Otherside (Slatefur)

Met een vermoeid hoofd kwam de kleine kater het kamp binnen. Het was een uitzonderlijk warme dag geweest en hij was volledig uitgeput. Zijn oorspronkelijke idee was om naar het Warriors den toe te sjokken, maar op de een of andere manier, veroorzaakt door zijn verwarde moeheid, nam hij de verkeerde route en bevond Amberhunt zich plotseling bij de ingang van het Elders den. Toen Amber ernaar keek ging er een vlaag van nostalgie door hem heen. Het deed hem denken aan zijn apprenticetijd... wat was hij daar al lang niet binnengeweest.. waarschijnlijk kwam het door een slechte ervaring met één van de elders die hem een onbewuste afkeer voor dit deel van het kamp had gegeven. Net toen hij door wilde lopen merkte Amber een kattin op die richting datzelfde den liep: Slatefur. Hij kende haar niet echt maar was bekend met de reden dat deze relatief jonge kat, die warrior had moeten zijn, al een elder was. "Goedemiddag, Slatefur" begroette hij haar beleefd, niet wetend hoe de ander was: ookal was er wel het één en ander aan haar gezicht af te lezen.

_{Slatefur had zichzelf voor de nursery uitgestrekt, zodat ze nog een beetje kon luisteren of haar kinderen in orde waren. Ondanks dat ze ze niet met zicht in de gaten kon houden, kon ze hun stemmen en geuren uit duizenden herkennen en had ze toch altijd wel een vaag idee waar ze uithingen. Ze begonnen nu langzaam op die leeftijd te komen dat het kamp te klein werd, dat gevoel kende ze nog al te goed. Nu was het juist aan Slatefur om ervoor te zorgen dat haar kinderen hierop niet besloten het kamp uit te wandelen, want daar waren gevaren waar ze zich geen benul van hadden. Toch lette ze niet altijd even goed op, want Slatefur had ook een sociaal leven. Met een zachte glimlach keek ze op toen een kat haar aansprak. "Hallo Amberhunt, hoe gaat het ermee?" vroeg ze de kater op een warme toon, zijn geur en stem herkennend.}

Ze was vriendelijk in haar antwoord en hij glimlachte een beetje, ook al zou ze daar natuurlijk geen erg in hebben. Zoals altijd was er dat irritante stemmetje in zijn achterhoofd dat zich afvroeg wat zij, bij voorbaat, van hem dacht. Maar dat stemmetje leek een stuk zachter: Misschien wel omdat er sowieso al niet aan het visuele element gedacht hoefde te worden. "Het gaat... goed" het kwam er een beetje ingewikkeld uit: Hij en Demonslayer hadden een kleine ruzie gehad, en ook al was die weer bijgelegd, het had hem geen goed gedaan. "En met jou? Hoe is het met de kittens?" vroeg hij vriendelijk.

_{Het fijne aan een elder zijn, en nu ook queen, was toch wel dat ze geleerd had om haar rust te nemen en sociale contacten te onderhouden met haar clangenoten. Natuurlijk was het prettiger geweest als ze dit op een andere wijze geleerd had, maar ze had er vrede mee. Als apprentice en jonge warrior was ze mokkend en veel te verlegen en introvert geweest. Toen ze net blind was geraakt nog erger, maar daarna ging het steeds een beetje beter. Alsof Starclan haar een les had willen leren over het leven. Slatefur begon te stralen toen Amberhunt haar vroeg over de kittens. "Ze doen het heel goed, maar ze worden al zo snel groot.. Daar weet jij waarschijnlijk ook alles van," snorde Slatefur zachtjes.}

Was praten over kittens echt het beste idee? Amber had natuurlijk erg goede ervaringen met zijn eigen kittens gehad... Maar er was uiteraard ook Skullpaw... Maar toch knikte hij toen Slatefur zei dat het goed ging, en dat hij daar natuurlijk ook alles van wist. "Dat is goed om te horen... En ja, Negen.. of nou ja, acht kittens was een zware taak." Miauwde hij met een redelijk pijnlijke toon in zijn stem toen hij zichzelf moest corrigeren. Hij wilde zichzelf niet weer verdrietig maken over dit onderwerp... Maar blijkbaar kon hij het gewoon niet laten.

_{Slatefur's glimlach verzachtte toen Amberhunt zichzelf verbeterde. Ze was even vergeten dat Skullpaw ook van hem was geweest. Wat zou het verschrikkelijk geweest moeten zijn voor hem dat Skullpaw verbannen was en vervolgens gestorven was. Ze besloot hier verder niet op aan te haken, ze had er geen belang bij om oude wonden open te rijten en Amberhunt zou het haar in alle waarschijnlijkheid niet in dank afnemen als ze dat zou doen. Ze zou het zelf ook vreselijk vinden als haar kits iets overkwam en dat zou gebeuren. "Ik zou me niet kunnen voorstellen hoe zwaar dat geweest moet zijn, ik vind zes al veel," miauwde ze dan ook, "maar zover ik weet heb je het prima gedaan."}

Gelukkig ging ze niet op zijn zelfcorrectie in. Waarschijnlijk wist Slatefur wel wat hij bedoelde, maar het had geen zin om er nog meer woorden aan vuil te maken. Hij had al genoeg om Skullpaw gerouwd. En dus gingen ze gewoon verder met het gesprek over de kittens,. Het was een onderwerp waar hij altijd voorzichtig mee moest zijn, omdat Demonslayer hun eerste nestje bij een nogal belangrijke Windclankattin had verwekt... Dit was weliswaar tijdens de journey gebeurd maar het was nog steeds een gevoelige snaar. "Weet je, met een vader als Demonslayer moest het wel goed gaan... Hij is een stuk beter in al dit gedoe dan ik" Grinnikte hij zachtjes "Ook door ervaring en leeftijd, uiteraard"

Slatefur spitste haar oren bij de woorden van Amberhunt. Ze overwoog ze kort, waarna ze haar hoofdje wat scheef hield. “Ik denk dat je jezelf tekort doet hoor Amberhunt,” miauwde ze met een voorzichtige glimlach, waarna ze haar blauwe staart om haar lichaam heen krulde voor de warmte. “Demonslayer zal een hele goede vader zijn, maar jij vast en zeker ook. Je hebt je hart op de juiste plek en daar gaat het om.” Hopelijk kwam dit niet allemaal door Skullpaw, want dat kon niet aan de opvoeding van Amberhunt gelegen hebben. Voorzichtig probeerde Slatefur opbeurend te snorren naar de kater.

Hij luisterde naar de queen en was blij met haar woorden: Maar hij wist ook dat er waarheid had gelegen in die van hemzelf. Hij was misschien geen slechte vader, maar hij had zeker wel iets gemist in zijn jeugd door de emotionele en uiteindelijk complete afwezigheid van beide ouders. "Bedankt Slatefur" Miauwde hij, zacht spinnend. Zijn hart op de juiste plek. Die uitspraak was altijd moeilijk voor Amber, anderen hadden hem er vaak genoeg op gewezen dat hij zijn familie buiten de clan moest vergeten. Volgens hen betekende 'zijn hart op de juiste plek hebben' dat zijn hart bij zijn clan lag. En hoewel de kater niks liever wilde dan dat deze oneindige onenigheid in zijn kop over was... dat was het simpelweg nog niet. Hij liet een bijna onhoorbare zucht ontsnappen en keek de kattin aan. "Ik..." Hij pauzeerde even, zoekend naar de juiste woorden, maar er kwam niks in hem op. Hij bleef daar gewoon in stilte zitten terwijl zijn pels gloeide van ongemak.

Hoe moest hij dit zeggen, de goede woorden kiezen was hier redelijk vitaal. Amberhunt kuchte even en ging toen verder: "Heb soms het idee dat ik de clan erg te kort doe, niet per se in het opzicht van mijn kinderen opvoeden, maar in alles." Hij zuchtte diep, de laatste tijd had hij dit onderwerp grotendeels achterwegen gelaten. De kater probeerde nu juist het plaatje van een enorm loyale warrior voor zichzelf te creëren, en daar paste geen twijfel over zijn eigen loyaliteit in.

Slatefur knikte geduldig bij de woorden van Amberhunt en bleef even stil, zijn woorden in overweging nemend en afwegend. Ze wilde hem niet verdrietig of boos maken met de verkeerde woorden en honderd procent serieus nemen. In ruil daarvoor zou hij haar vast de bedenktijd gunnen voor een goed antwoord. Uiteindelijk besloot ze dat ze de opmerkingen niet eerlijk kon beantwoorden zonder meer te weten waar de pijnpunten lagen. “Waar komt dat idee vandaan dan?” besloot ze zachtjes te vragen. Waar zat de pijn?

Het begon er op te lijken dat Slate echt van plan was om hem uit te pluizen, niet dat Amberhunt daar bezwaar op had; het voelde wel fijn om een keer zijn hart goed te luchten. "Wanneer je moeder haar clan en zoon verlaat voor een leven als rogue ga je er uiteindelijk een keer over nadenken of jij niet iets van die mentaliteit geërfd hebt" Miauwde hij rustig terwijl hij zijn best deed om in de zichtloze ogen van de kattin te blijven kijken. "En hoewel ik weet dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen besluiten en meningen... Is het soms moeilijk om dat achter met te laten"

Slatefur luisterde geduldig naar de woorden van de kater. Ze moest zeggen dat ze zijn familie situatie niet helemaal meer voor de geest kon halen, maar nu hij het zo zei begon er wel een lichtje te branden. "Dat moet zwaar voor je geweest zijn," miauwde ze zachtjes, waarna ze even een korte stilte liet vallen. "Het is een dooddoener, maar zolang je je hier thuis voelt.. niks aan de hand toch?"

Er kwam een pijnlijk glimlachje in hem naar boven toen Amberhunt die laatste woorden hoorde. Op zich waren ze wel juist: Er zou niks aan de hand moeten zijn, helaas was zijn geest het daar niet mee eens. Soms voelde hij nou eenmaal nog steeds die verschrikkelijke drang om erop uit te gaan om zijn ouders nog een keer te vinden. "Nee, ik neem aan van niet" Miauwde hij, zelf ook wel beseffend dat het niet overtuigend klonk.