Hey! Who's There?

Na een diepe slaap was de kitten wakker geworden. Hij gaapte en rekte zijn kleine lijfje uit. Na zijn slaapje stond zijn pluizige en donkere vachtje alle kanten op. Hier besteedde hij echter weinig aandacht aan. Hij hief zijn kopje op en keek even naar zijn broertjes en zusjes. Geweldig. Allemaal nog aan het slapen natuurlijk. Hij zuchtte even. Wat ging hij dan doen?. Al snel had er iets de kitten zijn aandacht getrokken. In zijn ooghoek had hij een witte vlek voorbij zien gaan. Het was nog maar een paar dagen geleden dat de kitten zijn oogjes voor het eerst geopend had. Zijn zicht was dus nog niet erg goed.  Hij draaide zijn kopje bij. Wat de kitten nu wel zag, was een witte vacht die voor zijn nestje langs liep. Hij spitste zijn oortjes. Wie was daar? Voorzichtig stond hij op en stapte naar de rand van zijn nestje toe. Net voor de rand stopte het katertje. Zijn blauwe oogjes stonden nieuwsgierig. Tot nu toe had hij nog niet veel andere katten ontmoet, behalve zijn broertjes en zusjes, zijn moeder en zijn vader Acorndust natuurlijk. Echte woordjes had het katertje nog niet geleerd. Dus hij piepte luid, in een poging de aandacht van de ander te trekken.



First Post Soundkit

Het was vroeg, maar Soundkit kon allang niet meer slapen. Ze was dan ook niet moe dus ze had niet in haar nest willen blijven liggen, waar haar broertje nog rustig lag te slapen. Timekit leek het altijd gewoon zo gemakkelijk te hebben, maar misschien was dat wel gewoon haar verbeelding. Echter was ze alsnog opgestaan en was ze maar een rondje door de nursery gaan lopen. Het kamp zou vast vol zitten met warriors en apprentices en ze had het niet zo op drukte. Daarom was ze ook blij dat de meeste kittens nog sliepen. Extra nadruk leggende op de meeste. Ze wou net langs een nest lopen toen een luid gepiep haar aandacht trok. Ze draaide haarzelf om naar het geluid and zag een kleine, donkere kitten die nog geen maan oud kon zijn. Blauwe oogjes staarden haar aan en het maakte haar lichtelijk ongemakkelijk. Het witte poesje was al niet goed met kittens van haar eigen leven, vooral in gesprekken, dus hoe moest ze dat gaan doen met eentje die geen eens kon praten. "Uhm, hallo," begroette ze het katertje. Als ze het goed had was dit dan een van Acorndust zijn kittens, maar meer wist ze ook niet echt. "Hoe gaat het?" besloot ze dus maar te vragen. Misschien dat het kleintje haar kon laten zien of iets in plaats van het te zeggen.

Zijn poging om de aandacht van de andere te trekken was gelukt. De kat, een kitten wie iets ouder was dan hij, draaide zich om naar Darkkit. Het poesje had een geheel witte vacht, heel anders dan zijn eigen donkere gestreepte vachtje, en twee blauwe oogjes. Hij had had ook de twee blauwe oogjes, toch waren die van de andere kitten een hele andere kleur. "Uhm, hallo," sprak het witte poesje. "Hoe gaat het?" Vroeg de andere kitten hem. Met hem? Met hem ging het prima. Goed, had het katertje dan ook willen antwoorden. Echter kwam er niet meer uit zijn bekje dan een paar vrolijke piepjes. Praten bleef nog maar lastig voor de jonge kitten. "Enw jij?" Het katertje deed ze best de twee korte woordjes nog enigszins verstaanbaar te zeggen. Ach, ze zou het vast wel begrijpen toch?

Haar voorzichtige en wat ongemakkelijke vraag werd beantwoord met vrolijke piepjes en dus dacht ze wel dat het goed ging met het kleine katertje voor haar. Het verraste haar dan ook toen hij er een vraag uit piepte. "Enw jij?" vroeg hij wat onverstaanbaar, maar nog duidelijk genoeg voor haar om te begrijpen. Oh, uhm. Ze wist niet echt hoe het met haar ging nu. Ze had een goed vriendje, maar hij was al bijna een apprentice en dan zou hij weggaan, net als Blackpaw en dan was ze alleen. "Ook goed" Loog ze dan ook. Het had geen nut om de jonge kitten met haar zorgen op te gaan zadelen, hij zou er toch niets van begrijpen. Hij wist waarschijnlijk niet eens wat het was om je alleen te zoeken. Hij had zijn papa en zijn broertjes en zusjes. Natuurlijk had zij ook haar pleegouders en Timekit, maar ze vond haar pleegpappa niet zo lief en haar broertje had vaak betere dingen om te doen dan met haar spelen. "Wil je een spelletje spelen?" vroeg ze dan ook zachtjes en onzeker aan het kleine donkere katertje voor haar.

Ondanks dat de kitten nog niet erg goed kon praten, had het poesje hem toch verstaan. "Ook goed," antwoordde de witte kitten terug. Dat haar antwoord misschien niet helemaal eerlijk was geweest, had de jonge kitten nog helemaal niet door. "Wil je een spelletje spelen?" Vroeg de andere kitten hem  daarna zachtjes. Daar hoefde de jonge kitten niet lang over na te denken. Tuurlijk wou hij een spelletje doen! "Jaa!" Riep hij dan ook enthousiast terug. "Welk spewlletje?" Probeerde de donkere kitten te vragen terwijl zijn blauwe oogjes haar afwachtend aankeken.

Al bijna gelijk kreeg ze een enthousiaste ja naar haar toe geslingerd, samen met de vraag wel spelletje ze dan zouden spelen. Soundkit dacht even na; stoeien zou niet kunnen, want daar was de ander te jong voor en zelf was ze daar ook niet de grootste fan van. Tikkertje zou misschien ook wel moeilijk zijn, maar verstoppertje dat kon wel leuk zijn, toch? "Uhm, we kunnen verstoppertje doen. Maar alleen als je dat graag wilt." Ze wilde niet in haar eentje bepalen wat ze gingen doen, want dat zou niet leuk zijn.

De andere kitten leek het voorstel van verstoppertje enthousiast aan te nemen en sprong uit zijn nest. De vraag waar ze het gingen spelen, hier of buiten, werd een tikkeltje minder zeker gevraagd. Was de andere kitten ook een beetje terughoudend tegenover de rest van het kamp? Of wist hij gewoon niet of hij naar buiten mocht van zijn mama en papa? Ze wist nog wel hoe boos Tigerclaw was geweest toen zij en haar broertje zonder vragen naar buiten waren gegaan. Dat wilde ze geen tweede keer herhalen. En ook al waren er buiten meer verstopplekjes, er waren er hier ook genoeg. Zeker voor zo’n kleine kitten als hem. ”We spelen eerst wel hier binnen. Misschien kunnen we later nog buiten spelen,” besloot ze dan een tikkeltje zekerder dan eerst. Eigenlijk wilde ze helemaal niet naar buiten, maar als de ander heel graag naar buiten wilde, dan wilde ze ook weer geen pret bederver zijn. ”Ik zal eerst wel tellen,” stelde ze voor, voordat ze haar ogen dichtkneep en deze bedekte met haar pootjes. ”20..” Begon ze. ”19..” Ze wachtte tot ze het gekrabbel van kleine pootjes zou horen die zich uit de poten maakte.