Vliegende egels

Okay, dus misschien had het onderwerp van vliegende egels zijn kop niet verlaten sinds zijn gesprek met Stallionheart. Of was het Stallionstar nu? Hij had er wat over gehoord maar zeker was hij niet. Toch, Ardentpaw had zijn woorden wel gehoord, maar de kater had hem ook gezegd dat er geen haarloze kittens bestonden en die had hij toch echt eentje gezien. Dus dan had hij toch ook reden om te geloven dat er vliegende egels bestonden. Alleen omdat niemand waarmee hij ooit had gepraat er een gezien had betekende niet dat ze niet bestonden. Niemand zocht ook naar ze dus hoe konden ze er dan een vinden. Nee, hoe de jonge tabby het zag, zaten die prikkelige beesten goed vestopt. Ergens op een geheime plek, een wereld ver van het kamp vandaan of misschien bleven ze wel altijd hoog in de lucht. Maar hij zou ze gaan vinden. Okay, misschien niet als ze in de lucht zaten, want hij had geen zin om het fiasco dat bomen beklimmen was te herhalen. Silverpaw was toen gevallen, en gelukkig had ze zich nog vast kunnen grijpen aan een tak. Maar Ardentpaw had geen zin om dat bij zichzelf te laten gebeuren. Dat zou hij allemaal later nog wel leren, als hij eenmaal meer spieren en kracht had van manen training. Nu was het echter tijd voor een speurtocht naar vliegende egels, maar niet alleen. Nee, hij wilde een vriend meenemen, die het ook leuk zou vinden en hem niet gek aan zou kijken. In de den was niemand, dat wist hij aangezien hij er net uit kwam en dus speurde hij de open plek af. Daar! Een mede apprentice die hij kortgeleden bevriend had. Charypaw had nu ook wel net een mentor gekregen, maar ze moest vast vrij zijn als ze hier zo in het kamp zat. Mooi! Vrolijk snelde hij op haar af, al zou hij zeker ontkennen dat zijn snelle pas op iets van een huppel leek. "Charypaw! Net de kat die ik zocht! Zin om op avontuur te gaan? Want ik wilde net vliegende egels gaan zoeken!" Zijn toon was zeker enthousiast en in zijn ogen stond een kinderlijke en aanstelijk vrolijke blik. Ze zou hem toch zeker niet afwijzen als hij zo'n mooi avontuur voorlegde.

Mooi! Charypaw leek mee te willen doen, maar ze stelde toch wel een gekke vraag hoor. Natuurlijk zouden ze ze niet in het kamp gaan zoeken, anders zouden ze ze toch zeker wel eerder hebben gezien. Nee hij was nu in het kamp om kameraden op te trommelen voor zijn zoektocht en misschien eventuele plekken te bedenken waar ze konden zijn, maar niet om vliegende egels te zoeken. En dus schudde Ardentpaw zijn kopje. "Nee als ze hier zaten dan zouden ze alang gevonden moeten zijn. Ze zullen ergens speciaal zitten, ergens geheim, en wij gaan eerst bedenken waar dat is. En dan zullen wij de eersten zijn die vliegende egels hebben gevonden!" legde hij enthousiast uit. Dat zou toch wel geweldig zijn, dan had hij nog iets bij te voegen bij zijn rang van geestenjager en avonturier. "Maar ik weet zeker dat ze ergens moeten zitten," vertelde hij haar vol overtuiging.

  Silverpaw kwam net het kamp binnenlopen en ving ze de stem van Ardentpaw op terwijl ze langsliep. Ze spitste haar oortjes en draaide haar kopje zijn kant op. Hij was aan het praten met Charypaw, een Apprentice die ze eigenlijk niet echt kende.
  '-vliegende egels hebben gevonden!' hoorde ze de laatste woorden van Ardentpaw. Aha, hij ging echt op zoek naar vliegende egels. Ergens wist niet of Ardentpaw het wel helemaal meende, want vliegende egels bestaan toch ook helemaal niet? Maar goed, misschien zou het wel een leuk uitstapje kunnen zijn.
  'Gaan jullie op zoek naar vliegende egels? Ik wil wel mee zoeken,' miauwde Silverpaw toen ze dichtbij genoeg was. Ze had een vriendelijke glimlach op haar gezicht, ook een tikkeltje geamuseerd.

Hij was nog maar net klaar met zijn zin of nog een bekend gezicht dook op en mengde zich in het gesprek. Silverpaw. Ze leek geamusseerd over het idee van vliegende egels en Ardentpaw richte een serieuze blik op haar. "Dat niemand ze nog nooit heeft gezien betekend niet dat ze niet bestaan," vertelde hij haar vol overtuiging. "Ik was juist net aan Charypaw aan het uitleggen dat ze goed verstopt zouden zitten en niemand ze daarom ooit heeft gevonden." Ja, dat was toch de logische beredenering. Oh, Charypaw. Ja, die moest het natuurlijk ook eens zijn dat Silverpaw met hun meekwam. Het ging voor hem ongesproken dat hoe meer hoe gezelliger het zou zijn en hij dus bijna nooit iemand zou buitensluiten. Maar Charypaw? Zij was wat meer timide, zeker toen ze hem voor het eerst had ontmoet. Toch, ze waren vrienden en hij en Silverpaw waren ook vrienden. Dus dan konden de twee kattinnen toch ook vrienden met elkaar worden? Misschien kenden ze elkaar al wel en waren ze al wel vrienden. Hij had niet veel over Silverpaw's avonturen gehoord namelijk. "Ik vind het goed," begon hij en hij schoot een snelle blik naar Charypaw. "En, uh, wat vind jij, Charypaw?" Vroeg hij om goedkeuring.

  Ardentpaw keek haar serieus aan. 'Dat niemand ze nog nooit heeft gezien betekend niet dat ze niet bestaan,' vertelde hij. Silverpaw vond dat hij wel heel overtuigd klonk. 'Ik was juist net aan Charypaw aan het uitleggen dat ze goed verstopt zouden zitten en niemand ze daarom ooit heeft gevonden.'
  Hm, óf het kan betekenen dat ze gewoon niet bestaan. Maar Silver besloot dat maar niet hardop te zeggen. Ze wilde haar vriend niet kwetsen en op zich leek het haar ook wel een goede bezigheid, beetje nutteloos het bos doorzoeken, letterlijk naar niets aan het zoeken. Maar goed.
  Ardentpaw had gervraagd aan Charypaw of ze het goed vond of zij ook mee deed. Silverpaw keek de jonge Apprentice met een glimlach aan.
  Charypaw knikte even snel. 'Ja..tuurlijk..hoe meer zielen hoe beter?' miauwde ze en ze keek Silver weer aan.
  De zilveren kattin boog even haar kopje en keek toen weer op naar Ardentpaw. 'Zullen we gaan dan?' vroeg ze en ze schonk Chary ook nog even een blik om te zien of ze er helemaal klaar voor was.

Charypaw was het er mee eens dat Silverpaw mee kwam. Mooi! Een uitstapje met een vriend was leuk, maar met meerdere vrienden was het nog leuker. Alhoewel, ze had een tikkeltje weifelend geklonken toen ze haar antwoord gaf, maar hij geloofde wel dat ze het leuk zou vinden. Charypaw was immers een beetje timide, had hij zo opgemerkt. "Hm, misschien kunnen we eerst beter plekken bedenken waar ze kunnen zitten," vertelde hij. Dit was niet zomaar een van zijn avonturen, dit was een speciale. Hij moest en zou een vliegende egel vinden. Hij wilde het dus goed uitplannen voor een keer. Daarbij waren zijn laatste avonturen met Silverpaw ook niet helemaal vlekkeloos verlopen, dus misschien kon een beetje planning niet veel kwaad. "Ik bedoel, doelloos het woud doorlopen is niet de meest efficiënte manier," plakte hij er nog achteraan als uitleg om vervolgens een vragende blik op de twee te richten. Zouden ze het hier mee eens zijn of niet? Charypaw waarschijnlijk wel, maar Silverpaw was altijd meer van actie dan plannen, van wat hij had meegemaakt.