Amethyst

Opgewekt trippelde Soft richting het kamp. Ze had zojuist iets mooi gevonden bij het kleine riviertje dat door hun territorium stroomde. Het was een steentje, maar hij was een mooie kleur donkerpaars. Nu zat hij tussen haar kaken geklemd. Ze had hem al helemaal schoongemaakt in de rivier, want eerst was hij gewoon modderig geweest met een heel klein beetje vaag paars. Toen ze hem eenmaal schoon had kon ze pas zien hoe mooi hij echt was! Uiteraard wou ze hem dus nu meenemen naar huis. In al haar excitement keek ze echter niet helemaal waar ze liep en struikelde ze hard over een tak heen, waardoor ze alle vormen van balans verloor en hard op haar kin klapte. Het steentje viel uit haar bek (gelukkig, anders had deze haar tanden wel is goed kunnen beschadigen), en pijnlijk jammerde ze terwijl ze haar ogen beschaamd sloot. Had zij weer!
- 1st Whitepaw

Oh nee, vallen was al erg genoeg om het vallen, maar als anderen je ook nog zagen vallen.. Nogal vernederd kneep Soft haar oogjes dicht toen ze wat gegrinnik hoorde. Onbewogen bleef ze liggen in de hoop dat de grinniker weg zou gaan als hij dacht dat ze dood was, maar dat was niet het geval helaas, want ze hoorde pootstapjes naar haar toekomen. Heel voorzichtig opende ze één groen oogje en zag een apprentice haar kant op komen. Het was Whitepaw die haar uitgelachen had, al vroeg hij nu wel of het met haar ging. Soft duwde haar oortjes beschaamd en toch ook wel lichtelijk verdrietig door de ander zijn lach haar nek in. "Mmja.."murmelde ze zachtjes waarbij ze meteen haar kin pijn voelde doen. Oei, daar zat waarschijnlijk een dikke schaafwond op! Of het zou op zijn minst bont en blauw worden. Gelukkig had ze vacht die lelijke blauwe plekken bedekte. Soft kwam echter plots overeind van haar ineengekrompen houding toen het katertje de paarse steen naar haar toe duwde! "O-oh!" uitte ze verschrikt. Ze vond het nooit leuk als anderen het over haar hobby hadden, dat voelde als een schending van haar privacy.. Want uiteraard schaamde ze zich hier ook voor. "Dankjewel.." zei ze toen toch maar waarna ze het steentje wat hulpeloos wat dichter naar zich toeschoof, niet goed wetend wat ze nou met deze situatie aanmoest. Ze wilde heel graag even door de grond heen zakken. Waar was moerasland als je het nodig had?!

Misschien had hij het toch niet zo slecht bedoeld.. Want hoewel de andere apprentice net gegrinnikt had om haar val (die, als ze er nu over nadacht, er waarschijnlijk vast dom en lachwekkend uitgezien had) maakte hij zichzelf nu klein alsof hij daarmee sorry wilde zeggen. Dit trok Soft toch weer wat uit haar schelp, waardoor ze niet weg deinsde toen hij een stapje dichterbij zette, om blijkbaar haar kinnetje is te bekijken. Wat zenuwachtig liet ze hem dit doen, en met grote ogen knipperde ze een aantal keer toen hij deze zorgzaam likte terwijl hij zich verontschuldigde. Dat was wel lief.. "Het doet wel een beetje pijn," gaf ze toe, waarna ze plots opmerkte dat Whitepaw haar steentje gezien had, waardoor ze haast wat beschermend het ding naar zich toetrok. Niet omdat ze vond dat ze hem moest beschermen van de andere apprentice, maar meer dat ze het wilde verschuilen.. Dit zorgde er echter voor dat Whitepaw weer door haar schrok en haar oortjes drukten zich in haar nek. Oh jee, oh jee, nu had ze juist de aandacht op zichzelf af getrokken. "Sorry," fluisterde ze amper hoorbaar, waarbij de ander tegelijkertijd vertelde dat hij het steentje juist mooi gevonden had. Nu was Soft toch echt heel erg in de war.. "Vind je..?" vroeg ze voorzichtig, waarna ze haar pootje iets verschoof zodat hij het steentje weer zou kunnen zien. Oh, als hij maar nu niet weer ging lachen ;w;