentrix niet opzoeken. Ze keek hem strak aan. "Als je je in het begin niet goed kunt focussen, probeer dan subtieler je aandacht op je doel te leggen. Na verloop van tijd en meer ervaring zal dit beter gaan. Als ik naar de plek kijk waar ik je wil aanvallen, bereid jij je daar onbewust al voor. Dit zal je tegenstander ook doen, waardoor je minder succes zult hebben. Vechten draait niet enkel om brute kracht, maar vooral om tactiek en behendigheid." Legde ze uit. Ondanks dat hij het wel jammer vond dat vechten ook al niet puur op kracht beruste kon hij wel inzien wat ze bedoelde. Het klonk wel logisch. En Moonvision bezat tenslotte de benodigde ervaring op dit gebied. Dwarfpaw gaf dan ook een knikje om te laten weten dat hij gehoord en begrepen had wat de witte kattin zojuist had gezegd. “Mag ik het anders nu nog eens proberen?” Hoewel Dwarfpaw van zichzelf redelijk lui was en lang niet altijd open stond voor een tweede poging, kon hij het deze keer toch echt niet afslaan. Met name omdat het vechten betrof. Iets waar hij, in tegenstelling tot jagen, wel echt zijn best voor zou willen doen.

Dwarfpaw had gevraagd of hij opnieuw een poging zou mogen wagen voor een aanval. Iets dat voor hem, een luie en ietwat egoïstische kater, nogal een big deal was. Maar omdat hij er toch wel plezier in scheen te hebben en in ieder geval begreep wat hij fout deed, kon een tweede poging naar zijn mening geen kwaad. Moonvision knikte. Verzoek goedgekeurd dus. Ze keek hem strak aan, waarvan hij de impressie kreeg deze keer beter zijn best te zullen moeten doen. Of in ieder geval, het serieus aan te zullen moeten pakken. Anders waren er wellicht consequenties? Hij wist het niet. En om eerlijk te zijn had Dwarfpaw ook geen zin om daar achter te zullen komen. Moonvision stelde zich opnieuw voor hem op. Dus… een subtielere focus leggen hm? Dwarfpaw stond klaar. Echter bleef hij een tijdje zo staan. Zijn blik vaag op een onbekend punt achter Moonvision gericht. Ondertussen concentreerde hij zich, in zijn gedachten focussende op waar hij zijn mentrix zou willen aanvallen. Dat was nog altijd de flank. Na enige tijd, toen hij vermoedde dat de witte kattin haar aandacht net iets van hem af hield, sprong hij naar voren. En haalde uit richting haar flank. Zijn nagels daarbij nog altijd netjes inhoudende.

.:Sorry:.: