Dreamer [+Gorsekit]

Gorsekit was wakker bij het ochtendgloren. Hij had zich ontfermd over het wassen van alle katten die in zijn nest lagen. Inmiddels was het namelijk best gezellig en knus. Helemaal nu ze allemaal groter werden. Helemaal Gorsekit, die zichzelf in de lucht voelde stijgen. Hij had lange slungelige poten en zijn lichaam werd langer gelijnd. Hij was zelfs de grootste van hun nest, iets dat totaal niet bij zijn karakter paste. Hij hield zichzelf graag op de achtergrond. Maar ja, papa was ook groot. Dus hij zou het vast van hem hebben. En als het over hem had. Zijn vader kwam de nursery binnen, waardoor een brede glimlach op zijn gezichtje ontstond. Het was altijd feest als papa langs kwam.
Zijn vader kwam direct naar hem toe en hij ontving spinnend de lik over zijn oor. Hij drukte zijn neus in zijn vaders vacht op zijn borst, waarna hij al uit zijn nest was gesprongen. ‘Ja, graag papa!’ Natuurlijk wilde hij met papa mee naar buiten. Het was nog vroeg, en papa was er om hem te beschermen. Hij was immers nu wel een paar keer buiten geweest, dus het was lang zo eng niet meer. Hij ging naast zijn vader staan, waarna hij twee nieuwsgierige oogjes op zijn vader richtte. ‘Wat gaan we doen, papa?’

Papa stelde voor om de leaders den te bekijken. Zijn oogjes gingen wat wijder open. Ging hij papa’s zijn hol bekijken? Zijn nest? Hij wilde dolgraag zien waar zijn vader woonde. Hij knikte dan ook enthousiast, zijn witte snorharen vrolijk op en neer deinend. En papa zei dat het niet zo ver was. Oh, dan kon hij dat heus wel! Vrolijk snorde hij, maar toch keek hij onzeker naar zijn vader toen hij zei dat hij voorop moest. Maar voordat hij zijn mondje al kon openen kreeg hij een duw tegen zijn schouder. ‘Oké,’ miauwde hij toen, zijn stemmetje klein. Gorsekit keek naar de uitgang van de nursery en slikte een keer. Hij was wel vaker buiten geweest! Hij kon dit! Hij moest dapper zijn, hij hoefde niet meer door zijn vader naar buiten gebracht te worden. Hij kreeg een frons op zijn gezicht en stapte toen op een flink tempo naar de uitgang van de nursery. Toen hij gehuld werd in het zwakke zonlicht, zag hij dat het nog vroeg was en het zonnetje maar net boven de horizon uit was. Gorsekit kreeg nu het lood in zijn poten en begon wat schoorvoetend te bewegen, zijn kopje draaiend van links naar recht. Toen hij zijn vader weer zag keek hij toch weer onzeker naar de gevlekte kater. ‘En waar nu heen?’ vroeg hij verlegen. Hij wist het niet, hij was er nog niet eerder geweest.

Eenmaal buiten kon hij het toch niet laten om ondanks de stress even een blik op de hemel te werpen en weer dat gevoel van rust in hem krijgen. Maar het duurde niet lang voordat zijn papa hem kwam helpen. Zijn pluizige staart gleed over zijn rug en Gorsekits gele ogen gingen naar het gezicht van zijn vader. Toen wees hij hem een grote steen aan en hij knikte toen zijn vader vroeg of hij hem zag. Ja, ja hij zag hem! Het was inderdaad niet heel ver weg. Gorsekit haalde eens diep adem en stapte voor zijn vader uit het kamp in. Het ging niet zo vlug, maar zijn pootstappen waren doelgericht. En voor hij het wist was hij bij de grote steen. Toen hij eromheen liep zag hij inderdaad de ingang van een hol. En het rook helemaal naar zijn vaders bekende geur. Stiekem een beetje trots op zijn ontdekking keek hij weer achterom naar zijn vader. ‘Gevonden!’ miauwde hij met een brede glimlach op zijn gezicht. Maar het was net alsof er een onzichtbare muur voor de den was, want hij bleef pal voor de ingang staan. Opnieuw keek hij naar zijn vader. ‘Mag ik naar binnen?’ vroeg hij toen. Ja, ook al had papa het voorgesteld, moest hij het toch wel zeker zijn. Hij wilde niet zomaar binnen denderen en er een zooitje van maken.

Gorsekit snorde blij toen papa zijn goedkeuring toonde. Hij had het goed gedaan! En vervolgens mocht hij ook naar binnen. Hij knikte, en liep vervolgens achter zijn vader aan het hol in. Daar werd hij begroet door zoete geuren. Het rook een beetje als de nursery, gemengd met de geur van zijn vader. Toen pas zag hij dat er niet één nest was maar twee. Degene die zoet rook naar geurende bloemen was duidelijk van zijn vader, maar de andere was compleet vreemd. Onderzoekend keek hij naar het andere nest en een nadenkende frons kwam op zijn gezicht. ‘Van wie is dat nest?’ vroeg hij toen onzeker, onwillekeurig uit de buurt van het mosbed blijvend. Gorsekit keek vervolgens weer door het hol. Het was wel veel kleiner dan de nursery, maar het was er knus en warm. Hij trippelde een keer in het rond, waarna hij weer voor zijn vader stil bleef staan. ‘Het is mooi,’ snorde hij toen uiteindelijk. Ja, hij snapte best dat zijn vader hier graag was, helemaal voor zichzelf. En als Gorsekit naar de apprentice den zou verhuizen, naar Heatpaw toe en Falconpaw toe, dan ging mama vast weer bij papa slapen. Maar alsnog verklaarde het het vreemde nest nog niet…

Papa legde uit dat het andere nest van Abysshowl was, en hij legde uit dat ze hier sliep omdat ze hier vroeger ook sliep, met haar partner, de vorige leider. Gorsekit kon zich goed voorstellen dat ze niet meer terug wilde naar de drukte en hij knikte dan ook langzaam. ‘Wat lief van je dat ze nog even hier mag blijven.’ Maar ze kreeg een nieuwe speciale plek, wat rustig genoeg was en dan kon mama uiteindelijk hier weer slapen. Oké, logisch. Maar stiekem wilde Gorsekit mama nog wel even bij hem houden. Papa mocht haar daarna wel weer krijgen. Maar het feest was nog niet voorbij, want papa nodigde hem uit in zijn nest. Oh, in papa’s nest! Daar was hij nog nooit in geweest. ‘Ja!’ miauwde hij dan ook vrolijk, en rende naar zijn vaders nest. Met een sprongetje was hij er zo in gewipt en kneedde het mos zorgvuldig zodat hij zijn eigen, zachte plekje kreeg. Daar ging hij liggen en vouwde netjes zijn pootjes onder hem, waarna hij vanuit hier de den door keek. Zo voelde het dus om leider te zijn! Eigenlijk was het helemaal nog niet zo anders als wat hij kende. Alleen dat je je eigen hol had.

Gorsekit snorde vrolijk toen zijn vader een staart over hem heen legde en hij nestelde zich meteen in zijn lange vacht. Het was hier inderdaad wel mooi. Heel anders, maar toch vertrouwd. Hij knikte toen ook toen zijn vader zei dat het op de nursery leek. Ook warm en zacht! Maar zijn mondje viel open toen papa zei dat het hier minder gezellig was. ‘Maar jij bent hier!’ bracht hij ertegenin. Als papa er was, was het altijd gezellig. Ze hadden zoveel pret samen. Toen vroeg papa of hij hier een nachtje wilde slapen, met papa. Oh? Een beetje onzeker keek hij naar zijn vader. Een nacht op een vreemde plek? In het donker? Weg bij mama en zijn broertje en zusjes? ‘Uhh,’ begon hij even. Maar hij kreeg al een lik over zijn wang, waardoor hij moest giechelen. Papa zou het vast fijn vinden als hij een nachtje zou blijven. En Gorsekit vond het stiekem ook wel een keertje leuk. Papa bleef namelijk bijna nooit in de nursery slapen. ‘Oké!’ stemde hij toen vrolijk in, een brede glimlach op zijn gezicht.

Buiten leek het langzaam weer donker te worden, waardoor Gorsekit zich nog dieper in het mosnest verstopte. Hij hield niet zo van de duisternis, hoewel de lichtjes in de lucht wel waanzinnig waren. Daar was StarClan, de plek waar zijn papa over had verteld. Waar hij was geweest en waar het zo prachtig was. Maar toen zijn vader sprak dat hij er was, gaf hij hem een kopje. Gelukkig maar, alleen in dit hol was het vast heel eng in het donker! Maar samen konden ze het wel aan. Het kittentje spitste zijn oren toen zijn papa opeens vroeg over de bergen. Nee, daar had hij nog nooit over gehoord. Hij schudde dan ook zijn kopje. ‘Nee, papa,’ miauwde hij zachtjes. Maar het vooruitzicht op mooie verhalen leek hem fantastisch. Bijna niets was leuker als dat! ‘Wat zijn bergen?’ vroeg hij toen. Het enige wat hij kende was zijn thuis hier. De warme nursery, de eindeloze lucht die veranderde van dag naar nacht en de kampmuren die hem beschermde. De buitenwereld, hoewel hij zich er iets bij voorstelde, klonk nog zo groot en druk. Hij wist dan ook niet wat hem te wachten stond, over immense bergen duizenden staartlengten hier vandaan.

Meteen na Gorsekits vraag tekende zijn vader twee punten in het zand. Hij keek erna, en luisterde hoe de punten gemaakt waren van steen en de hemel aan konden raken. Hij keek met een open mondje naar zijn vader. ‘Wauw,’ miauwde hij met glimmende ogen. ‘Ben je ook zo hoog geweest? Dat je de lucht aan kon raken?’ Oh, dat wilde Gorsekit ook wel eens doen. De lucht was een van zijn favoriete dingen, want het kon veranderen in honderden kleuren. Al snel kreeg hij een deel van zijn antwoord, dat het er mooi was, bijna zo mooi als StarClan. maar toch werd hij een beetje bezorgd. Slecht met de clans? Moesten ze weg van StarClan? Dat moest vast heel eng zijn geweest. Maar er waren ook andere katten. Oh, echt? ‘Waren jullie vrienden?’ miauwde hij toen voorzichtig. Meestal werden clans niet vrienden met vreemde katten. Ze woonden achter een waterval?  Het klonk er fantastisch. ‘Waarom zijn jullie niet gebleven?’

Wauw papa was in de lucht geweest, tussen de wolken! Gorsekit was stiekem wel een beetje jaloers. Misschien, heel misschien zouden ze eens in de toekomst samen daar ook heen gaan. Hij had geen idee hoe lang de reis wel niet moest zijn. Maar stel je voor. Dansen in de wolken. Kort droomde de rood-witte kitten weg. Maar zijn aandacht werd weer getrokken door zijn vader die verder ging met zijn verhaal over de avonturen die hij had meegemaakt in de bergen. Over hoe de clans samen een werden, hoe ze leefden in vrede. Er ontstond vrolijk gerommel in Gorsekit zijn borst. Dat leek hem fantastisch. Nu werden zijn dromen nog steeds af en toe geteisterd door gemene RiverClan katten. Maar papa vertelde over dat de katten ziek werden. Even keek Gorsekit geschokt, zijn oogjes groot, maar al snel kwam dat deel van het verhaal al goed. Vervolgens mochten ze van StarClan weer naar huis en troffen daar BloodClan aan. Maar het verhaal werd een stuk minder leuk vanaf daar. Slechte katten. Hij kroop iets ineen. Hij knikte dat hij het begreep. Papa had moeten vechten voor zijn huis. Dat zou vast heel eng zijn moeten geweest. Hij drukte zijn neus even tegen papa's schouder. Hij vertelde vervolgens dat de bergen de plek waren waar papa en mama samen kwamen. Hij glimlachte breed. Dus de bergen waren écht speciaal. Zonder dat was hij er misschien nooit geweest! Maar hij werd vervolgens ook teleurgesteld door de opmerking dat ze niet terug zouden gaan. Maar dat er wel een WindClan kat was gebleven en dat een bode naar die kat op weg was. ‘Oh,’ miauwde hij zachtjes. ‘Waarom is die kat gebleven?’ vroeg hij toen. Waarom zou hij weggaan van WindClan? Ze waren toch één grote familie? Vervolgens fantaseerde papa over wat er misschien was gebeurd als ze door waren gereisd. ‘Misschien hadden we dan wel ergens anders gewoond,’ prevelde hij vervolgens zachtjes. Maar dit was toch zijn thuis? Gorsekit kon zich niets anders voorstellen.  

Het verhaal ging verder. Bloodclan was geen bedreiging meer, StarClan gelukkig maar, daar had papa hen goed voor beschermd! Toen werden al zijn vragen beantwoord. Brindleleaf was de poes die was gebleven, ook al had ze heel veel familie in WindClan. Hij kende Amberstorm en haar kitten Falconpaw en Hazelpaw. Falconpaw was zelfs zijn vriendje! Maar Brindleleaf wilde blijven omdat de bergen bij haar paste. Kon dat zomaar? Het was wel fijn voor haar. Maar miste ze haar familie dan niet? Gorsekit kon zich dat echt niet voorstellen, leven zonder mama of papa of zijn broertje en zusjes. Maar het was al heel lang geleden, papa was toen zelfs net warrior. Gorsekit giechelde en duwde zijn neus in papa zijn vacht. Hij kon zich papa echt niet voorstellen als gewoon warrior. Nee, papa was al heel lang de leider! En hij was gewoon papa. Dus hij kon niet jonger zijn dan hoe oud hij nu was. Toen vertelde hij dat hij graag nog heel lang hier wilde wonen. Gorsekit knikte instemmend. Dat leek hem ook al prima genoeg. Het verhaal ging verder over preyhunters en caveguards. De taken waren verdeeld, zoals hier. Misschien was het toch meer als thuis dan hij eerst had gedacht! En alleen maar jagen en niet vechten, dat klonk ook wel heel interessant. ‘Wauw,’ piepte hij toen. Hij keek naar zijn grote, sterke vader. ‘Jij zou vast cave-guard zijn dan!’ Giechelde hij vrolijk. ‘En ikke prey-hunter,’ vervolgende hij met een iets zachter stemmetje, waarbij zijn ogen vrolijk twinkelden. Ja, dat zou hij misschien nog wel kunnen!