The first time that you feel the wind trough your fur {2 moons}

Een hele maan was verstreken. Een maan geleden had Whitefur het intense gevoel van een bevalling moet meemaken. Een maan geleden had ze voor het eerst liefde gevoeld. Ze was trots, haar jongen waren nu precies een maan oud. En het was tijd voor de volgende stap. Naar buiten. Het was tijd voor ze dat ze de eerste keer de wind door hun vacht zouden voelen. Ze zag de jonge kittens al spelen met alle nieuwe voorwerpen die buiten te vinden waren. Diep in gedachten verzonken keek ze naar de vier pluizen bolletjes die tegen haar buik aan lagen. Ze lagen heerlijk te snorren, hun neusjes waren nog nat van de zoete meld die ze gedronken hadden. Whitefur gaf Lightkit een lik over z'n kop. En begon hem en de andere kittens grondig te wassen. Ze haalde lange streken over de zachte vacht van de jongelingen. Na een tijdje doelde ze zelf ook weg. De geur van moedermelk, de warme vacht van de kittens zorgde voor slaap. Langzaam viel ze inslaap.
Later die dag werd ze wakker. Het was zonhoog. Het perfecte moment om haar buiten te gaan. Met een lage miauw en wat likken wekte ze de kittens. "Opstaan, we gaan naar buiten. Voor we veder gaan wil ik wel zeggen dat jullie goed bij me moeten blijven. Jullie kunnen verdwalen, en dan gebeuren er nare dingen." zei ze half streng half aarzelend. Ze keek de jonge kittens aan. Hun koppies stonden nog slaperig. "Kom kom, dan kunnen jullie voor het eerst de rest van het kamp zien."