Rushing past

Coldstreak had zich vrijwillig opgegeven voor de patrouille die uiteindelijk zou eindigen bij het Thunderpath. Onderweg had hij afgesproken dat hij alvast vooruit zou gaan. Als er dan problemen zouden zijn, zou de rest van zijn patrouille later nog volgen. En anders kon hij wel zo hard roepen dat de anderen hem zouden horen, daar was hij zeker van. Coldstreak was echter vrij trots op dat vlak; hij zou niet snel om hulp roepen. Al zeker niet als hij de taak zelf wilde uitvoeren en tot een goed einde wilde brengen. En dus rende hij voor zijn Clanmates uit, hun gejoel negerend. Als ze zo doorgingen, zouden ze dadelijk heel het prooi verjagen in hun territorium! Hij zuchtte. En dit was waarom hij zich graag afzonderde van zijn Clanmates tijdens Clantaken. Hij hielp ze graag en dat soort dingen, maar hij was liever op zichzelf aangewezen. De training van Hastypaw kon wel even wachten voor vandaag. Als hij terug zou komen van het Thunderpath zou hij nog snel wat jagen en dan kon hij altijd nog kijken of hij haar mee zou nemen voor een training. Hij concentreerde zich weer vol op zijn doel toen hij de eerste monsters al voorbij hoorde razen en de scherpe stank van het Thunderpath rook. Samen gemengd met de ShadowClangeur kwam het Thunderpathgeur hem tegemoet en hij trok zijn neus afkeurend op. Gatverdamme. Dat die ShadowClanners niet vies werden van zichzelf, zeg. Zijn blik viel op de overkant waar het ShadowClanterritorium zichtbaar was en hij bewoog kort met zijn oortjes toen hij de deputy herkende die ook het ThunderClanterritorium leek te verkennen. “Zoek je soms iets?” vroeg hij op een rustige manier, maar niet per se onvriendelijk. Als de ShadowClanner dacht dat ThunderClan de grens ging oversteken, dan waren ze echt dommer dan Coldstreak had gedacht.

Coldstreak gromde iets toen de ShadowClan deputy aangaf dat hij gewoon de grens aan het controleren was. Hij vermoedde dat de deputy niet dom genoeg zou zijn om de grens over te steken. Maar dat wilde niet zeggen dat niemand van ShadowClan dat deed. En ja, helaas kwam er van ThunderClan ook wel eens zo’n domme actie uit. Sommige apprentices hechten duidelijk nog niet veel waarde aan de warrior code en dus ondernamen ze maar domme acties. En dan een lang gezicht trekken als ze straf kregen en voor de elders moesten zorgen, wat opzicht ook al wel een belangrijke, eervolle taak was. Het was misschien niet altijd leuk als de elders bleven klagen, maar het was gewoon onderdeel van het apprentice zijn. Het was zelfs iets wat uit hun zelf moest komen en wat niet meer gezegd moest worden. En sommigen waren daar iets beter in dan anderen. “Zo lang het enkel bij controleren blijft,” gromde hij. “Ik ben iemand van jouw Clan tegengekomen die ook effectief over wilde steken. Een apprentice.” En als hij het zich goed herinnerde, leek ze wel een klein beetje op de langharige tabby die voor zijn neus stond. Maar dat kon natuurlijk ook louter toeval zijn. Hoe veel zwarte katten liepen er wel niet rond in ThunderClan en waren absoluut geen familie van hem?

“Met ShadowClan weet je het maar nooit,” bromde hij kortaf, zijn gele ogen richtend op de deputy voor hem. Het was niet omdat er momenteel vrede heerste tussen ShadowClan en ThunderClan dat die kikkervreters niks zouden proberen. Coldstreak trok kort zijn oortje naar achteren toen de deputy aan hem vroeg over welke apprentice dat het ging. Zijn eerste reactie was om niks te zeggen, enkel te grommen en vervolgens weg te lopen zodat de deputy vragend achter zou blijven. Aan de andere kant was dat een kinderachtige reactie die je eerder van een apprentice zou verwachten dan van een al volgroeide warrior. En dus richtte Coldstreak zijn koude gele ogen op de deputy. “Ze leek wel een beetje op je,” sprak hij. “Ook dezelfde lange tabby vacht. Alleen was haar vacht bij haar borst iets witter dan dat van jou. Als ze jullie naast elkaar zouden zetten, zou ik denken dat jullie familie zijn.” Hij kon het niet laten dat hij zijn blik strak richtte op de deputy om te zien of hij gelijk had of dat hij zomaar in het wilde weg was gaan gokken en het fout had.

Coldstreak trok kort op een geïnteresseerde manier met zijn oren toen Acorndust aangaf te weten wie hij bedoelde. Dan moest het dus iemand zijn die dit soort dingen vaker deed. Of iemand die hij bijzonder goed kende. Kon het zijn? Kon het zijn dat Acorndust’s bloedeigen dochter de regeltjes verbrak? Natuurlijk bepaalde het karakter en de gedragingen van een ouder niet hoe het kind zou zijn en andersom ook niet, maar hij had toch wel verwacht dat de deputy iets strikter zou zijn met zijn eigen familie. Als het al zijn familie was, want dat werd natuurlijk een beetje in het midden gelaten en Coldstreak wist dat het geen zin had om erachter te gaan vissen. Hij hield het erop dat hij negentig van de honderd procent zeker was dat het om de dochter van deze kat ging, al kon hij dat natuurlijk niet met zekerheid zeggen. Misschien moest hij daar maar eens op letten bij de volgende Gathering. “Doe dat,” gromde hij. “Hoe eerder ze erin opgeleid worden, hoe groter de kans is dat we dit soort gedrag kunnen voorkomen naar de toekomst toe. Het zou jammer zijn als er conflicten ontstaan tussen onze Clans omdat onze toekomstige warriors zich niet weten te gedragen.” Zijn gedachten gingen heel even naar Waterpaw die zulk soort zelfde stunt had uitgehaald, maar geen haar op zijn hoofd zou dat hardop zeggen tegen de ShadowClan deputy. Je mocht de vijand immers nooit een reden geven om je ergens op aan te spreken, al ging dat over het gedrag van een ander. Nooit.

“Zo mag ik het horen,” bromde Coldstreak en ondanks dat hij een nors gezicht trok naar de ShadowClan deputy, klonk er toch iets van goedkeuring in zijn stem door. Andere Clan of niet, hij kon het altijd wel appreciëren als hij merkte dat er moeite werd gedaan om hun apprentices in toom te houden. En als hij de ShadowClanner mocht geloven, zou dat ook snel genoeg gebeuren. Hij kneep vervolgens even zijn ogen kort samen toen de tom aangaf dat conflicten pas ontstonden door handelingen aan beide kanten, maar gaf vervolgens een knikje. “In de meeste gevallen wel, ja,” sprak hij rustig. “Hoewel ik bepaalde groepen katten er ook wel verantwoordelijk voor zou houden om de eerste de beste reden aan te pakken om tot de aanval over te gaan. Maar dan kwam het initiatief meestal langs hun kant al.” Hij had het natuurlijk over BloodClan. Coldstreak had als apprentice zijnde dapper mee proberen te vechten met de Clans tegen de grote groep katten, maar hij was toch wel wat gewond geraakt, ook al had hij dan gevochten tegen een kat van zijn eigen leeftijd. Hij dacht niet dat hij die smerige bloedgeur en die arrogante grijns ooit nog zou vergeten. “Ik hoop voor jou dat die apprentice van je met hún geen uitdagende woorden uit zal wisselen. Anders kan het wel eens goed haar laatste keer zijn dat ze dat doet. Ik heb haar gewaarschuwd voor de gevaren, maar of ze wilde luisteren.” Hij haalde zijn schouders op. Niet zijn probleem.