eating rotting corpses

Onderwerp: eating rotting corpses wo 10 jul 2019 - 18:24

Het was speeluurtje en nu moest de licht rood gekleurde she-cat verplicht spelen met de andere kittens. Nog boos had ze naar haar moeder geblazen omdat ze haar een duwtje gegeven had om naar buiten te gaan. Sloeg echt nergens op dit. Waarom moest ze nou toch met die sukkeltjes spelen? Het enige wat ze wouden spelen was tikkertje of verstoppertje. UGH! Dat was toch hartstikke saai! Cryingkit speelde liever clannetje waarbij zij de leader was en oorlog maakte met de loserclan! RAw! De kitten sprong op een vlinder die voorbij vloog en deed net alsof dit een warrior was van loserclan. "Pak aan sukkel!" Grauwde ze voor ze de vlinder plette onder haar poten waardoor een krakend geluid klonk in haar oortjes. Hm. Stom beestje, nu al dood. Cryingkit zuchtte en ging zitten. Zwaar gepikeerd dat de vlinder te snel dood ging, ze had namelijk liever de vlinder eerst zien rondkruipen omdat de vleugeltjes gebroken waren. In de tussentijd van haar gepikeerde bui had ze Faintkit naar buiten zien komen waardoor er een vals plannetje haar kop inschoot. Als ze de vlinder niet pesten kon dan deze blinde mol zeker wel! De she-cat pakte het dode insect op, liep naar Faintkit toe, duwde haar tegen de grond aan en propte toen de dode vlinder in haar mond. hah! die zag je niet aankomen eh?

Faintkit

Onderwerp: Re: eating rotting corpses di 6 aug 2019 - 21:32

Haar lichaam begon veels te hard te groeien. Waar ze vroeger gewend was geweest aan de grote van alles, moet ze zich nu vaak weer opnieuw oriënteren. Het hielp dan ook niet echt dat ze nogal hoog op de poten stond, maar goed! Er was niets waar ze zich niet aan aan kon passen, zelfs haar nieuwe nest in de Elders den had ze al bekeken. Om heel eerlijk te zijn werd ze er wel erg verdrietig van dat ze niet bij haar vriendjes en Lotuskit zou kunnen slapen en hoopte eigenlijk dat als ze het lief vroeg, ze van Panthergrowl misschien wel in de apprentice den mocht blijven slapen. Maar zelfs als dat niet kon, zou ze wel iets vinden. Ze zou altijd wel iets vinden, ze moest toch iets hebben om positief over te kunnen blijven? Hoe dan ook, nu maakte het niet uit. Ze was net de nursery uitgestapt voor een wandeling toen ze ruige pootstappen hoorde en er toen een kleine gestalte op haar sprong. De poes liet een geluidje van schrik horen maar die werd verstomd toen ze iets in haar bek gedrukt kreeg. Snel hoestte ze het uit. Blegh! Dat was niet lekker. Ietwat onbegrijpelijk draaide ze zich naar de bron van het geluid, de geur was afkomstig van Cryingkit, een dochtertje van Roseburn. "Hey! Dat is geen prooi hoor," vroeg ze ietwat ontdaan. "Wil je dat niet meer doen?" waarom had ze dat nou gedaan? Ze kon heus zelf eten hoor!