You are strong

Onderwerp: You are strong wo 10 jul 2019 - 23:37

Met lome passen wandelde de lichtkleurige poes verder. Ze was die avond niet meer naar huis gekomen, de zon was al lang onder de horizon weg gezakt. Ze had er geen zin in, wilde eigenlijk niet terug komen, nooit. Wat was er nu nog? Buiten een bende idioten? Een zware diepe zucht bracht haar tot een halt. Haar poten voelden te zwaar om verder te gaan nu. Haar vacht irriteerde haar, ze wilde de haren uit haar lijf trekken. Ze had er een hekel aan en wilde dat het stopte. Haar volledige zijn leek te branden... Of misschien was het wel gewoon de haat die in haar brandde. Ze was warm, maar ook weer koud. O wat had ze nood aan een knuffel of een warme lik over haar schouder. Maar Burnet had niemand die dat haar kon schenken. Niemand om naartoe te lopen en te huilen. Ze zouden haar zwak vinden... Iedereen was een vijand. Zelfs Routnose, degene die haar zo dierbaar was, had besloten een ander te nemen. Natuurlijk respecteerde Burnet deze keuze volledig... Maar dat betekende niet dat zij ook geen keuzes kon maken. Haar achterpoten gaven het op, ze was niet ver meer van het kamp. Maar voor even... Bleef ze hier nog zitten, gebroken en alleen. Niemand zou haar toch missen.

- Abysshowl

Onderwerp: Re: You are strong wo 10 jul 2019 - 23:59

Abysshowl was niet bewogen sinds het begin van haar vigil en had geen woord meer gesproken op het commando na dat een queen op haar jongen moest letten. Ze wilde Ashkit bij haar houden, maar ze was wijs genoeg te weten dat de kou slecht voor het jonge kind was. Als een stenen beeld zat ze naast het lichaam van haar overleden partner. Haar hart koud. Haar hoofd vol met vragen waar ze geen antwoord meer op zou kunnen krijgen. De kattin hielt zichzelf zo groot voor het oog voor haar clangenoten, voor het oog van starclan en de wereld om haar heen maar ze voelde hoe ze haar grenzen begon te bereiken. Iedere ademhaling leek een nare smaak op haar tong achter te laten. Ze was nog nooit eerder gebroken geweest. Alle nare dingen die ze had meegemaakt had ze bevochten en overwonnen maar nu was er niks om tegen te vechten. Niks om aan te spreken of om te lossen. Wat had je aan dapperheid als dit de pijn niet weg nam? Haar keel verkrampte en ze wist dat ze op moet staan. Met moeite kreeg ze zichzelf op haar vermoeide poten en liep ze statig het kamp uit. Eenmaal op een respectabele afstand van de ingang liet ze haar muren vallen. Ze zakte door haar poten en drukte haar kop tegen de harde aarde aan. Tranen welde op in haar enkele oog en ze liet een verstikte snik uit. Ze kon zich niet de laatste keer herinneren dat ze ooit had gehuild, de warme stroken van haar tranen voelde vreemd op haar huid maar ze kon het niet meer inhouden. Altijd was ze sterk gebleven maar wat nu? Wat nu ze dat niet was? Kon ze het ooit nog zijn? De grijze poes snikte nogmaals, haar ademhaling haperend en rauw van de emotie. Haar halve staart was tussen haar achterbenen gestoken en ze maakte zich klein. "Je moet sterk zijn." fluisterde ze zichzelf toe, in de hoop dat ze hiermee haar muren weer omhoog kon trekken. "Je moet er zijn voor je kits. De clan mag je niet zo zien. Je kan niet zo zacht zijn" Ze haalde diep adem en hief haar kop weer. Nee. Nee ze zou nog liever terug Rogue worden dan dat Starclan haar pijn zou zien. Oceanstar mocht niet weten hoe zeer ze haar gezin had verlaten. "Verman jezelf Abyss.. Je bent geen kit meer" De laatste woorden waren koud tegen zichzelf gemompeld, ze liet zichzelf niet toe om te rouwen, om te huilen. Want wanneer je dat deed was de pijn pas echt.

Onderwerp: Re: You are strong di 23 jul 2019 - 10:30

Haar poten tintelden. Waarom voelde ze zich zo? Even beet ze kalm op haar onderlip, maar het was niet teder of in een poging om iets te onderdrukken. Ze beet door, in een beweging om bloed naar boven te werken. Ze wilde schreeuwen en alles kapot maken, de hele wereld aan duigelen slaan. Ze wilde weg uit deze verrotte clan. Er was niks meer hier. Enkel verraders en hartenbrekers, valse wensen en beloftes. Ze slikte, haar kop voelde zo licht aan, alsof ze elk moment kon verdwijnen in het alles... Gesnik liet haar opkijken... Het was enkel natuurlijk en voorspelbaar dat er droevige geluiden waren rond het kamp. Er was genoeg om over te huilen hier, in het land van ellende en pijn. Oh, waarom had haar vader haar nooit komen halen. Dan had ze haar leven als een shadowclanner kunnen leven. Dan was ze misschien nu wel gelukkig.
Rustig kwam ze in beweging, de ene poot voor de ander, behoedzaam en twijfelachtig. Kort kneep ze haar ogen wat nauwer, in een poging te zien wie er daar zat... Maar veel moeite hoefde ze niet te doen. Abysshowl was een vrij opvallende kat, qua uiterlijk en houding... Hoe dan ook leek zelfs die iconische houding nu kapot te zijn. Even slikte de rossige poes, haar hart brak lichtjes bij het beeld dat ze hier voor haar zag. Ze voelde met haar mee, snapte waarom ze zoveel pijn had... En ergens was ze jaloers dat de ander zomaar haar kon laten gaan. Niet in pure woede of angst of wat dan ook, maar gewoon ruig verdriet. Het was iets dat Burnet niet kon. Elke actie die ze uitte was verweven met woede en angst. Zelfs wanneer ze alleen was kon ze haar stekels niet neerhalen. "Abysshowl?" klonk er zachtjes van de kattin af terwijl ze de getekende poes benaderde. Wat was dit gevoel? Even hapte ze naar adem en versnelde ze haar pas, om een late sprint te nemen en kort haar kopje tegen de schouder van de ander te drukken. Ze zweeg en legde teder haar lichaam dichter bij de ander, zodat ze steun had. Voor even liet ze de stilte van de nacht insijpelen bij haarzelf... Bij de ander... Niemand verdiende dit, niemand verdiende het zoals zij het had verdient. Ondanks alle jaloezie... Had ze het toch gedaan.... Maar dan opnieuw, er was niks meer om jaloers over te zijn. "Ik heb je..." fluisterde ze zacht, teder, maar sterk.

Onderwerp: Re: You are strong