Nightcall

Als zijn zus weg was kon hij niet slapen. Hij wou helemaal niet dat ze laat weg was en dan al helemaal niet als het zonder hem was. Dat wist ze dondersgoed, dus waarom ze het hem dan toch soms flikte snapte hij niet. Zijn klauwen kneden zijn mosbed terwijl hij op haar wachtte. Het was al donker. Hij herkende haar figuur gelijk toen ze de apprentice den inliep en stil wachtte hij tot ze vlakbij hem was. Ze stapte zo zacht, net of ze hem ontwijken wilde. Gatver - hoe durfde ze? Hij was alleen maar bezorgd om haar en dit was wat hij terugkreeg? Zijn blik kruiste de hare, nu moest ze wel doorhebben dat hij wakker was. "Het is laat," merkte hij toen achteloos op waarna hij lichtelijk ongeïnteresseerd de andere kant op keek, alsof het hem niet zoveel uitmaakte.

Hoewel hij de andere kant op keek, hield hij Moonpaw strak in de gaten met zijn oren en neus. Hij kon horen wanneer ze tegen hem loog, hij kende haar te goed en hoewel dat voor hem een voordeel was, was dat voor zuslief een groot nadeel. "Met wie trainde je?" vroeg hij haar toen scherp waarna hij haar weer aankeek, zijn blik nu strenger dan voorheen. Hij hield er net van om voorgelogen te worden en al helemaal niet door Moonpaw, die zich nu verontschuldigde. "Je weet dat ik ongerust wordt over je Moon, en dan blijf je dit soort dingen toch altijd doen, snap je niet hoe ongelukkig mij dat maakt?" miauwde hij met zijn oren in zijn nek geduwd.

Hah.. 'Alleen wat later hangen', moest je horen, de schuld droop ervan af. Hij spitste zijn oren toen ze haar woorden uitsprak en trok een wenkbrauw op. "Niets aan de hand, hmm?" deed hij haar na, waarbij hij overeind kwam en haar een lik over haar kop gaf, en hij haar vervolgens zij dat het hem ongerust maakte. Echter sprak ze hem tegen. Daar moest hij niks van hebben. Hij drukte zijn poot zacht onder haar kin waarbij hij haar forceerde hem aan te kijken, zijn ogen duidelijk in wat hij voelde. "En toch gebeurt het," siste hij haar toe. "Wil je dat op je geweten hebben, hmm, zusje van me?" fluisterde hij, nu wat liever, maar super duidelijk dat hij dit niet nog een keer horen wou. "Het kan me geen moer schelen of jij alleen bent of niet, of je in het kamp bent of met een Bloodclan kat de bosjes in gedoken bent als één of ander Windclansletje. Ik wil gewoon niet dat je dingen doet zonder ik ervan weet en dat weet je dondersgoed," siste hij haar toe. "Oh, nee nee nee Moon denk maar niet dat je er zo makkelijk vanaf komt," zei hij waarbij hij haar oor tussen zijn kaken klemde en haar terug naar zich toe sleurde. Dit alles zacht genoeg om hopelijk niemand in de omgeving te wekken.

Het fijne aan Moon was dat ze net zo min wilde dat anderen doorhadden wat hier gaande was als hij. Dit zou hun geheimpje blijven als het aan hem maar ook aan haar lag. Alleen toeval zou ervoor kunnen zorgen dat anderen dit zagen - en tot nu toe was het altijd goed gegaan. Toen hij de woorden hoorde die uit zijn zus haar mond kwamen spinde hij zachtjes, waarna hij haar los liet en haar een paar likken gaf over haar oor. "Sorry Moontje van me, ik zou je toch niet echt pijn doen," miauwde hij haar toe waarna hij zich naast haar krulde in haar nest. "Ik ben degene die jou juist altijd veilig wil houden, en dat kan ik niet doen als ik niet weet waar je bent.. Je maakt het me zelf moeilijk, weet je dat?" verontschuldigde hij zich half waarna hij haar kort een kopje gaf. "Dus wat gaan we de volgende keer doen als je met iemand gaat trainen?" vroeg hij haar, waarbij hij haar aankeek met een licht vervaarlijke blik in zijn ogen.

Hij kon heel goed aanvoelen wat zijn woorden met haar deden. Het moment dat hij zich om haar heen krulde met lieve woorden voelde ze zich fijn en goed, maar zodra hij toch even die bevestiging wou voelde hij haar lichaam aanspannen. Wat hypocriet toch weer, ze hield alleen van hem in de goede momenten, foei, Moontje toch. Hij gaf haar een geruststellende lik over haar kop, het was goed, ze kon zeggen wat hij horen wou. Hij wist zeker dat ze het kon, ze deed het al zo vaak. Sun glimlachte toen hij de woorden hoorde. "Dankjewel, zusje van me, je weet hoe blij me dat maakt," prees hij haar de lucht in waarbij hij zijn kop in haar nek neerlegde. "Zullen we nu maar gaan slapen? Je hebt morgen vast en zeker meer dan genoeg te doen, en ik ook,"

<sub>Na een korte stilte tussen hen waarbij Sun enkel haar kop waste vroeg Moon of ze slapen zouden. Hij knikte als antwoord. "Lijkt me een goed, zusje, het is laat," beantwoorde hij met een zachte spin terwijl hij zijn kop over haar nek legde, nu ook moe en zich op zijn gemak naast zijn zus. "Ik hou ook van jou, Moon," miauwde hij content terug waarna hij haar ietsje strakker tegen zich aan drukte in een warme omhelzing. Toen liet hij zichzelf relaxen en in slaap vallen.
- Topic uit</sub>