As if I'm becoming untouchable

Take a look at my body, look at my hands
There's so much here, that I don't understand
Your face saving promises, whispered like prayers
I don't need them
I've been treated so wrong, I've been treated so long
As if I'm becoming untouchable

Contempt loves the silence, it thrives in the dark
With fine winding tendrils, that strangle the heart
They say that promises, sweeten the blow
But I don't need them. No, I don't need them
I need
A lullaby
A kiss goodnight
Angel sweet
Love of my life
Oh, I need this

[Open voor iedereen]
Zijn brede poten hadden Runelight naar fourtrees gebracht, zijn groene ogen keken langzaam rond. De massieve eiken torenden boven hem uit. Het zachte gras onder zijn poten was nog eens wat anders dan die modderige drek in het Shadowclan territorium. No offence natuurlijk, maar het werd zo nu en dan gewoon nogal vervelend. Voorzichtig begon hij de laatste restjes moeras modder van zijn voorpoten te likken, ze schoon te maken. Deze plek hield een bijzondere herinnering voor hem, een bijzondere herinnering die hij maar niet los wou laten. Het zou misschien beter zijn voor zijn psyche als hij eens los leerde laten en zichzelf door liet gaan met zijn leven. Maar het probleem was, hij wou het zelf niet. Hij liet het niet toe. Wanhopig bleef hij zichzelf vastklampen aan die schaarse herinneringen, het enige wat hij nog over had. Alles had hij verloren, alles, niks was meer over. Misschien had hij wel de verkeerde fouten gemaakt in zijn leven.. maar drie manen geleden was zijn partner overleden, samen met zijn drie enige kittens. Hij wou ze terug, hij kon niet verder zonder ze.

I'm a slow dying flower, a frost killing hour, as if I'm becoming untouchable

[Jep, beetje depri post, maar ik heb wat character development nodig met Runey, hij moet dit nog overwinnen ;p Even ter informatie, zijn mate en drie dochters zijn overleden aan groenhoest, zijn ouders opengereten door een vos en zijn zusje overleden door een aanrijding met een monster.]

Een vlaag wind blies door haar korte vacht heen. Een kleien rilling schoot door Tohru heen. Bah. Valblad was nooit echt heel fijn. Alles was guur, en de zon scheen nauwelijks. Wat nors staarde de poes voor zich uit terwijl ze zachtjes vooruit trippelde. Haar blauwe ogen richtte zich op vier massale bomen in de verte. Ze wist de naam van die plaats niet precies, maar de plek was aardig bekend. Ook rook het daar altijd naar katten. Whatever de afkomst was, iedereen was er wel eens geweest. Ze stak haar kop even de lucht in, en snoof een diepe zucht frisse lucht naar binnen. De grauwige wolken boven haar verplaatsten zich in een snel tempo. Het was net alsof het zou gaan regenen, maar zo zag het er niet precies uit. Tohru stopte even, en bleef doodstil staan op haar plek. De mossige grond zachte een stukje naar beneden door haar gewicht. De Fourtrees waren niet ver mee, maar er was wat eigenaardigs te ruiken. Een.. een andere kat? Nieuwschierig rezen haar oortjes omhoog. Dit kon misschien nog interessant worden. Niet qua vechten ofzo, maar om een nieuwe kat te ontmoeten was altijd wel spannend. Ritmisch sloop de poes verder. Haar grote pupillen keken langzaam om het hoekje van een rots. Aha, er was inderdaat echt een andere kat. Langzaam kwam ze wat verder naar voren. Haar staart ging nieuwschierig op en neer. De kater had haar nog niet in de gaten waarschijnlijk. Potseling kwam ze tevoorschijn. 'Hoi,' Zei ze zachtjes. Haar stem was nooit echt hard, maar op een of andere manier wel altijd een beetje te blij. Haar emotie legde ze dan ook nooit bloot. Ze verbergde dan ook een soort gevoel van verdriet en achterlating in zich. Iets wat niemand precies van haar wist. De bruinige kater voor haar zag er niet bepaald heel vrolijk uit. Nouja, op z'n minst iets zeggen viel wel te proberen. De geur kwam haar wel bekend voor. Ze had wel vaker katten langs zien komen met diezelfde geur. Was dat wat ze dan noemde een Clankat? Ze was er nog nooit echt in aanraking mee gekomen. 'Vieze dag, eh?' Haar blauwe ogen keken nors naar de hemel.

[May I try? :3]

Zijn oren gingen iets naar achter en een diepe zucht werd ingeademd en kwam weer over zijn lippen gerold. Hij was hier niet blij mee, absoluut niet tevreden. Het voelde als een neerwaartse spiraal. Maar.. ergens was het verdriet ook weer comfort, het hielp hem dichter bij degenen zijn die weg waren. Hij wou niet bij ze weg. Hij wou ze niet loslaten. Hier was hij Ferndust, toen nog Fernpaw tegengekomen. Hier hadden ze voor het eerst gesproken, al kwamen ze beiden uit Shadowclan. Ze hadden elkaar voor het eerst gesproken daar. Daar had ze ook zijn hart gestolen. Hij wou terug, terug naar die tijd. Maar hij was zo verdronken in zijn zelfmedelijden, dat hij niet merkte dat er een andere kat in de buurt kwam. Hij merkte Tohru's aanwezigheid pas op toen een zachte begroeting zijn oren bereikte. Meteen draaide de massieve kater zich om. "Wat doe jij hier, rogue?" Vroeg Runelight koeltjes, zijn pluizige staart door de lucht zwiepende. "Rogue katten horen niet op vierboom, het is het territorium van Starclan," Het klonk bijna monotoon zoals de kater het dicteerde, alsof het gewoon een riedeltje was dat hij uit zijn hoofd geleerd had. "En trouwens, de meeste dagen zijn vies." Voegde hij er korzelig aan toe, zijn oren achteruit in zijn nek gelegd. "Nu, Verdwijn." Grauwde hij vervolgens, en hij zette een dreigende stap naar voren. Zijn clan verdedigen, zijn huis verdedigen, het was het enige wat hij nog kon, en dat zou hij dus ook doen met man en macht.

Onderwerp: Re: As if I'm becoming untouchable