Star Gazing x

De hemel was bezaaid met duizenden sterren. Sommige helder fonkellend, andere wat zwakker en minder duidelijk zichtbaar. Zilverpelt was nog altijd het helderste van allemaal. Een langharige kater was diep in de nacht in de richting van Grote Steen gegaan. Zijn oranje ogen hielden alles goed in de gate. Hij kwam hier vaker als 'ie niet kon slapen. Het kijken naar de sterren en zachtjes zingen hielpen hem om zijn gedachten te verzetten en zo doende sneller in slaap te vallen. Een vreemd iets, maar het hielp hem nog altijd. Vroeger had hij het ook vaker gedaan en die 'traditie' is eigenlijk gewoon door gegaan nadat hij warrior was geworden.
Ook nu weer sprong hij soepel op de Grote Steen en draaide even een rondje om zijn lievelingsplekje te vinden. Met een glimlach op zijn snoet ging hij zitten. Softsnow's oranje ogen gleden via de bomen in de verte, in de richting van de hemel en bleven hangen op Zilverpelt. Een pijnlijke schok ging door hem heen. Zijn ouders, beide ouders, waren nu in StarClan. Ze hadden hem alleen gelaten. Hij wist dat ze nu rust hadden, maar toch bleef het pijnlijk. Hij was altijd de enige geweest, hij had geen broers of zussen, dus dan kreeg je de volledige aandacht van je ouders. Daar had hij lang gebruik van gemaakt, maar nu stond hij er alleen voor.
Met een zucht wende Softsnow zijn blik af van de hemel. Het bleef hem pijnlijk om aan zijn ouders te denken. "Het zal niet lang duren voordat je alleen bent, mijn jongen. Geniet van het leven en leer van onze fouten," De woorden van zijn vader galmde voor de zoveelste keer door zijn hoofd heen. Hij wist niet zeker wat zijn vader hier mee bedoelde, maar hij zou de woorden koesteren en snel genoeg erachter komen wat ze betekende.
Softsnow's oren schoten naar achter toen hij een tak hoorde breken achter zich. Hij draaide zijn kop om en keek in de ogen van een poes. Een kleine glimlach kwam op zijn snoet. "Ook hallo, Twilightsparkle." Hij schoof een stukje op, zodat de poes naar hem kon zitten als ze wilde. Hij sloeg zijn pluizige staart om zijn poten heen en richtte zijn aandacht weer op Zilverpelt.

Alleen Twilightsparkle!

De gedachten van Softsnow dreven al weer weg, toen hij opeens de zachte vacht van Twilightsparkle langs de zijne voelde strijken. Zijn oranje ogen keek even opzij en hij glimlachte. Ze had zijn uitnodiging in ieder geval geaccepteerd. Dat was al mooi genoeg. Hij wist dat ze aardig schuw was, iets waar hij haar misschien wel mee kon helpen. Zelf was hij meer een flapuit, in ieder geval totaal niet schuw. Sinds hij een warrior was geworden had hij zich meermaals willen inzetten voor de Clan. Hij mocht soms dan wel een beetje te vol van zichzelf zijn, hij zou alles op alles zetten om te strijden voor zijn Clan.
Zijn pluizige staart zwiepte kalm achter hem en hij had zijn ogen gericht op de donkere bomen voor zich. Een zachte wind streek door zijn dikke vacht heen. Vanuit zijn ooghoek keek hij naar Twilightsparkle. Net toen hij wat wilde vragen, kreeg hij zelf haar stem te horen. "Mooie avond, niet?" Haar stem klonk nog altijd onzeker. Hij glimlachte en tikte met zijn staart zachtjes tegen die van haar aan. "Zeker een mooie avond," zei hij zachtjes. Op een of andere reden ging hij altijd zachtjes praten 's avonds. Alsof hij de wereld niet wakker wilde maken. Daar leek het wel op in ieder geval.
Hij zuchtte zachtjes. Probeerde de herinneringen aan zijn ouders uit zijn gedachten te verbannen. Vandaag wilde hij even niet depressief worden door zijn verleden. "Waarom ben je hier gekomen, Twilightsparkle?" vroeg hij daarna nieuwsgierig aan de witte poes naast hem.

Oke, mijn posts gaan omlaag ._. Sorry xD

De verandering in haar stem, die een vlaag van onzekerheid met zich meebracht, deed hem bijna pijn. Hij vond het nooit leuk om te zien dat iemand ergens last van had of zichzelf niet lekker voelde. Hij was dan misschien geen medicine cat, maar hij kon wel altijd proberen om er voor die katten te zijn en ze wat steun te geven. Dat werd meestal wel gewaardeerd.
Kalmpjes luisterde hij naar wat Twilightsparkle te vertellen had. "Nou, ik heb de laatste tijd veel nachtmerrie's over de duisternis die me elk moment naar de hell kan sleuren...'' Zijn oranje ogen volgde de traan die over haar wang liep. Voorzichtig likte hij de traan weg en snorde zachtjes. "Wat naar voor je Twilight," zei hij zachtjes. Het klonk allemaal zo erg. Zelf had hij er geen ervaring mee. Dit was volkomen nieuw voor hem. "Ik ben zo bang," Hij zag dat Twilightsparkle haar ogen had dichtgeknepen. Zielig poesje toch. Zo'n leed, zo'n pijn, terwijl ze zo lief en aardig kan zijn. Hij drukte zijn neusje tegen haar schouder aan. "Er zal je niets gebeuren," zei hij. De woorden waren er eerder uit dan dat hij hoopte. "Ik zal je helpen. Als vriend zal ik er voor je zijn en over je waken," zei hij daarna voorzichtig. Hij wist niet zeker hoe ze erop zou reageren. Misschien was hij wat overhaast bezig geweest? Af en toe kon Softsnow wat overhaast handelen en te veel hooi op z'n vork nemen. Maar nu was hij vastbesloten om deze arme poes te helpen! Niemand mocht zo in angst leven. Daar was het leven veel te mooi voor. Hij glimlachte eventjes en hoopte vurig dat hij haar niet had afgeschrokken.

Softsnow's oranje ogen gleden over haar witte vacht heen. hij vroeg zich af hoe het kon dat zo'n lieve poes zo veel ongeluk in haar leven kon krijgen. Hij volgde haar nauwgezet en hij stond op al alle vier zijn poten op het moment dat de donderslag neer kwam en de hemel aan het huilen maakte. Hij moest zich schrap zetten toen ze tegen hem aan viel en verloor bijna zelf zijn evenwicht. Snel krabbelde Twilightsparkel achteruit. Wat had hij verkeerd gedaan? Hij probeerde haar tegen te houden maar ze viel vlak voor zijn snuit van de steen af. Snel liep hij naar de rand toe. "Gaat het?" vroeg hij met een vlaag van bezorgdheid in zijn stem. Hij wilde net naar beneden springen toen een geluid van achter de bomen kwam. Zijn staart ging omhoog en zijn oortjes stonden overeind om elk geluid op te pikken.
Hij sprong naar beneden om het beter te kunnen zien en zag al snel een ravenzwarte hond met bloedrode ogen op hen afstormen. In een flits kwam de hond op hen afgerend en sprong op Twilightsparkle aan. Softsnow was zo verbijsterd en geschrokken dat hij nog geen nagel kon bewegen. Pas toen de poes in het water werd geslingerd kwam hij in actie. De hond liet hij maar even voor wat het was, hij moest nu eerst Twilight helpen!
Als een speer rende hij in de richting van de rivier. Zijn oranje ogen zochten het woeste water af, maar hij kon de witte poes niet vinden. Zijn hart hammerde in zijn borstkas. Dit wilde hij nou juist voorkomen. Hiervoor had hij zo veel getraind. Hij wilde niet meer zwak en hulpeloos zijn. Hij wilde andere kunnen helpen. Opeens zag hij, vanuit zijn ooghoek, iets wits aan de kant klimmen. "Twilightsparkle!" riep hij en rende op haar af. Toen ze in slaap viel, voelde hij een steek van medeleven. Dit was niet normaal meer! Hij kroop tegen haar aan, zodat zijn lange vacht haar warm kon houden. Hij was doorweekt, maar goed. Hij legde zijn kop op zijn pootjes en hielt de wacht voor als ze wakker werd.

Ik ben er van uit gegaan dat Softsnow ook de hond kon zien xD

[i"Dat, dat was het, dat was de duisternis. Hij had me bijna..."[/i] Softsnow voelde zich schuldig voor Twilight. Het was niet leuk om d'r zo te zien. Hij drukte zijn neus tegen haar schouder aan en glimlachte. "Het komt wel goed," zei hij zachtjes, terwijl hij haar met warme ogen aankeek. Hij glimlachte soft toen ze op zijn poten ging liggen. Voorzichtig legde hij zijn kop in haar nek en snoof haar geur op, die werd versterkt door de regen. "Het was zo eng, en moet je me nu eens zien!" Softsnow's oortjes zakte iets naar beneden en hij vroeg zich af wat hij kon doen om haar te helpen in deze donkere tijden. Voorzichtig likte hij het bloed bij het afgescheurde oor weg en keek naar de wond. "Zodra het droog is, kan je misschien het best even naar Leopardstrike gaan voor je oor. Tot die tijd zal ik je hier warm houden," zei hij kalm en probeerde logisch na te denken over wat ze verder konden gaan doen. Het leek wel alsof ze het erg moeilijk had met die duisternis, waar Softsnow zelf maar de helft van begreep. Maar hij wilde gewoon niet dat iemand pijn leed of ergens problemen mee had. "Ik geef het op. Neem me mee naar de hel!" Hij schrok een beetje van deze woorden. Hij keek Twilight eventjes geschrokken aan en likte daarna het bloed rond haar oog weg. "Jij gaat niet naar de hel. Je blijft hier, bij WindClan, bij ons," zei hij zachtjes.
Een golf van paniek ging door hem heen toen Twilightsparkle opeens flauw viel. Hij was geen medicine cat en had geen idee wat hij nu moest doen. Hij stond op, zonder haar te veel schade toe te brengen en begon licht in paniek te ijsberen. Hij had geen idee wat hij nu moest doen. Ooit had hij gehoord dat iemand kon flauwvallen door te weinig zuurstof. Softsnow's ogen gleden over de ingang die was ingestort. Die kon dus de veroorzaker zijn. Hij liep naar de ingang toe en bekeek de schade. Waarschijnlijk zou hij niet veel kunnen uithalen. Maar hij kon het altijd proberen. Toen hij ergens een gaatje kon vinden, drukte hij zijn snuit er door heen. Oke, dat hielp dus niet. Hij haalde diep adem en zetten zijn schouder er tegen aan, in een poging om de weg te maken. Er zat geen enkele beweging in, maar door de trillingen stortte een gedeelte van de muur in. Softsnow probeerde weg te komen, maar kon niet voorkomen dat een rotsblok op zijn achterpoot terecht kwam. Een schreeuw van pijn vulde de grot en door de felle pijn verloor ook de kater het bewustzijn, voordat zijn kopje op de grond viel.

Lekker dramatisch xD