Oh dear

Wren deed iets wat ze normaal nooit deed. Ze zat doodstil te staren bij het stromende water, verscholen in een vlierstruik. Bij het water was namelijk een majestueus dier. Het was groot, groter dan wat dan ook ze had gezien en het droeg takken op zijn hoofd die naar de hemel rijkten. Het liep behoedzaam richting de waterkant, blijkbaar op zoek naar een slok verfrissend water. Wrens ogen werden groot toen het dichterbij haar langs leek te komen. Het had gekke voeten, maar een bijzonder edel hoofd. De kleine driekleur kroop nog iets dichter in elkaar, hopend dat het haar niet zou opmerken en stilletjes verder zou gaan met zijn dag. Het was geen enkel dier die ze had gehoord in nursery verhalen. Beren of wolven met grote tanden of vlijmscherpe klauwen. Nee, dit dier was anders. Het was kalm, prachtig en ogenschijnlijk… ongevaarlijk.

&Brook eerst

Zoals op elke reguliere dag ging Brook eropuit om de fresh-kill pile aan te vullen met de sappigste stukjes prooi die ze kon vinden op de jachtvelden van de Tribe. Deze alledaagse taak bracht dan ook niet veel spectaculairs met zich mee, afgezien van de arenden die soms op je probeerden neer te strijken als je eventjes niet goed de lucht boven je in de gaten hield. Zoekend naar de welbekende geuren van prooi drong er echter een andere vaag bekende geur haar neus binnen. Brook meende dat ze het al eens eerder had geroken, maar kon niet zo snel plaatsen bij welk beeld de specifieke geur hoorde. Nieuwsgierig zakte ze een beetje door haar poten en kroop in de richting van de geur waarna nog een geur haar neus binnendrong: de to-be Wren Gliding on Morning Breeze. Niet lang daaran spotte haar ijsblauwe ogen de desbetreffende leerling en daarbij ook het magnifieke beest waartoe de geur behoorde: een hert. Met grote ogen aanschouwde de kattin het grote takkenwerk dat zich op het dier zijn kop bevond. Je wilde het beslist niet boosmaken om te voorkomen dat je daarmee door de lucht geslingerd zou worden. Stilletjes sloop de Prey Hunter naar de to-be toe en nam plaats naast haar, maar hield tegelijkertijd wel enige afstand. "Heb je ze wel eens eerder gezien?" vroeg de she-cat. Ze was nog maar een jonkie, dus het zou haar niets verbazen als dit de eerste keer was dat ze zo'n machtig dier had gespot.

Wren staarde voor ongeloof. Haar bekje viel nog net niet open. Helemaal gefocust op de elegante bewegingen van het grote dier, had ze nooit gemerkt dat ze een bezoeken had. Totdat opeens een stem naast haar klonk. Wren schrok zich een ongeluk. Haar haar kwam overeind en een klein kreetje verliet haar bek. Maar toen ze zag dat het alleen Brook maar was, herstelde ze zich en liet haar vacht weer plat liggen. Maar op dat moment had het dier ook zijn kop opgeheven, zijn blik stond naar het bosje waar de twee waren genesteld. Kort dacht Wren dat ze het verpest had, dat het weg zou rennen, maar het bleef langs de waterkant schuifelen. Toen realiseerde ze zich weer dat de poes haar wat had gevraagd. ‘Nee,’ fluisterde ze toen als antwoord, hopelijk te zacht voor het grote dier om te horen. ‘Wat is het?’ vroeg ze toen, zonder haar blik af te werpen van het prachtige bruine dier. Oh, nu wenste ze ook dat ze ooit zo groot kon worden!

Zodra Brook zo voorzichtig mogelijk naar Wren was toegelopen om het magnifieke beest dichtbij hen niet te laten schrikken, bleek de kattin iets té voorzichtig te zijn geweest zodra ze begon te praten. De jonge to-be schrok zich een ongeluk. Haar haren schoten overeind en een geschrokken kreetje verliet haar mond. Meteen maakte Brook zich zo plat mogelijk tegen de grond zodat ze niet als een dreiging overkwam, maar ook omdat het hert in hun richting keek. Ze wilde niet gezien worden door het beest, ze wist namelijk niet of het boos of bang zou worden als het hen zag. Gelukkig bleef het dier op zijn plek staan, maar was overduidelijk wel meer op zijn hoede dan voorheen. Het duurde even voordat Wren antwoord gaf op haar vraag doordat ze geschrokken was, maar dat deerde (haha lekker slecht weer) Brook niet zoveel. "Het is een hert, ooit van gehoord?" fluisterde de kattin zachtjes terug terwijl ze haar ogen net als Wren op het machtige dier hield. Ze was wel benieuwd of de kat ooit verhalen over een hert had gehoord. Dit dier was niet echt een grote dreiging voor de katten omdat het geen jager was waardoor ze vaak uit de spannende nursery verhalen gelaten werden.

Brook deed haar best om ook zo stil mogelijk te blijven. Gelukkig bleef het dier rondhangen. Wren bleef met grote ogen naar het beest kijken, waarna ze al snel antwoord kreeg op haar vraag. Een hert! Toen de poes vroeg of ze er ooit eerder van had gehoord, schudde de kleine calico haar kopje. ‘Nee,’ fluisterde ze bijna geruisloos. ‘Is ‘ie gevaarlijk?’  miauwde ze toen, toch opgewekt met gezonde zenuwen. Als hij een gevaarlijk, kattenetend monster was geweest, dan had ze er vast wel eens van gehoord. Maar je, je kon alleen maar dromen. Straks had ze een gaaf verhaal te vertellen aan de rest van de to-be den! ‘Hij is wel mooi,’ voegde Wren toen toe aan haar verhaal. Als het hert gevaarlijk was, was hij in elk geval waanzinnig om gezien te worden. En hij had zulke gave takken op zijn hoofd! Wat een gedoe om die steeds mee te sjouwen. Maar als Wren van die takken had gehad, wist ze wel wat ze ermee zou doen. Tegen iedereen aan botsen! Ghehe.

Vol ontzag keek de gevlekte Prey Hunter naar het grote beest. In stilte bleef de kattin naast de jonge to-be zitten totdat de calico haar vroeg of het dier gevaarlijk was en uiteindelijk vol verwondering uitbracht dat het een mooi dier was. Instemmend knikte de poes. "Hij is niet heel gevaarlijk," gaf ze toe met een lichte twijfeltoon. "Tenzij je hem boos maakt, ik zou niet graag bestormd willen worden terwijl hij die takken op zijn hoofd heeft," vervolgde de kattin. Zodra de bok zijn gewei had verloren was hij minder gevaarlijk, maar terwijl ze die dingen droegen kon je maar beter op je hoede zijn. Gelukkig het zijzelf er nog nooit mee te maken gehad, nog niet althans.

Wren hoorde Brook zeggen dat hij niet heel gevaarlijk was. Hmm, dat was dan jammer. Totdat ze sprak dat ze hem boos kon maken, dat hij dan gevaarlijk zou zijn. Natuurlijk, hij had gekke takken op zijn hoofd. Wrens bekje viel weer open van verwondering. ‘Hoe maak je hem boos dan?’ Enkel hypothetisch. Ze zou heus het beest niet boos maken. Maar waar zou zo’n hert boos van kunnen worden? Hij was veel groter! En sterker! Dan kon zo’n kleine kat als Wren hem toch niet boos maken? Tenzij… ze zomaar op zijn rug sprong! Dan kon ze op hem rijden, net als toen ze een kit was en op oudere katten reed. Wren kreeg het idee niet meer uit haar hoofd. Kon ze op hem rijden? Zou hij dat wel leuk vinden? Nee vast niet, dan werd hij vast boos. Maar Wren kreeg een ondeugende twinkeling in haar ogen en ze kon zich nu even niets anders voorstellen.

Natuurlijk vroeg de nieuwsgierige to-be naar hoe je dan zo'n hert kon boosmaken. In eerste instantie wilde Brook meteen antwoorden. Er was namelijk maar een dun lijntje tussen het bangmaken en boosmaken van een hert waardoor ze eigenlijk niet echt wist of er daadwerkelijk iets was waar het dier gegarandeerd boos van zou worden. Voordat ze echter antwoord gaf spotte ze de ondeugende twinkeling in het katje haar ogen. Wat sceptisch keek de kattin haar aan. Ze zou toch niet van plan zijn om het hert boos te maken? Je wist maar nooit met die gekke en ondeugende to-be's. Totaal nog niet bewust van het gevaar dat de dood zomaar om de hoek kon staan. "Wil je hem nou boosmaken?" vroeg de Prey Hunter dan maar op een lichte toon zodat ze niet te streng overkwam, maar wel liet merken dat ze de ontdeugende blik in haar ogen echt wel had gespot.

Wren kon zich haar rodeo op het hert al helemaal voorstellen en ergens wilde de kleine calico niets liever dan bovenop het hert springen en haar nagels in zijn vacht zetten, totdat ze opeens weer een stem hoorde. Met een lichte frons keek Wren de oudere poes aan en ze had dondersgoed door dat ze haar zou tegenhouden. Er ontvlamde een gepikeerde uitdrukking op het kopje van het kind en ze staarde weer naar het hert. ‘Oh, nee hoor. Heus niet,‘ miauwde ze, proberend zo onschuldig mogelijk te klinken. Nee hoor, nu-uh, zou ze heeeeus niet doen. Stomme Brook, haar eerst lekker maken met dat het hert niet gevaarlijk was, om vervolgens te zeggen dat ze hem niet boos mocht maken. Dan maar andere dingen vragen. ‘Is-ie snel? Kan hij hoog springen? Oh, en is hij ook hoog in de bergen? Op de toppen, net als arenden? En eten arenden ook herten? Zijn arenden zóoo groot?!’ Haar stem werd met de vraag luider, er voor ze het wist keek het hert weer op van haar gemiauw en stond kruiste haar blik met zijn donkere ogen.