Calm down.

Cherrypaw slikte terwijl ze zich buiten het kamp begaf. Het liefste wilde ze Mallowleaf gaan wekken zodat ze samen konden gaan, maar ze wilde haar mentor niet constant tot last zijn. Ze wilde echter wel een beetje oefenen zodat ze hopelijk snel genoeg haar final assesment zou kunnen gaan doen. Alleen dacht ze niet dat ze daar ooit klaar voor ging zijn als ze zichzelf de hele tijd in het kamp bleef verbergen. Ze was bang voor de buitenwereld en wat het met zich mee zou brengen, maar ze wist dat zich angstig blijven verschuilen geen zin had. En dus raapte ze al haar moed bij elkaar en ging naar buiten. Haar poten bewogen zacht over de ondergrond terwijl ze zich een weg baande door haar territorium. Ze merkte op dat ze telkens de lucht controleerde zodat ze in de gaten kon houden of er geen BloodClanners in de gaten waren en steeds als dit niet het geval bleek te zijn, wandelde ze pas door. Uiteindelijk kwam ze bij een beschut deeltje in het territorium aan en zakte ze door haar poten terwijl ze de welkome geur van muis inademde. Ze sloop naar voren, bewoog wat met haar achterwerk en sprong vervolgens naar voren. Ze doodde de muis met één haal en haar zelfvertrouwen voor deze jacht kwam lichtelijk terug toen ze een poosje erna ook nog een tweede muis ving. De Sunningrocks doemden op in de verte en even gingen haar gedachten naar haar mentor. Als Mallowleaf haar zou zoeken, zou hij haar waarschijnlijk hier wel vinden. Ze besloot om zichzelf even een pauze te gunnen en sprong op de rotsen, de eerste zonnestralen ervoor zorgend dat haar pels aangenaam verwarmd werd. En toch lukte het Cherrypaw nog steeds niet goed om te ontspannen. Vooral niet toen ze pootstappen achter zich hoorde.

Er was een klein deeltje in haar dat hoopte dat Mallowleaf gewekt zou zijn en achter haar aan was gegaan. Op dit moment zou niks anders dan de aanwezigheid van haar mentor haar op haar gemak stellen. Ze zou vooral niet weten wat ze moest doen als ze haar voormalige mentor hier zou tegenkomen. Ze had geen idee wat hij allemaal tegen haar wilde zeggen, maar veel goeds kon het niet zijn. En dan had ze natuurlijk nog die vreselijk lelijke kras die over haar schouder naar haar rug liep, een blijvend aandenken aan wat ze had meegemaakt met de BloodClanner. Haar voormalige mentor had geen enkel berouw getoond toen ze hysterisch het kamp binnen was begeleid, tot rust aangemaand wordend door Mallowleaf. Thornstar had naar haar verhaal geluisterd en had Sparkfur per direct ontheven van zijn mentorschap en het vervolgens aan Mallowleaf gegeven, iets wat een enorme opluchting was geweest voor Cherrypaw omdat ze én niet meer naar hem om hoefde te kijken én in de wetenschap verkeerde dat haar training weldegelijk afgemaakt zou worden. Ze richtte haar blik op Dustpaw toen deze haar begroette en zachtjes blies ze haar adem uit. Zie je? Geen reden om schrik te hebben. Met Dustpaw in de buurt zou niemand iets bij haar proberen. Niemand was zo gestoord om twee apprentices tegelijkertijd aan te vallen. “Dustpaw,” sprak ze zachtjes en gaf hem een knikje. Ze maakte een beetje plaats zodat hij naast haar kon liggen en slikte. “Je bent bijna klaar om warrior te worden, niet dan?” vroeg ze aan hem. Alles om het maar niet over haar te hoeven hebben en over die lelijke kras die de Clan duidelijk maakte wat ze had meegemaakt. Nou ja, niet per se wát ze had meegemaakt, maar wel dat ze iéts had meegemaakt.

Cherrypaw was eerlijk gezegd niet echt op de hoogte wat er allemaal gaande was in het leven van haar Clanmates. Ze had zich al sinds haar training met Sparkfur een beetje afzijdig gehouden, puur omdat ze wat verlegen was op dat vlak. Ze ving hier en daar natuurlijk wat verhalen op van apprentices die een fout hadden gemaakt of dat ze in de problemen waren gekomen, maar over het algemeen interesseerde Cherrypaw zich vrij weinig wat ze deden of wat er gebeurde in hun leven. Een andere kant zou er misschien iets meer betrokken bij zijn, maar zij was de afgelopen tijd voornamelijk bezig geweest met haar eigen problemen en had daar al genoeg drama aan meegemaakt. Maar nu Sparkfur haar mentor niet meer was en ze buiten de slechte herinneringen eigenlijk best een goede tijd doormaakte met Mallowleaf had ze besloten om toch weer wat meer interesse te tonen in haar denmates. Ze wilde immers meer vrienden dan haar mentor alleen overhouden als ze over enkele moons uiteindelijk warrior zou worden. Maar ze had nog een lange weg te gaan en als ze Dustpaw mocht geloven, was dat voor hem hetzelfde geval. “Waarom denk je dat?” vroeg ze dan ook aan hem, omdat ze niet wist wat ze anders kon vragen.

Cherrypaw schaamde zich een beetje dat ze niet echt in de gaten had gehad dat Dustpaw was gebeten door een adder en waarschijnlijk niet eens in hun den geslapen had omdat hij in de gaten gehouden moest worden door de medicine cats. Je zou denken dat zulk nieuws zich snel verspreidde in het kamp waardoor iedereen op de hoogte was, maar het was bij haar volledig langs haar gegaan. Misschien werd het eens tijd nu ze Sparkfur achter zich kon laten dat ze zich eens zou concentreren op haar denmates, dat ze hun beter leerde kennen en dat ze zich terug openstelde om vrienden te maken. Het was te lang geleden dat ze nog eens met ze had gepraat en eerlijk gezegd begon ze wel te hunkeren naar dat fijne gevoel dat velen leken te hebben als ze tijd spendeerden met de katten die ze graag in hun buurt hadden. Op Mallowleaf na was er tot nu toe voor Cherrypaw bijna niemand die ze vertrouwde en daar wilde ze graag verandering in brengen, maar dat had tijd nodig. Toch deed ze haar best om aandachtig te blijven luisteren naar Dustpaw en gaf een knikje nadat hij zijn woorden had gesproken. “Het is geen schande om later warrior te worden,” sprak ze rustig. “En het feit dat je er zo volwassen over denkt, wijst al in de richting dat je een goede warrior zal worden. Ik denk dat eer dat de tijd daar is om warrior te worden dat je het uitstekend gaat doen.” Ze glimlachte voorzichtig naar hem. “Ik denk ook dat jij heus niet de enigste bent die later is begonnen met zijn training en ook later warrior zal worden.

Cherrypaw voelde een korte huivering door haar lichaam gaan. Het was misschien niet de woordkeuze van Dustpaw, maar wel de manier waarop hij het zei. Er school een zekere trotsheid in zijn stem, een trots die hij nauwelijks kon onderdrukken. En ja, het was een sterk gegeven dat hij de slang had weten te overleven, maar was het echt iets om trots op te zijn? Kon zij trots zijn op het feit dat ze de aanval van de BloodClanner had overleefd? Zij had zich in eerste instantie in zijn territorium bevonden. En dat was dankzij Sparkfur geweest. Soms leek het net… soms leek het net alsof hij haar expres daar achter had gelaten, alsof hij wist wat er ging gebeuren en dat zo gepland had. Maar waarom? Wat had Cherrypaw verkeerd gedaan dat haar mentor haar… wilde vermoorden? Had ze te veel informatie geweten over hem? Ze rilde nog harder en even was het voor haar onmogelijk om haar paniek te onderdrukken. Ze probeerde zichzelf kalm te houden door zich eraan te herinneren dat Dustpaw bij haar in de buurt was en dat haar niks kon overkomen, dat het voor hem totaal niet van belang was als ze hier zou gaan flippen, maar het lukte haar niet om het trillen te stoppen. “Ik… Ik weet niet of…” Ze slikte en draaide haar kopje van hem weg. Ze moest opstaan. Ze moest hier weg. Maar toen ze zich naar haar poten verhief, was het net alsof alles om haar heen duizelde. “Ik weet niet… ik kan niet…” En opeens werd de stress haar te veel. Haar ogen rolden in hun kassen, haar poten verloren de grip op haar gewicht en ze kantelde naar opzij, recht tegen Dustpaw aan. Haar ademhaling was paniekerig en hoewel ze niet knock-out was gegaan, begonnen er zich toch zwarte vlekken voor haar netvlies te verzamelen.

Cherrypaw knipperde met haar ogen terwijl haar klauwen een eigen wil leken te hebben: ze gingen in en uit hun hulzen. Gelukkig lag ze zijdelings tegen Dustpaw aan met haar poten van hem weggedraaid, dus haar klauwen zouden hem nooit raken tenzij ze begon te spartelen met haar poten. Ze had haar lichaam echter genoeg onder controle en was voldoende bij bewustzijn om te weten dat ze dat niet mocht doen. Het puntje van haar staart zwiepte zachtjes terwijl ze weer grip op de realiteit probeerde te krijgen. Ze was zich vaag bewust van de troostende staart die langs haar flank gleed. Het zou haar nog banger moeten maken en haar moeten wegrukken uit zijn “omhelzing”, maar dat deed ze niet. Ze probeerde haar spieren te ontspannen en de zwarte vlekken die zich als maar meer voor haar netvlies verzamelden weg te knipperen. Ze probeerde op haar ademhaling te letten zoals ze dat met Mallowleaf had geoefend en uiteindelijk voelde ze dat ze iets rustiger werd. Haar hart werd iets rustiger en uiteindelijk wist ze haar gejaagde ademhaling zodanig onder controle te krijgen dat het niet meer leek alsof ze net heel het stuk van hier naar Fourtrees had gerend. “Sorry,” zei ze na een tijdje toen ze zich wat rustiger voelde. “Er is recent geleden iets gebeurd waardoor ik… soms nogal van slag kan raken. Het heeft niks met jou te maken.” Ze draaide haar kopje beschaamd van hem weg, zich nu pas bewust wordend van hoe ze hier lagen. En misschien had ze op moeten springen en afstand moeten creëren, maar er was iets in haar binnenste dat er naar verlangde om dat beschermde gevoel dat ze tot nu toe enkel bij Mallowleaf ervaren had te blijven behouden. En dus bleef ze stilletjes liggen.