oh dear

  Geërgerd baande Marvel zich een weg door de struiken. Hij was in een rothumeur, maar waarom wist hij ook niet precies. Soms overkwam dat je gewoon. Alhoewel zijn gevoelens en gedachtes niet hebben meegeholpen om hem goed te laten voelen.
  Hij was geboren in de BloodClan, hij was er getraind en hij was nu een volwaardige member. Maar hij voelde zich niet thuis daar. Kleine diertjes of grote gemene dieren doden vond hij prima te doen, zoals die ene vos die hij toen had gedood samen met Blueberry. Maar een kat doden, daar voelde hij niet veel voor. Dat was toch iets heel anders, voor zijn gevoel. Maar hoe moest hij nou een volwaardige member van de Elite zijn als hij de gedachte alleen al bijna niet aankon?
  De rode kater schudde zijn kop. Hij moest er iets aan doen. Het moest. Hij was hier geboren, het zat in zijn bloed. Hoe kon hij nou niet doen wat andere wel konden? Hij had het gevoel alsof hij tekort schoot, naar zijn Clan toe, maar vooral naar zichzelf. Wat was er mis met hem?
  Plots dook er een grijs met witte kat op, met haar rug naar hem toe. Ze was klein en jong en hij rook WindClan geur. Een grijns verscheen op zijn gezicht en snel zette hij wat passen naar haar toe, zodat hij hoog boven haar uit torende. Misschien zou dit katje hem wel kunnen helpen.
  'Hallo daar, kleintje,' miauwde hij en hij ontblote zijn tanden even.

+ Dewpaw

  De jonge kattin sprong in de lucht, haar haren schoten overeind en ze liet een zacht gesis horen.
  Marvel was niet onder de indruk. Hij grinnikte, zorgde ervoor dat zijn tanden extra goed zichtbaar waren voor haar, en zette nog een stapje dichterbij.
  'Wat ben je hier zielig aan het doen, hm?' begon hij smalend. 'Helemaal alleen bij de grens... Je bent nog zo klein.' Hij had natuurlijk geen idee wat er in dat koppie van haar omging, en of er überhaupt iets aan de hand was, maar meestal wel. Ze had er in ieder geval niet vrolijk uitgezien. Iets wat hij wel goed kon gebruiken.
  Jammer dat ze niet buiten de grenzen was gekomen, dacht Marvel even. Maar dat zou hem niet moeten weerhouden. Hij was een member van de Elite, hij mocht en kon alles doen, overal staan, waar hij maar wilde. Dat was nou eenmaal zoals het hoorde. Die stomme Clans waren allemaal zwak. Hij niet, nee hij was een goede BloodClanner.

  Hij zag de stomverbaasde blik in haar ogen. 'Ik ben helemaal niet zielig aan het doen, de enige die hier zielig doet ben jij omdat je een apprentice lastigvalt,' snauwde ze naar hem. Ze sloeg haar nagels in de grond en ze zette een klein stapje naar achteren.
  Marvel grinnikte weer. Hij had wel door dat ze nerveus was, kijk die wiebelende oortjes dan. En dat stapje terug wat ze maakte was de grootste verrader van haar angst. Hij zette een wat grotere stap haar richting op.
  'Ga lekker naar je vriendjes toe en ga hun lastigvallen,' bromde ze nog.
  'Hm, dat zal helaas niet gaan,' antwoordde Marvel. Als hij mede Bloodclanner zou lastig vallen zou dat zeker niet helpen om zich thuis te voelen daar. Nee, hij moest aardig blijven tegen ze. Zelfs tegen Rascal. Maar lastig doen tegen andere katten buiten de Elite was goed, daarmee kon je jezelf bewijzen.
  'Maar jij bent een uitstekende kandidaat voor wat ik van plan ben,' murmelde de kater naar haar. Hij zou haar pijn doen, en wel goed ook. Hij moest het een keer doen. Marvel wist zeker dat als hij het nu deed, het zou gaan wennen en dan deed hij niets anders meer. Dat was het plan, zo zal het gaan.

  'L-laat me met rust,' stotterde de kattin. Haar ademhaling was sneller dan eerst en haar ogen waren groot en angstig. Ze zette steeds meer stappen achteruit, richting de grens.
  Mooi zo, dacht Marvel. Hij zou minder problemen krijgen als dit allemaal buiten de grens zou gebeuren. Dus liep hij met haar mee, grote passen zettend zodat hij steeds in haar persoonlijke ruimte kwam. Zo dwong hij haar achteruit maar hij liet haar geen moment te ver van hem vandaan komen.
  'Kunnen we niet gewoon een muis eten en er even over praten of iets?' vroeg ze toen schaapachtig, met een soort van glimlach.
   De rode kater lachte, maar het was geen fijne lach. 'Hm, nou jij lijkt anders wel aardig op een klein, grijs, bang muisje, dus ik denk dat ik daar maar gewoon van geniet,' miauwde hij met een gemene grijns. Natuurlijk zou hij haar niet echt gaan opeten, maar ermee dreigen kon natuurlijk altijd. 'Ik ben benieuwd hoe het smaakt,' zei hij en hij legde zijn poot op haar kop en drukte het naar beneden.

  Hij drukte wat steviger op haar kopje zodra ze probeerde weg te komen. Ze trappelde met haar achterpootjes. 'Laat me los!' gromde ze en hij hoorde hoe haar tanden op elkaar klapte.
  De kater keek naar beneden en zag haar vlakbij zijn andere poot. Woopsie, even niet op gelet. Snel verzette hij zijn poot een stukje zodat ze er niet meer bij kon. 'Aw wat jammer nou, je hebt me gemist,' grinnikte hij en hij drukte de poot op haar kop nog wat verder naar beneden.
  Oké, hoe ging hij dit aanpakken? Hij moest haar zien te doden. Want alleen dan zou hij eraan wennen. Hij had al andere dieren gedood, zelfs een vos. Dit katje leek op een muisje. Muisjes waren niks vergeleken met een vos. Als hij nou gewoon dacht dat ze een hele grote muis was... Dan moest het vast wel goed komen.
  Hij gromde binnensmonds. Hij was veel te lang aan het twijfelen. Dit ging zo uren duren! Voor je het weet kwam er zo'n stomme patrouille en dan zouden ze hem doden. Nee, dat mocht niet gebeuren. Het moest gedaan worden, en wel nu.
  Marvel sloeg zijn nagels uit en maakte krassen over haar kop heen. Dat was wel een goed begin.

  Luid piepend en sissend trok de jonge kattin haar kop van onder zijn poot vandaan. Marvel keek haar even stomverbaasd aan, en naar de wonden die hij had gemaakt bovenop haar kop. Hij zag het bloed haar wit met grijze vacht rood kleuren en hij zag de tranen in haar ogen.
  Shit. Wat nu? Hij schudde zijn kop. Geen zwakte tonen nu. Je bent begonnen, nu moet je het afmaken ook. Geen tijd om na te denken over je keuzes.
  Hij stapte weer op de kattin af en haalde uit naar haar kop. Hij hoopte dat hij iets geraakt had, maar zo niet dan zal dit het heus wel doen, bedacht hij terwijl hij half bovenop haar sprong en zijn tanden in haar schouder zette. Eerst maar is flink pijn doen, daarna maak ik het wel af, nam hij zichzelf voor. Dat moest wel te doen zijn. Zoals een echte BloodClanner.

  Hij wist niet of ze iets gezegd had voordat hij op haar sprong, maar dat deed er niet toe. Smeken om vergiffenis was er niet bij, dat hoorde niet bij de Elite. Deze jonge kattin was zijn prooi nu en hij zou het afmaken.
  Ze piepte luid en hij probeerde het zo goed mogelijk te negeren. Dit was een goed geluid, iets wat hij graag wilde horen. Hij zonk zijn tanden nog wat dieper haar vlees in en maakte wat halen over haar lichaam.
  Tegelijkertijd probeerde de grijs met witte kattin zich zo goed mogelijk te verdedigen. Ze trappelde met haar achterpoten tegen zijn buik en ze probeerde zijn schouders en kop te raken. Een grom verliet zijn bek toen hij de scherpe nagels over zijn buik en schouders voelde. Dit mocht niet, ze moest gestraft worden hiervoor.
  Hij opende zijn kaken en liet haar schouder los, maar veel tijd om te reageren zou ze niet hebben. Snel draaide hij zich half om en haalde uit naar haar achterpoot, een lange haal makend in haar spieren. Dat zal ze leren. Daarna duwde hij zijn voorpoot tegen haar nek en duwde haar weer tegen de grond. Zijn achterpoot zette hij op flank. Nu hij haar in zo'n greep had zou hij haar makkelijk kunnen doden.
  Iets wat ik graag wil doen, dacht Marvel in zichzelf.

  Marvel bleef haar op de grond duwen. Uiteindelijk stopte ze met tegenstribbelen, maar Marvel was slim genoeg om de druk die hij op haar uitoefende niet te laten verslappen. Ze moest blijven waar ze was, zo kon hij haar het beste doden.
  Hij zag dat ze hem aankeek, met een geel oog. 'Doe het dan,' siste ze met opgetrokken bovenlip naar hem.
  Marvel keek haar even strak aan. Ze wilde dat hij haar dood maakte. Maar dat was niet de bedoeling. Wist ze het wel zeker?
  'Oh echt? Wil je nu wel dood?' siste hij terug, waarna hij met zijn andere poot dichtbij haar keel kwam, zijn nagels uitgeklapt. Hij had haar allang kunnen doden, maar hij deed het steeds maar niet. Steeds nog even een extra pijntje bezorgen, steeds meer uitrekken. Hij was hier niet voor gemaakt, maar het moest. Het zat in zijn bloed! Hij kon zichzelf niet zo laten bedwingen door zijn eigen stomme gevoelens!
  Een sis verliet zijn bekje en hij drukte de nagel tegen de keel van de jonge WindClanner. Nog even, en dan had hij het gedaan. Dan had hij het gehaald.

  'Waarom zou ik dat niet willen? Hier is ook niks aan,' miauwde ze. 'Als je me dood wilt maken om indruk te maken op die ene friend die je hebt, wie zou ik dan zijn om te zeggen dat dat niet mag?'
  Marvel fronste even. Wat voor vriend? Hij had geen vrienden. In ieder geval geen waar hij indruk op wilde maken. Dit was vooral voor hem. Om hemzelf te bewijzen. Voor hemzelf.
  'Nou, als je echt zo graag dood wilt...' begon Marvel en hij drukte zijn nagel in haar onbeschermde keel. Het voelde zo zacht aan en hij zag een klein beetje bloed langs zijn nagel sijpelen. De kater keek naar de kattin, iets wat hij niet had moeten doen wilde hij dit afgemaakt hebben.
  Ze glimlachte, maar hij kon zien dat ze alles behalve vrolijk was. Haar ogen waren gevuld met tranen, klaar om over haar wangen te stromen. Ze zag er zo... Hij kon het niet beschrijven. Maar iets in hem zei dat dit niet was wie hij wilde zijn. Of kon zijn. En hij moest zich er maar bij neerleggen.
  Maar hoe dan? Hij kon de Elite, zijn bloed, zichzelf toch niet verraden zo? Hij zal ooit een kat moeten doden. Maar hij kon het gewoon niet. En zonder het te merken verslapte de druk op haar van zijn poten.

  De Apprentice maakte daar natuurlijk gelijk gebruik van. Ze schoot onder zijn poten vandaan en krabbelde op. Marvel zag het allemaal gebeuren, maar hij deed niets. Hij kon niets meer doen. Hij had gefaald. Hij had de Elite gefaald, en hemzelf. Wat was er mis met hem? Hij wist het echt niet. Misschien was er wel een defect in zijn kop. Of zat het allemaal toch niet in zijn bloed. Was hij voorgelogen? Hij had zijn ouders nooit goed gekend. Hij was altijd alleen geweest.
  'Zoek de volgende keer een kat van je eigen leeftijd,' miauwde de grijs witte kattin nog voordat ze de grens over strompelde. Marvel keek haar na. Hij kon haar nog makkelijk pakken om het werk af te maken. Maar hij voelde er niets meer voor. Hij was niets meer, een nietsnut, een mislukking.
  Een spottend lachje verliet zijn bek, maar het was niet naar haar gericht. 'Ja. Whatever.'