Bringing back the dead body of my Mother...[Vervolg Mindweavers dood]

De kater leek niet bang voor zijn uiterlijk, niet zoals de meeste katten reageerden als ze hem zagen. Dit was heel diep van binnen toch een kleine opluchting maar niks kon zijn woede nu afnemen. Deze kater had zijn moeder in koele bloedde vermoord. 'Oei wat erg voor je!' Snikte de kater maar Thunderstrike liet zich niet voor de gek houden. Hij blies kwaad en zette zijn vacht op. 'Je moeder heeft geleden, kleintje, er is niets meer aan te doen, ze is dood, zie je die littekens en dat bloed, die zullen pas verdwijnen als de maden zich door haar lichaam hebben gebeten' De kater deed een laatste stap naar achteren en stootte een maniakale lach uit. 'en voor ik vertrekt wil ik dat je weet wie je moeder vernietigd heeft, Phantom, dag kleintje, dat ik je nog vaak mag pijnigen' Thunderstrike snoof en keek de kater strak aan. ''Wacht maar, ik krijg je hiervoor nog wel geloof me!'' Zijn ogen stonden vol brandende haat en hij sloeg zijn klauwen al uit maar de kater was al weg. Hij draaide zich om en duwde zijn neus tegen zijn moeder aan. ''Waarom, waarom moest je zo nodig weer het kamp verlaten?'' Fluisterde hij gekweld en ging even naast zijn moeder liggen waardoor delen van haar bloed ook op zijn pels kwamen te zitten. Zo bleef hij liggen, met zijn neus diep in de pels van zijn moeder gedrukt.

Na een tijd zo gelegen te hebben stond hij met moeite op. ''Het is tijd om terug te keren,'' Fluisterde hij en boog zijn kop over zijn moeder heen en greep haar in haar nekvel. Hij richtte nu zijn kop op en begon op een tergend langzaam tempo terug te lopen naar het kamp. Hij zorgde ervoor dat hij zo min mogelijk hobbels en obstakels tegenkwam. Die kater zou hij nog wel een keer tegenkomen, en zijn wraak zou zoet zijn. In de verte zag hij het kamp al, maar zjn passen bleven traag. Hoe zou de Clan reageren over de dood van zijn moeder? Langzaam nam hij de laatste passen en liep de doorntunnel in, nog altijd het lijk van zijn moeder meeslepend. Zijn ogen stonden vol met puur verdriet toen hij het kamp betrad en zijn moeder meesleepte naar de open plek. Daar nam hij plaats naast haar en duwde zijn neus weer in haar pels.

Een vreemde maar bekende geur kroop het kamp binnen en liet Morningpaw's ogen opevliegrn van schrik. De scherpe ijzerachtige geur van bloed was haar neusgaten binnengedrongen. En niet zomaar bloed, het was niets minder als kattenbloed. Verschrikt sprong Mindweaver uit de apprentice hol en zodra de spierwitte poes op de openplek kwam zag ze twee dingen. Het eerste was het zwaarverwonde lichaam van de elder Mindweaver, het tweede was de gepijnigde blik in Mindweaver haar zoons ogen toen hij zijn neus in haar nu waarschijnlijk al koude pels verborg. Alle haatdragende opmerkingen die er in haar hoofd hadden gespeeld verdwenen en Morningpaw's oren vielen van verdriet plat op haar kop. De dood van haar vader stond nog vers in haar gedachten geprint, net als Honeyfeathers dood. Langzaam deed ze een paar stapjes naar voren en keek het lijk aan. Niet meer als een paar dagen geleden had ze Moonpaw nog gepest met het feit dat hij zo close was met de poes. En nu lag ze daar. Al wat Morningpaw kon doen was heel even haar spierwitte neusje in de vacht van Mindweaver verbergen en daarna haar kop medelevend tegen Thunderstorm's schouder drukken. "Wat vreselijk voor je." Fluisterde ze zachtjes en bleef even zo zitten tot de betere vrienden en familie van Mindweaver en Thunderstorm zouden komen. Hoewel Morningpaw nu het liefst terug ging naar haar hol kon ze het niet over haar hart verkrijgen de kater alleen te laten, het leek er op alsof hij elk moment in stukken zou breken.

Moonpaw staarde voor zich uit. Daarnet had hij de geur van bloed geroken. Hoewel hij een jager was, en hij elke dag eten ving, was dit anders. Dit was het bloed van een Clangenoot. Een broeder, of zuster. Hij had Morgingpaw zien opspringen en het hol zien uit lopen. Een die poes verdrietig te maken moest het toch wel iemand belangrijk zijn. Maar, toch niet zo bekend, want niet veel katten lieten hun verdriet horen of zien. Hij stond op, en keek naar buiten. Een schok overompelde hem, NEE! NIET ZIJ! MINDWEAVER! Zijn ogen werden dof van verdriet. Zijn blik ging van Haar lichaam naar Thunderstorm naar Morgingpaw. Ze leek oprecht begaan met de krijger, wat hem enigsinds verbaasde. 'Thunderstorm, het spijt me zo voor je." Murmelde hij. Zijn vacht lag er warrig bij, maar hij deed geen moeite om hem recht te trekken. Mindweaver dood. Hoe? Het leek zo onwerkelijk. 'Morgingpaw, als je hier bent om de spot met me te drijven, doe het dan, maar het kan me even niets schelen." Zijn verdriet trok naar de achtergrond, en sloeg om in irrationele woede op de ijzige witte vacht. Hij sprak zo dat de kater het niet kon horen, want het was eigenlijk redelijk erg om met zijn verdriet ruzie te maken. Maar Moonpaw was het gewoon beu. Haar neerbuigende houding, denkend dat zij de beste was. Haar manupulatieve houding. Zijn ogen vlamden op, en doofden toen. Hij zuchtte, en ging verdrietig met zijn rug naar haar toe zitten.