A Storm is coming... literally.

Met een rustige blik rende Cherrypaw naast haar mentor door het territorium. Ze hadden net beiden gejaagd en hoewel Cherrypaw nog niet eens op de helft van haar training was, had ze al meer kunnen vangen dan haar mentor. Hij leek weer behoorlijk afgeleid te zijn en legde maar met halve woorden uit aan Cherrypaw wat ze moest doen. Net zoals gisteren leerde hij haar ook vandaag niks nieuws aan en Cherrypaw moest moeite doen om niet haar oortjes in haar nek te laten zakken. Ze wist dat het misschien een beetje een overdreven reactie van haar was, maar ze had eigenlijk wel gehoopt dat hij haar in elk geval íets nieuws had kunnen leren vandaag. Ze kon immers al goed jagen en ze wist ook hoe ze prooi moest vangen voor haar Clan, dus eigenlijk was ze wel bereid om over te gaan naar de ingewikkelde vechttechnieken. Alleen leek Sparkfur constant afgeleid te zijn en telkens als ze hem informeerde naar nieuwe technieken wimpelde hij haar af. Eerst op een rustige manier, maar gisteren had ze een snauw gekregen en vandaag had ze het eerlijk gezegd niet aangedurfd om het hem nog eens te vragen. Hij had haar gewoon opgehaald alsof er niets gebeurd was en Cherrypaw had het dan maar laten varen, maar toch vond ze het best jammer. Ze wist alleen niet zo goed hoe ze dat kon uitdrukken, niet als haar mentor zo deed. Uiteindelijk kwamen de twee aan het in kamp en om zowel even van haar mentor als van haar denmates af te zijn, liep Cherrypaw regelrecht naar de nursery. Ze wist niet precies waarom ze hier naar toe ging, maar alles was beter dan die verstikkende stilte tussen haar en Sparkfur. Ze richtte haar blik op de kleine bundeltjes met vacht die door de nursery liepen en piepten. Een kleine glimlach gleed om haar lippen en ze keek verrast op toen één van de kittens als één of andere storm naar haar toe kwam rennen. Of nou ja, rennen… Een kleine giechel ontsnapte haar lippen toen de kitten struikelde en viel, recht voor Cherrypaw’s poot. “Awh,” murmelde ze. “Alles oké, Stormkit?”

Oeps. Blijkbaar kende ze de namen nog niet zo goed, want iemand anders dan de kitten die tegen haar poot was gevallen, reageerde opeens. De kitten die was gevallen, rende snel weer terug naar zijn nest toe en Cherrypaw concentreerde zich ietwat verdwaasd op Stormkit die haar opeens overviel met een hoop vragen. Ze bewoog even met haar oortjes, maar besloot om daarna maar snel een reactie te geven. Ze stapte iets meer de nursery in zodat het uitzicht op het kamp geblokkeerd werd. Ze was nog maar een apprentice en ze was er vrij zeker van dat Stormkit’s moeder het niet zo aangenaam zou vinden als ze de kleine kitten nu al meer naar buiten zou nemen. Nee, dat was iets voor de queens om te doen. “Ik ben Cherrypaw,” beantwoordde ze één van de vragen die de kitten haar gesteld had. “Ik kan je helaas niet het kamp uitnemen, Stormkit. Daar ben je nog veel te jong voor.” Een glimlachje speelde om haar lippen terwijl ze voor de kitten ging zitten. Ze had geen idee hoe ze de andere twee vragen moest beantwoorden zonder het al te moeilijk te maken, dus besloot ze om maar te gaan liggen zodat ze op ooghoogte kwam met de kitten. Kittens waren schattige beestjes, maar ze dacht niet dat ze er zelf binnen de kortste keren aan zou beginnen. Het leek haar enorm veel werk. “Maar ik weet zeker dat er nog andere leuke dingen zijn die je hier kunt doen.” Ze liet haar blik door de nursery glijden. Wat deden kittens zoal buiten eten en slapen? Ze had geen idee. “Heb je hier geen vriendjes waar je mee kunt spelen?” vroeg ze.

Hoe graag ze de kitten ook het kamp uit wilde nemen of zelfs maar even uit de nursery, ze wist dat het niet mocht. Enkel een queen of een ervaren warrior zou haar uit de nursery mee mogen nemen. Als Cherrypaw dat zou doen en ze zou de kitten kwijtraken, dan had ze een behoorlijk probleem. Ze huiverde al bij het idee dat ze aan Firedance moest uitleggen hoe ze het voor elkaar had gekregen om Stormkit uit het oog te verliezen. De kitten leek haar namelijk nu niet een karakter te hebben waarmee ze rustig binnen de kring van de nursery zou blijven. Nee, ze zou waarschijnlijk afdwalen en elke hoek en elk stukje van het kamp proberen te ontdekken. Ze zou iedereen onder de poot lopen en Cherrypaw had niet de bevoegdheid om haar terug te roepen. “Maar je zal toch wel iets van vriendjes hebben?” probeerde ze de kitten op andere gedachten te brengen. Ze werd een tikkeltje nerveus bij het idee dat de kitten dadelijk heel de nursery bij elkaar zou krijsen en dat alleen maar omdat Cherrypaw haar verbood om naar buiten te gaan. “Misschien kan ik je vriendje voor vandaag wel zijn,” probeerde ze een poging te doen om de kitten op te beuren.

Cherrypaw onderdrukte een zachte zucht. Ze had geen idee hoe ze dit ging oplossen. Ze kon de kitten niet zomaar mee naar buiten nemen, niet zonder dat een queen daarmee instemde of haar moeder. En geen van de queens leek op dit moment genoeg energie te hebben om de koppige Stormkit mee naar buiten te nemen. Ze had al enkele dingen geprobeerd om de kitten af te leiden, maar het leek erop dat het niet ging lukken om haar buiten te houden. Ze dacht ook niet dat het ging lukken om haar nogmaals af te leiden. Toch was Cherrypaw niet van plan om de kitten zomaar haar zin te geven, niet als ze daardoor op haar dak ging krijgen van een andere warrior. Ze dacht niet dat ze dat mentaal aan zou kunnen na wat er tussen haar en de BloodClanner gebeurd was. “Stormkit,” begon ze op een zachte, vriendelijke manier. “Ik kan je niet mee naar buiten nemen omdat ik daar geen toestemming toe heb. Maar waarom gaan we geen mosballetje zoeken en spelen we daar niet wat mee? Ik weet zeker dat je me een boel over jezelf, je mama of je siblings kan vertellen wat ik nog niet weet.”

Eerst had ze het best vervelend gevonden hoe koppig Stormkit wel niet kon zijn, maar ze kon het niet helpen dat haar snorharen lichtelijk geamuseerd trilden toen Stormkit een nieuwe reden verzon als waarom Cherrypaw haar wel naar buiten moest laten. Cherrypaw zag het al voor zich hoe ze al die kittens naar buiten liet gaan en hun in de gaten moest houden. En dan zou Stormkit waarschijnlijk ergens naar binnen gaan en had Cherrypaw problemen. Nee, dat ging ze niet doen. Stormkit moest maar gewoon accepteren dat er tijden waren dat ze echt haar zin niet ging krijgen. En zo’n tijd was nu aangebroken. “Maar dan heb ik weer hetzelfde voor als met jou,” grinnikte ze geamuseerd. “Denk je nu echt dat ik als jou niet zonder toestemming naar buiten mag laten gaan, dat ik dat dan wel mag doen als ik een hele bende kittens mee naar buiten laat gaan?” Ze schudde haar kopje. “Sorry, Stormkit, maar je zal voor nu binnen moeten blijven. Misschien komt je moeder dadelijk nog langs en mag je dan wel van haar naar buiten.”

“Het gaat niet over een gelijke behandeling, het gaat erover dat ik dan een regel overtreed. Ik ben geen queen en voor zover ik weet ook niet je moeder, dus het kan gewoon niet,” antwoordde ze lichtelijk plagerig, maar haar staartpunt zwiepte en haar oortjes bewogen geïrriteerd, alsof een zwerm vliegen er steeds rondjes omheen vlogen. Het leek erop dat deze kitten het niet op ging geven, maar ook Cherrypaw kon koppig zijn als het moest. Uiteindelijk hoopte ze dat de echte moeder van Stormkit naar binnen zou komen of een queen de kleine opdonder weg zou halen, want Cherrypaw wist niet of ze hier nog lang tegen ging kunnen. En inderdaad, Stormkit zeurde gewoon verder en Cherrypaw liet zich met een luide zucht op haar zij vallen. Als ze hier nog veel tijd zou spenderen, zou ze waarschijnlijk nooit aan kittens beginnen. “Jij mag zo veel willen, maar dat wil niet zeggen dat je ook automatisch je zin krijgt. Je gaat ertegen moeten kunnen dat niet altijd alles kan gaan zoals jij het graag ziet, Stormkit. Voor nu is het een “nee” en dat zal ook zo blijven.” Haar toon klonk iets feller en ze keek de kitten met een strakke blik aan.