Maybe in the future.

De schemering begon te vallen in het ThunderClanterritorium. Dat wilde zeggen dat zijn taken er voor vandaag op zaten. Coldstreak voelde de spieren onder zijn huid zich bewegen toen hij naar het kamp rende, vier prooidieren in zijn bek geklemd. Hij liet ze vallen op de prooistapel, nam er vervolgens een vanaf en wilde toen in de richting van de warriors’ den komen. Echter keek één van de queens hem aan en wenkte hem met zijn staart. Het leek erop dat alle queens graag even buiten wilden zijn, maar dat het slaaptijd was voor de kittens en die dus binnen moesten blijven. Coldstreak, die graag zijn Clanmates hielp, had er niets op tegen en gaf ze een knikje. Misschien zou een andere tom het eerder een taak hebben gevonden voor een van de warrior she-cats, maar Coldstreak vond het niet erg. De kleine pluizenballetjes deden hem denken aan wat hij later in zijn toekomst wilde hebben. Misschien wilde hij ook wel vader worden, ooit. Hij was echter nog vrij jong en dus had het geen zin om over dit soort dingen na te denken. Hij liet zijn prooi met een plofje op de grond vallen en ging vervolgens zitten, een hap nemend van het prooidier en genietend van de stilte. De kittens leken duidelijk moe te zijn van een dag spelen; Coldstreak zag geen enkele kitten nog rondrennen. Ze lagen allemaal dicht bij elkaar en Coldstreak moest eerlijk toegeven dat hij wel een beetje smolt van het zicht van die bundeltjes vachten die bij elkaar lagen. Zijn blik viel op een witte kitten die wakkerder leek te zijn dan de rest van de kittens en hem nieuwsgierig aan leek te kijken. Met een warme blik in zijn ogen keek hij de kitten aan, haar wenkend met zijn staart. Ze moesten immers nu nog niet direct slapen, wel dan?

Coldstreak grinnikte toen hij opmerkte dat de kitten naar hem aan het staren was en snel weer wegdook zodra hun blikken elkaar ontmoetten. Het was wel schattig om te zien, vooral hoe ze duidelijk verlegen leek te zijn om naar hem toe te komen. Hij wist dat hij soms nors kon zijn en dat hij een uitdrukking kon hebben dat op onweer stond, maar hij hoopte dat hij er nu ook weer niet zó erg uitzag voor zijn Clanmates. De reactie van de kitten gaf aan dat het allemaal wel mee moest vallen; de kitten trippelde naar hem toe en begroette hem op een normale manier, net zoals iedere andere warrior voor haar zou hebben gestaan. Haar vachtkleur en haar ogen deden hem een beetje denken aan Meltingglacier, ook al wist hij dat deze kitten absoluut niet van haar was. En hij wist niet precies waarom, maar de gedachte aan Meltingglacier die een kitten had met een andere tom zorgde voor een vervelend gevoel in zijn binnenste. En dus concentreerde hij zich maar vlug op Whitekit. “Je mag gerust naar me toekomen, hoor,” grinnikte hij geamuseerd. “Ik bijt niet.” Hij zou niet durven bij een kitten. Hij zou over het algemeen niet durven bij een Clanmate. Hij boog zich naar voren en gaf een zachte lik over haar oortje. “Hoe bevalt het je hier in de nursery, Whitekit?” vroeg hij vervolgens op een beleefde manier, zittend op de grond en zijn staart netjes om zijn poten gekruld.

“Daar kan ik me in inleven,” zei Coldstreak meteen nadat Whitekit haar woorden had gesproken. Hij kon zich nog herinneren hoe saai hij het had gevonden in de nursery. De laatste moons in de nursery vergat je niet snel. Het overweldigende gevoel om eindelijk apprentice te worden en iets te doen voor je Clan in plaats van maar in de nursery te zitten niksen werd op een gegeven moment zo irritant dat het je rusteloos maakte. Het was eigenlijk geen goed teken dat Whitekit zich nu al verveelde. Als Coldstreak haar leeftijd goed kon inschatten, dan zou ze nog niet eens dicht in de buurt van de helft zijn van haar kittenleeftijd. Het zou nog wel enkele moons duren eer dat ze apprentice zou worden. Coldstreak had zich zo ernstig alleen gevoeld als kitten zijnde dat hij niet echt vrienden had gemaakt, maar hij hoopte dat Whitekit dat wel zou doen. “Dat klopt,” bracht hij kalmpjes uit. “Maar het is natuurlijk niet de bedoeling dat je het kamp in gaat zonder de toestemming van een queen of een warrior.” Hij liet zijn strenge gele blik kort op haar hangen, maar algauw verzachtte deze weer iets. “Heb je al wat vriendjes gemaakt waardoor het al minder saai wordt, Whitekit?” vroeg hij aan haar om de aandacht af te leiden van zijn eerdere strenge toon die hij gebruikt had. Hij mocht niet eerst tegen haar zeggen dat ze niks van hem te vrezen had om zich dan vervolgens streng op te stellen. Dat klonk immers redelijk tegenstrijdig.

Gelukkig leken zijn strenge woorden niet echt een invloed op haar gemoedstoestand te hebben gehad. Coldstreak zou het namelijk niet echt grappig hebben gevonden als ze nu totaal van slag was geweest om in zijn buurt te zijn enkel omdat hij de woorden had gesproken die hij al zo veel queens had horen zeggen en die hij waarschijnlijk tegen zijn eigen kittens ook wel een stuk of vijftig keer zou herhalen voordat ze de nursery uit zouden zijn. Hm. Als hij ooit aan kittens zou beginnen tenminste. Hij had er eigenlijk nog niet zo over nagedacht, maar hij had al wel iemand in gedachten waar hij de rest van zijn leven mee wilde spenderen als ze het toe zou laten. Meteen probeerde hij zijn focus weer op Whitekit te leggen. Het had geen zin om over dit soort dingen na te gaan denken, niet nu er nog niks zeker was. Hij slikte en knikte toen ze haar antwoord gaf. “Het is goed om vrienden te maken onder je toekomstige denmates,” zei hij met een goedkeurend knikje. “En ik weet zeker dat de elders het ook zeer op prijs stellen als je eens bij ze langsgaat om met ze te kletsen.” Hij was zelf niet echt een kat geweest die veel met anderen probeerden te socializen omdat hij aan Meltingglacier genoeg had gehad, maar voor de gemiddelde kat was het natuurlijk wel aangenaam als ze niet enkel onder hun leeftijdsgenoten vrienden maakten, maar ook onder iets oudere katten.

Coldstreak probeerde zichzelf te weerhouden van het trekken van een gezicht toen Whitekit aan hem vroeg of hij een verhaal had om te vertellen. Eerlijk gezegd had hij daar nu echt eens geen inspiratie voor, maar hij kon ook moeilijk een kitten afwijzen. Het was één van de redenen waarom hij het niet zag zitten om elder te worden. Niet alleen omdat hij dan steeds last zou hebben van zijn gewrichten en kwaaltjes waar hij zich als young warrior zijnde nooit iets had aan hoeven trekken, maar meer om het feit dat hij dan steeds verhaaltjes moest bedenken voor nieuwe generaties kittens. Om nog maar niet te spreken over het aantal muizengal dat hij over zijn lichaam gesmeerd zou krijgen om zijn teken los te krijgen omdat hij daar zelf niet meer aan kon komen. Gatver! Maar goed, het verhaaltje. “Ik kan je vertellen over de bergen als je dat wilt?” vroeg hij aan haar. “Ik weet niet of je er al veel over gehoord hebt, maar ik kan je wel het één en ander vertellen. Ik was toen wel nog jong, dus ik weet niet of dat het wel interessant voor je maakt of niet.”