[Coyote] The tallest trees

<sub>Ze had best wel wat bomen gezien in haar leven, maar deze bomen waren echt gigantisch. Ze torenden hoog boven Appleblossom uit en lieten haar eventjes verbijsterd knipperen met haar ogen. So far so good met het verkennen van het bergachtige gebied wat de tribe als hun thuis beschouwde, maar was dit niet een beetje overdreven qua dit formaat? Had dit woud ergens voor te compenseren? Ze wist zeker zeker dat de ex-skyclan katten zich hier thuis hadden gevoeld, maar zij voelde zich er lichtjes door geïntimideerd. Voorzichtig stapte de kleine kattin voorwaarts, haar oog werpend op de hoge takken met haar kop in haar nek gelegd om alles te kunnen zien. Het had ook wel zijn charme op zich. Ze verstarde echter toen ze pootstappen hoorde en draaide zich onmiddellijk om, haar kop beleefd iets gebogen als begroeting naar de kat welke haar benaderde.

[Eerste post voor Coyote]</sub>

Hij had niet de behoefte gevoeld om haar toestemming te vragen. Wat hem betrof was de nieuwkomer slechts een parasiet, een meelifter van hun welverdiende geluk. Net zoals alle andere clankatten waren, tevens. Enkel Brindleleaf had hij mondjesmaat geaccepteerd nu er een langere tijd was verstreken en ze geen problemen te weeg had gebracht binnen zijn tribe. Echter had hij zelf allang de lijn getrokken bij haar en de deur dicht gedaan voor alle andere gelukszoekers, anders dan Skyteller nu aan het doen was. Ze leken hier te komen met het idee dat ze opnieuw konden beginnen, al hun zonden achter konden laten in wat ze eens hun thuis noemden. Enkel, net als parasieten, gingen je zonden waar jij ging en zouden hun beten je vroeg of laat tot waanzin drijven."Het is niet gebruikelijk om in eenzaamheid door onze wouden te dwalen," zijn stem was neutraal en koud, zonder enig teken van vriendelijkheid of behulpzaamheid tegenover de vreemde poes. De blik in zijn ogen was niet anders toen hij op Appleblossom afstapte die hij al sinds haar vertrek uit de grot had gevolgd. Stil en uit de wind, ongemerkt zoals een guard hoorde te zijn. "Al helemaal geen vreemdeling onbekend van gevaren," er leek een tweede betekenis achter zijn woorden te zitten, maar zijn ogen verhulden niets.

Zijn blik bleef hangen op de holte in haar kop. Er lag een verhaal achter de afwezigheid van dat oog, een die hij wel eens zou willen horen. Oh, hij geloofde niet dat ze tot echte wandaden in staat was; ze was slechts een broze poes met haar slanke bouw en niet al te grote gestalte. Toch, er waren andere manieren waarop je een verschrikking kon zijn, haar woorden waren hem nog onbekend. Ze groette hem. "Ik.. geloof niet dat we aan elkaar voorgesteld waren." ze was duidelijk nerveus en haalde een teug lucht binnen voordat ze zichzelf voorstelde als Appleblossom. Coyote snoof, bijna leek het afkeurend, en knikte slechts. "Nee, dat zijn we inderdaad niet," even overwoog hij om het daarbij te houden, wat zou een vreemdeling die over een maand hun territorium uit zou worden geschopt moeten met zijn naam? Maar hij was ook een kater van manieren, zelfs tegenover dergelijke gevallen zou hij zich niet verlagen. "De naam is Coyote that stole the fire," hij knikte om zijn woorden kracht bij te zetten. "Maar.. gevaren?" hun blikken kruisten en hij zag dat ze nerveus was. Goed, precies zoals ze zou moeten zijn. Domme, domme poes. Kort liet hij een stilte vallen voordat hij kalm en onbewogen verder sprak. "Heeft geen kat je ingelicht over wat onze lucht en grond onveilig maakt?" zijn stem was neutraal. "Allicht waren de bossen veilig, de luchten leeg waar jij vandaan kwam. Maar hier, Appleblossom, zijn gevaren waar een poes zoals jij niet alleen weerstand tegen kan bieden,"

De kater leek één van de tribekatten te zijn die haar liever kwijt dan rijk waren. De kater kwam immers niet al te vriendelijk over en eventjes vroeg ze zich af of het gesprek zou eindigen met het feit dat ze nog niet aan elkaar voorgesteld waren. Appleblossom haar hoofd draaide overuren. Ze had al nooit de beste sociale skills gehad, en vervolgens had ze een paar jaar nauwelijks contact gehad met andere katten, maar de kater maakte het haar wel bijzonder moeilijk. Wat moest ze nu zeggen? Kon ze deze situatie nog redden? Gelukkig liet de kater haar niet helemaal verzuipen en besloot hij zijn naam alsnog te geven. Weer zo'n hele lange. "Aangenaam Coyote.. who stole.. the fire," miauwde ze met een voorzichtige glimlach. Ze moest nog maar eens een keertje goed oefenen met iemand op al deze lange namen. Maar in ieder geval niet met hem. "Nog niet uitgebreid nee," miauwde ze, haar woorden zorgvuldig kiezend, "wellicht dat jij hierover kan uitwijden dan?" Ze zou zijn woorden later wel verifiëren bij Day of zo. Voor de zekerheid. Ze wilde de tribers echt vertrouwen, maar ze had het gevoel dat deze haar nog wel eens een loer zou kunnen draaien.

Ze herhaalde hakkelend de woorden die zijn naam uit maakten, waarna hij slechts bevestigend knikte omdat dat, inderdaad, de naam was waarbij hij diende aangesproken te worden. Fijn dat ze het had begrepen. Wat moest het vreemd zijn om je naam door de stadia van je leven te veranderen, de clankatten zaten vol vreemde gebruiken die hem koud lieten. "Nog niet uitgebreid nee,"  bevestigde de poes zijn vermoedens, oh de naïviteit. Geen kat zou haar alleen de bergen in hadden mogen sturen, als het aan hem lag. Helaas was het niet in zijn poten om de beslissingen te maken, iets waar een hoop katten waarschijnlijk zeer blij mee waren. "wellicht dat jij hierover kan uitwijden dan?" even maakte hij oogcontact, zijn blik zo neutraal en betekenisloos als maar kon, geen greintje van de gastvrijheid die zijn Tribe genoten haar kennelijk zo graag schonken. Toch, hij was geen slechte kat. Heus niet. "Rovers van de lucht, dergelijke vogels kunnen met enkele moeite zelfs een kat als ik tot de dood brengen," hij knikte kort naar de lucht boven hen. "Soms dwalen ook grote landrovers ons gebied in. Er is een doordachte reden waarom wij een systeem hebben waarbij geen Prey hunter zonder een Guard het gebied in trekt, evenals er een reden is dat ik vernoemd ben naar een dergelijk roofdier," Zijn woorden waren eerlijkheid, en als ze hoopte om hier te blijven zou ze ze allemaal zeer ter harte nemen en dan, hopelijk, besluiten dat ze liever in haar veilige oude gebied verder leefde.

Appleblossom voelde zich alles behalve comfortabel in de aanwezigheid van deze kater. Hij leek geen enkele behoefte hebben aan haar aanwezigheid hier en haar liever kwijt te zijn dan rijk. Een ongelukkig ding voor hem was echter dat ze geen enkele andere plek had om heen te gaan, dit was haar laatste kans. Ze zou dus knokken voor een plek in deze groep. Ze kon hem echter maar beter niet boos maken of iets dergelijks, zelfs al zouden ze geen vrienden worden. Haar panische gedachten draaiden overuren in dit gesprek. Straks, als ze hem heel boos maakte, zou hij haar helemaal laten vertrekken of iets dergelijks. Gelukkig kon ze hem nog wel verleiden tot meer uitleg. Ze trok wat witter weg bij zijn woorden en ze voelde angst als een koude klauw door haar hart heen snijden. Toch probeerde ze zichzelf te rechten, zichzelf in staat te stellen om zich niet te verliezen in haar angst. “Duidelijk, dank je,” miauwde ze, proberend zelfverzekerd over te komen maar haar stem was toch wat meer afgeknepen geraakt. “Ze zeiden dat ik het gebied kon gaan verkennen, maar ik zal de volgende keer er niet meer alleen op uit trekken.” Ze boog haar kop in een beleefd gebaar naar Coyote.

Zijn blik bleef indringend op haar gericht, ergens genoegen vindend in het feit dat ze duidelijk niet helemaal op haar gemak was. De kater kon haar gedachtes zien racen, en dat was hem genoeg. Hopelijk zou ze in zien dat haar aanwezigheid hier even onnodig was als de plek waarvan ze gevlucht was. Toch hield ze zichzelf in toom, haar lichaam onbewogen ondanks zijn waarschuwingen. Appleblossom was kennelijk niet een die met de staart tussen de poten er vandoor schoot, wel, dat was zo ver het enige positieve dat hem over de rode poes te binnen schoot. “Duidelijk, dank je,” Coyote gaf geen reactie bij haar licht angstige stem.“Ze zeiden dat ik het gebied kon gaan verkennen, maar ik zal de volgende keer er niet meer alleen op uit trekken.” haar beleefde knikje bleef niet onopgemerkt en lichtelijk moeizaam gaf hij dan toch eindelijk een knikje terug. "Die mogelijkheid zal er altijd zijn, enkel zijn er hier meer factoren om mee rekening te houden dan de meeste katten in een oogopslag denken," sprak hij luchtig, ondanks zijn eigen woorden leek de vreemde kater absoluut niet nerveus of angstig. Hij was opgegroeid onder deze hemel en op deze rotsen, de geheimen die ze verborgen hielden waren geen verassingen meer voor hem. "Laat mij weten wanneer je begeleiding nodig hebt," bood hij aan, al klonk het verdacht veel als een bevel. Niet omdat hij nu zo graag meer tijd met de poes spendeerde, maar het zou hem een kans geven haar beter in te schatten.

De kater was een niet welkome presentie in haar leven. Dat had ze inmiddels al wel besloten. Hij kwam naar op haar over en ze kon gewoon aan hem zien dat hij haar ongemak op prijs stelde. Sterker nog, dat hij het erom deed. Appleblossom had over de jaren als rogue wel een klein beetje kattenkennis opgedaan, zeker omdat ze zoveel Bloodclan katten had moeten vermijden uit angst voor hun gekke leider. Ze wist zeker dat als ze de kater tegen kwam, hij haar nog steeds naar zijn schuur zou trekken. "Zo blijkt," reageerde Appleblossom bevestigend op de woorden van de kater. "Ik zal je zeker laten weten wanneer ik begeleiding nodig heb," miauwde ze als bevestiging naar de kater toe. Voor een moment twijfelde ze, maar hakte vervolgens toch de knoop door. "Zou je anders nu tijd hebben?" Misschien dat ze de kater dan toch iets beter op waarde kon schatten, ondanks dat ze hem nu niet zo mocht.. Sommige katten waren nou eenmaal wat stug.

Haar ongemak ontging hem niet, maar Coyote hield zijn gevlekte poten waar ze waren. Het geen dat de Tribe succesvol door alle jaren heen had getrokken, was hun eenheid. De clans waren incapabele imbecielen, met hun onderlingen vechten en de onnodige arrogantie in hun houdingen. Brindleleaf was een hoge uitzondering, zij had haar trouw aan hem bewezen toen hij het pure verdriet in haar ogen had gezien bij de dood van zijn tante. Bij Appleblossom kon hij voor zover enkel nog gissen wat er achter haar blauw, en haar dode oog lag. "Ik zal je zeker laten weten wanneer ik begeleiding nodig heb," goed, dat was alles dat hij wilde horen. "Zou je anders nu tijd hebben?" hij maakte een tijd oogcontact, waarna hij enkel knikte. Zijn blik verraadde opnieuw niets. "Goed," de kater keek kort om zich heen, waarna zijn aandacht weer bij de poes bleef hangen. "Ben je hier met een specifieke reden of enkel om het terrein te ondervinden?"

_{Jeetje, niks ging bij deze kater vanzelf. Appleblossom’s hoofd zwom met mogelijkheden toen de kater haar aan bleef staren op haar vraag. Hartslagen leken minuten te duren toen ze probeerde het oogcontact vol te houden. Had ze iets verkeerds gezegd? Hem beledigd? Zorgen begonnen haar kop te vullen en ze voelde haar poten warm worden, alsof ze ze wel moest bewegen en ervandoor moest gaan. Maar ze hield zichzelf op haar plek. Ze ging zichzelf niet weg laten jagen door deze jongere kater, tribekat of niet. Net toen de spanning haar teveel dreigde te worden verbrak de kater echter de stilte en gaf hij aan dat het goed is. “Ik wilde mezelf graag bekend maken met het gebied van de Tribe,” miauwde Appleblossom als reactie, “Voor zover dat een specifieke reden te noemen valt.”}