A star in the making {Eveningglow)

De zwart met witte kater had zich naar de uitgang van het kamp verplaatst, wachtende op zijn mentor. Hij was zonet nog maar tot apprentice benoemd en mocht nu het territorium al in! Ergens was de kater blij dat hij niet moest wachten tot morgen en hij nu al het kamp kon verlaten. Hij had zolang uitgekeken naar dit moment, en nu was het eindelijk zover! Hij zou zijn moeder trots maken. Sterker zelfs, hij zou zijn grootmoeder, Bluestar, met genoegen laten neerkijken op hem! Sabrepaw rechtte zijn rug wat en richtte zijn groene ogen op de krijgers die de nieuwe benoemden nog aan het feliciteren waren. Hopelijk was Eveningglow er snel, dan konden ze meteen beginnen! Hij had geen zin meer om nog langer te wachten!

Sabrepaw was al voor haar uit getrippeld. Ze had zich naar wat warriors omgedraaid om hun op patrouille te sturen. Toen ze daarmee klaar was keek ze naar de kampuitgang, waar haar apprentice al was gaan zitten. Aan zin ontbrak het hem tenminste niet. “Controleer ook even of het water nog steeds bevroren is.” Miauwde ze tegen de kat die ze de leiding had gegeven over een grenspatrouille. Voordat ze zich omdraaide en naar Sabrepaw toeliep. “Tijd voor de tour, kom maar mee.” Miauwde ze in het voorbijgaan van de aprentice. Ze stopte niet, ze ging er vanuit dat hij door had gehad dat ze eraan kwam en haar direct zou volgen. Anders moest hij maar even een sprintje trekken. Ze liep eerst naar de Sandy Hollow en bleef daar even staan. “Hier zullen veel van onze gevechtstrainingen zijn, dit is Sandy Hollow.” Zei ze tegen Sabrepaw. “Je hebt vast wel al eens van deze plek gehoord.” Het was altijd goed om meteen de kennis van een jonge kat te testen en dus ook de interesse of juist desinteresse in zijn omgeving.

Sabrepaw volgde Eveningglow toen deze hem voorbij liep. De zwart met witte kater volgde al trippelende de grotere en oudere kattin. Zijn verwachtingsvolle, groene blik had hij op haar rug geworpen. Vervolgens kon hij het echter niet laten om rond hem heen te kijken, het territorium nu al in zich opnemende.
Toen ze eenmaal bij een zanderige plek waren gearriveerd, hield ze halt. Sabrepaw volgde haar acties en ging ook even stilstaan, knikkende met zijn kop als teken dat hij haar gehoord had. "Hier zullen we dus vaak zijn?" miauwde hij, een tikkeltje vragend. Hij vroeg zich af of hij deze plek dan niet beu zou worden na een tijd... Al kon hij zich inbeelden, met de vechttrainingen van Eveningglow, dat dat niet het geval zou zijn. Daarbij zou Sabrepaw toch te druk bezig zijn met zichzelf te verbeteren en alles in zich op te nemen. Als hij iets niet zou zijn, dan was dat een slechte apprentice!

Hij vroeg of ze daar vaak zouden zijn, waarop ze knikte. “Ja, het is de ideale plek voor vechttrainingen. Al doe ik die ook wel eens buiten de kuil om de omgeving te leren gebruiken.” Glimlachte ze. “Maar voor de basis is dit de meest geschikte plek, hier kan ik al je bewegingen goed in de gaten houden. Het sluipen zullen we dus ook hier oefenen. Daar over gesproken zal ik je een stukje sluipen voordoen? We hebben niet heel erg veel tijd als we het hele territorium nog willen doorlopen, maar eventjes kan wel.” De blik in haar felgele ogen richtte zich nieuwsgierig op Sabrepaw, benieuwd naar wat voor antwoord hij ging geven. Zo onopzichtelijk mogelijk testte ze hem al. Ze wilde weten hoe de jonge kater in elkaar zat tijdens trainingen en of hij daarin goed bij haar zou passen, maar ook bij Dustpaw. Als het helemaal niet zou klikken zou ze dat aan Thornstar moeten vertellen, al had ze er vertrouwen in dat het niet nodig zou zijn. Hij was als kitten natuurlijk al in de gaten gehouden.

Ze vertelde hem dat ze ook graag op een andere plek trainde, om te voorkomen dat het een automatisme werd. Nouja, zo begreep hij het toch. Hij kon er wel inkomen dat als je altijd op dezelfde plek trainde, het wel eens kon tegenslagen wanneer het er echt op aan kwam. Zo zou hij ook in verschillende omstandigheden het beste uit de situatie kunnen halen. Hij knikte dus begrijpend en eveneens instemmend op haar voorstel. Sabrepaw wou liefst zo snel mogelijk zoveel mogelijk leren. De zwart met witte kater was dan ook van mening dat hij altijd nog wel iets bij zou kunnen leren en het nog zwaar genoeg ging worden. Dus als hij nu al veel kon oppikken en dit verwerken, zou het enkel in zijn voordeel werken later. Zijn groene blik keek haar oplettend aan, afwachtende op wat ze ging doen. Ook zijn gelaatsuitdrukking was gefocust. Nee, hij zou zeker niet tijd verspillen aan haar tegen te werken. Hij vond dat apprentice's die dat wél deden, slechts zichzelf daarmee pestten. Plus, Sabrepaw had daar niet eens de energie voor. Bijleren was het enige wat hem interesseerde, om later een zo goed mogelijke warrior te worden. Dat hij grote dromen en verwachtingen had, was slechts een understatement.

Sabrepaw luisterde rustig naar haar en viel haar niet in de reden. Hij was geïnteresseerd en ze wist nu helemaal zeker dat ze een geschikte mentor voor hem kon zijn. Sabrepaw was geen jonge spring in het veld waar ze zenuwachtig van zou worden. Hij was leergierig en beheerst. Toen hij knikte dat hij het wel wilde zien zakte ze door haar poten. Ze bracht haar gewicht op haar achterpoten en sloop geruisloos vooruit. Toen ze de kuil inliep gebruikte ze haar voorpoten om te remmen, zodat ze niet te snel de kuil in zou lopen en daarbij haar evenwicht zou verliezen. Haar staart hield ze dicht bij de grond, zodat die niet op zou vallen, maar ze gebruikte hem wel om haar balans te houden. Toen ze midden in de kuil was kwam ze weer overeind en wenkte Sabrepaw. “Nu jij. Dan lopen we daarna door naar de Owltree. Zorg er voor dat als je wat daalt de kuil in je af blijft remmen met je voorpoten, anders beland je met je neus in het zand.” Nodigde ze haar apprentice uit naar haar toe te sluipen.

De zwart met witte kater keek aandachtig toe hoe Eveningglow een sluippositie aannam en zich voortbewoog. Zijn groene blik volgde elke beweging die ze maakte en maakte nu al een mental note hoe hij het zelf zou uitvoeren. Een heel plan stippelde zich uit en zodra de kattin teken gaf dat hij aan de beurt was, knikte hij en zakte hij wat door haar poten. Sabrepaw deed zijn best de kattin zo goed mogelijk na te doen. Het zag er allemaal nog wat stroef uit, maar over het algemeen had de kater snel opgevangen hoe de hele positie in elkaar stak. Voor een tel verloor hij zijn aandacht en wou hij kijken naar Eveningglow om te zien wat ze er van vond, en kantelde hij naar voren. Geschrokken sprong hij overeind en schudde hij het zand van zijn kop. Schuldbewust gleed zijn groene blik naar de deputy. "Sorry.. dat was slecht." mompelde hij met een schrale lach op zijn gezicht.

Ze zag dat de jonge apprentice zijn best deed, het was een strevertje, dat was goed. Toen verloor de kater zijn aandacht en dat werd meteen afgestraft. Sabrepaw zei dat het slecht was en de blik in haar felgele ogen nam de appentice in haar op. Ze bleef even stil, maar toen glimlachte ze en schudde ze haar kop. “Het was niet slecht Sabrepaw, maar ook nog niet goed genoeg. Dat verwacht ik ook nog niet van een kat die pas een paar uur zijn apprenticenaam heeft gekregen.” Sprak ze toen. “Wanneer je ergens mee bezig bent focus je dan helemaal daarop. Het enige wat je daarnaast altijd in de gaten moet houden is je omgeving. Let niet op mij ik redt me wel en ik vertel je erna echt wel wat ik er van vond.” Ze had er nooit moeite mee gehad om haar menig te geven en ook bij jonge katten hield ze die niet voor zich. Ze was duidelijk, maar daardoor wel eerlijk. Zo wist iedereen meteen waar die aan toe was, maar ja daardoor kon ze soms best hard overkomen. Daar ging het waarschijnlijk ook vaak fout in haar omgang met kittens. “Het was een beetje stroef, maar je moet er handigheid in krijgen dat komt vanzelf. Je houding was goed, de rest volgt wel. Het belangrijkste is dat je nooit je focus verliest. Dat kan je dood nog een keer betekenen.” De blik in haar ogen werd streng en richtte zich strak op Sabrepaw. Daarna glimlachte ze weer en liep verder. “Kom tijd voor de Owltree.”

Zijn mentor vertelde hem dat het niet slecht was voor zijn eerste keer. Alsnog voelde de zwart met witte kater zich er niet goed bij dat hij door zijn eigen domme fout de mist was ingegaan. Het zou in ieder geval tienmaal beter zijn geweest als hij zijn focus niet verloren was. Toen Eveningglow vervolgde dat het ooit wel eens zijn dood kon worden, focusverlies, wiebelde hij wat ongemakkelijk met zijn oren. Zijn poten tintelden bij de gedachte aan zijn eerste gevecht, ook al wist hij dat dit nog wel een tijd zou duren. Vervolgens meldde de kattin dat ze verder zoude gaan, richting de Owltree. Sabrepaw knikte en sprong algauw overeind, verder achter de deputy aantrippelende. Zijn groene ogen stonden zowel nieuwsgierig als gespannen. Hij wou zoveel mogelijk te weten komen maar tegelijkertijd doen alsof hij het allemaal al wist, zodat hij niet dom over zou komen. Wat was het toch zwaar, een strevertje zijn...

Ze hield even haar bek tijdens de wandeling naar Owltree. Stilte was soms ook fijn en die kon Sabrepaw gebruiken om na te denken, zij ook trouwens. Ze hield er altijd wel van om even haar gedachten te vrije loop te geven. Over de training dan, haar persoonlijke omstandigheden hield ze het liefste ver achter haar muur verstopt. Over trainmethodes en deputytaken, dat was leuk om over na te denken. Dat hield haar creatief. Bij de Owltree stond ze stil en draaide ze zich weer om naar Sabrepaw. “Weet jij de redenen waarom wij goed op de uil moeten letten die in deze boom woont?” Ze knikte naar de grote eik en daarna wees ze met haar staart naar de beek. “Neem voordat je antwoord geeft ook even een paar slokken water.” De beek was inmiddels niet meer bevroren en Sabrepaw zou het vocht nodig hebben om geen dorst te krijgen van de tocht door het territorium.

Ze liepen verder tot ze arriveerden bij een grote boom waarvan hij aannam dat het de Owltree was. Sabrepaw gleed met zijn groene blik over de stam en zo verder naar de top van de boom. Een rilling rolde over zijn ruggengraat bij de gedachte naar beneden te vallen van die hoogte. Zijn oor trok richting Eveningglow toen deze hem weer aansprak. Net toen hij zijn bek wou openen, beval ze echter dat hij eerst wat moest drinken. De zwart met witte kater knikte, waarna hij zich snel naar de beek toe bewoog en hier een paar slokken van nam. Vervolgens rechtte hij zijn rug weer, likte hij zijn lippen af en keerde hij zich tot zijn mentor. Hij had verhalen gehoord over de uil die kittens stal 's nachts en meenam naar zijn hol. Maar hij wist ook dat dat een verhaal was om te voorkomen dat kittens zouden weglopen uit het kamp.. dus misschien was dat antwoord te kinderachtig? Sabrepaw besloot echter dan een antwoord beter was dan niets te zeggen, en opende zijn bek. "Ze hebben mij verteld dat de uil kittens steelt... en misschien ook prooi?" voegde hij er nog aan toe, zijn groene ogen ietwat twijfelend in die van de deputy priemende.

Toen Sabrepaw naar de beek liep om wat te drinken, deed zij hetzelfde. Ze likte wat van het koude water op en ging toen zitten. Net op het moment dat haar apprentice zich weer naar haar richtte. Ze luisterde naar zijn antwoord, die eigenlijk tegelijkertijd een vraag werd. “Uilen kunnen inderdaad kittens stelen. Ze geven wel de voorkeur aan levende prooi, dus prooi wat jij al hebt gedood zullen ze niet stelen. Voor het stelen van prooi moet je eerder opletten voor vossen en dassen. Jij bent inmiddels zo groot dat een uil je niet meer zomaar als prooi ziet.” Legde ze toen aan hem uit. “Bij prooischaarste kunnen we juist de kennis van de uil heel goed gebruiken. Uilen weten eigenlijk altijd wel prooi te vinden, dus als je jacht niet goed gaat, kijk dan of je de uil kunt vinden en volg deze. Let daarbij op dat de uil altijd ’s nachts jaagt.” Miauwde ze vervolgens. “Dan gaan we nu richting Sunningrocks.” Ze stond weer op en bracht haar lichaam in beweging. Op de achtergrond ruiste de rivier, waar ze nu vlakbij waren.

De jonge kater had zijn oren richting de deputy gespitst, zijn groene blik aandachtig in de hare. Hij gaf toe, hij had niet verwacht dat achter haar vraag deze uitleg zou schuilen. Het was een hele strategie dat ze nu vertelde! Sabrepaw maakte een mental note om dit later eens uit te testen. Hij voelde zijn maag kriebelen en zijn poten tintelen. Al deze nieuwe informatie slorpte hij naar binnen als water dat door de aardboden sijpelde. Zijn grote nieuwsgierigheid speelde in dit geval wel in zijn voordeel. Sabrepaw knikte dus ook toen ze uitgesproken was, als teken dat hij het allemaal begrepen en verstaan had en intussen ook al verwerkt in zijn hoofd.
Toen ze vervolgens meedeelde dat ze naar de Sunningrocks gingen, zwiepte hij even met zijn staart. Hij had al veel verhalen gehoord over die plek. Onder andere dat een van hun vorige leaders, Firestar, daar om het leven was gekomen. Firestar was leider geworden nadat zijn grootmoeder, Bluestar, gestorven was. Sabrepaw knipperde even met zijn groene ogen. Hij hoopte maar dat hij later in zijn oma's pootstappen kon treden. Hij wou niets liever dan zijn familie trots maken.. Daarom dat hij ook zijn uiterste best zou doen tijdens zijn trainingen! Dan kon hij zo snel mogelijk Warrior worden. Niet alleen dat.. dan kon hij ook een goede Warrior worden, een van de beste die de Clan ooit heeft gehad!

.

Toen ze aankwamen bij de Sunningrocks, draaide ze zich weer naar Sabrepaw om. “Als het een mooie zonnige dag is geweest en het begint weer wat af te koelen, is het heerlijk om op de stenen te gaan liggen, die blijven nog een tijd warm.” Glimlachte ze naar haar apprentice. “Weet je waar wij bij de Sunningrocks goed op moeten letten?” Vroeg ze vervolgens terwijl haar blik weer naar de stenen ging. “Het is ook een goede plek om te jagen, omdat prooidieren ook nog wel eens de warmte van de stenen opzoeken.” Miauwde ze nog, voordat ze haar bek dichtdeed om op het antwoord van Sabrepaw te wachten.

Hun volgende halte was wat ze beweerde en wat hij herkende uit verhalen, de Sunningrocks. De zwart met witte kater gleed met zijn groene blik over de verscheidene stenen en keek vervolgens zijn mentor weer aan. Deze zei dat de stenen nog lang warm bleven en het dus aangenaam was er op te liggen wanneer het begon af te koelen. Hierop knikte hij, even als teken dat hij het gehoord had. Vervolgens kreeg hij de vraag waarop hij moest letten als ze bij de Sunningrocks waren. Sabrepaw voelde een bepaalde spanning in zich opborrelen. De druk om te presteren en het feit dat hij bepaalde dingen eenmaal nog niet wist, botste. Nog voordat hij echter kon antwoorden miauwde de deputy weer. Ze vermeldde dat het een goede plek om te jagen was om dat de prooidieren ook van de warmte hielden die de stenen boden. Zijn bek opende zich. "Is er niet vaak ruzie met Riverclan over de Sunningrocks?" probeerde hij toen, al was hij niet helemaal zeker of ze dit bedoelde met haar vraag.

Bij zijn vraag glimlachte ze. Ze keek Sabrepaw aan en knikte. “Heel goed.” Zei ze toen. “Daarom moeten we onze aandacht nooit laten verslappen hier, ook al is RiverClan al een hele tijd niet meer over Sunningrocks begonnen. De geurmarkeringen moeten extra vaak ververst worden. We willen namelijk dat dat zo blijft.” Ze tilde haar poot op en wees naar het geurspoor. “Aan jou de eer om hem te verversen, daarna gaan we verder naar Tallpines.” Ze wachtte totdat Sabrepaw klaar zou zijn en ze richting Tallpines konden lopen. Zijzelf was regelmatig bij Tallpines te vinden, daar had ze meer redenen voor dan het aantal prooidieren die er te vinden waren. Al hield ze de andere redenen voor haarzelf, ze wist dat er soms wel eens vermoedens onder katten gefluisterd werden. Iets waardoor de argwaan om haar weer aangewakkerd werd. Ze wist dat het gebeurde en al deed haar dat stiekem pijn, ze ontkrachtte het ook niet. Er was een deel van waar en dat stukje zou ook altijd onderdeel van haar blijven.