Prudent hunt

Het was ochtend in new-leaf seizoen. De zon kwam net boven het riet en de rivier piepen. Tijd om op te staan. De wolken hadden een rood-roze schijn door de reflectie op het water. Appleseed gaapte. Toen hij zijn grote poten buiten het nest zette voelde hij meteen dat het een koude nacht was geweest. Vorst knisperde toen hij de kleine prooistapel negeerde en voorbij wandelde. Ergens aan de rand van het camp ging hij zitten. De rauwe tong die zo typisch was aan een kat borstelde zijn dikke vacht. Zijn groene blik gleed over het kamp, was er een slachtoffer die met hem mee wilde? Hij was niet meer in de Heatherfields geweest sinds het gevecht. Appleseed was er vrij ongedeerd van afgekomen, had geen grote littekens. Toch hadden zijn oren afgezien en kon je nu spreken van oorlogsoren. Hij bracht een poot naar zijn gezicht, veegde de slechte herinnering van zich af. Het was nu van hen en ze moesten er gebruik van maken.

+ Panthergrowl eerst  

Het was vroeg in de morgen, maar de kater was al een tijdje wakker. Hij maakte plannen voor de aankomende dag; stelde alvast patrouilles op in zijn hoofd, bedacht zich wie de nesten zou verschonen en wie op wacht zou staan. Allerlei dingen die hij dag in dag uit opnieuw moest organiseren, maar erg vond hij het niet. Het was zijn taak en hij voerde deze uit met de zegen van StarClan; dat wist hij en daar hield hij zich aan vast. Iedereen had een taak in het leven en de zijne was om samen met Butter de clan draaiende te houden. Meerdere katten ontwaakten nu, en zo ook Appleseed. Panther besloot naar de ander toe te gaan, om hem te vertellen in welke patrouille hij geplaatst was maar ook om even te buurten hoe het ging met de kater. "Appleseed," bromde hij op zijn gebruikelijke toon naar de cyperse kater waarna hij tegenover hem stilstond. "Hoe gaan de zaken?" Niet om small-talk te maken, want daar had de deputy een hekel aan, maar om te kijken hoe het ging met zijn warriors, een taak die even belangrijk was als welk andere dan ook.

Appleseed liet zijn tong nog eens over zijn poot staat, maar die bleef hangen toen een schaduw over zijn lichaam viel. Hij keek op naar de veel grotere deputy. Hij moest zeggen dat hijzelf ook niet van de kleinste was, maar Panthergrowl was reusachtig. Zijn gehavende oren wiebelde eventjes. Hij knikte zijn deputy goedendag. "Goed, de jachten worden steeds meer succesvol," beantwoorde hij de vraag. Hij had geen sterke stem zoals sommigen. De klank was eerder zacht en liefdevol. Een beetje onzeker misschien.

Panther knikte op de woorden van de kater tegenover hem; dat was goed om te horen. Immers had hij ook wel gedacht dat dit het geval zou zijn, nu het weer beter werd. "Hoe gaat het met jou?" vroeg de deputy vervolgens, oprecht geïnteresseerd in het antwoord. Zou Appleseed nog honger hebben, of had de warrior zich gister goed kunnen voeden? De deputy glimlachte toen hij zijn jongste dochter langs zag lopen.

Zijn groene ogen gleden even langs de grote kater heen. Wat best moeilijk was, maar hij zag zijn jongste dochter lopen. Niet veel katten bleven samen. Hij wist niet hoe het kwam, maar zijn ouders waren ook uit elkaar gegaan en daarom was er maar een nestje van geboren. Daarom had hij ook veel bewondering hiervoor. Twee nestjes al en nog steeds verliefd. Dat was hoe hij ook wilde eindigen. "Eh... G-goed. Ja, ik heb niet zo lang geleden een groepje herten gezien. Dat moet zeggen dat Greenleaf misschien begint te komen." Even nam hij een adempauze, waarin hij bedacht dat hij nu eigenlijk eens niets over hemzelf had gezegd. Hij verplaatste zijn blik naar de deputy. "Met mezelf gaat het wel denk ik, ik voel me sterker dan een paar weken geleden." Hij bracht er een lompe glimlach achteraan.

Met een trots grijnsje nog op zijn snuit keek hij terug naar Appleseed, die vertelde over een apart voorval. Herten? Panther's wenkbrauw trok zich automatisch vragend op. Dat de warrior tegenover hem wat onzeker oogde liet hij voor nu maar. Immers was er in de deputy's ogen totaal geen reden om angstig te zijn rondom hem als je ook RiverClan was. Dat hij nu eenmaal intimiderend was wist hij wel, maar over de jaren dacht hij dat dit toch wel een beetje afgesleten was. Misschien toch niet. Misschien was hij gedoemd om altijd de enge grote kater te blijven. Ach, beter dan een kleine hazenvreter, dacht hij dan maar! "Herten? Die heb ik niet eerder op ons territorium gezien. Was het hier op de heatherfields toevallig?" Dat zou verklaren waarom ze plots gezien waren. Of misschien hadden ze overgestoken vanaf WindClan nu de grenzen anders liepen. "Mooi zo, goed zo Appleseed," complimenteerde Panther op het feit dat de kater aansterkte. "Genoeg te eten?"

Appleseed schudde zijn hoofd. Zo leken zijn oren wel grote kapotte helicopterblaadjes, die soms uit de bomen vielen. Het waren de mooiste soort blaadjes vond hij. Soms hing er zelfs een steeltje aan, dat naar de plek wees waar het ging landen. "Nee niet van The Heatherfields, ze stonden bij ons in het bos en ze liepen naar Thunderclan territorium. Misschien komen ze van voorbij de bergen?" Wisten zij veel dat de bossen van Engeland veel groter waren dan waar ze in woonden. Appleseed knikte op de volgende vraag. Hij voelde zich een beetje vereerd en de vriendelijke houding stelde hem op zijn gemak. "Heb je zin om anders eens te gaan jagen in de Heatherfields?"