Ripple effect

Settledpaw was toch weer terug op Skyclans oude territorium. Ondanks dat hij vorige keer met Ardentpas het best spannend had gevonden (niet dat hij dat ooit toe zou geven), bleef de plek hem interesseren. In hou StarClan het verbrand en dood hield, zonder ook maar een teken van leven. Maar voor de zekerheid bleef hij dit keer uit de buurt van het verbrande woud met de verkoolde bomen. Hij trippelde langs de bosrand, waarna opeens de zachte as in zijn poten veranderde in steen. Settledpaw keek nieuwsgierig in het rond, totdat hij opeens een spiegelglad meer vond. Zijn interesse was meteen gewekt en hij sprong op de stenen. Hij zag al snel een paadje naar beneden en hij trippelde naar het meer. Bij de oever stak hij zijn hoofd over het water, een daar zag hij een haarscherpe reflectie van zichzelf. Het water was ongedaan door de elementen, beschermd door de stenen eromheen. Hij keek zichzelf in zijn grasgroene ogen aan. Langzaam liet hij zijn kopje verder naar het wateroppervlak zakken, totdat hij zijn eigen neus aanraakte. Meteen was zijn reflectie vervormd die de kringen in het water die hij had veroorzaakt. Settledpaw tilde zijn kop weer op en de druppels die van zijn neus af rolden creëerden weer nieuwe kringen. Ze gingen door heel het meer, voordat het weer terugkwam in zijn, natuurlijke, doodstille staat.

@Burnetbliss eerst

Normaal gezien was Burnet erg gehecht aan haar eigen grenzen. En daarmee bedoelde men dus het gebied van windclan. Ondanks dat ze was opgegroeid tijdens de journey, waar ze van alles had zien gebeuren en nog meer dingen had zien dood vallen, hield ze toch wel van een stabiel huisje ergens te hebben. Misschien was dat de reden dat ze nog niet een rogue was geworden. Kort zuchtte de poes, natuurlijk moesten haar poten haar dragen tot hier; de plek waar ze haar kinderen had gekregen. Walgelijke beesten waren ze. Ze snoof, lichte haar kop en proefde de lucht even. De verbitterde geur van as liet haar gezicht even in een lelijke plooi komen. Jakkes zeg. Hoe dan ook was er nog een tweede iets; een shadowclan geur. Even zwiepte de kattin met haar gestreepte staart voordat ze in beweging kwam. Met kalme passen benaderde ze het meer... De geur kwam immers van hier. Toen ze dan ook een bruine gestalte zag, hield ze halt. "Shadowclan," mompelde ze ietwat nijdig. Ugh..

Settledpaw merkte na enkele seconden dat hij niet langer alleen was. Hij draaide zijn kop en zag een blonde verschijning op zijn netvlies ontstaan, waarna zijn clannaam bijna als vuil over haar lippen kwam. Een spiertje in zijn neus trilde, waarna hij zijn kin iets ophief en de poes aankeek. ‘Is daar iets mis mee, dan?’ mauwde hij waarschijnlijk iets te fel. Settledpaw was even vergeten dat Tallstar RiverClans kant had gekozen tijdens het gevecht om de heatherfields en dat de poes misschien wel een gegronde reden had om even een hekel te hebben aan zijn clan. Maar ze waren hier op niemandsland. Dit was van geen clan, niet eens StarClan. Wat ze hier deden kon net zo goed buiten de code plaatsvinden.

De tabby shadowclanner vroeg haar wat er mis mee was. Ze trok even met haar linkeroor en zuchtte onder haar adem, een beweging die natuurlijk kwam. Kort schudde ze haar pluizige kopje wat. "Er is niks mis mee," sprak ze enkel. Ze wist niet wie hij was... Of wat hij was, maar goed. Er was vast een reden waarom hij hier was. Het was hier immers neutraal gebied. "Hoe is het met Pepperpaw?" vroeg ze enkel, simpel...KOrt en krachtig. "En Acefray..." ze slikte... "En... Ken je misschien iemand die Lurkingshade noemt?" haar stem brak... Waar was ze mee bezig? Ze moest zich afzetten tegen haar origine, er niet op terugkijken. Maar ze had er nooit naar kunnen kijken in de eerste plaats... Betekende dit dat ze vrij spel had? Nee, het was fout, o zo fout.

Settledpaw keek met een vreemde blik naar de WindClan poes. Opeens leek ze iets te veranderen. Te verzachten? Er was toch niets mis mee, en er kwam een blik van verwarring op zijn kop te staan. Hij werd al helemaal verbluft toen ze opeens vroeg naar Pepperpaw. Shit ja, Pepperpaw had natuurlijk vast wel familie in WindClan. Deze poes leek op haar. Zouden ze misschien gerelateerd zijn? ‘G-goed,’ stamelde hij toen hij over zijn geadopteerde zusje nadacht. Ze was gelukkig, toch? Ze was nu bij haar vader, haar nieuwe familie. Maar hij snapte al helemaal niet toen ze vroeg naar Acefray en een kat wiens naam hij lang niet had gehoord. Lurkingshade was een broer van Emberspark en Winddancer geweest, een oom voor hem. Niet dat hij ooit close was geweest met de zwart-witte kater. Hij kende hem alleen bij naam. Hij was overleden op de journey. Waarom vroeg deze poes naar hém? Dat was al manen geleden. ‘Acefray.. gaat prima. Hij is gewoon onze medicine cat.’ Ja, zo zag Settledpaw hun medicine cat. Hij kende hem niet persoonlijk. ‘En Lurkingshade.. is al manen dood.’ Misschien een lompe manier om het te zeggen. Maar het was zo… Eindelijk begon Settledpaws verwarring te vervagen en verstrakte zijn blik weer. Shit, wat had hij allemaal gezegd? ‘Waarom wil je dit weten?’ mauwde hij meteen weer fel.