This is my territory

Blueberry liep door het achterste gedeelte van de two leg huizen. Er waren niet veel Kittypets, eigelijk alleen wat bloodclanners die zochten naar een lekker hapje. Zo deed blueberry.
Met haar in de lucht probeerde ze prooi op te sporen. Maar het enige wat ze rook was rottend afval. Ze schudde haar kop, dit was zeker weten de smerigste plek van het hele two-leg dorp. Met wat tegenzin proefde ze opnieuw de lucht. Ditmaal rook ze ratten. Ratten waren niet de beste prooi. Ze waren eetbaar en hadden soms redelijk wat vet. Maar in groepen konden ze nog best gevaarlijk zijn. Haar maag maakte een rommelig geluid. Dat was het teken, een beetje argwanend liep ze in sluiphouding richting de geur. Toen ze wat dichterbij kwam rook ze dat het enkel een rat was. Ze was opgelucht. kleinere kans om gewond te raken. Ze dook nog veder in een en probeerde de plek te vinden waar het dier zich verstopte. In haar ooghoek zag een grijzige schim achter een container zitten. Langzaam draaide ze zich om en maakte zich klaar voor de sprong. Het dietje zat niets wetend te zoeken naar eten. "nu" Blueberry sprong boven op het dier en maakte het met een snelle beet dood. Gierig nam ze een paar groten happen.

Rascal first

Rascal kende de stad als de achterkant van zijn poot. Daken, hekken, stegen en paden. De stad was de enige plek waar hij zich echt veilig voelde. Hij kende sluiproutes, uitwegen, plekken om zich te verschuilen. Hij slenterde dan ook nu weer tussen de paden, op plekken waar je nog niet dood gevonden wilde worden. Het stonk naar tweebeen afval, naar het kraaienvoer dat ze achter lieten. Alleen diegene die wanhopig waren, waren hier. En daarom was Rascal hier. Weinig herrieschoppers, alleen katten die hij met gemak aankon. Maar tussen al het geweld van stinkende geuren, was een andere pest op te merken. BloodClan. Oh, zijn geliefde katten waarmee hij in een clan zat. Niet snel vond hij de grijzige poes die heerlijk een rat aan het verorberen was. Rascal sprong op de container waar ze onder zat, waarna hij naar beneden kek. ‘Weet je zeker dat je die op wil eten?’ Een grijns stond op zijn lippen, terwijl hij naar de rat keek. Nee, ratten vermeed Rascal meestal. Je wist nooit wat ze meedroegen. ‘Ik bedoel, doe je ding.. maar, je weet wel.’ In zijn ogen schenen pretlichtjes terwijl hij zijn plagende woorden zei.

Terwijl Blueberry rustig op de taaie rat zat te kauwen rook ze de geur van een andere kat. Ze snoof diep in, ze probeerde de kat herkennen maar het was niet makkelijk met die stinkende container boven zich. Al snel herkende ze Rascal. Blueberry vond hem altijd wel een beetje een betweter. Altijd alles beter willen weten. Ze zuchtte, hoogswaarschijnlijk kwam hij haar kant op. En ja hoor, langzaam werd de geur sterker. Tot ze zijn pootstappen over de grond hoorde roffelen. Snel en handig sprong hij op de container. ‘Weet je zeker dat je die op wil eten?’ een grote grijns was op zijn kop te zien. Blueberry kwam onder de container vandaan. Grotendeels had ze de rat op gegeten. Het overige deel liet ze maar liggen, het was toch niet te eten. ‘Ik bedoel, doe je ding.. maar, je weet wel.’. Hier gaan we weer, dacht ze. "Ik heb tenminste eten" Tja dat was waar maa toch... Ze wist zelf ook wel het risico dat ze nam. Maar ze had tenminste eten. Verhongeren had ze nou ook niet bepaald zin in. "Tja het is het een of het ander." ze diende Rascal een vuile blik toe. Wat had ze anders moeten eten? Haar staart? Er was meer prooi dat wel, maar ook meer roofdieren. Ook werd de clan steeds groter. In het bos was al niet veel meer te vinden. "Wat doe jij eigelijk hier? Mij de weg wijzen of kittypets plagen?"

Mevrouw was meteen niet erg gesteld op zijn gezelschap. Dat was ook zo’n beetje zijn status in de clan. Er was bijna geen kat over die hij nog niet had lopen stangen. Een jolige grijns kwam op zijn gezicht. De poes claimde dat ze tenminste eten had. Rascal haalde zijn schouders op. ‘En misschien een enge ziekte,’ sprak hij plagend, waarbij hij kort zijn ogen vernauwde en haar indringend aankeek. ‘Dus uit voor behoud, blijf uit mijn buurt.’ Rascal ging zitten op de container en liet zijn staart lags hem hangen. Vervolgens vroeg de poes wat hij hier aan het doen was. Mevrouw was ook nog eens nieuwsgierig. Rascal deed waar hij goed in was: niets. En dat was precies hetgene wat zijn hobby was. Al ja, kittypets plagen was nooit verkeerd. Maar na een tijdje was de lol eraf. Je hoefde nog niet boe of bah te zeggen en ze scheurden terug naar hun tweebeen nesten. Rascal rolde zijn ogen. ‘Oh, je weet wel. Mijn natuurlijke goedheid uitoefenen,’ mauwde hij sarcastisch. Hij kon een gniffel niet onderdrukken. ‘Ik ben stiekem de held van de straat,’ mauwde hij quasi stoer, waarbij hij overeind sprong en zijn borst heldhaftig vooruit stak, waarna hij lachend weer in zijn nonchalante houding terugzakte.

"En misschien een enge ziekte," plagde Rascal. Blueberry rolde met haar ogen. "Natuurlijk, want Rascal de dappere heeft nog nooit een rat gegeten." De meeste katten hadden wel een rat gegeten. Misschien niet. Ze hoopte vurig van wel. Anders zou dat haar nog een paar flauw opmerkingen kosten. "Dus uit voor behoud, blijf uit mijn buurt." Rascal trok een vies gezicht. "Met alle liefde, geloof me." antwoorde ze bits. Ze mocht die betwetenheid van de kater niet. "Oh, je weet wel. Mijn natuurlijke goedheid uitoefenen, Ik ben stiekem de held van de straat," Dus vogeltjes uit de boom kijken? Of andere katten het leven zuur maken. En ik geloof het maar al te graag dat je de held van de buurt met. De held op sokken zeker." Rascal had een groot ego, Blueberry was maar al te benieuwd naar de vechtkunsten van de jonge kater.

Rascal grinnikte toen ze hem Rascal de dappere noemde. Oh, was dat maar zo. Maar als hij die schijn kon ophouden. Maar natuurlijk had ze gelijk, hij had wel eens op een rattenstaart geknabbeld. Eten was eten. Maar wist zíj veel. ‘Ik pas wel op,’ kaatste hij terug. Mevrouw zei meteen dat hij geen welkome visite was. Oh, dan bleef hij toch even rondhangen? Zijn staart kwam omhoog en hij kwam wat dichterbij de rand van de container schuifelen. Mevrouw had toen haar weerwoordje weer klaar. Rascal kreeg een nog bredere grijns op zijn gezicht. ‘Oh, Blauwtje, je beledigd me!’ mauwde hij dramatisch. ‘Ik probeer nog zo vriendelijk te blijven.’ Hij keek de grijzige poes uitdagend aan. Hij was niet bang voor een poesje met een grote bek. En bovendien, hij stond wel buiten haar bereik.

"Oh, Blauwtje, je beledigd me!" miauwde hij half verontwaardig, half sarcastisch. Blueberry's poten jeukte, ze wou niks liever dan haar nagels door zijn vel boren en haar tanden in zijn rug vinden. Ze antwoorde niet, en keek hem alleen maar fel aan. "Ik probeer nog zo vriendelijk te blijven." Het bloed suisde door haar oren, en Blue agressie werd geprikkeld. Snel dook ze onder de container vandaan, ze zette af en lande naast de kater. Ze zette een stap tegen richting de kater, "Je solt met de verkeerde kat, Rascal" blies ze hem toe. Haar nagels kraste over de ijzeren container, kwaad zwaaide ze met haar staart. Blueberry vocht niet graag met clan genootjes als het niet nodig was, Oh maar Rascal. Die verdiende het gewoon. Ze trok haar liep op en ontblootte haar tanden. Ze wist niet of het de bedoeling was geweest van Rascal om haar zo uit te lokken. Maar dat boeide haar niet/

B-b-b-bingo! Mevrouw was geïrriteerd. Zo erg zelfs dat ze hem kwam vergezellen op de container. Haar blik stond moordend, haar staart zwiepte met haar staart heen en weer en haar scherpe nagels piepten over de container. Rascals enige antwoord was nonchalant gegrinnik, terwijl hij zijn houding ontspannen hield. Hoewel stond er een uitdagende blik in zijn ogen stond en de pretlichtjes schitterden. Mevrouw mekkerde dat hij met de verkeerde kat aan het sollen was. Rascal lachte terwijl hij zijn kop schudde. ‘Oh nee, Blauwtje,’ miauwde hij vrolijk. ‘Ik denk dat ik met de perfecte kat aan het sollen ben.’ En het was perfect gelukt. Ze was op haar teentje getrapt. Ze ontblootte haar tanden ook nog eens. Alles liet zien dat ze bereid was om bovenop hem te springen. Rascals blik ging naar achteren, zijn achterpoten stonden slechts één a twee muislengten van de rand vandaan. Vervolgens ging zijn blik omhoog, zoekend naar een mogelijke uitweg als het zover zou komen. Maar als mevrouw wilde dansen. Oh, dan zou hij haar beste voetenwerk laten zien. Rascal grijnsde en zwiepte eenmaal met zijn staart. ‘Kom maar op, juffie.’

Rascal had de poes precies waar hij haar hebben wou. Op haar tenen getrapt, tanden ontbloot en gierend van woede. Het was hilarisch, en Rascal keek alleen maar met een jolige grijns toe. Het maakte hem niet uit wie ze was, dat ze van de elite was of niet. Iedereen op zijn pad was een slachtoffer. En zij was gewoon de nieuwste in een reeks van onfortuinlijke voorgangers. Het duurde ook niet lang voordat ze weer gromde en omhoog kwam. In eerste instantie dacht hij dat de poes hem wilde tackelen, bovenop hem wou springen en de container af wou mieteren. De Rascal dook naar voren op het moment dat de poes zou springen, zodat hij onder haar door zou gaan. Maar ze bleef op haar plek. Slippend probeerde Rascal zich te laten stoppen, en tijdens zijn klunzige poging om te stoppen probeerde hij ook een poot om één van haar achterpoten te haken.

Mevrouw had zeker scherpe klauwen. Hij voelde één van haar klauwen over zijn rug gaan en even hapte hij naar adem van de scherpe pijn die hij in zijn rug voelde. Daarna gromde hij fel. Die trut. Hij legde zijn oren plat in zijn nek, en toen hij eenmaal tot stilstand was gekomen, zag hij hoe ze als een hondsdolle bloedhond op hem af kwam stormen. Niet vandaag, honnepon. Hij sprong in een verwoede poging met vier poten recht de lucht in om haar aanval te ontwijken. Maar zonder haar verder nog kans te geven om opnieuw aan te vallen, sprong hij zodra hij weer landde omhoog en trok zichzelf de dichtbij zijnde dakgoot in. Zodra ook zijn staart buiten bereik was geheven, keek hij om naar de grijzige poes. ‘Snel aangebrand, of niet?’ mauwde hij geïrriteerd. ‘Zomaar je lieftallige clangenoot aanvallen. Tut tuttut, dat kán toch niet?’

De kater sprong weg en Blueberry viel bijna van de container, haar voorpoten gleden weg en even dacht ze dat ze zou vallen. Optijd vond ze net weer wat evenwicht en krabbelde terug de container op. Ze draaide zich om klaar om Rascal opnieuw aan te vallen. Bloed gonsde door haar oren. Ze verstijfde toen ze de kater op de dakgoot zag zitten. Ze verstijfde en haar woede veranderde in een grijns. “ben je bang Rascal? Het lijkt anders wel zo, je rent zo hard weg. Of durf je niet te vechten?” ze wiebelde vermaakt met haar oortjes. Met een simpele en hoge sprong, sprong ze op de dakgoot naast de grijs witte kat. Ze ging zitten en sloeg haar staart netjes over haar voorpoten. En rustig begon ze haar borst te likken. Wachtend op een reactie van de kat tegenover haar.

Rascal wist dat hij net op tijd weg was geglipt voor scherpe klauwen. De poes had zich namelijk vast niet ingehouden. Al snel kreeg hij het te verwachten riedeltje, of hij niet bang was om te vechten. Rascal rolde zijn oogjes en keek naar de poes die nog op de container zat. ‘Ik sla geen meisjes,’ miauwde hij simpelweg. En met die woorden wilde hij niets liever dan gewoon verdwijnen over de daken, maar de poes wist nog niet van ophouden. Rascal zette zich schrap toen ze ook de dakgoot op sprong. Maar ze leek geen vechten meer in de zin te hebben. Rascal bromde wat chagrijnigs onder zijn adem, waarna hij zijn kop naar achter keerde en zijn tong over de verse kras op zijn rug liet gaan. Het was gelukkig niet erg, maar hij wilde niet weten waar haar klauwen daarvoor in gezeten hadden. Daarna wierp hij weer een schuine blik naar de grijze poes. ‘En nu? Wat moet je?’

“Lafaard” siste ze. Het was waarschijnlijk een excuus om niet te hoeven vechten. “Een slap excuus als je het mij vraagt.” Ze lachte grimmig, “Een echte bloodclan cat vecht tegen de oudere, jonge young-ones, zwakke, kittens als het nodig is.” ze hief haar kop. “Een echte bloodclanner heeft geen medelijden met zijn vijanden, wie dat ook mogen zijn.” drijfde ze hem verder in het nauw. Haar poten jeukte en het liefst had ze zijn oren van zijn kop gekrabt maar ze hield zich in. “Je bent toch wel een echte bloodclanner? Of niet Rascal? Ben jij de elite wel waard?” een gemene grijns verscheen op haar gezicht. Dit was precies waar ze hem hebben wou.

Rascal rolde met zijn ogen toen hij uitgemaakt werd als lafaard. Joh, alsof hij die nog nooit eerder had gehoord. Het maakte hem geen ruk uit. Woorden konden hem niets. ‘Maar een excuus desalniettemin,’ miauwde hij flauwtjes. ‘Maar als je liever klappen wil, doe ik het met plezier.’ Even kort vlamden zijn ogen toen hij de grijze poes aankeek. Hij had daar dus absoluut geen zin in. Hij kwam weer overeind. De lol van deze ontmoeting was er wel af, en hij sprong weer een laagje hoger het dak op. Maar hij kreeg direct weer gezanik over zich heen. Over identiteit van een “echte BloodClanner”. Probeerde ze hem nou de les te geven? Zijn bovenlip trilde en met een grom keek hij de poes weer aan. ‘Dat wisten we al lang toch, hm?’ miauwde hij fel. ‘Ik wil dat ook niet. De hele elite kan me een worst schelen,’ miauwde hij fel. Zijn haar borstelde omhoog en hij priemde zijn ogen kort in die van haar. Stomme muts. Ze waren allemaal hetzelfde in BloodClan.  

Blueberry rolde met haar ogen, als ze een poot uitstak dan zou hij gillend wegrennen. “Dat wisten we al lang toch, hm?” antwoordde hij op de vraag of hij een echte bloodclanner was. “Ik wil dat ook niet. De hele elite kan me een worst schelen,” miauwde hij en zijn groene ogen boorde in de haren. “Joh, niemand geloofd dat jij ook maar iets geeft om de bloodclan. Zelfs de domste kitten begrijpt dat,” Zelf had ze nog een beetje van hem verwacht, dat hij op zijn minst een beetje om gaf. Er waren meer katten die de clan “misbruikten” als een soort schild. “Maar goed, doe maar wat je niet laten kan. Ooit zul je toch wel verbannen worden. Niet dat het jou wat uitmaakt.” en ze sprong nog wat hoger op het dak om Rascal een stapje voor te blijven. “stomme haarbal” murmelde ze er achter aan. Zij zou tenminste wel eeuwig trouw blijven aan haar clan, er voor vechten. Wat de regels ook waren, hoe je het ook zou wenden of keren. De bloodclan was haar thuis!

Rascal wilde gewoon weg van deze poes. Hij rolde nog met zijn ogen toen ze zei dat de domste kitten nog doorhad dat hij niets om BloodClan gaf. ‘Oh dat is dan perfect,’ miauwde hij sarcastisch, waarna hij een keer met zijn staart zwiepte. Toen ze weer door begon te miauwen over verbanning en wat dan ook. ‘Oh, het zou een verademing zijn,’ miauwde hij sarcastisch toen hij omkeek. ‘Maar, we weten allemaal dat dat niet zomaar kan, poesje.’ Hij trok fel zijn wenkbrauwen op en trok zijn lip kort op. ‘Dus jullie zitten nog even met me opgescheept.’ Rascal keurde haar geen blik meer waardig en stapte knorrig door verder het dak op, waarbij hij Blueberry een duw tegen haar schouder aan gaf nadat ze hem een stomme haarbal noemde. Nog steeds deden woorden hem niet veel. Hij stapte stug door, waarna hij over het hoogste gedeelte van het dak afliep en weer vanaf de andere kant naar beneden te gaan.

Rascal stapte lang haar heen en beukte met zijn schouder tegen haar aan. “Daag me niet uit stuk vossenstront.” grauwde ze hem toe. Ze was helemaal klaar met hem. Veel praatjes, maar oh wee als er echt gevochten moet worden dacht ze. “Lafaard.” murmelde ze. Stiekem hopend dat hij het gehoord had. En ze keek hem doordringend aan. Met haar staart zwier in de lucht draaide ze zich om. “Tot later haarbal!” riep ze over haar schouder. En ze rende weg over de daken richting het park. Die rat die ze gegeten had leek al maanden geleden.

Rascal zijn ogen zaten met dit gesprek vaker in de bovenkant van zijn kop, dat hij normaal naar voren keek. De poes bleef domme opmerkingen maken. “Daag me niet uit”. Pft. Alsof zij kon zeggen wat hij wel en niet mocht doen. ‘En dan wat, ga je me in stukjes scheuren?’ bitste hij terug. ‘Ik tril van angst,’ miauwde hij sarcastisch, terwijl hij nukkig door bleef stampen. Maar nadat ze nog een keer naar hem had gescholden, die hij wijselijk voorbij liet gaan, deelde ze haar vertrek mee. Eindelijk. Blueberry vertrok over de daken, en hij kon het niet laten om haar nog even na te kijken. ‘Veel plezier met huiskatjes bangmaken!’ riep hij haar schamper na. Ja, dat leek haar nou net een hobby voor de grijze poes. Maar Rascal haalde opgelucht adem, waarna hij van het dak af sprong en verder ging met zijn eindeloze geslenter door de steegjes.

- Topic uit