A lot (Firepaw)

De zon begon net op te komen toen een grijze kattin het kamp binnenkwam. Ze was er alleen op uit geweest omdat ze niet kon slapen. Urenlang had ze in haar eentje langs grenzen en oevers gelopen, denkend aan de vader van haar twee prachtige kittens. Het was nu al zo lang geleden dat hij was gestorven, en nog steeds was ze er kapot van dat ze hem nooit over zijn kitten had kunnen inlichten. Hun relatie was kort en misschien zelfs overhaast geweest, maar Crystalshell zou er niks aan veranderd hebben. Terwijl ze hier nog steeds aan dacht ging ze naast het warriors den zitten. Ze kon het even niet aan om daarbinnen te zijn, ookal had ze nog zo'n goede band met veel van de andere warriors, ze had nu geen zin in hun gezelschap.

Het was een hete dag, maar nog steeds voelde Firepaw de zon op zijn vacht branden. Gelukkig dat het nog wat winderig was, zodat de koude bries toch wat voor koelte zorgde en de temperatuur perfect maakte. De rode kater liep terug het kamp in, zijn rechter voorpoot nat maar geen enkele vangst. Hij had vanochtend nog een poging gewaagd om bij de rivier wat vis te gaan vangen, maar hij raakte al gauw verveeld en had besloten om terug het kamp in te gaan. Misschien kon hij wat anders nuttigs doen. Zoals Coyotepaw helpen met kruiden vinden of een apprentice vinden die zin had om te sparren.
Hij spitste al gauw zijn oren toen hij de grijzige vacht van zijn moeder bij de warriors den zag. Een kleine glimlach ontstond op zijn gelaat. Hij had al een tijdje niet met Crystalshell gepraat. Ook niet met Icecream, eigenlijk. Gezien hij al warrior was geworden. Ergens voelde Firepaw jaloezie door het feit dat zijn broer eerder warrior werd genoemd. Maar de kater hield meer van zijn broer dan van zijn trots, en had hij gewoon mee op ingestemd dat hij de titel wel had verdiend.

Hij had haar niet eens een waarschuwende miauw gegeven. De rode kater was misschien net zo groot als zijn moeder nu, maar nog steeds liet hij zacht gespin horen terwijl hij zijn kop onder haar kin stak. Firepaw was al best wel een volwassene kat. Bijna, dan. Maar hij zou altijd bij zijn moeder om aandacht vragen. Vooral ook omdat Crystalshell degene was die hem ook aandacht en liefde gaf. En dat waardeerde hij al te graag. ”Hey, ma.” Miauwde hij uiteindelijk voor hij naast de kattin besloot te zitten. Nu zag hij dat hij al best gegroeid was. Hij kon zich nog herinneren toen hij nog een kitten was. Dan pas merkte je wel op hoe snel tijd wel niet ging. ”Hoe gaat het?”

Vanuit haar ooghoeken had ze de rode vacht al dichterbij zien komen, maar toch kwam het als een kleine verassing toen Firepaw zijn kop onder haar kin stak. Ze genoot even van het moment, ook al waren ze al bijna helemaal opgegroeid: ergens bleven ze haar kinderen. Toen ging Firepaw naast haar zitten en Crystalshell keek hem met een kleine glimlach aan. Ze was altijd streng genoeg geweest zodat de twee niks al te heftigs uithaalden als kittens, maar was er niet zo erg in doorgeslagen dat ze zich van haar vervreemd hadden. De kater vroeg hoe het met haar ging en de grijze kattin wachtte even met antwoord geven. Ze de laatste tijd veel gepiekerd: Nu ze daar ruimte in haar dag voor had en niet meer voor twee kittens hoefde te zorgen. "Het kan altijd beter... Maar het gaat goed, maak je maar geen zorgen" Antwoordde ze uiteindelijk op rustige toon. "Ik zat even aan je vader te denken"