Early hunting

Met dit warme weer stond ze altijd extra vroeg op. Dit met een reden natuurlijk. In deze tijd van het jaar was het te warm overdag om te jagen en actief te zijn. Dus als ze 's ochtends en 's avonds haar taken kon doen, dan was het beter voor haar en kon ze het overdag rustig aan doen. Als je het aan haar vroeg dan was dat het betere leven, want dan hoefde ze het niet warmer te krijgen dan dat het al was. Een voordeel natuurlijk. De zon was nog maar net op gegaan, een ideale tijd om te gaan jagen. Ook de prooien hadden last van het warmere weer, dus die gingen ook vroeg uit hun nesten. Ze rekte zich rustig uit, waarna ze haar oren gespitst hield voor enig prooi die tevoorschijn wilde komen voor haar.

_{Brimpaw was de laatste dagen mopperig geweest, sinds haar moeder het kamp binnen was gekomen met een met bloed doordrenkte pels en haar broer dood was. Over Roseburn wilde ze het niet hebben. Het had een enorme impact gemaakt op de jonge apprentice, wat ze uiteraard niet toe wilde geven. Ze was dan ook het kamp uit gelopen omdat deze haar domweg te benauwd werd. Met lompe pootstappen liep ze vervolgens door het gebied, geen acht slaande op het feit dat ze misschien prooien van mede jagers wegjoeg..}

De jacht leek best goed te verlopen, ze had een prooi gevonden en ernaar aan het toe sluipen. Tenminste, dat was tot er ook voor haar luide voetstappen klonken. En dat haar prooi voor haar neus weg rende. Echt waar? Waar had ze dit nou weer aan verdient? Ze zuchtte even diep en kwam rustig overeind. Wie was er zo lomp? Ze dacht er niet eens overna om richting de plek te lopen waar de kat overduidelijk zo luid was geweest, om Brimpaw te zien. "Brimpaw," Sprak ze, nog wel rustig tegen de apprentice. Hopelijk drong het wel door de kat door dat er andere katten aan het jagen waren hier. Brimpaw was van het laatste nest van Butterstar, een jongere sibling van Smokegaze. Maar daardoor zou ze niet beïnvloed worden.

_{Brimpaw had een ontstellend slecht humeur op het moment. Met haar oren diep in haar nekvacht begraven en haar schouders hoog opgetrokken liet ze blaadjes wegvliegen met haar voeten, deze luid neerzettend op de grond. Alsof ze de grond zelf kon laten boeten voor dat ze zich zo slecht voelde. Haar vacht kwam iets overeind en haar staart begon te zwiepen toen ze geritsel in de struiken hoorde en uiteindelijk de warrior Chillybreath zag verschijnen. Met haar oren enigszins achteruit gelegd keek ze naar de blue point kattin. "Chillybreath," reageerde ze enkel, enigszins defensief van toon.}

De poes was duidelijk boos, maar snapte ze niet dat ze haar emoties in bedwang moest houden? Ze moest zich inhouden niet te gaan snuiven. En dit moest warrior worden binnenkort? Kon Butterstar haar niet even aan spreken? Het was immers haar dochter. Of Stormwind, haar vader. Je kon je zo niet gedragen, wat er ook gaande was in je leven. Zij ging zich ook niet stom gedragen omdat haar vader de oude windclan deputy was? "Chillybreath," klonk er defensief van de poes af, waarop Chilly zich echt moest inhouden om niet te gaan fronsen. "Gaat alles goed?" Breek die facade van je niet, Chillybreath. Het ging juist zo goed op dit moment.