Itsy bitsy spider

De blooming woods. Ardentpaw had wat oudere apprentices erover horen praten en dat het erg mooi moest zijn. De apprentices hadden wel over meer plekken gepraat in het territorium en hij wilde ze allemaal nog eens bezoeken. Best gek, eigenlijk, dat hij meer buiten het territorium van zijn eigen clan had ontdekt dan erin. Misschien was het de aanlokkelijke roep van avontuur die hem steeds verder liet struinen dan het territorium waar hij veilig hoorde te zijn. In iedergeval was het spannend en leuk en avontuurlijk geweest en hij had er geen spijt van. Alhoewel, misschien van één aanbod wat hij had gedaan en de omstandigheden die daar nu aan vast zaten geknoopt. Als zijn mentor dat maar niet te horen kreeg. Maar terug naar de blooming woods. Daar was hij nu en daar zouden zijn gedachten moeten blijven. Te veel nadenken over dingen in het verleden was niet leuk. Het heden was immers waar hij in leefde. Hij struinde door de bomen, waarvan hij had gehoord dat ze vol met bloemen hoorden te staan in Newleaf, maar toen hij ze in zicht kreeg had hij al snel door dat dat niet zo was. Het was een teleurstelling, maar het was dan ook abnormaal koud voor wat Newleaf hoorde te zijn. Het leek haast alsof de sneeuw, vorst en stormbuien voor eeuwig zouden gaan duren en dat was geen prettige gedachte. Toch werd zijn humeur wat opgevrolijkt toen hij een apprentice niet veel jonger als hem haar poot steeds tegen iets op een boomstam zag slaan. Grappig was dat wel, maar wat was ze aan het doen? Nieuwsgierig liep hij om haar heen en zag dat ze een spinnetje steeds opnieuw naar beneden aan het tikken was. Arm beestje. Die gedachte ging kort door zijn kop heen. Het spinnetje wilde immers alleen maar naar boven klimmen en werd nu alleen maar neergeslagen door een beest veel groter als hem. Misschien moest hij hem maar redden door de apprentice, wiens naam hij vaag herinnerde als Charypaw, aan te spreken. Niet op haar gedrag natuurlijk, dat was de taak van iemand anders, iemand ouder en met meer respect. Nee, hij zou haar wel afleiden met een vriendelijk en leuk gesprek! "Hallo! Wat ben je aan het doen?"

Ardentpaw betwijfelde zeer of het spinnetje het ook als spelen zag, maar zei er niets van. Dat was geen goede manier om vrienden te maken. Al snel had hij weer andere dingen aan zijn hoofd want er werden vragen gesteld. Was dat niet zijn taak? “Jep! Ik hoorde een paar andere apprentices over deze plek praten en ik wilde op onderzoek uit,” miauwde hij als een antwoord, zijn stem en houding beiden enthousiast. Hij was het nog steeds niet zat om nieuwe dingen te leren en dus als hij niet bezig was met zijn mentor was hij altijd wel ergens buiten te vinden. Misschien iets te vaak in de gedachten van sommige oudere katten, maar hij deed niets fout, toch? “Maar waarom ben jij hier dan ? de vraag schoot er gelijk weer uit. De waarheid was dat de jonge kater totaal niet kom begrijpen waarom iemand iets anders zou willen doen als een avontuur beleven. Misschien had hij had het toch wel een beetje begrepen met Dewpaw, maar in beelden kon hij het niet. Zelf zat hij boordevol energie en nieuwsgierigheid en een rustig leven was geen optie.

Te vroeg? Ja, eigenlijk wel. De bloesem die aan de takken hoorden te zitten volgens Charypaw waren er nu nog niet en het gaf de plek maar een wat kale uitstraling. Toch, het zou er nooit zo erg uitzien als de Desolate Woods in het oude Skyclan territorium. Voor hij kon zeggen dat hij dan misschien nog eens terug zou kunnen komen waneer het warmer werd, begon ze al weer met praten. Ze vertelde hem dat dit haar verstopplekje was en dat ze hier kwam als ze haar taken wilde ontlopen of geen zin had om te gaan verkennen. Wat? " Hoe kun je nu weer geen zin hebben om nieuwe plekken te verkennen!" Riep Ardentpaw uit. Nee, dat kon toch echt niet. Het kamp uit kunnen en op verkenningstocht gaan was juist het beste deel van eindelijk apprentice zijn. Hij was nog geen minuut verveeld geweest sinds zijn ceremonie en hij twijfelde zeer of hij dat ooit wel zou zijn. Misschien haalde hij soms dan ook wel wat gekke dingen uit, want sommige katten die hij had ontmoet leken het maar ongewoon te vinden dat hij al zoveel had ondernomen. Tja, hij kon gewoon niet stilzitten en dit vond hij leuk om te doen. "Ik hou juist van nieuwe plekken vinden en op avontuur gaan! Er is zoveel te doen en te vinden en nieuwe katten te ontmoeten. Waarom zou je dat niet willen? Ik heb al twee deputies ontmoet en drie andere apprentices en ook een warrior van allemaal andere clans,' sprak de tabby kater over zijn ontmoetingen met alle interessante katten. Natuurlijk was hij ook op avontuur gegeaan met een van hen, maar hij wist niet of Charypaw dat ten goede op zou nemen en hem er niet bij zou lappen.

Oh, nu was Charypaw aan het stotteren. Was het zijn monoloog over waarom avontuur juist leuk was. Ze vertelde hem dat ze het niet altijd leuk vond en hij keek haar een beetje gek aan. Maar al zijn ervaringen waren wel leuk geweest? Nouja, misschien niet die ene keer op Fourtrees met Pepperpaw en Acorndust. "Wie dan, misshien ken ik hem of haar wel," miauwde hij vrolijk. Hij had zeker al veel apprentices ontmoet en een paar vrienden gemaakt. Dewpaw was wel zijn enigste vriend uit een andere clan, maar dat was misschien maar goed als hij een beetje uit de problemen wilde blijven. Er werd maar wat neergekeken op vriendschappen met katten uit een andere clan. Dat zou je tegenhouden in een gevecht. Niet dat hij al kon vechten en eigenlijk keek hij er ook een beetje tegenop. Hij was nooit een snelle praktische lerer geweest. Was het kennis, dat had hij zo in zijn kop zitten, maar het was wanneer hij die kennis uit moest voeren dat het moeizaam ging. Zouden anderen dat probleem ook hebben, hij wist het niet. Wat hij wel wist is dat hij Charypaw's antwoord wilde horen. Het zou toch wel toevallig zijn als ze nou dezelfde kat kenden, net als hij en Waterpaw nou ook een beetje dezelfde katten kenden.

Ze vertelde hem zachtjes de naam van de apprentice, waardoor hij moeite moest doen om het te horen. En oh, het was Pepperpaw. Wat grappig. Pepperpaw had Waterpaw gekend en nu kende Charypaw dus Pepperpaw weer. "Die ken ik ook. Haar mentor vind mij niet zo leuk denk," vertelde hij, toch verraadde zijn stem een noot van enthousiasme. Pepperpaw was de dochter van Tallstar geweest en haar mentor was Acorndust. Wie kon er nou niet enthousiast worden om zulke belangrijke katten te ontmoeten? "Iedereen die ik tegen kom kent elkaar wel hoor dat is echt zo raar," miauwde hij, om de sfeer iets te hopen te verlichten. Charypaw leek in ieder geval niet erg comfortabel met het praten over haar ontmoeting met iemand uit een andere clan. En het was waar, was het niet. Zelfs als hij iemand in zijn eigen clan bevriendde kende die weer iemand die hij ook kende. Was de wereld echt zo klein of was hij gewoon veel te veel buiten het kamp? Hij had nog geen straf ervoor gekregen, dus hij gokte zo van niet. Natuurlijk vertelde hij ook niet altijd waar hij heen ging, maar dat was een bijzaak.

Charypaw vroeg of dat niet normaal was en dat was het vaak ook wel. Maar dat hij nu al een paar katten kende die Pepperpaw ook kenden, dan werd het wel een beetje gek. "Ja dat is ook niet raar, maar die katten die jij ontmoet bij een grens dat weer katten kennen die jij ook ergens anders hebt ontmoet is wel een beetje raar. En ook heel verwarrend," misschien praatte Ardentpaw nu iets meer tegen zichzelf dan tegen de ander apprentice voor hem en trok er een gekke blik bij. Anyways, misschien moest hij het niet zo gaan overanalyseren. "Maar zo lang er niets gebeurd mag je gerust vrienden zijn met andere clans. Alleen je moet soms wel tegen ze vechten. En ik wil helemaal niet vechten want dat is niet leuk. Ik wil juist anderen helpe. Maar ik wil wel een goede warrior worden dus ik moet denk ik maar gaan leren vechten op een gegeven punt," ratelde hij door. Ja, dat was een beetje een struggle voor de jonge kater, een gevecht aan gaan. Hij reageerde altijd vriendelijk, wilde nooit kwaad doen en was juist loyaal naar zijn vrienden. Maar dan werd er hem verteld dat hij misschien ooit tegen ze in een gevecht zou staan door een deputy en die zou het wel weten. Maar het was niets iets wat Ardentpaw leuk hoefde te vinden, hoeveel hij ook naar een kat met een hoge rank opkeek.

Ardentpaw schudde zijn kop. Was het maar zo makkelijk. "Maar dan volg ik de Warrior Code toch helemaal niet? Mijn clan met leven beschermen is niet tijdens een gevecht met een andere clan zomaar iedereen ontwijken" vertelde hij Charypaw. Hij wist zelf ook nog niet wat hij dan wel zou doen, maar hij dacht er zo af en toe wel over na. Acorndust had hem verteld dat hij het niet altijd zou kunnen ontwijken om een gevecht aan te gaan en hij wist dat de deputy gelijk had. Maar hij wilde niet iemand opzettelijk pijn doen, vijand of niet. Alleen als het écht moest. "En ik zou niet weten wat ik anders moet doen," zuchtte hij, een beetje verslagen. Het hielp dan ook niet dat Charypaw reageerde alsof ze niet op haar gemak was met hem. Het was niet of hij iets gemeens tegen haar had gezegd of gedaan, maar toch voelde het zo.

Thornstar die de code niet altijd had gevolgd? Maar hoe was hij dan leider geworden? Alleen de beste katten uit de clan werden leiders en waren dat dan niet de katten die altijd de code volgden of waren dat juist de katten die deden wat hun juist leek, zoals Charypaw hem net had verteld. Toch, misschien waren dat juist wel de woorden die hij eigenlijk moest horen. Hij maakte zich hier nu allemaal al druk over, terwijl een gevecht geen eens over hen dreigde te komen. Ze waren toch op redelijk goede termen met alle andere clans? "Dankje," vertelde Ardentpaw haar dan ook. Hier zat hij al zijn problemen op haar te gooien terwijl ze elkaar geen eens kenden. Misschien was dat wel waarom ze nerveus was. Toch, ze was aardig en ze wilde hem helpen. Misschien konden ze wel vrienden worden. Vrienden waren altijd goed om er veel van te hebben, zolang je maar zorgde dat ze echt waren. "Wil je vrienden worden?" vroeg de tabby dan ook opeens. Want ja, je kon maar zoveel met iemand over je problemen praten en dan geen vrienden zijn.

Hij merkte de verwarde blik in haar ogen gelijk op. Had ze die vraag dan niet verwacht? Wilde ze geen vrienden zijn dan? Oh, nee, het zat anders. Charypaw dacht dat ze dat al waren en vroeg hem dat als je met elkaar klikte je toch al automatisch vrienden was. Uhm, hoe moest hij daar nou weer op antwoorden. Ardentpaw schudde zijn kopje. "Je ben nooit zomaar vrienden. Je kan ook iemand aardig vinden en ze dan nooit meer zien. Dan ben je kennissen van elkaar, maar geen vrienden," Zo dat vond hij wel een goede uitleg. "Ennuh, meestal vraag je het ook aan elkaar zodat er geen misverstanden zijn." Want dat was ook weer zo. Anders dacht je vrienden te zijn, netzoals Charypaw dat dacht en de andere dacht van niet. Dan kon iemand zijn gevoelens gekwetst worden. Niet dat Ardentpaw daarop uit was. Hij vond Charypaw aardig en ondanks haar nervositeit hadden ze nu al een fijn gesprek gevoerd. Vrienden vond hij dus zeker wel een goed idee! Misschien kon hij haar daarmee zelfs minder nerveus maken. "Zeg, heb jij al veel plekken ontdekt? Anders kunnen we samen naar een geheime plek gaan zoeken. Dat is iets wat je met vrienden doet.' stelde hij uit het niets voor. Want het werd toch wel een beetje saai om zo hier te blijven staan.