baby boy blues

Eigenlijk vond ze er helemaal niet zoveel aan bij Fourtrees. Vroeger wel, vlak na de journey hing ze hier vaak rond omdat ze haar vriendjes en kennissen van de andere clans weer wilde zien, de weinige die ze had. Er werd echter al heel snel in haar snoet gedrukt door haar moeder dat ze daar mee moest stoppen en bovenalles dat je het beste helemaal niets te maken kon hebben met de andere clans. En tja, wat mama zei, dat deed Wolfpaw. Toch had ze nu, voor welke reden dan ook, even besloten om er langs te gaan. Slechte keuze, want snel genoeg rook ze de geur van hazenvreters. Bah, die clan had ze wel altijd al gehaat.

&Falconpaw

Nog steeds vond hij alles best wel.. overweldigend. Iedere dag leek hij nog steeds nieuwe dingen te ontdekken en dat vond hij natuurlijk super vet, maar toch ook nog steeds overweldigend. Net zoals hoe groot de bomen waren bij de fourtrees. De vorige keer had hij daar niet zo op gelet, maar nu viel het hem echt op terwijl hij naar boven keek! Zijn ogen waren groot en sprankelend, oh wat was het mooi! Zijn staartje ging dan ook enthousiast heen en weer, zijn oren recht overeind en hij was zowat aan het huppelen als hij dat echt goed kon. Een brede glimlach op zijn snoet. Tenminste, dat was tot hij recht tegen een andere kat op liep, die hij niet had zien aankomen omdat hij naar boven keek. "Oh-! Sorry!" Sprak hij meteen snel tegen de poes. Dat was... geen kat uit zijn clan. En die was ook een stuk ouder dan de meeste katten die hij tot nu toe was tegen gekomen uit andere clans! Iep! Hopen maar dat het een aardige poes was.

En opnieuw werd haar weer pijnlijk duidelijk gemaakt dat er op Fourtrees dus echt helemaal niets te zoeken was. De poes kon nog geen 10 minuten van de rust en de wind in de bomen genieten toen een of ander verdorde Windclanner aan kwam huppelen. Wolfpaw keek op en besloot dat het tijd was om te gaan, toen de rode kater besloot dat ze een vloerkleedje was en dat hij wel over haar heen kon lopen.  Er klonk een doffe plof toen de ander tegen haar aan liep en wat verdwaasd opkeek. De grote apprentice zette haar haren wat overeind en liet een dreigend gegrom horen, haar rug wat gekromd. "Oh-! Sorry!" een onheilspellende blik lag in haar ambere ogen. "Heb je geen ogen in je bolle kop zitten, hazenvreter? Kijk uit waar je loopt," grauwde ze hem toe. Ook hallo.

Het was blijkbaar een foute dag om tegen iemand aan te lopen, want zodra hij tegen de poes op liep ging de vacht van de poes uitstaan en een dreigend gegrom kwam uit de mond van de poes. Hij drukte meteen zijn oren wat naar achteren en drukte zichzelf iets meer tegen de grond aan. Hij was niet dom, deze kat kon hem zo overmeesteren als ze dat wilde. De blik in de ogen van de poes was ook onheilspellend en het enige wat hij kon doen was hopen dat de poes hem niet aan zou vallen op neutraal gebied. Want dat was deze plek; neutraal. "Heb je geen ogen in je bolle kop zitten, hazenvreter? Kijk uit waar je loopt," klonk er van de poes af, waardoor hij eventjes terug deinsde. "Het spijt me! Ik wist niet dat u hier was..." Red je zelf hier uit Falcon, zorg dat ze je niet aanvalt... Want dan was hij doomed en dat wist hij. "Het was niet de bedoeling.." vervolgde hij met schuldbewuste oogjes en zijn oren wat gekanteld.

Bla bla, sorry dit, bla bla, het was niet de bedoeling dat. Wolfpaw rolde met haar ogen en keek hem dreigend van bovenaf aan, duidelijk geen gehoor gevend aan zijn vele verontschuldigingen. Wat boeide haar het nou dat hij het niet zo bedoeld had, dat snotjong liep nog altijd tegen haar aan en nu moest zij weer met zijn gestuntel dealen. "Kan me geen ruk schelen, rot nou maar gewoon op naar je konijnenhol," drukte ze hem niet al te vriendelijk op het hart, waarna ze met haar staart sloeg en hem strak aan keek, hij zou eerst weg moeten lopen. Liefst met zijn staart tussen de poten. Alleen toen besloot het lot iets anders te doen, kennelijk hadden de dikke wolken vol gezeten met regen, want uit het niets kwam er één druppel naar beneden, toen twee en in slechts tellen leek de hemel te zijn opengebarsten. Wolfpaw voelde het water door haar dikke vacht druipen en wist dat ze vannacht in een vochtig nest ging slapen. Een stortvloed van scheldwoorden die niet echt goed waren voor zulke jonge oren verlieten haar bek. "Snertjong, je brengt nog slecht weer mee ook," blafte ze hem toe, haar ogen op zoek naar een plek om te schuilen. Kennelijk was nog niet alles slecht, want verderop kon ze een holle boom zien waar ze in zou passen voor nu. Even keek ze hem geërgerd aan. Ze zou hem vast weg kunnen jagen, maar een jong kind in dergelijk noodweer die hele weg naar huis sturen... De poes zuchtte luidkeels, fijn dit. "Kom, voordat je verzuipt,"

Hij had nog nooit zo'n poes gezien die zo boos werd omdat hij tegen haar aan was gelopen! Niet dat hij dat vaak deed hoor, maar een ding wist hij wel zeker, deze poes was niet aardig. Op het eerste gezicht dan. Misschien was het omdat hij van een andere clan was? Of was ze altijd zo? Dat kon toch niet? "Kan me geen ruk schelen, rot nou maar gewoon op naar je konijnenhol." klonk er van de oudere poes af, waardoor hij even verbaasd knipperde. Even wilde hij zeggen dat hij niet in een konijnenhol sliep, maar besloot het vervolgens toch maar niet te doen, want de poes was al in niet een hele goede mood, laat staan als hij dan ook nog eens er tegen in zou gaan. Als sorry zeggen al niet hielp... Dan zou dit ook niet werken. Toch bleef hij daar, ondanks dat ze daar misschien boos om zou worden, want ze interesseerde hem. Nog nooit had hij zo'n kat tegengekomen. En niet alle ShadowClanners waren zo, Pepperpaw was heel lief! Hij bleef dus ook gewoon heel koppig staan. Toen er een regendruppel op zijn snuit viel keek hij even langzaam naar boven. Huh? Hij knipperde even kort en dat leek alles te zijn wat de lucht boven hen nodig had. Bakken vol met water kwam er uit de lucht vallen, die al snel zijn kortharige vacht doordrenkte. Wat koud! "Snertjong, brengt nog slecht weer mee ook," klonk er boos van de poes af, waardoor hij even fronste. "Dat doe ik niet!" sprak hij ietwat verontwaardigd. Als hij het weer kon besturen zou hij het nu toch niet gaan laten regenen? Of wel dan? Dan zou hij dat laten doen als hij lekker warm in de den zat. Hij begon ook om zich heen te kijken naar een plek om te schuilen, maar de poes was hem voor. De luide zucht trok zijn aandacht, waardoor hij weer naar haar keek. "Kom, voordat je verzuipt," zijn oortjes schoten naar voren, waarop hij even knikte. Zie! Dus toch! Ondanks dat boze, hielp ze hem nu toch! Ze moest wel die holle boom daar bedoelen, toch? "Dankjewel!" sprak hij meteen, ja, hij moest haar toch wel bedanken voor het vinden van een schuilplek waar ze samen konden zitten? Hoewel hij niet wist hoe dit zou gaan aflopen, samen in zo'n holle boom zitten, was hij toch wel benieuwd hoe de poes zich zou gaan gedragen naar hem in die boom. Ze bedoelde allemaal geen kwaad, dat zag hij ook wel in op dit moment. Anders had ze hem niet geholpen, toch? "ik ben Falconpaw, trouwens." als ze voorlopig samen opgesloten zouden zitten, dan was dit het minste wat hij kon doen, toch?