A thorn defends the rose, harming only those who would steal the blossom.

Uitgeput van de bevalling legde Rosefield haar grijze snoet neer op haar poten. Rondom haar zachte buik lagen drie kittens waar haar hart nu al mee vulde met liefde. De tranen die in haar blauwe ogen prikte kwamen van de pijn maar ook van de blijdschap en verdriet. Pijn van de bevalling, blijdschap van haar drie prachtige kinderen en verdriet dat de vader van de kittens zich bij starclan gevoegd had voor hij überhaupt kon weten dat hij vader werd. Een uitgeputte zucht verliet haar bekje terwijl ze een dankbare blik naar Routnose toewierp. “Dankjewel,” murmelde ze met een zachte stem waarna ze haar drie pas geboren kinderen allemaal een lik over de bol gaf. De eerste kitten die ze een moederlijke gaf was een langharige bruine bengaal, hij bijna het zelfde als zijn vader maar dan wel net zo pluizig als haar. “Cheetahkit,” Sprak ze warm, een duidelijke vernoeming naar Panthersoul. De volgende kitten die ze de naam gaf was ook een bengaal, deze enkel kortharig en donker. “Swiftkit,” Ook een vernoeming naar hun vader. Rosefield gaf Swiftkit nogmaals een lik over de bol en keek toen naar het kopietje van haarzelf. Het was net alsof ze in een spiegel keek, alleen dan jonger. Een glimlach sierde haar lippen terwijl ze de she-cat een neusje gaf. “Shrikekit.” Dit keer geen vernoeming naar hun vader, maar naar hun opa, haar vader, die ook de voorvoegsel droeg van een vogelsoort.

Vermoeid liep ze het Camp binnen met een paar muizen in haar bek. Ze had vandaag mazzel gehad en StarClan ook uit de grond van haar hart gedankt dat ze deze prooi had mogen vangen. Ze legde twee van haar drie muizen op de prooistapel, met de derde liep ze naar de Nursery toe om een van de Queens ermee te verblijden. Bij binnenkomst rook ze de zoetige geur van kittens waardoor haar harde gelaat al verzachtte. Ze liep door de zoete geur heen en zag toen dat Rosefield bevallen was. Zacht spon ze toen ze voorzichtig toenadering zocht bij de poes en haar muis naast haar neerlegde. "Wat zijn ze mooi" miauwde ze warm en keek naar de kleintjes. Ze waren stuk voor stuk prachtig en leken op Panthersoul. Wat moest Rosefield trots zijn.

OOC: Toestemming van M <3

De warmte was fijn. Veilig. Voor een klein bolletje was warmte het enige wat er toe deed. Je hoefde over niets zorgen hebben. Er werd voor je gezorgd en hoefde zelf niets te doen. Echter werd die warmte ruw verstoord toen de wanden benauwend klein werden. Veel kon hij niet doen. Zijn spieren waren nog ongeoefend. Hij kon alleen maar hulpeloos wachten tot het over zou zijn. Een kou die volgde toen hij op de zachte nurseryvloer plofte was genoeg om hem meteen wakker te maken.
Hij kromp in elkaar en begon te piepen toen een ruwe lap over zijn lijfje streek. Toen hij eenmaal naast zijn sibling werd gelegd en hij warme melk proefde was hij weer tevreden. Swiftkit was geboren.

not sure of ik moest wachten op mijn beurt of dat ik al mocht posten..

Hij had helemaal nog niks meegekregen van wat er gaande was. Het feit dat zijn vader niet meer leefde was dan ook iets dat hij later uit zou moeten vinden. Het was allemaal nog vrij vredig geweest tot vandaag. Er was iets dat ging veranderen en dat gebeurde dan ook. Voor hij er erg in had was hij in een koude wereld terecht gekomen en zodra hij de kans kreeg liet hij dan ook een klagelijk gepiep horen. Snel genoeg voelde hij de warmte al, samen met een zoete geur van iets dat zijn maag deed rammelen en al snel vond hij de plek om zijn maagje met de warme melk te vullen.

Lekker de hele dag niks doen, wat kon Shrikekit nog meer wensen? De hele dag slapen, lekker knus naast haar broertjes in een warme comfortabele omgeving. Op een zekere dag verdwenen haar broertjes een voor een, waardoor ze zich ongemakkelijk begon te voelen. Plots verdween alle warmte en kwam de kitten op een koude ondergrond terecht. Hier had ze niet mee ingestemd en liet dat dan ook duidelijk horen. Ze krijste zo hard ze kon, hopend terug te kunnen keren naar de aangename warmte. Ze voelde de grond onder haar kleine pootjes verdwijnen en werd op een warme zachte ondergrond geplaatst, waarna ze een van haar broertjes naast zich voelde. Nog steeds was ze het niet eens met de ruwe verandering van leefruimte, maar de geur van warme melk leidde haar af van het ongenoegen. Voor deze ene keer zou ze de warme melk als zwijggeld accepteren.