{Open} Mirror, mirror, what's behind you

Zijn poten jeukten, zijn kop tolde. De geur van shadowclan, hij walgde ervan. Voor even overweegde hij het, een leven nemen om het Tallstar betaalt te zetten. En dus zo was hij in beweging gekomen. Met kalme passen was hij langs de windclan grens gegaan. Hij kende het gebied immers vrij goed, hij was er opgegroeid en oud geworden. En nu was hij een buitenstaander, sommigen konden zeggen dat hij een verrader was... Maar hij zag het anders. Hij zorgde ervoor dat zij niet in de problemen kwamen. Alhoewel een oorlog er ook nog goed uitzag. Even wiebelde zijn oortjes toen hij een bekende figuur zag. Huh. "Pepperpaw eh?" zei hij even kalm terwijl hij haar kalm benaderde, maar wel op afstand bleef. Zijn ogen stonden koel, maar er was vuur in zijn ziel. Er was zoveel dat hij hiermee kon doen... Oh zoveel.

Ze bevestigde hem en even knikte de grote kater naar haar. Hij had geen kwade intenties, nee... Maar de gedachte bleef in zijn hoofd spoken. Het had hem moeten zijn. Hij had haar vader moeten zijn. Niet die... Tallstar. Kort wende hij zijn blik van haar af, om even te staren naar het dennenbos. "Dus..." sprak hij langzaam, voorzichtig, behoedzaam. "Jeuken je poten al?" Hij slikte even en keek kalm naar haar. "Om te rennen?" Het was duidelijk, elke kat die een beetje verstand had zag het. Ze was een windclanner in bouw en gestalte. Het bos dat achter haar lag was iets dat haar nooit tevreden kon stellen. Toch?

Ze bevestigde zijn vraag met het zeggen dat ze van rennen hield. Kort keek hij even naar haar en knikte hij even naar der. Dit was niet wat Tinder had gewild, toch? Had ze liever gehad dat een shadowclanner haar kind opvoedde dan haar bloedeigen clan? Kort zuchtte hij even, een zucht gevuld met vermoeidheid. Hij was hier moe van, van alles... Alle leugens. "Ik hou ook van rennen," klonk er kalm van de tabby af. "Het is fijn om even alles te vergeten en gewoon de wind in je pels te voelen," sprak hij even rustig terwijl hij naar zijn eigen poten keek. Langzaam ging hij zitten, zijn schouders licht hangende. Er was geen reden voor hem om alert te zijn als hij niks vijandig rook. Hij rook immers alleen de sterke geur van Pepperpaw. Verder waren er geen andere shadowclanner geuren die hij opmerkte.

Even keek hij op en kort zag hij dat ze aan het glimlachen was. Goed, dat was een goede eerste stap. De atmosfeer wat laxer maken. De simpele gedachten van een kind kon je makkelijk manipuleren. Brokentune knikte even naar de flamepoint. "Het spijt me als ik je bang heb gemaakt eerder. Dat was helemaal niet mijn bedoeling geweest," sprak de tabby kater even. Misschien was het deels gericht op nu, deels gericht op hun eerdere ontmoeting in het bos toen Tallstar bij haar was. "Kan je eigenlijk goed rennen in het shadowclan gebied? Of hebben ze echt zoveel modder als men zegt?" Een normaal gesprek aanspannen kon geen kwaad, toch niet in haar ogen, toch?

Ze sprak over haar gebied en even wiebelde de oortjes van de gestreepte kater. Dat klonk ergens wel interessant. "Oh? Wow, ik kon het windclan gebied nog niet helemaal toen ik jou leeftijd was," lachte hij even zachtjes terwijl hij haar kalm aankeek. "Je hebt vast een geweldige mentor die je superhard traint," klonk er rustig van de rogue af, proberende het gesprek te sturen naar zijn eigen zinnetje, naar een nog comfortabeler iets. Voor nu was hij immers nog erg op zijn hoede. Hij moest haar aandacht erbij houden.

Even knipperde hij. Langzaam maar zeker wilde hij haar vertrouwen winnen. Dat er helemaal niks mis met hem was en dat hij gewoon een lieve man was. Hij was lief, hij was aardig, hij verdiende alles wat hij wilde... "Niet? Ik probeer het territorium zoveel mogelijk te verkennen, want dan weet ik zoveel mogelijk!" Aha. Even knikte hij langzaam naar haar waarna hij een zachte lach probeerde te onderdrukken. "Ik was erg bang vroeger, erg... Onzeker..." klonk er even rustig van de ander af, het voelde zwaar om terug te denken aan die tijd, aan toen. "Ik heb een hele goede mentor, ik heb Acorndust, al moet hij ook Settledpaw trainen." Even grinnikte hij. Hij wist hoe sommige katten niet echt van mentor delen hielden. "alleen is hij echt o-ve-ral. Hij is zelfs een keer uit een boom gevallen terwijl ik met een Thunderclan apprentice praatte" Hm? "Oh? Dat lijkt me best een grappig zicht tho," sprak hij rustig tegen de ander met een glimlach. "Ik heb nooit mijn mentor moeten delen. Mijn mentor was jouw oma, Icyrose," vertelde hij kalm tegen de jonge apprentice. Ah de goede jonge tijden waren geweldig. "Geniet van je apprentice tijd, Pepperpaw, het is een geweldige tijd..." Ja, eentje die je hele leven kon bepalen...