[18-07-'19] Ceremonie

Shadowclan Ceremonie Juli

De zomer was warm en Tall had het heet. Even dacht hij verlangend terug aan de vakantie die hij en zijn deputy een tijd geleden genomen hadden – reken maar dat dat water fiks verkoelend zou zijn. Maar no way dat hij op dit moment nog zo’n actie zou wagen, het was al moeilijk genoeg om iedereen vrolijk te houden met dit weer, hij zou gelyncht worden.

“Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen.” Voordat dat zou gebeuren eerst nog een ceremonie though.

"Er zijn wat katten in ons midden die hun trainingen met andere mentoren zullen voortzetten. Ferretpaw en Stagpaw, willen jullie naar voren komen?" Hij gaf tijd aan de jonge apprentices om precies dat te doen. ”Beste apprentices, vanaf vandaag zullen jullie door nieuwe mentoren getraind worden. Stagpaw, jij zal met Watercolour trainen. Ferretpaw, Amberhunt zal jouw mentor zijn. Mentoren, leer deze jonge katten alles wat jullie weten opdat ze sterke en volwaardige warriors van Shadowclan mogen worden.” Een glimlach van de kater gaf aan dat de mentoren en apprentices elkaar konden begroeten.

“Dan is er nog een speciale kat die onze aandacht verdient.” Vervolgde Tall vrolijk, en keek vol trots in de richting een bepaalde apprentice. ”Ik, Tallstar, leider van Shadowclan, roep de warrior voorouders aan om neer te kijken op deze apprentice, hij heeft hard gewerkt om de wegen van uw regels te leren, en ik raad hem bij jullie aan als warrior.” Hierna ging zijn blik naar de desbetreffende kat. ”Settledpaw, beloof je de warrior code te eren, en je clan te verdedigen, zelfs al kost je dit je leven?” Hij wachtte rustig het antwoord af, de kat moest wel de kans hebben ‘ja’ te zeggen. Plus, hij bleef benieuwd of er ooit iemand zou zijn die ‘nee’ zou zeggen. Maar ook nu leek dit niet het geval. ”Dan, bij de kracht die Starclan mij gegeven heeft, geef ik je je warrior naam. Settledpaw, vanaf nu sta je bekend als Settleddust, Starclan eert jouw rust, intelligentie en standvastigheid.” Hierna sprong de kater naar beneden om de kat te begroeten en het ritueel af te maken. Korte business deze keer, maar je kon ook niet altijd eeuwig de spotlight claimen.

Toch had hij nog een laatste mededeling. "Als laatste wil ik jullie allemaal nog attenderen op de wekelijkse yogamogelijkheden," Mauwde de kater dan ook vol trots. "Niet alleen wordt je er fitter en uitgeruster van, maar het helpt ook de geestelijke gezondheid en flexibiliteit," Just so you know.

“Hierbij is deze ceremonie geëindigd.”

Klik hier voor Yogales (:

Lijstje:

Settledpaw had afgelopen dagen in de medicine cat den doorgebracht. Hij had Bloodpaw eerst geen oog waardig gegeven, boos omdat de medicine cat apprentice zonder twijfel zijn staart had geamputeerd. Maar hij kon natuurlijk niet lang om het feit heen dat het was gebeurd, dat hij niet zomaar terug zou groeien. Hij zou ermee moeten leren leven. De eerste paar dagen had hij er last van gehad en had hij zichzelf al helemaal niet in het kamp durven te vertonen. Maar hij moest accepteren, hij moest door de pijn heen bijten. Toen hij zich er al iets meer bij had neergelegd had hij weer wat om geschuifeld in het kamp. Maar het was nog vers en advies was om het tijd te geven. Natuurlijk, tijd. Want hij had alle tijd.
Totdat er een clan meeting werd opgeroepen. De woorden van Tallstar galmden door het kamp en zelfs Settledpaw vond dat hij moest aansluiten. Hij kon heus nog wel zijn eigen prooi vangen. Tijd voor zelfmedelijden was voorbij. En met enkele koppigheid probeerde hij uit de medicine cat den te glippen, al was het klunzig en zijn pootstappen waren zo luid als die van een sjokkende das. Lopen, opstaan, bewegen… alles was anders zonder zijn staart. En pas toen hij hem kwijt was, had hij gerealiseerd hoe zelfsprekend het was dat je je evenwicht kon herstellen met kleine bewegingen van je staart. Nu had hij slechts vier poten. Vier hele lompe poten.
Settledpaw verborg zich in de achterhoede, kijkend naar hoe hun leider een ceremonie voorbereidde. Het was het gewoonlijke gepeupel. Apprentices die nieuwe mentors kregen. Hij hoorde Amberhunts naam vallen, een kat waarvan Settledpaw een geheim met zich meedroeg. Maar hij leek kalm en lichtelijk verbaasd. Maar hoe weinig hij de kleine rosse kater kende, Settledpaw wist dat hij het uitstekend zou gaan doen als mentor.
Totdat opeens de aankondiging kwam dat een apprentice warrior zou worden. Een speciaal iemand? Settledpaws ogen lichtten kort op. Zou het? Nee, hij was nu niet van waarde als warrior. Hoewel hij zijn final assesment had gehad, Acorndust tevreden leek en hij hard had gewerkt. Nee, het kon niet. Hij moest eerst weer leren hoe hij dit moest verwerken voordat hij weer volleerd Warrior zou worden. Maar toen hij zijn naam hoorde vallen leek het net alsof iemand een lading koud water over hem had gegooid. Meende Tallstar dit? Hij bleef voor enkele luttele seconden zitten, zijn bek vol tanden. Hij keek van Tallstar, naar Acorndust, en weer naar Tallstar. Nee, het was overduidelijk hem. Settledpaw schudde zijn kop om zich weer terug in de realiteit te werpen. ‘Ja.’ Zijn stem klonk eerst wat zwak, ongelovig. Maar vervolgens keek hij vastberaden op, zijn kin iets geheven. Als Tallstar dacht dat hij het kon, als Acorndust het dacht, dan kon het. ‘Ja dat beloof ik,’ sprak hij krachtiger. Hij luisterde hoe Tallstar hem zijn nieuwe naam toewees. Settleddust. Wauw. Het was nu echt! Hij werd geëerd voor karaktereigenschappen waaraan hij zelf aan twijfelde. Maar het maakte niet uit. Hij was Settleddust nu. Tallstar sprong naar beneden en Settledpaw begroette de leider voor het eerst als Warrior. En toen was het gedaan. Zomaar, opeens. Hij grijnsde breed, maar alsnog ging een steek door zijn hart. Littlepaw had hier ook bij moeten zijn, toch?

Ferretpaw was vandaag extra vroeg opgestaan. Niet dat hij zich met deze zenuwen ook maar op enige manier zou kunnen verslapen. Vandaag was namelijk de grote dag waar hij al lange tijd naar had uitgekeken. Vandaag zou hij een nieuwe mentor krijgen! Een nieuwe kans om zichzelf te kunnen bewijzen. En bovenal, om zijn toekomstige mentor trots te kunnen maken. Want daar zou hij vol voor gaan. Sommige apprentices waren koppig tegenover hun mentor. Dat was iets wat Ferretpaw nooit begrepen had. Je mentor was er toch om je te helpen? Misschien was het iets wat later pas kwam. Hij kon het zich in ieder geval niet voorstellen. Wie zijn mentor ook zou worden, Ferretpaw was vastberaden zich honderd procent in te zullen zetten tijdens de lessen. “Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen.” Schalde Tallstar zijn stem door het kamp heen. Ferretpaw sprong op en trippelde met een enthousiast tempo richting de plaats van de ceremonie.
Hij kon Tallstar al zien zitten. Settledpaw was er ook bij. Samen met een hele hoop andere katten. Hij ging tussen twee andere katten in zitten en liet zijn blik over het aanwezige publiek glijden. Hij probeerde Stagpaw te spotten. Echter, nog zonder succes. Stag zou toch niet te laat zijn he? Wellicht had hij hem gewoon niet gezien. Stagpaw zou nooit te laat komen. Daar was zijn jeugdvriend immers een veels te goed persoon voor. "Er zijn wat katten in ons midden die hun trainingen met andere mentoren zullen voortzetten. Ferretpaw en Stagpaw, willen jullie naar voren komen?" Vroeg Tallstar. Ferretpaw slikte even. Nu werd het toch allemaal wel heel echt. En hoewel hij heel nieuwsgierig was naar zijn nieuwe menor, hope hij van harte dat deze hetzelfde over hem dacht. Wat als hij een teleurstelling zou zijn om te hebben als apprentice? Hij schudde zijn kopje. Niet te veel bij stil staan. Ferretpaw liep naar voren. Al snel stond Stagpaw aan zijn zijde. Voor een moment wisselde de twee een blik uit. Het was een bemoedigende blik. Ze waren zowat samen opgegroeid. En ook nu, op dit belangrijke punt in hun levens, stonden ze aan elkaars zijde. ”Beste apprentices, vanaf vandaag zullen jullie door nieuwe mentoren getraind worden. Stagpaw, jij zal met Watercolour trainen. Ferretpaw, Amberhunt zal jouw mentor zijn. Mentoren, leer deze jonge katten alles wat jullie weten opdat ze sterke en volwaardige warriors van Shadowclan mogen worden.” Sprak Tallstar hen toe. Ferretpaw keek om zich heen. Amberhunt? Waar stond Amberhunt..? Maar al snel voelde hij dat er naar hem gekeken werd. En toen hij deze intuïtie volgde, kruiste zijn blik met die van zijn mentor. Amberhunt was een roodkleurige kater met bruine ogen. Ferretpaw had wel eens wat over hem gehoord. Maar echt kennen deed hij hem niet. Hij gaf nog een laatste gemoedelijk knikje richting Stag, ter teken van succes. Om vervolgens richting zijn mentor te lopen en diens neus met zijn eigen neusje aan te raken.
En naast hem plaats te nemen.
De ceremonie ging verder. Settledpaw werd tot  warrior verklaart. En zou vanaf nu de naam Settleddust mogen dragen. Ferretpaw vroeg zich af wat zijn toekomstige warrior naam zou kunnen zijn. Hij was in ieder geval zeer blij voor Settleddust, aangezien het toch een heuse prestatie was. Uiteindelijk sloot Tallstar de ceremonie af. En wees alle katten er op dat een wekelijks yoga moment vanaf nu een optie zou zijn. Hmm… yoga. Hij had het nog niet eerder geprobeerd. Maar hij zag ook niet in waarom hij het af zou willen wijzen. Hij had het ten slotte nog nooit geprobeerd. En dus kon hij er nog geen oordeel over vellen. Amberhunt keek hem met een vriendelijke blik aan. . ”Als je je fit genoeg voelt zou ik graag vandaag al onze eerste training willen beginnen. Ik wil niet dat je achter raakt.” Zei hij. Ferretpaw knikte. “Ik ben er klaar voor om mijn training vandaag weer voort te zetten.” Zei hij opgewekt. Ergens had hij het trainen ook wel gemist. En wilde hij dus ook niet langer wachten.

-Excuses voor mijn beetje late reactie.

Het hele gedoe met de honden was nog niet eens zo lang geleden gebeurd, maar toch was het tijd voor een ceremonie. Een waarbij zijn oudste apprentice warrior zou worden, ondanks wat er gebeurd was met het gevecht met de honden. Zijn schouder zeurde nog steeds, ook al was hij niet een om dat toe te geven. Het was iets dat tenslotte zou helen. Dat kon hij niet zeggen van Settledpaw's staart tenslotte, die was de apprentice kwijt. Of in ieder geval een deel ervan. Toch was het vandaag tijd voor Settledpaw om een warrior te worden, want de apprentice had zich meer dan eens bewezen daarvoor. Hij luisterde geduldig naar de ceremonie en riep de namen wanneer het nodig was. Toch liet hij zijn stem net wat harder juichen bij de naam van Settleddust. Bij de laatste woorden van Tallstar rolde hij zijn ogen en draaide hij zich al in de richting van de kersverse warrior. "Gefeliciteerd." Sprak hij met een glimlach naar Settleddust.

En toen opeens werd zijn nieuwe naam uitgeschreeuw over de vlakte. Verbaasd keek hij om. Het voelde zo surrealistisch. Waren ze allemaal zo trots op hem? Het duurde niet lang voordat de eerste kat hem kwam feliciteren, en tot zijn verbazing was het zijn vriend Viperpaw. Of ex-vriend. Settleddust was flink tegen hem uitgevallen en eigenlijk was hij nog steeds boos op hem. Ze had niet meer gesproken sinds, elkaar geen blik waardig gegund. Maar toch was hij hier, op misschien het moment dat hij hem meer dan ooit nodig had. Settleddust, hoe zeer hij zijn best deed om nors te kijken, kreeg de lach niet van zijn gezicht. Viperpaw begroette hem op zijn gebruikelijke zelf, waarna hij een stoot tegen zijn schouder keek. Settleddust bekje viel open toen hij meteen zijn evenwicht verloor en dreigde te vallen, maar Viperpaw was hem voor en ving hem op. Settleddust schoot een dankbare blik naar de gestreepte kater. Viperpaw zei vervolgens dat hij moed en kracht had, dat iedereen het wist. Settleddust kreeg een blok in zijn keel, hij klemde zijn kaken op elkaar. Zijn onderlip trilde kort, voordat hij zijn kop tegen die van zijn vriend duwde. ‘Bedankt,’ kwam er fluisterend over zijn lippen terwijl hij het moment kort vasthield. Hij trok zijn kop terug en een blik van vergiffenis veranderde zijn blik. Was het nu goed tussen hun? Ze zouden nooit meer op één lijn komen. Maar Settleddust zwoer op dit moment dat hij zijn best zou doen om hem te begrijpen.
Het moment duurde slecht een fractie voor een seconde, omdat hij plotseling werd getackeld door een kleine, pluizige verschijning. Meteen wiebelde hij op zijn achterpoten en viel achterover op zijn kont. Een kleine pijnscheut schoot door hem heen, maar hij klemde zijn kaken op elkaar en forceerde zichzelf te lachen. Een tedere blik ging naar zijn kleine bonus zusje terwijl hij haar snorrend een kopje gaf. ‘Voorzichtig doen, ik ben niet zo stabiel meer,’ grapte hij met de nodige zelfspot. Maar hij kon natuurlijk Pepperpaws enthousiasme nooit kwalijk nemen. Nee, hij zag het als een compliment. Als ze zo blij voor hem was.
Weer daarna kwam zijn mentor het groepje aansluiten. Settleddust knikte met de nodige respect naar de deputy en glimlachte toen hij hem feliciteerde. ‘En jij bedankt voor alle trainingen,’ mauwde hij dankbaar. Daarna ging zijn blik van Pepperpaw naar Acorndust. ‘Ik ga het trainen met jullie wel missen.’ En dat meende hij oprecht. Het zou een gat zijn in zijn dagelijkse routine. Hoewel hij het heel serieus had genomen, en Acorndust ook heel serieus was. De trainingen met Pepperpaw samen waren het leukst. ‘Maar nu heb je hem helemaal voor jezelf,’ mauwde hij naar de flamepoint apprentice. ‘Dus maak het hem maak lekker moeilijk,’ fluisterde hij naar zijn kleine zusje met een knipoog.