And now we murderers, because we kill time.

Breezespring keek op toen de eerste zonnestralen haar den binnen begonnen te drinken. Even hamerde in haar hart omdat ze zich besefte dat het al vrij laat in de middag was, maar toen besefte ze zich dat ze vandaag geen training had afgesproken met Nightmarepaw en Toxicpaw en dat ze op haar gemak kon doen. Nou ja, op haar gemak… Ze zou natuurlijk wel gaan jagen voor de Clan. En misschien hier en daar een border controleren. Het gewone gebruikelijke, dus. De she-cat stond op en liep, nadat ze zichzelf uitgestrekt had, naar buiten. Ze was één van de weinigen die nog was blijven liggen; de den was redelijk leg tegen de tijd dat zij naar buiten ging. In het kamp bruiste het inmiddels van het leven en Breezespring vroeg zich af hoe ze door al dat gemauw heen had kunnen slapen. Ze moest vast erg moe zijn geweest. Ze voelde de zonnestralen op haar pels en sloot haar ogen even genietend, maar zette zich er daarna wel streng toe aan om een stukje prooi te pakken en daarna naar buiten te gaan. In een paar snelle happen at ze haar prooi op, waarna ze aanstalten maakte om naar buiten te gaan. Haar blik viel echter op Pepperpaw die wat alleen voor de appentices den leek te zitten. Breezespring nam aan dat ze net haar training had gehad of dat Acorndust vandaag even geen tijd had om haar mee te nemen. Ze keek in het rond of ze de bruine tabby zo snel even zag, maar toen dat niet het geval was, besloot ze om toch maar actie te ondernemen. Pepperpaw had al genoeg in het kamp gezeten; ze zou het vast niet erg vinden om mee te gaan jagen met Breezespring, ook al was Pepperpaw dan niet haar apprentice. “Pepperpaw,” begroette ze met een knikje en door haar staart even te laten rusten op de schouder van de apprentice. “Zou je het leuk vinden om samen met mij te gaan jagen voor vandaag?” Als Acorndust nog plannen had, zou hij het zo van haar over kunnen nemen. Tot die tijd kon Breezespring haar wel bezighouden, dacht ze zo.

Breezespring glimlachte bemoedigend toen er een twijfelachtige flikkering in de blik van Pepperpaw was te zien. De zwarte she-cat begreep wel dat de kat aan zichzelf twijfelde, maar ze vond het absoluut niet nodig. Breezespring had de flame point volledig geaccepteerd in de Clan, samen met een paar anderen die er ook geen probleem mee zagen. Want hoewel ze niks van RiverClan moest weten, was er nog altijd het feit aanwezig dat zij ook een half-Clanner was, al leek bijna niemand dat te weten. Bovendien was Pepperpaw nog maar een kitten geweest toen ze door Tallstar uit WindClan meegenomen werd; ze had er zelf weinig over te zeggen gehad. Of misschien had ze wel haar mening mogen geven, maar op dat moment was dat nog allemaal een waas als je nog klein was. Toch had Breezespring niet het idee dat Pepperpaw vond dat ze een verkeerde beslissing had gemaakt; ze begon al goed mee te draaien met de rest en Breezespring had ook wel het idee dat naarmate de tijd verstreek, Pepperpaw steeds meer en meer geaccepteerd werd binnen de Clan. En zo hoorde het ook. “Dat is juist des te meer een reden om te gaan jagen,” zei Breezespring op een vriendelijke manier. “En ik weet zeker dat je niet zó erg zal zijn.” Meestal had je van jezelf een slechter beeld dan dat de realiteit was als je wat aan de onzekere kant was. Breezespring wenkte de she-cat met haar staart en ging haar vervolgens voor het kamp uit. “Heeft Acorndust je al de verschillende jachthoudingen aangeleerd?” vroeg ze over haar schouder aan de apprentice. Ze zouden het voor nu gemakkelijk houden en gewoon op landdieren gaan jagen.

“Het is normaal dat het niet vanaf de eerste keren lukt,” suste Breezespring de apprentice. “Er zijn er die één moon moesten trainen eer dat ze zonder hulp van hun mentor een prooi konden vangen. De jachthouding is iets wat pas na vele moons van trainen echt gewoon wordt.” Nee, ze dacht niet dat Pepperpaw het snel op mocht geven. Maar ze wist natuurlijk, net zoals ze Beechpaw al eens op jacht mee had genomen, niet hoe haar sluiphouding eruitzag en wat ze precies verkeerd deed. Gelukkig was prooi minder schaars dan de afgelopen periode, dus hadden ze genoeg tijd om te oefenen. Breezespring hield haar staart omhoog ten teken dat Pepperpaw moest zwijgen en knikte vervolgens in de richting van een struik. Ze had het zachte geritsel nog maar amper gehoord of een muisje kwam al naar voren gelopen, knabbelend op een zaadje en zich totaal onbewust zijnde van de katten die zich voor hem bevonden. “Laat me je sluiphouding een zien, Pepperpaw,” sprak ze bemoedigend. “De wind staat in onze richting, dus dat wil zeggen dat de muis jou niet kan ruiken.” Dat was al één voordeel, maar het moeilijke aan op muizen jagen was niet dat ze je konden ruiken, maar dat ze je konden voélen. Pepperpaw moest haar poten heel rustig neerzetten op de bosgrond om dit muisje te vangen, anders zou ze het wegjagen.

Hoewel Breezespring’s gezicht onbewogen bleef, trokken haar snorharen toch lichtelijk toen ze de sluiphouding van de apprentice zag. Ze zou natuurlijk niks tegen Pepperpaw zeggen, maar hier zou ze Acorndust absoluut wel een beetje mee kunnen pesten als ze daar de kans toe zou krijgen. Als alles een beetje minder serieus was. ShadowClan leek veel geleden te hebben de afgelopen periode wat doden betrof, maar nu begon het hopelijk een beetje rustiger te worden. De voornaamste problemen bevonden zich tussen RiverClan en WindClan. Breezespring was het er niet mee eens geweest dat Acorndust zijn leven samen met zijn apprentice had moeten riskeren om het tussen de twee andere Clans rustiger te krijgen, maar net zoals altijd kreeg Tallstar op de vreemdste momenten één van zijn goede ideeën en was Acorndust daar de dupe van. Ze benijdde zijn positie als deputy en rechterhand van Tallstar zijnde dan ook absoluut niet; het leek erop dat Acorndust andere ideeën had dan zijn leader, maar die uit respect niet deelde. Breezespring had het idee dat het niet boterde tussen de twee, al sprak haar deputy daar eigenlijk nauwelijks over. “Volgens mij komt het omdat je je lichaam nog niet zo gewend bent,” sprak ze op een vriendelijke toon tegen de apprentice. “Je hebt op korte periode een enorme groeispurt gemaakt en je moet nog even wennen aan het feit dat je geen kleine kittenpootjes meer hebt.” Ze grinnikte en drukte haar flank tegen de flame point aan, waarna ze haar pootje op Pepperpaw’s rug zette en zachtjes naar beneden duwde. “Zit stíl, Pepperpaw. Je jaagt je prooi natuurlijk ook sneller weg door te veel te bewegen.”

Breezespring kon het niet helpen dat haar snorharen opnieuw lichtelijk trilden toen Pepperpaw haar evenwicht verloor en vervolgens tegen de vlakte ging. Acorndust zou het haar vast niet in dank afnemen als ze de she-cat nog onzekerder maakte door haar hier uit te staan lachen, dus deed ze haar best om het trillen van haar snorharen te onderdrukken en een ernstig gezicht te trekken toen Pepperpaw haar woorden sprak, wat eerlijk gezegd aardig goed lukte. Het ernstige kwam gemakkelijker voort omwille van het feit dat de flame point zo negatief over zichzelf sprak. “Nonsens,” zei Breezespring dan ook op een ferme toon toen de flame point zichzelf naar beneden begon te halen. “Het wil niet zeggen omdat het nu niet lukt dat het voor altijd niet gaat lukken. Denk je dat andere appentices het allemaal meteen goed kunnen? Nee, zij maken ook fouten. De truc is om gewoon weer op te staan en verder te gaan waar je gebleven was.” Ze keek de flame point op een vriendelijke manier aan. “Je staat niet bekend als een opgever, Pepperpaw. Dat moet je nu dus ook niet doen.” Hopelijk zou haar peptalk een beetje helpen, anders zou ze het toch maar aan Acorndust over moeten laten om zijn apprentice op andere gedachten te brengen. “Je was gewoon nog niet klaar voor het zetje dat ik je ging geven. Je moet zorgen dat je je gewicht goed verdeelt over je poten, dat je je staart stil houdt en dat je eigenlijk je lichaam zodanig stil probeert te houden dat de prooi een kans heeft om tevoorschijn te komen. Als je de hele tijd ongeduldig heen en weer gaat wiebelen, merkt de prooi jouw aanwezigheid op. Als dat te vaak gebeurt, kun je het wel schudden voor een jachtsessie. Zorg dus dat je stil staat op je poten en dat je, als de prooi er is, dan pas overgaat op actie."

Breezespring moest een geamuseerde glimlach onderdrukken toen Pepperpaw haar woorden sprak. Op dat vlak was ze nog steeds een beetje een WindClanner. Ze zou het vast prima doen op een heide, waar alle WindClanners het blijkbaar aangenaam vonden om hard achter een konijn aan te rennen. Dat bracht haar trouwens wel op een idee… Ze keek om zich heen en speurde met haar ogen de bomen af. Een konijn zou ze in hun territorium niet snel vinden, maar ze hadden wel eekhoorns. En eekhoorns konden ook belachelijk hard rennen als ze opgemerkt waren. Je moest ze echter wel besluipen, maar met een beetje geluk zouden Pepperpaw en zij een goed duo vormen. “Oké, Pepperpaw,” zei ze met een glimlachje. “Jij wilt dus rennen? Dan ga ik ervoor zorgen dat je dat mag doen. Blijf daar staan.” Helemaal stilstaan zou de flame point misschien niet doen, maar ze zou in elk geval geen onverwachte beweging maken en het plan van Breezespring in de war schoppen. Breezespring zelf zakte door haar poten, sloop naar een struik en ging daar vervolgens behoedzaam schuin achter zitten. Geconcentreerd keek ze naar de boom waar ze net nog een rode flits had gezien. Tot haar grote tevredenheid verscheen die flits weer en Breezespring hield haar adem in toen de eekhoorn naar beneden klom. Ze kon vanaf hier horen hoe de eekhoorn zich zacht afzette tegen het schors om vervolgens een landing te maken op de grond. Breezespring kwam behoedzaam dichterbij en zou ook in staat geweest zijn om het te vangen, maar maakte in plaats daarvan expres te veel geluid. “Pak hem, Pepperpaw!” riep ze lachend. “Pak hem voordat hij de boom weer inschiet!” Zo. Dat zou haar WindClankwaliteiten wel even zoet houden, dacht ze zo.