That's scary.

Met een zenuwachtige blik keek Cherrypaw in de richting van haar mentor toen ze de redelijk magere muis opgroef die ze eerder die dag daar begraven had. Toen haar mentor haar een goedkeurend knikje gaf, haalde ze opgelucht adem. Haar mentor gaf aan dat de training voorbij was en dat ze nog even mocht genieten van haar middag, maar waarschuwde haar dat ze wel in hun territorium moest blijven. Omdat Cherrypaw een al iets oudere apprentice was en haar tour van het territorium al gedaan had – en omdat ze al meerdere keren had laten blijken dat ze het vertrouwen van haar mentor niet schaadde – kreeg ze al iets meer vrijheid dan in het begin. Haar mentor was daar vrij losjes in. Zo lang ze maar terug zou zijn in het kamp voor zonsondergang en binnen hun territorium zou blijven, maakte het hem niks uit wat ze deed met haar vrije tijd. Hij wist dat er genoeg patrouilles rondliepen die haar konden helpen als er zich een onverwacht voorval voor zou doen en aangezien hijzelf soms ook in de middag ging jagen, kwamen ze elkaar vaak genoeg tegen. Cherrypaw was dus nooit echt alleen in het territorium, maar dat vond ze niet zo erg. Ze had haar Clanmates graag om zich heen, al vond ze het soms moeilijk om een gesprek met hun te onderhouden omdat ze zich niet vaak op haar gemak voelde en wat aan de verlegen kant was. Pas als ze iemand goed begon te kennen, stelde ze zich al iets meer open. Het was een eigenschap waar ze graag aan wilde werken, maar aan de andere kant was het ook wel goed omdat ze dan niet te naïef zou zijn tegenover anderen, had haar mentor haar al eens verteld. Cherrypaw rende in gedachten verzonken zijnde een bepaalde kant uit en merkte de stank van het Thunderpath pas op toen het te laat was. Ze vouwde haar oortjes in haar nek toen ze het luide gebrul van een monster hoorde en hield flink wat afstand tussen haar en het Thunderpath. Ze had horrorverhalen gehoord van monsters die afweken van het pad en zomaar een kat aanreden. Ze wist niet of het waar was of verzonnen om kittens en apprentices bang te maken, maar ze wilde het toch niet uittesten. En ze zou ook direct weer weggegaan zijn als ze niet een kat aan de overkant naar haar had zien kijken. Een tikkeltje verlegen keek Cherrypaw de tom terug aan waarna ze ongemakkelijk met haar pootjes de aarde onder haar vertrappelde. Ze vond het onbeleefd als ze nu zou doen alsof ze hem niet gezien had en dus groette ze hem door even een knikje te geven. Misschien ging hij zelf wel weg, dan was de keuze gemakkelijk gemaakt.

Cherrypaw maakte oogcontact met de ShadowClanner. Haar oren vouwden zich geschrokken in haar nek toen hij naar haar snauwde. Even twijfelde ze. Ze kon kiezen om weg te gaan, maar wat zou er gebeuren als ze dan de border niet meer in de gaten hield en de ShadowClanner besloot om over te steken? Er waren genoeg katten in haar Clan die sterk genoeg waren om deze apprentice aan te kunnen, maar zij waren nu niet hier op dit moment en haar mentor was ook niet in de buurt. Bovendien deed hij niets verkeerds en was het dus suf als ze nu om hulp ging roepen. Daar kwam dan ook nog eens bij kijken dat als ze eindelijk warrior zou worden, ze dit soort zaken alleen zou moeten kunnen oplossen. Het was vooral die laatste factor die ervoor zorgde dat ze haar schouders rechtte en het aandurfde om hem aan te kijken. “Ik controleer mijn grenzen,” antwoordde ze rustig op de vraag, hoewel ze half stond te trillen op haar poten. Ze kon vanaf hier zijn dat hij groter was dan haar en dat hij het in een gevecht wellicht wel zou winnen. Hij moest dan wel naar de overkant komen, want Cherrypaw was niet van plan om naar daar te rennen. En tegen de tijd dat hij hier was en haar had aangevallen, had iemand van haar Clan al wel door dat er iets niet juist was. Hoopte ze dan toch. “Net zoals jij jouw grenzen controleert, heb ik ook de taak om dat te doen. Of niet soms?” Het was niet eens uitdagend bedoeld. Haar blik keek hem afwachtend aan, ergens wel een beetje nieuwsgierig naar wat hij nu ging zeggen.

Cherrypaw trok kort met haar oortje toen het erop leek dat de ShadowClanner haar niet geloofde. Wat was ze anders aan het doen…? Toen ze zijn kwade blik zag, drong het pas tot haar door. Hij dacht dat ze ShadowClan aan het bespioneren was. Die gedachte was zo belachelijk dat Cherrypaw even haar voorzichtigheid vergat en hem lichtelijk ongelovig aankeek. “Denk je nu echt dat…” Maar voor ze haar zin kon afmaken, weerklonk er opeens een bulderend geluid. De ShadowClan apprentice had een stap dichterbij gezet – waarschijnlijk om intimiderend over te komen – en ging niet naar achteren toen de monster naderde. Ondanks dat het niet haar Clanmate was en hij haar zojuist beschuldigd had van iets totaal onnozels, zakten haar oren toch kort in haar nek toen de monster voorbij raasde. Zij stond op een veilige afstand; enkel haar vacht bewoog fel mee met de wind die de monster achter zich liet. Ze blies haar adem opgelucht uit toen ze zag dat de monster geen muislengte van het Thunderpath was afgeweken en de ShadowClan apprentice er dus nog ongeschonden stond. En hoewel hij stoer over probeerde te komen, zag Cherrypaw dat het hem wel wat deed. “Eh… alles oké?” vroeg Cherrypaw maar, waarna ze met haar oortje bewoog. Als hij zo ging blijven staan voor een Thunderpath met razende monsters erop, dan leek het voor Cherrypaw zo dat hij mentaal niet helemaal in orde was. “Luister eens goed, ik wil geen prooi van je Clan stelen en ik ben hier ook niet om jullie te bespioneren. Ik kan bovendien vrij weinig zien vanaf deze border, denk je ook niet?” Ze keek hem met een frons aan en even leek het alsof ze met hem aan het spotten was, maar ze was oprecht in de war van zijn vijandige, onnodige houding. Maar hoewel ze terughoudend reageerde, wist ze dat ze mee zou gaan in het gevecht als die zou komen. Nee, Cherrypaw liet zich niet doen.

Cherrypaw bewoog slechts met haar oortje toen hij een snauwerig antwoord gaf en vervolgens weer een opmerking maakte dat redelijk vijandelijk klonk. Ze had geen idee waar al die vijandigheid vandaan kwam, al zeker omdat ze helemaal niks anders had gedaan dan toevallig in zijn richting kijken. Of ze moest met haar ogen tegenwoordig al prooi kunnen stelen, natuurlijk. Dat zou ze er niet voor willen doen, maar ze zou het wel gebruiken om haar eigen Clan te voeden met hun eigen prooi. Ze was ervan overtuigd dat het sowieso minder lekker smaakte om prooi te stelen van een andere Clan. Gewoon het idee dat het niet eerlijk gevangen was, zou er voor haar al de lol afhalen om het op te eten. Ze wiebelde opnieuw met haar oortjes toen hij weer een opmerking maakte en deze keer kon ze het niet laten dat ze even geamuseerd lachte, al was er bijna niks amusant aan het feit dat hij overreden was door een monster. “Als je dat op die manier verder doet, heeft ShadowClan dadelijk één apprentice minder om de grens te bewaken,” merkte ze fijntjes op. Ze had geen idee wat deze tom dacht te bereiken toen hij zo dicht bij het Thunderpath ging zitten, maar erg slim was het niet geweest. “Als de rest van de apprentices in je Clan ook zo zijn, kunnen ze het werk beter over laten aan de warriors.” Ze besloot dat ze wel genoeg commentaar had gegeven op zijn domme actie en schraapte haar keel. “Nou ja, in ieder geval, mijn naam is Cherrypaw en totdat onze Clans duidelijk met elkaar in oorlog gaan, hoef je voor mij niks te vrezen.” En natuurlijk zou ze ook ten aanval over gaan als hij iets zou proberen, maar dat leek haar wel logisch. Dat zou uiteindelijk ook wel door zijn dikke schedel dringen, niet dan?

Cherrypaw wilde reageren dat ze het jammer vond dat hij niet overreden was door het monster, maar gepikeerd klemde ze haar kaken op elkaar. Ze was meestal voorzichtig en kalm aangelegd, maar ze hield er niet van als ze zo werd uitgedaagd. De kinderachtige - want dat was het gewoon, kínderachtig - ShadowClanner ging vervolgens door met zijn treiterende antwoorden door eerst de naam te noemen die ze had voordat ze haar rank kreeg en vervolgens zichzelf voor te stellen als Settledpaw. “Ze hadden je beter Uptightpaw kunnen noemen,” murmelde ze onder haar adem door, maar de ShadowClanner leek nog niet klaar te zijn met zijn zegje en ze kon het niet laten om even overdreven met haar ogen te rollen. Ze had dan ook de neiging om zich om te draaien en hem maar te laten bazelen, maar opeens kwam hij met een argument aanzetten waar haar haren van overeind gingen staan. Ja, ze hadden ooit een voormalig kittypet als leader gehad, maar aan zijn dapperheid kon door geen enkele kat aan getipt worden en al zeker niet door deze belachelijke haarbal. “Dat is beter dan ShadowClan,” sprak ze rustig en op een ijzige manier. “Die vinden het normaal om allemaal half-Clanners aan te nemen in hun Clan.” Het waren maar geruchten die ze had gehoord, maar het was wel iets wat ze op dit moment kon gebruiken naar de ShadowClanner toe. Ze had dan ook geen idee dat hij half-Clanner was. “Jullie beweren dat jullie allemaal zo hard en dapper zijn, maar dat is dan toch wel met Clanbloed dat niet volledig eigen aan de Clan is. Wat is de eer in dat?” Ze had zich misschien niet tot dat niveau moeten verlagen, maar dan had hij gewoon zijn gore bek over Firestar moeten houden.

Cherrypaw kon het triomfantelijke gevoel dat in haar binnenste op kwam zetten maar nauwelijks onderdrukken toen ze de woeste blik in de ogen van de apprentice zag. Hij kende duidelijk niet het gezegde dat wie de bal kaatste, hem hard terug moest kunnen verwachten. Het was dan ook bijna zielig te noemen hoe hij zichzelf probeerde te verdedigen. Ja, zij had hem teruggepakt, maar aan de andere kant klopten haar woorden ook niet helemaal. Firestar’s bloed had helemaal niet bestaan uit die van een warrior, maar hij had wel geschiedenis geschreven met zijn acties en had ThunderClan gemaakt zoals het de dag van vandaag was. Elke elder gebruikte hem wel in zijn of haar verhaal als ze iets spannends wilden vertellen en tot nu toe ging hetzelfde verhaal nog steeds over van generatie op generatie. “Ik weet niet of je de verhalen gehoord hebt, maar niet alleen ThunderClan heeft wat te danken aan Firestar,” antwoordde ze ijzig, haar blik strak op de ShadowClanner gericht. “Als Firestar er niet was geweest, had BloodClan heel lang geleden zijn slag al kunnen slaan en waren wij er niet eens geweest.” Ze snoof. “En het feit dat StarClan hem uiteindelijk heeft gekozen om leader te worden, wil zeggen dat hij toch hun goedkeuring had. Het bloed wat op dat moment door zijn aders stroomde, maakte voor hun niet echt iets uit. Dus ik snap niet waarom zo’n domme apprentice zoals jij je er dan mee bezig moet houden. Je argument is nutteloos en als je dat niet inziet, ben je echt nog dommer dan ik al dacht.”

Cherrypaw rolde met haar ogen toen de ShadowClanner weer een nederlaag van ThunderClan aanhaalde. Had hij echt niks beters te doen dan ThunderClan naar beneden proberen te halen door oude koeien uit de sloot te halen? Ze dacht van niet. Deze apprentice was echter wel goed op de hoogte van de geschiedenis van ThunderClan. Misschien sprak hij veel katten van haar Clan in zijn vrije tijd aan om zo veel mogelijk over hun te weten te komen zodat hij dat later pesterig kon gebruiken tegenover jongere apprentices zoals haar? Dan was hij bij het verkeerde adres. Cherrypaw zag er misschien niet sterk uit of als iemand die haar mannetje kon staan, maar dat kon ze weldegelijk. Als ze geprovoceerd werd, dacht dan maar niet dat ze zich angstvallig op de achtergrond ging houden. Nee, dan deed ze juist een stap naar voren, hief haar kin op en sprak de woorden die haar tegenargument aan zouden duiden en duidelijk zou maken aan de kat die haar provoceerde dat ze zich niet zomaar klein liet krijgen. “En als je beter op had gelet bij je geschiedenislesje wist je ook dat we Silverstar weer terug hebben gehaald en dat we BloodClan uit ons territorium hebben verdreven. En dat zonder de hulp van andere Clans.” Ze keek hem vals aan. “Jullie kunnen misschien wel allemaal zo stoer doen en zeggen dat jullie geen hulp nodig hebben, maar het was toch echt ThunderClan die de andere Clans te hulp moest schieten tijdens het gevecht in Fourtrees. En wie doodde Claw uiteindelijk? Oh ja, een ThunderClanner!” Ze rolde met haar ogen toen hij met een dom tegenargument aan kwam zetten nadat zij haar opmerking had gemaakt, duidelijk daarmee aangevend dat hij niks beters wist te zeggen. “Waarom stap je niet de border over met die grote bek van je en kom je erachter?” snauwde ze hem woest toe. “Dan laat ik je wel eens zien wat voor een softie een ThunderClanner is, jij vies vuil stuk vossenstront!”

“Dat geldt anders ook voor jou, dus ik zou maar niet zo uit de hoogte doen als ik jou was. Voor als je het nog niet doorhebt: we zijn van dezelfde leeftijd, muizenbrein!” Ze had nu al medelijden met zijn denmates die elke dag met hem op moesten trekken. Zijn karakter was behoorlijk onaangenaam en Cherrypaw kon enkel hopen voor zijn Clan dat hij niet zulke vooroordelen over zijn eigen Clanmates had als over de andere Clans. Natuurlijk was het normaal dat er hier en daar wat rivaliteit heerste tussen de Clans, maar ze was nog niemand tegengekomen die met zulke vooroordelen aan kwam zetten en de geschiedenis naar zijn eigen poot zette, precies alsof hij BloodClan zélf verdreven had. Alleen de gedachte al liet haar lachen. “Dat zou je niet zeggen als je je zo hoort praten,” sprak ze op een droge toon uit toen hij zei dat hij niet dom was, maar de naam die hij haar gaf, maakte haar woest. Alleen maar omdat hun grootste leader ooit een kittypet was geweest – wat niks wilde zeggen! – wilde niet zeggen dat zij ook kittypetbloed door haar aderen had stromen. “Ik wil het je wel eens zien proberen,” sprak ze en ze gniffelde. “Je mag hopen dat je mij niet tegenkomt in een gevecht. Ik laat niets van je over.” De felle blik in haar ogen vertelde hem dat ze haar woorden meende. Ze zou hem echt een lesje leren als ze de volgende keer tegenover elkaar zouden staan. Alles in haar schreeuwde om nu die border over te steken zodat ze hem kon aanvallen, maar ze dacht aan haar mentor en wat het voor haar training zou betekenen als ze die beslissing zou nemen. Ze zou later warrior worden en Thornstar zou ontzettend teleurgesteld in haar zijn. Nee, dan kon ze beter wachten totdat ze daadwerkelijk ooit een keer tegenover elkaar zouden staan. “Nou, als je verder geen domme opmerkingen meer hebt om te maken, dan stel ik voor dat je oprot naar je kamp. Je hebt hier niks meer te zoeken.” Ze keek hem nu haast kil aan, haar haren nog steeds overeind.