It Follows

Hij kon zijn oren wel van zijn eigen kop trekken. Hij had het gefluister in het kamp verder genegeerd. Maar nu Stallionstar hem zelfs had gevraagd om hem in zijn den te bezoeken leek het wel alsof hij toch wel neer ging. Was hij niet goed genoeg voor de rang? Ging de oudere kater hem nu weer terug Tunneler maken? Niet eens een paar minuten nadat hij deputy werd, hij had de tijd niet gekregen om zichzelf te bewijzen. Zijn Clangenoten, zijn vrienden haatten hem nu. Ze vertrouwden hem niet. Hij ging WindClan nu neerhalen, het moest wel. Er was nu iets goeds gebeurd dus iets slechts zou moeten gebeuren om het te balanceren. Oh verdomme, StarClan. Misschien hadden ze inderdaad een slechte keuze gemaakt, misschien-

Hij maakte al oog contact met de gevlekte kater toen hij de den in liep. Zijn kop lichtelijk gebogen. Er was iets aan de blik van Stallionstar dat hem toch wat meer op zijn gemak liet voelen. Hij had het gevoel dat hij nog steeds elk moment uitgestuurd kon worden, maar tenminste kon Stallionstar het wat zachter aanpakken dan de anderen.
Dat zorgde ook voor dat Owlbate gelijk open ging. Terwijl hij langzame passen nam om steeds dieper in de den te komen. "Ik kan dit niet," miauwde hij opeens. Duidelijk al overstuur. Of aan de rand, ja. Want hij was nu nog niet aan het hyperventileren. Hij was nog niet gekropen in een hoek. "Ze accepteren me niet, Stallionstar. Ze willen me niet als hun deputy. Ik ben nutteloos voor deze rol en dat weten ze. Dat weet de hele Clan. Het duurt niet lang voor ik levend opgegeten word." Hij trok zijn woorden terug. Misschien was background-character nog niet eens zo erg. Toen had niemand naar hem gekeken. Nu gaat de hele Clan een strak oog op hem houden. Zelfs al bewoog hij zijn staart verkeerd, ze gingen hem afmaken. Deze titel werd zijn dood. Dat wist hij al.

+ Stallionstar

Zijn poten brachten hem naar de Den waar de Leader van de Clan sliep. Abysshowl was hier op het moment niet maar binnenkort zou hij haar toch echt moeten vragen om te vertrekken uit de Den. Achter zich was nog steeds wat commotie hoorbaar maar het werd al minder. Toen hij de wanden van zijn Den om zich heen voelde sluiten liet hij een diepe zucht over zijn lippen gaan. Oceanstar had ook al flink wat te stellen gehad met de katten in WindClan, maar als ze tekens van StarClan in twijfel trokken was WindClan er misschien erger aan toe dan hij gedacht had. Achter zich hoorde hij pootstappen waarna hij zich omdraaide en Owlbate aankeek. Hij zag de zenuen van de kater afstralen en hij gaf de nieuwe Deputy een bemoedigende glimlach. "Ik kan dit niet," miauwde de bruine kater plots met veel emoties in zijn stem. Zijn groene ogen kregen een bezorgde blik toen Owlbate begon te vertellen. "Ze accepteren me niet, Stallionstar. Ze willen me niet als hun deputy. Ik ben nutteloos voor deze rol en dat weten ze. Dat weet de hele Clan. Het duurt niet lang voor ik levend opgegeten word." miauwde hij overstuur. Sussend legde hij zijn pluizige staart op de schouder van Owlbate. "Stt. Kalmeer eerst even Owlbate" miauwde hij waarna hij de bruine kater even een moment van ruimte gaf om op adem te komen. "De dag dat een kat van onze Clan jou wil opeten is het de laatste dag van die kat in de Clan. StarClan heeft je gekozen met een reden, ookal weet ik niet welke heb vertrouwen in hun. Ze weten wat ze doen Owlbate." miauwde hij rustig. "Oceanstar werd toen destijds ook niet gelijk geaccepteerd toen Everstar haar Deputy maakte. Zij heeft zich ook bewezen als jonge Depuyt en ik weet zeker dat jij dat ook kan. Raptorecho en Northdrift zouden trots op je zijn" miauwde hij en hij dacht aan de twee overleden ouders van Owlbate. Hij wist zeker dat Northdrift trots geweest zou zijn op haar zoon en Raptorecho ook. Hij had hen beide niet in StarClan gezien maar hij had wel meer katten niet gezien daar. Owlbate moest leren te vertrouwen op zichzelf, en alhoewel dat niet makkelijk was zou hij het toch snel moeten gaan leren.